Peter79

@Mohawk
Hier is de post die je bedoelde. Kwam niet uit mijn koker. Dat wist ik zeker. 

Als je het niet eens bent met belangrijke kwesties in de kerk kan je weggaan of blijven. Als je blijft, kan je proberen de situatie te veranderen of te relativeren. Ik ben zelf van kerk veranderd, niet omdat een bepaalde  (dogmatische/beleids-)kwestie de doorslag geef, maar omdat ik me ging afvragen wat de kerk deed om mensen te trekken en het besef dat ik geen enkele verplichting had aan de kerk waar ik lid van was. Er was geen goede reden om te blijven, maar wat was dan een goede reden om weg te gaan?
Dat was aangesproken worden, aantrekkingskracht, ... Het heeft een tijdje geduurd dat ik in een kerkelijk niemandsland zweefde, maar ik kwam toch weer op mijn pootjes in een andere kerk terecht, waarbij ik mij voorgenomen heb dat het tijdelijk zou zijn, dat ik mij niet meer zou binden aan een specifieke gemeenschap, maar mij zou focussen op de relatie met Jezus Christus en vanuit die relatie mij zou inzetten binnen en buiten de kerk.

Iedere doop vindt plaats in naam van Jezus. Dus iemand vervangt Jezus. Overdopen betekent Jezus opnieuw aan het kruis spijkeren. In mijn ogen een gruwel. Eens gedoopt blijft gedoopt. Hoeft nooit meer opnieuw. 
Dus er zijn geen onoverkomelijke voorwaarden. Men wordt gedoopt door een mannelijke christen. In naam van Jezus. En dan compleet onderdompelen. Klaar! 
 
 
Ik vind het allemaal prima Peter. Jij hebt je verhaal. Ik het mijne. We hebben er in ieder geval serieus over nagedacht. De rest gaat dan wel goed komen. 

Misschien moet je juist God zijn om dat wél volmaakt te kunnen verdragen.

Dat gebeurt inderdaad volop. Het christendom is een vreugdevolle godsdienst, dat wereldwijd uitbundig gevierd wordt. De meer calvinistische soberheid en soms ook somberheid is een redelijke uitzondering daarop, doch in Nederland meer gemeengoed geworden.
'Wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en elke dag opnieuw zijn kruis op te nemen.'
-Lucas 9,23; WV75
De weg met Christus is een smal pad, waardoor we vaak struikelen en weer opgericht moeten worden. En hoe heiliger we leven, hoe feller de aanvallen het kwaad en hoe zwaarder de beproevingen. Want de genezing is nog niet voltooid. Ze is begonnen met het Offer, zet zich voort in het christelijk leven, wordt afgerond met de dood (en eventueel het vagevuur erna) en definitief voltooid met de wederkomst, als ook het lichaam geheel verlost wordt van dood en zonde.
Daarom is het niet altijd eenvoudig om christen te zijn en kan een ernstige zonde juist daardoor diepe berouw schuldgevoelens geven, omdat je zeg maar God niet wil beledigen. Maar als je ze oprecht belijdt aan God (in de biecht), dan geeft Hij je weer een grote vrede en vreugde, omdat je dan vergeven wordt en opnieuw mag beginnen.
Ook als niet-christen kan het gebeuren dat je een leefwijze aanhangt die binnen je familie geen ingang vindt. Dat kan dan tot conflicten leiden als zij je niet begrijpen en er ook zo weinig mogelijk rekening mee willen houden.
Een veganist kan het bijvoorbeeld erg moeilijk hebben in een familie vol fervente vleeseters. Maar toch zal zij haar veganisme niet snel opgeven, ook niet als daardoor ruzies ontstaan en ook niet als zij daardoor misschien niet zonder meer kan aanschuiven bij de familiebarbecue.
Voor een christen is het niet anders. In een wereld van niet-christenen, waar de eerste volgelingen zich onvermijdelijk in bevonden, kan bekering tot het christendom conflicten opleveren binnen een niet-christelijke familie. De christen wordt dan geacht Christus boven alles te stellen. Het Hebreeuwse woord voor 'haten' dat in de Schrift gebruikt wordt, betekent dan ook meer 'op de tweede plaats stellen'.
Je familie echt haten mag nooit, want dat is in strijd met het gebod je ouders te eren. Maar als je helaas moet kiezen tussen je natuurlijke familie en je bovennatuurlijke Familie in Christus, dan moet je keuze bij het tweede liggen.
In een goede kerk vindt je daar ook daadwerkelijk een liefdevolle, zorgzame gemeenschap, waar men als broeders en zusters voor elkaar is en de pastoor of dominee als een echte vader ze daarin helpt en begeleidt.
Christus is gekomen om de bovennatuurlijke Familie, verwekt door het doopsel krachtens het Offer, te herstellen en uiteindelijk weer volmaakt te verenigen met de natuurlijke familie. In normale omstandigheden zullen beide families elkaar niet bijten, omdat ze beiden immers van God komen en voor de zondeval daadwerkelijk een onlosmakelijk geheel vormden (je geboorte was als het ware meteen ook je doopsel).
Maar vanwege de zonde en onze gebrokenheid, ontstaan soms wel degelijk conflicten tussen beide families, op zowel kleine als zeer grote schaal. Als christen moet je dan soms pijnlijke keuzes maken en de vervelende gevolgen daarvan blijmoedig als je kruis opnemen en dragen, samen met en in gehoorzaamheid aan Christus.
De vrede die Christus ons brengt is dus een andere vrede dan die van de wereld, want Christus' vrede bestaat uit de volmaakte vereniging met Hem, waardoor dood en zonde geen schijn van kans meer hebben en niets ons meer van zijn liefde kan scheiden.
Christus' vrede wil het kwaad bestrijden door haar te onderwerpen aan het Kruis, dat het leven schenkt aan allen die hun toevlucht daar zoeken en dat alle lijden geneest.

