Lobke

Willempie je vraagt erom: de  Niet Ongesteldheids Dag. 

Het is eigenlijk alsof je een kruis draagt met veel te lange armen, zonder dat je inziet hoe lang die armen precies zijn (en hoe bizar het kruis er wellicht uitziet). Jijzelf hebt dan nog niet zozeer last van het kruis zelf, maar wel mensen die te dichtbij komen en zich tegen de armen stoten.
Ook zorgen die armen er natuurlijk voor dat je niet overal zomaar kan komen, want de meeste wegen zijn gemaakt voor normale kruizen, met normale armen.
Je probeert daarom enige afstand te houden en vindt het heel erg als mensen zich er zo hard tegen stoten, dat ze niet meer met je kunnen of willen omgaan. Niet zelden zonder dat je het zag aankomen, omdat het nu juist zo mooi en goed leek te gaan.
Je wil mensen niet kwetsen, beledigen of afschrikken, je wil ze geen klap geven met dat kruis, maar het gebeurt toch. Hoe je ook je best doet om dat te voorkomen.
Je probeert daarom zo duidelijk mogelijk koers te bepalen, in rechtere lijnen, maar mensen blijken alle kanten op te schieten, zodat ze zich alsnog stoten. En klagen dat jij dan ook wel erg stug, inflexibel bent in je koers.
Je probeert je aan te passen, je in te houden, maar je kunt er nooit op vertrouwen dat je het goed doet. Of je bent zo formeel en afstandelijk dat mensen zich eraan ergeren, of je bent juist net iets te vrij en te onaangepast, waardoor je soms zelfs dingen zegt die je helemaal niet zo wilde zeggen. Of waardoor luchtig bedoelde opmerkingen van jou kant uit ineens heel zwaar worden opgenomen.
Veel mooie dingen zou je willen doen, maar ze zijn voor jou niet weggelegd. En dingen die je misschien wel zou kunnen, vind je niet interessant. En zelfs dingen die ogenschijnlijk heel geschikt zouden lijken, blijken door ingewikkeld mensengedoe toch weer te, ja, ingewikkeld.
Misschien verlang je wel naar het kloosterleven. In stille afzondering een duidelijk bepaald dagritme volgen van gebed, studie en werk, bezig zijn met onderwerpen die jou het meest bijzonder interesseren.
Maar mystieke boeken en ervaringsverhalen over het kloosterleven schrikken je af, omdat ze zo heftig zijn, omdat ze erin peperen dat een klooster een intensieve samenleving in het klein is, zonder vluchtwegen en gebaseerd op versterving, waar je met elkaar op de lip zit.
En in de samenleving kun je je toch al zo moeilijk handhaven. De kerk zelf is zelfs soms al lastig genoeg, als zij ogenschijnlijk duidelijk bepaalde basisprincipes aan de laars lapt, zodat je niet altijd weet waar je nu aan toe bent en het geloven daardoor soms wat eenzaam voelt.
Bovendien zou het minimaal tien jaren volstrekte onzekerheid en vele verbrande schepen opleveren voordat je überhaupt monnik of moniaal wordt, en als je íéts niet kan hebben...
Helemaal jezelf zijn kan eigenlijk nooit. Dat is enkel gegeven aan de écht zware autisten, die zich daar niet meer bewust van zijn. Zalig de onwetenden inderdaad. Het is soms net als met dementie: je kunt het beter volledig zijn dan deels, want in het laatste geval weet je het. En dat doet pijn. Niet altijd, maar toch.
Dus draag je voorzichtig manoevrerend het kruis. Probeer je er in een zo beschermde omgeving het beste ervan te maken en de dingen te doen die je wél kan. Oog voor detail, gevoel voor structuur, een wat strenger geweten, een rotsvaste integriteit, hoe mooi als dat allemaal ineens op zijn plaats valt en je daarin gewaardeerd wordt en zelfs persoonlijke groeit, ook al doe je dan geen betaald werk en werkt je verstrooidheid ook niet altijd mee.
Daar probeer je geluk in te vinden, je navolging van Christus, en gelukkig is het dan ook niet enkel somberheid of wat dan ook. Tevreden zijn met het kleine, dankbaar voor het goede, dat lukt vaak echt wel, maar elke fout dompelt je weer in die somberheid. Dat kruis weer...
Het is daarbij maar te hopen dat het zo mag blijven. Dat je je uitkering mag houden, dat de politiek na vier jaar niet opnieuw gaat bepalen wat je nu weer wel of niet mag of moet doen. Omdat je voor haar nu eenmaal geen hardwerkende, normale Nederlander bent, maar een kostenpost, omdat de zorg te duur wordt en daarom onder het mom van zelfredzaamheid je het maar zelf uit moet zien te zoeken.
Het kruis heeft te lange armen. En sommigen komen daar pas veel later achter. En dan besef je je: het lag al die tijd aan mij. Het pestverleden, de mislukte studies en pogingen tot werk, de ruzies, het onbegrip, het lag aan mij. Ik was de gek, zo denk je, of dat nu redelijk is of niet. Ik was de gek. En ik kom er nooit meer vanaf.

