Hendrik-NG

Jacob Slavenburg is geen theoloog, maar een historicus. En naar mijn persoonlijke mening behoorlijk vooringenomen zwart-wit... Meer dan een (half) boekje hield ik zijn schrijfsels niet vol.

Zoek nog eens mijn eerste reactie op een uitspraak van Foppe1986 op zou ik zeggen. Ik reageerde op een stellige maar niet onderbouwde uitspraak van hem. Een credo, als het ware...

Aha. En kennelijk was dat leesvoer behoorlijk geloofwaardig?

In het Grieks spreekt Paulus in de voorgaande hoofdstukken consequent over ὁ νόμος (ho nomos), simpelweg: de wet. Alsof er maar één wet bestaat voor hem. En er bestaat voor hem ook maar een wet. De wet die de Joden zo goed kennen, omdat God hem heeft doen kennen: Rom 2:17 En u die uzelf een Jood noemt, op de wet vertrouwt en u op God laat voorstaan; 2:18 u die zijn wil kent en zo uitstekend weet waar het op aankomt, omdat u wordt onderwezen door de wet. Die wil van God klinkt voor Paulus door in die wet. Ook in hoofdstuk 7: 7:14 Wij weten dat de wet het werk van de Geest is, maa

Uitgaande van de lijn van de perikoop + de strekking ervan zou ik zeggen: dezelfde wet als waar hij in vers 1 en vers 25 over spreekt. Of heb jij daar een ander idee bij?

Ik wil zeggen dat Paulus zich heel goed realiseert dat hij verstandelijk wel met alles van de wet kan instemmen - de wet ervaart als goed en rechtvaardig - maar dat diezelfde wet vooral ook zonde doet kennen (Rom 7). Op dit punt vult hij Mozes dus aan: de wet in zichzelf is goed en rechtvaardig, naar zijn aard niet moeilijk te houden; maar: hij doet vooral ook zonde kennen... Dus nee: ik speel Mozes en Paulus niet tegen elkaar uit. Ik probeer je er op te wijzen dat Paulus leert dat er iets in onze menselijke natuur zit dat maakt dat het helemaal niet zo eenvoudig is om die wet te houden.

Hoe weet je dat?

Daar gaat een hoofdstuk 7 en 8 aan vooraf...

Daar dacht Paulus toch net even anders over (Rom 3 o.a.)...

Ik denk dat die tekst uit Ezechiël, waar ik een paar posts eerder op wees, laat zien dat dat laatste toch ook weer net iets genuanceerder ligt... Waarom zou God Israël immers een nieuw hart moeten geven als het al in Israëls vermogen zou liggen om Gods wil na te volgen? Of in evangelische termen uitgedrukt: Om "een wedergeboren kind van God te worden"? Er lijkt hier een paradox te bestaan: die redding van ons: 100% Gods werk en 100% mensenwerk (in de zin: als opdracht van God Hem 100% te gehoorzamen: "Wees heilig, want God is heilig"). Waarop je, denk ik, slechts een paradoxale reactie ka

Ik verwacht ook niet dat die dominee dat laatste heeft bedoeld met zijn uitspraak. Niet dat ik weet dat ik die dominee ken, trouwens. Maar een mij wel bekende dominee heb ik in een tv-documentaire, gemaakt door zijn zoekende zoon, precies zo'n uitspraak horen doen. En die predikant komt uit een nest waar men rond de doop belijdt: Een essentieel verschil met de uitspraak zoals jij hem noteerde, trouwens. Hier staat niet dat God met de doop dat verbond aan gaat. Er wordt geleerd dat God dat verbond aan gaat. En dat de doop daar een teken en zegel van is. Nu kan je je afvragen of dat

Als je die tekst (Joh 4:24 want God is Geest, dus wie hem aanbidt, moet dat doen in Geest en in waarheid) op deze manier uitlegt, dan lijkt het alsof het hier inderdaad om een gebod gaat, een imperatief: "je moet het zo doen (want zo wil God het)". En zo lijkt het er in de vertaling ook te staan. Als je niet beseft dat het woord "moeten" ook een noodzakelijkheid inhoudt. Een ergens niet aan kunnen ontkomen. En ik denk dat je hier vooral aan die betekenis moet denken, wil je de hoofdzin kunnen plaatsen, begrijpen (het "God is geest"). Want waarom staat dat er, als het hier zou gaan om "goedkeur

Geen idee wat ik precies beschrijf. Het ware wat opmerkingen uit de losse pols. Ik denk dat we bij het uitwerken van al onze aspiraties tegen grenzen aan zullen lopen. Je kan die grenzen duiden als "ze maken ons tot slaaf" en er op blijven reageren (en reageren, en...) Dat maakt het feit dat er grenzen bestaan niet meer of minder "meedogenloos". Ze zijn er gewoon, die grenzen... Of ze je tot slaaf maken (van de omstandigheden bijvoorbeeld)? Misschien is het hebben van grenzen gewoon inherent aan het mens zijn...