Dank voor je kritisch opbouwende reactie. Het zinnetje dat ik van je quote (staat ook in de Bergrede), is volgens mij hoe Jezus de Farizeeen typeert: zij trekken het land rond om 1 bekeerling te maken ...maar wat er gevraagd wordt, is meer dan de gerechtigheid der Farizeeen. 
De waarheid is een persoon - de persoon Jezus - en het leven is niet te vinden buiten Hem om. Zijn woorden zijn wat Hij tot ons spreekt door de Geest. Er waren mensen die probeerden met Jezus' naam geesten probeerden uit te drijven, maar omdat deze woorden uitgesproken werden zonder dat deze geestenbezweerders een relatie met Jezus hadden, hadden die woorden geen kracht. 
 

Ik denk dat je moet onderscheiden tussen een algemene wil en een persoonlijke roeping. De algemene wil zou je de wet kunnen noemen. Die is voor iedereen gelijk. Paulus schrijft dat als heidenen die de wet [van Israel] niet kennen, toch doen wat de wet gebiedt, zij zichzelf tot wet zijn. In feite is dit het humanisme, het leven volgens de gouden regel. 
Daarnaast is er een persoonlijke roeping. God kent ieder mens persoonlijk, ieder mens heeft unieke kwaliteiten en de algemene oproep om God lief te hebben, vertaalt zich in iedere persoon op een andere manier, zodat niet iedereen hetzelfde is en doet, maar je elkaar aanvult, zoals de delen van het lichaam elkaar aanvullen en samenwerken aan 1 doel. In je persoonlijke relatie met God kan je groeien en steeds meer begrijpen waar jij je met je gaven en talenten kan inzetten. 

Dan zet ik die van mij erbij. 

Wat volgens mij vele malen interessanter is, is de betekenis van Nod. Alles heeft een betekenis. Wat betekent Nod? Ik weet het maar ik ben benieuwd of anderen dat ook weten of daar zelfs ook maar in geïnteresseerd zijn. Bijna iedereen heeft het over geschiedenis, en of dat wel of niet zo gebeurd kan zijn, maar in werkelijkheid vertelt de Bijbel ons hoe het is, niet alleen in het verleden maar ook in het heden en in de toekomst. Maar dan moet je de Bijbel wel als Gods Woord beschouwen en niet als een geschiedenisboek.

Ik denk dat je moet onderscheiden tussen een algemene wil en een persoonlijke roeping. De algemene wil zou je de wet kunnen noemen. Die is voor iedereen gelijk. Paulus schrijft dat als heidenen die de wet [van Israel] niet kennen, toch doen wat de wet gebiedt, zij zichzelf tot wet zijn. In feite is dit het humanisme, het leven volgens de gouden regel. 
Daarnaast is er een persoonlijke roeping. God kent ieder mens persoonlijk, ieder mens heeft unieke kwaliteiten en de algemene oproep om God lief te hebben, vertaalt zich in iedere persoon op een andere manier, zodat niet iedereen hetzelfde is en doet, maar je elkaar aanvult, zoals de delen van het lichaam elkaar aanvullen en samenwerken aan 1 doel. In je persoonlijke relatie met God kan je groeien en steeds meer begrijpen waar jij je met je gaven en talenten kan inzetten. 

