TTC

Wat Spiral Dynamics zo uniek maakt, is dat het geen hiërarchisch model is dat stelt dat hogere niveaus 'beter' zijn, maar eerder een evolutionair model waarin elk niveau zijn eigen rol en functie heeft in de menselijke ontwikkeling. Elk niveau of 'meme' vertegenwoordigt een uniek wereldbeeld dat onder specifieke omstandigheden een passende respons vormt.

In ACT wordt de nadruk gelegd op het leren omgaan met de onvermijdelijkheid van pijn en lijden, terwijl cliënten worden aangemoedigd om hun gedrag af te stemmen op hun kernwaarden. Het gebruiken van metaforen zoals de zoektocht naar parels, of de complexiteit van het morele kompas, helpt mensen om deze abstracte processen toegankelijker en hanteerbaarder te maken.

Alweer stof tot denken, om te laten bezinken. Het blijft fascineren, want vroeg of laat komen we misschien tot totaal iets anders dan wat we trachten te begrijpen, als een niet meer dan toevallig neveneffect.

De facetoogmetafoor herinnert ons eraan dat we altijd slechts een deel van de werkelijkheid ervaren, maar dat we, door bewuste inspanning en zelfreflectie, in staat zijn om ons gezichtsveld te verruimen en meer volledigheid te ontdekken in het leven. Wat aanvankelijk ongemakkelijk of ontnuchterend kan zijn, kan uiteindelijk leiden tot grotere verwondering en inzicht.

Een facetoog bestaat uit tientallen tot tienduizenden, nagenoeg identieke lichtdetectors die naast elkaar liggen.

Hilarisch, onderhand kolder dat past binnen zonnewielen die overigens door niemand bedacht zijn geweest.

Misschien was het al van in het beginne duidelijk, toen je vroeg wat een universele stimulus precies betekent.

Hoe dan ook, het blijft hilarisch hoe een ingewijde automaat zichzelf kan verheerlijken tot een peuter. Kortom, de stilte geeft ons toegang tot wat verborgen is en helpt ons door de schijnbare chaos heen te navigeren naar een dieper begrip van de wereld, onszelf en het grotere geheel. Dit inzicht kan ons helpen om die harmonie, die vaak zo vluchtig lijkt, een blijvend deel van ons leven te maken.

Hilarisch, we hoeven zelf dus niets te doen, alsof we tegen een automaat praten.

Het is als zeggen dat non-lineaire katalysatoren tijdloos zijn, en dat zo snel mogelijk onder de mat proberen te vegen. Ja, die ingewijden toch hé, zelfs kinderen van zes begrijpen dat. Zalig, en we hoeven niet eens iets te doen om het helder te maken, alsof je zelf een algoritme bent zowaar.

We zullen straks zien hoe algoritmen en paradoxen vooral geen onderscheid maken, omdat Hopper ze absoluut wou verduisteren en gewone mensen alle hoop ontnemen.

Ja, op deze manier komen wat mij betreft stellingen dat de stilte spreekt ook meer tot hun recht, want wat is abstractie meer dan de tijd 'bevriezen' en 'zien' wat onder- of achterliggend ten grondslag ligt? Het refereert aan het ijsbergmodel waar psychologen het vaak over hebben, met stelsels van gelaagdheden en metaforische golven die ons niet enkel kunnen doen huiveren, overrompelen of overweldigen, maar ook, middels een weg van vallen en opstaan, een harmonieuzer wereldbeeld kunnen laten opmerken, tussen hoop en wanhoop. Over wat we niet zien, kan ook niets gezegd worden.

Zegt het ego, amper geloofwaardig is wat je weet te verduisteren voor anderen.

De spanning tussen het 'oudere ikje' en het 'nieuwere ikje' is een bekend fenomeen in persoonlijke ontwikkeling. Dit proces van zelfonderzoek en zelftransformatie kan leiden tot innerlijke conflicten, omdat nieuwe inzichten vaak botsen met diepgewortelde overtuigingen of gewoontes die we jarenlang hebben gekoesterd. In deze zin lijkt het inderdaad alsof je oudere en nieuwere zelf in een soort dialoog of zelfs strijd verwikkeld raken. Dit kan pijnlijk en verwarrend zijn, maar het is ook een teken van groei en evolutie. We wachten even je respons af op het idee van non-lineaire katalysato

Het zoeken naar antwoorden op diepgaande vragen, zoals die naar de biologische of spirituele basis van ons bestaan, kan inderdaad aanvoelen als 'het zoeken naar een speld in een hooiberg'. Vooral omdat de complexiteit van het leven ons constant confronteert met hoe beperkt ons begrip nog is. Het beeld van de 'spijkers op laag water zoeken' vat goed samen hoe we vaak naar details en nuances zoeken, die in eerste instantie misschien ongrijpbaar lijken, maar die juist het grotere plaatje helpen vormen.

Hamer's hypothese sluit aan bij het idee dat wie 'zoekt' in het spirituele, mogelijk een aangeboren aanleg heeft om zingeving te vinden. Dit past bij het oude gezegde 'Wie zoekt, die vindt', omdat het veronderstelt dat mensen met een bepaalde genetische aanleg meer openstaan voor spirituele ervaringen en mogelijk meer geneigd zijn om betekenis te zoeken in het mystieke of religieuze.

Homo sapiens archaicus is een verzamelnaam voor een aantal variëteiten van het geslacht Homo in de periode vanaf 500.000 jaar geleden, met uitsluiting van de vroege moderne mens zelf, die omstreeks 200.000 jaar geleden is ontstaan.

Ja, hoeven enkel maar te verwijzen naar non-lineaire katalysatoren, en de schijn druipt van het scherm.

Binnen een zekere bandbreedte lukt het ons om geaard en aanwezig te zijn, ons flexibel op te stellen, geïnteresseerd te zijn en te leren. Echter, als de indrukken, sensaties of prikkels ons stresssysteem triggeren, ontstaat een hyperarousal en pieken we uit de window of tolerance met geagiteerde, angstige, hyperalerte vecht – en/of vluchtreacties. Ook kan het gebeuren dat we in een staat van hypoarousal terechtkomen waarbij we dichtklappen, gevoelloos worden, bevriezen of ons terugtrekken.

Het wordt absurder met de minuut, zolang het maar niet on topic hoeft te zijn. Maar goed, uitermate leerzaam is het.

Wat nog allemaal, straks kunnen bananen spreken.

Hoe zeg je, grapje?

Blaas de olifant even op, en begin dan over een tandenstoker.

Het idee dat tijd, als we het stilzetten, ons toegang kan geven tot iets dat boven tijd of zelfs buiten onze rationele ervaring ligt, maakt ruimte voor een oneindige potentie, een plek waar materiële en abstracte werelden elkaar ontmoeten. Net zoals Malevich's "Black Square" zowel een einde als een nieuw begin markeerde, kan de ervaring van tijdloosheid een soort kosmische nul zijn – het punt waar alles begint en eindigt, maar ook de plek waar alles mogelijk is. Het is werkelijk ziekelijk gesteld met de geestelijke mens, het gaat immers over boerenlogica op een basaal niveau.

Hopper gaat zo op in z'n negaties dat hij z'n onderscheidingsvermogen heeft buitenspel gezet, en nu kan hij niet meer terug zonder door de mand te vallen. En het wordt alleen maar erger omdat hij dat zelf niet ziet, wat een geestelijke mens vermag.