Zag deze toevoeging nog. Maar geldt dat dan ook voor jouw opmerking over 'typisch mannelijke eigenschappen?' Het schijnt mij nu toe dat grappen over vrouwelijke eigenschappen meer taboe zouden zijn dan over mannelijke eigenschappen, maar ik kan mij daarin natuurlijk vergissen.
Ik weet wel dat vaak de hardste grappen over stoornissen/aandoeningen niet zelden worden gemaakt door degenen die het zelf hebben of op andere wijze ermee te maken hebben. Humor kan een enorm belangrijk middel zijn om juist je gevoelens erover te verwerken. Dat geldt ook bij bijvoorbeeld rampen, dat men na enige tijd er grappen over maakt om juist de ernst ervan te benadrukken en even lucht te creëren in het verdriet.
Dat betekent niet dat elke grap leuk is of leuk gevonden zou moeten worden, maar ik denk wel dat ze gemaakt mogen worden. Op het gepaste moment natuurlijk, dat blijft altijd, maar toch.

Het is geen autistenhumor.

Zoals Herman Finkers in een van zijn shows zegt:
Humor is een moment van inzicht waarbij tegenstellingen in het leven heel even zijn opgelost. Dus: in humor ligt de waarheid; niet in het serieuze. Dit meen ik niet serieus; het is maar een grapje. Want anders is het niet waar. Als ik dus zeg ‘de waarheid ligt in het niet-serieuze’, dan is dat slechts waar als ik het niet meen. Maar wél waar.

Ken Bonjour redelijk goed van Freethinker en heb nooit een reden gehad te twijfelen aan zijn integrititeit. Heb evenmin zin in een discussie over vermeende leugenachtigheid van deelnemers. Indien zelfs van een groot wetenschapper als Einstein, of van een boegbeeld van het geniale woordvoeren als Chulchill wordt gezegd dat ze dyslexie hadden, dan blijkt dat je argument de gegronde basis mist om publiekelijk iemand voor leugenaar uit te maken op basis van taalgebruik. Het zou correct zijn je verkapte aantijging in te trekken. Zoniet: shame on you.