Constructief zou zijn dat je het gelijk van een ander zou erkennen in schrift op het forum. Onconstructief is het voortdurend trachten af te breken en te ontkrachten van wat een ander zegt. Dat het niet gaat om zoeken van de waarheid blijkt uit de eenvoud van je tegenwerpingen die met eenvoudig begrip doorzien kunnen worden maar desondanks door jou niet erkent worden. Het feit dat je dat niet doet en desondanks voortdurend met vermeende tegenstellingen komt is pesten.
Mede ter attentie van @Hetairos.

Dat filmpje slaat los van het artikel, maar maakt het allemaal veel duidelijker. Dank je voor het delen. Het maakt ook duidelijk, om terug te komen op de TS die het over afwijkingen had, dat er helemaal geen sprake is van afwijkingen, alleen van variatie. Wie iets af weet van hoe embryo's zich ontwikkelen, weet vaak dat elk mannelijk geslachtskenmerk een vrouwelijke tegenhanger heeft en dat in embryonaal stadium beide kenmerken precies dezelfde "oervorm" hebben. De eikel van een man heeft bijvoorbeeld de clitoris als vrouwelijke tegenhanger. Uiteindelijk zijn het hormonen die bepalen of een bepaalde oervorm zich mannelijk dan wel vrouwelijk ontwikkelt. Iedereen heeft een verschillende hormoonhuishouden waardoor die vormen zich op unieke wijze ontwikkelen. Sommige vrouwen hebben bijvoorbeeld een grotere clitoris dan anderen. Maar dat zegt helemaal niets over dat ze mannelijker zijn dan die anderen. Uiteindelijk willen we graag mensen in een hokje plaatsen, maar soms kan dat niet eenduidig omdat de natuur nu eenmaal niet eenduidig is, maar een heel spectrum van eigenschappen laat zien. Net zoals het vogelbekdier lastig te plaatsen is. Het wordt uiteindelijk als een zoogdier gezien, maar het baart eieren en heeft een snavel, dus is het dan niet ook een vogel ofzo? De natuur laat zich eenmaal slecht in hokjes plaatsen.

Fijn dat je hiet bent. Zelf heb ik een verhaal over het ervaren van de kracht van God.
Toen ik in minj twintiger jaren was geloofde ik niet in God en zocht Hem niet. Wel wilde ik goed leven en deed mijn best daarvoor. Maar toen ik ca. 25 was begon ik te merken dat het goede leven niet meer vanzelf ging. De vreugde verdween en het leek alsof de mensen in de werled wel plezier hadden. Ik overwoog zelfs om het goede leven los te laten en ook maar een beetje los en wild te gaan leven. Maar toen greep de Heilige Geest in. Ik had twee pogingen gedaan om op eigen kracht goed te leven. Dat was toen ik merkte dat het niet meer vanzelf ging en dat ik afgleed. De eerste keer merkte ik na een jaar dat ik opnieuw afgleed, daarna deed ik een nieuwe poging maar toen merkte ik na een half jaar al dat het niet lukte. Toen wilde ik het gaan opgeven.
Tegelijkertijd was er een ander proces gaande. Ik merkte dat het werledbeeld waarin ik geloofde, evolutie en wetenschap, geen warmte of liefde kende, dat miste ik. Maar de God van de bijbel leek dat wel te hebben. Ik stelde vragen daarover en kwam bij Christenen tereht die me meenamen naar de kerk. Daar vond ik de warmte en ik herinner mij hoe ik in de bijbel las over het verhaal van de barmhartige Samaritaan en mijn ogen niet droog hield.
Op een gegeven moment merkte ik ook dat het geen moeite meer koste om goed te lven. Het ging vanzelf. Nu begrijp ik dat dat de werking van de Heilige Geest in mijn leven was die de kracht geeft om te leven. Hartelijke groet, Barnabas,
Hoi Fundamanteel, je maakt me nieuwsgierig?

Sja.. als je dat een contraprestatie vindt, dan zeg je toch niks.
En wie weet.. misschien kunnen we niet eens meer praten 😀
Zou wel jammer zijn, maar gedachtelezen is ook een optie. 

Het begrip 'zelfverloochening' is een van de moeilijkste begrippen in het leven.  Dat is gelegen in het feit dat we als zelf zijnde doorgaans in een tastbare wereld leven.  Daarin zijn we het eens: het vastklampen aan het leven (in de tastbare wereld) is juist een niet-leven.  Jezus spreekt ook in die termen over dat niet-leven (Laat de doden de doden begraven).   Of om een oud cliché van stal te halen: "Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet genoeg voor ieders hebzucht".
Ook met je alinea over wederopstanding kan ik gedeeltelijk mee gaan.  Het 'nieuwe' kan alleen ingang vinden als het oude is gestorven.  Ik zie het echter als een geestelijke wederopstanding.  Bij zoiets als een verheerlijkt lichaam kan ik me niets voorstellen.  Jezus spreekt over "Ik ben de weg, de waarheid en het leven".  Hetgeen volgens mij betekent dat je als mens die weg gaat en de weg daarbij steeds onder je voeten verschijnt.  Je hebt steeds maar géén grond onder je voeten, je doet het oude weg, maar het nieuwe is er nog niet.  Spreek je over een verheerlijkt lichaam, dan heb je er nog een beeld bij.  Om van het oude af te komen (zelfverloochening) zak je door de bodem van het bestaan heen.   Dat is ook de betekenis van de 'donkere nacht van de ziel'.  Een radicale onthechting van het oude.  Geen hoop meer op een betere toekomst.  Hetgeen diametraal staat op christelijke termen als geloof en hoop.  Het is verwant aan de Godsverlatenheid waarover Jezus sprak stervend aan het kruis.  En het "in uw handen beveel ik mijn geest".    Je draagt jezelf -geestelijk- over aan iets wat je niet kent.  Zolang je nog een 'beeld hebt' bij God is er nog iets van geloof en hoop.
 
Zonder verwachtingen zijn (in uw handen beveel ik mijn geest) is het moeilijkste wat er is.  Hulp daarbij is -zoals ik dat zelf heb ervaren- als je voor iemand jezelf verloochent.  En dan wordt het paradoxaal: jezelf verloochenen louter voor jezelf is niet te doen.   Jezelf verloochenen uit liefde voor een ander is dat wel.  In andere termen noem ik dat: jezelf als subject terug nemen ten behoeve van een medemens.  Het subject (ik) begint dan zonder interne bemoeienis het lijden aan te gaan.   Daarbij zie ik geen plaats voor gerichtheid op God.  Daar waar het zelf (subject)  zichzelf terugneemt ontstaan twee zaken: het reeds genoemde lijden én het wezen van Waarheid (ik ben de Waarheid).  Lijden en Waarheid blijken in elkaar verweven.  Sterfte van het oude en geboorte van het nieuwe treden tegelijkertijd op.  Ik noem dat het wezen(lijke) van de Christus (Waarheid) omdat het geen lichaam draagt maar wel 'wezen' is.
 
Je begrijpt dat ik Christus en Waarheid als synoniem beschouw.  Leven in zelfzucht is leven voor jezelf in de tastbare wereld, de wereld van goed en kwaad.   Leven in Waarheid is leven met de Christus als 'het wezenlijke' (het ware, dat wat er toe doet, dat wat werkelijk is).
Met de term tijdloos als 'het eeuwige' kan ik leven.  Eeuwigheid betekent de afwezigheid van tijd.   Maar Jezus verklaart: voor Abraham ben ik.  Het begrip 'ben'  (Zijn) mag je niet uitleggen als dat Jezus als fysiek persoon leefde vóór Abraham.  Abraham leefde immers in de tijd.   Daarom vind ik je tweede verklaring subliem: Hij 'is'.   De eerste verklaring zou ik vergeten omdat die plaats heeft in een perspectief van tijd.
Het is ook de betekenis (volgens mij dan) als Jezus zegt: Ik en de Vader zijn één.  In het 'is' is Jezus één met de Vader.  Waaruit ook volgt dat het 'zijn' (ik ben die ik ben) synoniem is aan 'eeuwigheid'.   In menselijk perspectief echter noem ik 'eeuwigheid' het 'eeuwig nu'.  Wat weer verwijst naar tegenwoordigheid en aanwezigheid.