Bedankt voor het compliment
 

Klopt. Net zoals je van een blinde ook mag verwachten dat deze wel de hulpmiddelen gebruikt die de samenleving voor hem gemaakt heeft, om zich toch zo goed mogelijk door het verkeer te bewegen.
Maar hij zal wel blind blijven. Je kunt niet van hem vragen om op stoplichten te reageren, als je er geen ratelapparaten neerzet. En als je in huis spontaan de meubels anders zet, dan kun je niet verwachten dat de blinde medebewoner zich daar meteen op aanpast en geen vaasjes per ongeluk omverloopt. Dat zal extra tijd en moeite kosten, maar beter is het natuurlijk om de meubels gewoon te laten staan zoals ze stonden.
De gemiddelde autist zal echt proberen rekening te houden met anderen. Maar die anderen kunnen zo verrekte ingewikkeld zijn in hun doen en laten, dat het vrijwel onmogelijk is om dat altijd goed te doen. En het ook gewoon veel energie kost, terwijl deze natuurlijk beperkt is.
Waardoor er conflicten kunnen optreden en de autist het weer gedaan heeft, even gechargeerd gezegd. En als iemand anders dat niet zegt, dan zal een zelfbewuste autist zelf daar wellicht wel vanuit gaan. Want veel autisten hebben heel goed door dat het probleem (grotendeels) bij henzelf ligt en dat zij anders zijn.
Dergelijke situaties kunnen dan ook de autist zelf veel pijn en verdriet opleveren, zeker als ze een pestverleden achter de rug hebben of daar nog in zitten. Niemand, echt niemand is voor de lol autistisch.
Veel autisten zijn sociaal (deels) blind. Zij zien simpelweg niet alle subtiele of indirecte signalen en complexe ongeschreven regels, al zouden ze misschien heel graag willen. Zij hebben behoefte aan duidelijkheid, zekerheid, directheid. Dingen die de moderne samenleving nu juist steeds minder weet te bieden, omdat dat niet meer van deze tijd zou zijn.
Eigenlijk willen veel gewone mensen hetzelfde als autisten, maar ze gunnen het zichzelf niet. Maar waar gewone mensen vrij flexibel en vaardig kunnen omgaan met al die zelfgecreëerde onzekerheden en complexe sociale situaties, kunnen autisten dat vaak niet of net niet goed genoeg.
En waar gewone mensen pas na zoveel maanden of jaren een burnout krijgen van al die stress, worden autisten meestal metéén gespannen en overprikkeld als ze met zoveel stress te maken krijgen.
Autisten zijn misschien niet altijd de meest gezellige, swingende en reuzesociale personen die je kent, hoewel dat ook echt per autist zal verschillen en niet weinigen misschien zelfs nog socialer en vrijer zijn dan gewone mensen. Maar het zijn meestal harde werkers, vaak nog harder dan gewone mensen, met unieke denkwijzen en vaak veel oog voor detail. Je kunt ook veel van hén leren.
Ze hebben een serieuze informatieverwerkingsstoornis die hen niet zelden ernstig beperkt en belemmert in wat ze graag zouden willen en wat gewone mensen graag van hen zouden willen. En daar kunnen zij simpelweg niets aan doen. Veel kunnen ze misschien leren, al dan niet middels zelfbedachte truukjes, maar veel ook niet.
Net zoals een blinde altijd bij tijd en wijle tegen mensen aan zal botsen, als hij geen hulpmiddelen zoals een stok of een hond krijgt.

Inderdaad Dolce Vita, het is niet altijd mogelijk om kinderen met ernstige gedragsproblemen te begeleiden in regulier onderwijs. Dan zullen -zoals in dit geval- andere kinderen te kort komen.
Het meisje heeft begeleiding nodig, natuurlijk!! Maar op een school waar ze dit beter kunnen begeleiden. 

Een middelbare school is er niet om mensen met autisme naar andere omstandigheden te begeleiden. Een middelbare school is er om kinderen op te leiden voor een diploma.   Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om het kind naar andere omstandigheden te begeleiden indien het vastloopt.  En vaak schort het daar ook aan. Kinderen met autisme hebben meestal een vader met autisme (autisme wordt doorgegeven via de mannelijke lijn, ook als net een meisje is, dan heeft zij het autisme via de vader ontvangen).  En die willen niet waar hebben dat ze anders zijn, speciaal zijn, speciale onderwijsbehoeften hebben. Ego dus. Koste wat kost moet men een "normale" school bezoeken, zelfs wanneer een speciale school het kind een veel betere start in zijn of haar leven geven kan. 
Wij weten nog niet 1 procent van deze casus in de krant af.  Doch de rechter heeft vastgesteld dat de verwijderingsprocedure wettig was. Dan was die wettig en dan is er heel veel gebeurd wat niet door de beugel kan en is het betreffende kind onhandelbaar voor de school. Klaar.

Dat is één van de vele argumenten waarop ik doelde. Een ander is dat het niet God's wil is dat er ook maar één mens verloren gaat. Zou God's wil dan niet uiteindelijk toch geschieden? Ik heb een rotsvast vertrouwen in de liefde en rechtvaardigheid van onze hemelse Vader.

Als alverzoening waar zou zijn is dat het mooiste bericht om te horen. Want om alleen in God te geloven omdat je anders bang bent in de hel te komen is m.i geen liefde. Dat is angst, en als God alleen angst oproept dan kun je niet spreken van een goede Vader. Mijn aardse vader was een goede liefdevolle vader, de Hemelse vader moet toch minstens die kwaliteiten hebben.