Ik ben op dit moment het boek 'Het begin van alles' van David Graeber en David Wengrow aan het lezen, waarin onder meer gesteld tot aangetoond wordt dat in de prehistorie er verschillende uiteenlopende en ook democratische (!) bestuurssystemen waren binnen verschillende vaak eeuwenoude bevolkingsgroepen, zonder dat er geld zoals wij dat kennen aan te pas kwam en vaak ook zonder centraal gezag (of zelfs zonder landbouw; er zijn relatief enorm grote jager-verzamelaarssteden ontdekt volgens het boek die landbouw zelfs bewust afwezen), of slechts seizoensgebonden (voorbeeld: kleine jagers-verzamelaarsgroepjes met leiders in het droge seizoen, die samenkomen in grotere volstrekt egalitaire vissersdorpen in het natte seizoen).
Ik heb het boek nog niet uit en ben niet deskundig genoeg in deze materie om er een definitieve waarheid uit te kunnen halen.
Maar de idee dat ons systeem en zelfs onze machtsstructuren níét onvermijdelijk zijn, dat communisme níét het enige alternatief hoeft te zijn, en dat de prehistorische mens met precies dezelfde intelligentie als wij heus niet eerst zo'n 50.000 jaar op haar jager-verzamelaarskont heeft gezeten totdat ze eindelijk eens begon na te denken over politiek en macht, komt op mij wel bijzonder geloofwaardig over.
Ik denk dat de mens ook op politiek niveau veel flexibeler en zelfbewuster kan handelen dan we nu verkiezen te doen.
Hervormingen hoeven niet lang te duren. De zogenoemde seksuele revolutie was binnen een paar decennia grotendeels voltooid. En de social media-revolutie, die heel ons denken en doen ingrijpend veranderd heeft, duurde ook minder dan een decennium. Wanneer men voldoende noodzaak of verlangen ertoe voelt, kan de mens echt heel rap veranderen.
Traagheid komt meestal door onnodig ingewikkeld gedoe, door angst voor het onbekende of gewoon door onwelwillendheid.
Ik ben echter nu wel wat verward over of progressieve landen nu meer of minder abortussen zouden hebben. Jij en ook anderen zeggen van wel, terwijl ik hier ook op iemand reageerde die zei dat het verschil helemaal niet significant zou zijn.
Dus wat is het nu?
En het lukt onder meer niet omdat we de adoptieprocedure zo belachelijk ingewikkeld, frustrerend en langdurig mogelijk hebben gemaakt, zo heb ik van dichtbij mogen zien.
Je moet bij wijze van spreken als puber de procedure beginnen, om niet te oud te zijn tegen de tijd dat ze eindelijk afgerond is en je dus alsnog afgewezen kan worden. En je moet minimaal een absolute heilige zijn om überhaupt een kansje te maken.
Ongetwijfeld zijn kindertehuizen niet de beste omgevingen voor de kinderen, hoewel vandaag de dag kinderen nogal eens zoveel meer tijd op school, kinderopvangplaatsen en allerlei verenigingen doorbrengen dan thuis, dat je je bijna nog gaat afvragen wat het verschil eigenlijk nog is.
Maar het alternatief, abortus dus, is dat ze überhaupt niet leven, maar dood zijn. En een kindertehuis lijkt mij geen zodanig geval van ondraaglijk lijden, dat je die kinderen nu meteen zou willen euthanaseren. Dus dan moet je ze ook niet omwille daarvan laten aborteren.
Je hoeft geen vluchteling in huis te nemen om voorstander te zijn van massalere vluchtelingenopvang. Je hoeft geen zwerver in huis te nemen om voorstander te zijn van een fatsoenlijker politiek beleid omtrent armoede. Je hoeft geen chef-kok te zijn om een restaurant te kunnen bekritiseren op haar eten.
Dergelijke argumenten zijn uiteindelijk drogredeneringen, omdat ze de aandacht van je argument afleiden door met een verkapte jij-bak te komen. Daar hoef je dus niet in te trappen. Dat je iets voorstaat, betekent niet dat je het zelf ook moet kunnen.
Natuurlijk kun je wel waar je kan je verantwoordelijkheid nemen om op eigen wijze bij te dragen aan de oplossing. Uiteraard allereerst door zelf nooit je kind te laten aborteren en enkel met iemand naar bed te gaan die je in dit soort verantwoordelijkheden kunt vertrouwen. Misschien lastig, maar in normale omstandigheden niet onmogelijk.
Maar je kan ook bijvoorbeeld organisaties of instellingen die actief bijdragen aan de oplossing financiëel of met (vrijwilligers)werk ondersteunen. Misschien ken je een ongepland gesticht gezin dat het moeilijk heeft en dat je in allerlei praktische zaken kan helpen, van het een avondje oppassen op hun kinderen tot het eens doen van hun boodschappen.
Er zijn dus allerlei uiteenlopende dingen die je met inzet van je eigen talenten, eigenschappen en behoeften kunt doen, om in elk geval tenminste niet onderdeel te worden van het probleem. En dat is misschien nog wel het belangrijkst.

De schrijver formuleert helder: Daarom leerde Jezus de zelfverloochening en het opgeven van het afgescheiden ego. Dit, en niet de radicale dienstbaarheid, is de diepste betekenis van de oproep tot navolging
Ik geloof wel dat het om dienstbaarheid gaat. Een dienstbaarheid is een relatie, en een relatie is er tussen twee of meer. Voor zover ik tegen dualisme ben, is dat tegen individualisme, ik zou voor holisme kiezen, het geheel waar alle delen op betrokken zijn. Zo spreekt Paulus dan ook over het lichaam waarin alle onderscheiden delen samenwerken en een eenheid vormen. Man en vrouw zijn in het huwelijk 1 vlees. Dualisme en non-dualisme zijn misschien wel gewoon twee verschillende perspectieven: man en vrouw zijn elkaars tegenover (dualisme) maar het huwelijk van hen samen is een eenheid (non-dualisme).

Ik heb zelf meerdere jaren in een zuidelijke staat van de VS waar abortus nu verboden is gewoond, en ik ben blij dat ik er weg ben.
Los daarvan is de vraag of de rechter of "het volk" hierover moet beslissen een interessante. Ik heb hier de nodige discussies met Amerikanen over gehad naar aanleiding van het gegeven dat rechtspraak in de VS veel politieker is dan in Nederland en dat rechters ook veel meer ingrijpende uitspraken kunnen doen, maar ook met juristen in Nederland. Ik stelde daar vraagtekens bij, want die rechters zijn nou niet bepaald democratisch benoemd (weliswaar benoemd door iemand die democratisch gekozen is, maar men kan niet middels een stemming een rechter kiezen. Het is overigens een andere vraag of dat ook wenselijk zou zijn.)
Iemand stelde dat het allemaal leuk en aardig is dat bepaalde mensenrechten democratisch tot stand komen, maar op het moment dat de democratie faalt wat het invoeren van mensenrechten betreft, is het dan niet juist goed als de rechter die afdwingt? Stel dat we nog steeds slavernij in Nederland hadden omdat het parlement er niets aan doet. Is het dan niet goed dat een rechter het verbiedt? Zeker in de VS is dit relevant, dat het huwelijk ook opengesteld is voor mensen van hetzelfde geslacht is een ander voorbeeld van een grondrecht in de VS dat door het hooggerechtshof afgedwongen is.
Ik snap zijn punt ergens wel. Het is niet zo dat democratie altijd voor perfecte wetten zorgt. In een zeer extreem voorbeeld: de nazi's zijn door middel van democratie aan de macht gekomen. En democratie in de VS is nu verre van perfect aangezien toegang tot de stembus nou niet bepaald zo makkelijk is als in Nederland waar je automatisch een stembiljet krijgt. Het Amerikaanse hooggerechtshof heeft kennelijk nu een ander standpunt aangenomen en stelt dat de vraag of abortus toegestaan mag zijn een vraag is die door de democratie beantwoord moet worden, en zolang dat federaal niet gedaan wordt, is het aan de staten. Het ironische is dat de meerderheid van de bewoners van de VS voorstander zijn van het recht op abortus, en toch is de kans bijzonder klein dat het middels een federale wet toegestaan wordt (en de kans dat het verboden wordt lijkt me net zo klein). Omdat behalve dat niet iedereen makkelijk toegang tot de stembus heeft, het ook nog eens zo is de democratie daar zo matig functioneert vanwege de filibuster.