Je bent anders weer verdomd lang bezig met afscheid nemen ?

Het Kaddiesj:
(Met dank aan Lobke, van wie ik deze ooit heb ontvangen).

Nog nooit rode draak gegeten. Meteorieten? Bah!
Heb nog geen kinderen, vlieg echter zeer regelmatig, rijdt geen auto, maar kan daarentegen heel goed Donald Duck immiteren.

Ik zie de problemen wel, vooral als het gaat om medisch-ethische kwesties en kwesties rondom huwelijk en gezin. Het is alleen niet juist om de ene cultuur zonder nuances op te hemelen en de andere cultuur zonder nuances neer te halen.
Natuurlijk zijn er slechte, barbaarse culturen, net zoals er ook verheven culturen zijn. Maar je zult in elke cultuur zowel (grote) problemen als (zeer) mooie ontwikkelingen tegenkomen en de gemiddelde cultuur is barbaars noch verheven, maar een samenstelling van verschillende mooie en minder mooie leefwijzen, waarden, levensovertuigingen, etc.
Hier in Nederland behoren we tot de meest gelukkige, welvarende landen ter wereld, waarin zowel jong als oud in die rijkdom delen. Er zijn weliswaar wel een aantal behoorlijke hervormingen nodig om te voorkomen dat ons geluk steeds meer ten koste gaat van (weerloze) zwakkeren en onze leefomgeving en om te voorkomen dat onze verworven vrijheden alsnog weer beknot worden, maar er is wel degelijk al heel veel verbeterd.

Dit is mijn favoriete nummer van Sela. Bedankt voor het plaatsen. 
(mijn likes zijn op voor vandaag)

Wat weet jij daarvan???? Ik vind het een grote belediging voor allen die zich inzetten voor anderen. Lees nog maar eens het verhaal van de "barmhartige Samaritaan''.

Je mag nooit zo over je medemensen en over de wereld spreken! Voor God zijn ze allen levend en zijn ze allen in staat de goede weg te gaan.
Uiteindelijk zal elk mens van goede wil, die werkelijk vanuit liefde en mededogen wil leven, Christus ontmoeten, hoe en wanneer dan ook. En het zijn er véél meer dan je denkt; in het verborgene is er heel veel gaande in veel mensen en is er wel degelijk dorst naar gerechtigheid en vrede. Alleen weten niet allen de juiste weg daartoe en zijn wij christenen bepaald ook niet altijd even goed in het wegwijzen.
Er mag dan ook nooit sprake zijn van trekken of duwen. Volg Christus in alle rust en met alle geduld naar je eigen roeping en mogelijkheden, door gebed, sacrament en naastenliefde, vanuit een overvloeiende liefde voor íéder mens, en laat de rest aan God over.

Misschien wat off topic. Maar mijn allergie spreekt hier ook. Dat zijn geen French fries maar Belgian fries. Die Amerikanen dachten dat ze tijdens de oorlog in Frankrijk zaten toen ze dat aten omdat de mensen Frans spraken, maar het was gewoon in België dat ze dit aten. Ik haat dit landje, maar onze gastronomie is wel 1 van de beste in de wereld. Die frieten zijn gewoon van ons!

Precies wat ik bedoel. 
Maar dan ook vice versa. Ook anderen zijn die ze zijn. Daar kun je mee proberen om te gaan, maar ze niet veranderen. Een mens verandert door observeren, leren en leven, maar niet puur en alleen omdat ze dat door anderen wordt gemaand. 

Een topic voor tv-tips.
Zo meteen op NPO-2 Café Lazarus. https://portal.eo.nl/over-de-eo/pers/artikel/2019/05/cafe-lazarus-toont-grenzeloze-passie-voor-een-nieuwe-wereld/


 

Hallo Morpho en Jas. 
Ik wist niet dat deze topic bestond. Maar ik ben er dus ook, weer. 
Volgens mij ken ik jullie nog niet, hoewel de naam Morphogenesis mij wel bekend in de oren klinkt.  En met een kleine 12000 berichten zal ik vast wel eens iets van je gelezen hebben, ook al herinner ik het mij niet. 
Welkom.

Ja, zo heel af en toe kijk ik nog eens mee. 

Dirk de Wachter, ik mag hem graag horen. In Nederland is hij ook populair.