Jodendom kent verschillende stromingen. In de tijd van het Nieuwe Testament had je onder meer de sadduceeen en de farizeeen. De sadduceeen geloofden niet in de opstanding van de doden, de farizeeen geloofden dat wel. De opstanding van de doden vindt plaats aan het einde van de tijd, wanneer JHWH komt.
De gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus geeft weer hoe de farizeeen dachten. Lazarus werd getroost en de rijke man leed pijn. Je kan dit hemel en hel noemen. 
Het christendom verschilt van het Jodendom, doordat er nu al 1 man de opstanding heeft meegemaakt: Jezus is opgestaan als eersteling van allen die nog zullen opstaan. Joden geloven dit niet.
Joden denken verschillend over Jezus, maar wijzen af dat Jezus behalve mens ook God is. De meeste christenen geloven dat Jezus meer is dan alleen een mens, sterker nog dat Jezus God is. Als Jezus over het water loopt, als Hij de storm bestraft, dan is Hij de baas over de elementen zoals we dat alleen maar kennen van God. Jezus is dan een twee-eenheid: God-mens. Als je dat gelooft, dan is drie-eenheid ook niet meer zo moeilijk (Jezus blies op de discipelen, zo ontvingen ze de Heilige Geest). 
Hoe Joden over de Heilige Geest denken, weet ik niet. In het Oude Testament kom je de Geest af en toe tegen en christenen geloven meestal dat dit de Heilige Geest is, zoals de Geest die over de wateren zweefde bij de schepping, de Geest die Simson aangreep om zijn werk te doen en de Geest die aan het eind van de tijd zou uitstorten, zodat je je eigen kinderen zou zien profeteren.

Ja, dat is imo dan wel een mooie gedachte. 
 
Idd. We hebben allemaal een persoonlijk wereldbeeld met normen, waarden, principes, overtuigingen.. etc. wat bepalend is voor hoe we dingen beschouwen, ervaren, beleven. 
Dat is dan ook wat ik steeds betoog.  
Daarom beschouw/interpreteer jij (als christen) dezelfde bijbelteksten (soms of vaak) toch anders dan andere christenen, en omgekeerd evenredig ook. 
Sterker nog.. er zijn ook teksten die jij (naar ik las) meer interpreteert zoals ik, dan een hoop christenen. Waaruit je kunt opmaken dat dat niet komt door geloof of de tekst zelf, maar doordat je  met mij meer dezelfde principes/waarden deelt dan met die christenen. 
 
 
Misschien heb ik dat niet goed begrepen, maar ik dacht aan ehhh... redding (opstanding, eeuwig leven). Dat is toch wat je als christen verwacht omdat je gelooft ? FF terugzoeken zodat ik het goed zeg..... 
 
De overtuiging dat je gered bent...  Ik zie dat -gered zijn- als een tegenprestatie van God omdat je gelooft. Maar misschien snap ik dat niet goed. Als ieder mens -gered- is of wordt, om niet (ongeacht wat je ervoor doet of laat) is het natuurlijk geen tegenprestatie maar een gift. 
Vandaar dat ik imo als -vriend van- ook de overtuiging kan hebben dat ik gered ben omdat ik niet als tegenprestatie hoef te geloven. 
 
Ok, dank voor je uitleg. Ik denk dat het ook makkelijker is om bevestiging te (h)erkennen, helemaal als ze welkom zijn natuurlijk. 

De Islam claimt de God van de mensen van het Boek (Joden en christenen) te aanbidden. Ik heb gemerkt dat in mijn gesprekken met moslims in islamitische landen, in het Engels, de moslims het bijna altijd over God hebben en bijna nooit de naam Allah gebruiken. Misschien is dat uit beleefdheid maar ze gaan er wel degelijk vanuit dat de Bijbelse God en Allah één en dezelfde zijn. Het Islamitische beeld is natuurlijk wel radicaal anders. Dat is duidelijk. Ze kent God niet als Vader maar meer als een soort tiran. Wat Petra noemde is gewoon een feit. De Bijbelvertalers vertalen het woord God in sommige talen als Allah, omdat er in die talen geen beter woord voor bestaat. Het is gewoon niet anders.
Je zult je bezoekjes dus wel overleven. 

In Arabisch-sprekende landen wordt de naam Allah ook wel gebruikt door christenen voor God.
Zie ook info op:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Allah
 

Niet zozeer wraakgevoelens, maar het verlangen gehoord te worden, het verlangen recht te worden gedaan. In verschillende oude culturen, inclusief de bijbelse, was het níét vanzelfsprekend dat je bij een rechter je zaak kon voorleggen.
Áls er al rechters waren, konden zij zelf bepalen welke zaken zij wilden aannemen en welke niet. Daar komt de gelijkenis van de weduwe in Lucas 18 ook vandaan, die net zolang bij de onrechtvaardige rechter blijft aankloppen, totdat hij uiteindelijk toegeeft en haar zaak in behandeling neemt.
Maar ook in onze samenleving is het heel moeilijk tot onmogelijk geworden om als gewone burger het succesvol op te nemen tegen grote machthebbers die hen onrecht aandoen. Denk alleen al aan het toeslagenschandaal.
Veel bijbelse weeklachten en roepen om wraak, al dan niet bij tijd en wijle te fel en te bruut, waren dan ook soms echt wanhopige klachten van mensen die onder heel zwaar onrecht leden of die het onrecht aankaartten, maar overal tegen dovemansoren smeekten. En dan let God denk ik allang niet meer op of het allemaal wel netjes en vroom genoeg verwoord is.
Het zou me niets verbazen als veel van de door mij genoemde mensen helemaal niet zozeer op wraak of wreedheid zitten te wachten, zoals sommigen hier blijkbaar wel.
Zij willen gewoon dat er recht wordt gedaan, dat iemand hen hoort en dat de daders ter verantwoording worden geroepen. Ze willen vaak echt graag weten waaróm ze dat hebben gedaan; dat antwoord is niet zelden voor slachtoffers nog belangrijker dan welke straf ook. En als niemand op aarde dat wil, dat God dan die taak overneemt, ofwel op een rechtváárdige manier overneemt.
Zij willen geen onverschillige God die het kwade gelijkstelt met het goede en die vooral niet zou oordelen. Zij willen misschien wel gewoon een God die met hen meelijdt, die hun verdriet, woede, wanhoop en gebrokenheid meedraagt, die de daders grondig ter verantwoording roept en hen laat zien hoe ontstellend veel kwaad en verwoesting zij hebben aangericht.
En ik geloof dat hun gebeden, hardop uitgesproken of stilletjes gedacht, verhoord zullen worden.
Ik denk dat als mensen heel graag en heel snel roepen dat God niet toornig is en heus wel alles vergeeft, ze zich misschien eens serieus moeten afvragen wat voor belang zij daar zelf dan eigenlijk bij hebben.

Ik denk dat het in een rijke, welvarende samenleving onder een redelijk democratische overheid, met alle comfort, gemakken en beschaving van dien, een stuk gemakkelijker is om Gods toorn af te wijzen, of te doen alsof die niet bij een liefdevolle God zou horen. Immers, je hebt toch alles goed voor elkaar en God zorgt toch goed voor je? Waarom zou Hij boos op je willen zijn?
Maar als je als je als kind dagelijks misbruikt wordt door nota bene geestelijken van de kerk terwijl niemand naar je wil luisteren, als je als moeder je zoon moet verliezen omdat deze onder afschuwelijke omstandigheden een stadion voor rijke mensen moest bouwen, als je in oorlogsgebied hebt moeten toezien hoe je vrouw verkracht werd en daarna samen met je kinderen wreed werd afgeslacht door zij die tot voor kort je buren waren, als je bijna halfdood wordt getrapt op straat door zij die je al jarenlang treiterden en sloegen omdat je andersgeaard bent, als jouw eeuwenoude beschaving bijna volledig is uitgeroeid en beroofd van haar land en die nieuwe beschaving jou weigert als volwaardig medeburger te accepteren, als je weggerukt wordt uit je eigen huis en land en vervolgens als slaaf gebrandmerkt, verkocht, bruut mishandeld en zwaar uitgebuit wordt, om na je vrijlating nog veel meer wreed geweld en meedogenloos racisme te moeten ondergaan... dan kan Gods toorn zomaar de laatste strohalm zijn waaraan je je kunt vastklampen.
Moge God het ons vergeven.

De schrijver heeft het over 'de diepste betekenis' .  Math. 16:25 gaat m.i. over zelflediging (zelfverloochening).  De vraag is: Hoe doe je dat?   Leerde Jezus ons niet dat de ultieme dienstbaarheid jegens een ander het opgeven van je zelf is?
Uitspraken over het handhaven van individualiteit doe ik niet.  Zelflediging is zonder voorwaarden vooraf.  Herschepping is wel degelijk een optie.  Dan maakt het 'zelf' plaats voor iets anders wat je tot dat moment niet kent.  Maar dat kun je niet weten, de sprong in het diepe is een ongewisse zaak.