In het leven dat we ervaren zet het besef van "goed en kwaad" (ons geweten) meestal een rem op ons denken en doen. En de meeste mensen die ik heb leren kennen (inclusief mijzelf, voor zover ik mezelf al heb leren kennen) hebben er moeite mee om "begrenst" te worden. Wat voor mij al heel sterk de weerstand verklaart die mensen kunnen hebben bij het idee dat er een god zou bestaan, of een satan. Al of niet als product van een mensenbrein ("Wie was er eerst: Satan? Of de slimme vent die een manier bedacht om ellende te verklaren"). De mogelijkheid dat er iets als "een hogere moraal" bestaat staat

Feit is dat je de nuancering die in het eerste deel van je uitspraak aanbrengt (nl. dat het hier inderdaad ging om bepaalde Joden) niet doorklinkt in het tweede deel (dat mensen als Hitler hier - ook ongenuanceerd - misbruik van maakten). Trouwens: als hij (Herr H.) dat gedaan zou hebben, dan was dat geen bijbels feit zoals je hier beweert... En als feit niet zo relevant. Had er niet iets in de bijbel gestaan wat hij had kunnen gebruiken, dan had hij zijn mening wel op een andere manier van een onderbouwing voorzien. Desnoods door zelf een boek te schrijven... Dat zou van sjako ee

Hoi Sanne69. Het is nog ietsje ingewikkelder, denk ik. Zoals jij die tekst hier uitlegt, lijkt het alsof die doop terugverwijst naar de ark - gelovig door Noach gebouwd en als "instrument van/in eigen handen" middel tot behoud. Maar kijk je naar het Grieks, dan is die uitleg niet mogelijk. Zie hier: het voornaamwoord waarmee vers 21 begint (ὃ) is mannelijk/onzijdig. En slaat dus terug op een mannelijk of onzijdig woord. Het Griekse woord voor ark (κιβωτός) is vrouwelijk. Water (ὕδατος) is onzijdig. Het is dus niet de ark die Noach redt, maar heel paradoxaal die watervloed waardoor de rest van

Wetenschap heeft in ieder geval wel dwepende aanhangers... En kennelijk geldt ook hier: zaken worden pas kwalijk als er mensen zijn die er misbruik van maken...

Je strooit wat losse meningen rond. Meer niet. Maar aan de hand van die bijbel je meningen onderbouwen zie ik je niet doen. Prima hoor. Kan je vast uuuren volhouden.

Stropoppen, Magere Hein. Zullen we bij bijbelstudie houden, hier in deze hoek van het forum? Je kan je frustraties m.b.t. het christendom vast op genoeg andere plekken kwijt, ook op Credible.

Even goed: hij citeerde toch ook gewoon de Tenach in de Romeinenbrief. En wat Paulus met zijn volksgenoten deelde was de notie dat men niet zonder meer tot God kon naderen. Dat hiervoor "bemiddeling", "verzoening" nodig was. Op dat punt verschillen christendom en jodendom volgens mij niet wezenlijk. Wel rond de vraag hoe die verzoening dan precies tot stand komt... Maar bij beiden is de kwestie toch: God is goed - de mens niet zonder meer...

Om bij dat laatste te beginnen. Jij plaatst Paulus tegenover "het Joodse geloof". En daar gaat je verhaal m.i. al mank... Paulus schreef inderdaad aan "de Romeinen": Maar Paulus haalt hier een psalmist (David) aan: Op welke grond stel je dan (op dit punt) Paulus zo lijnrecht tegenover zijn mede-Joden?? Leg me dat eens uit s.v.p...

Dat er op een of andere site naar een persoon gewezen wordt om een bepaald punt te maken en dat jij je vervolgens op de autoriteit beroept van persoon of site, dat boeit me totaal niet. In een discussie zeg je dan dat er gebruik wordt gemaakt van drogredenen. En nogmaals: in een discussie enkel en alleen argumenteren met een link staat op de verboden-handelingenlijst. Je hebt je eerste claim (die vermeende verdraaiing van het Joodse geloof) nog allerminst bewezen... Onderbouw die claim eerst maar eens. En leg maar eens in eigen woorden uit wat het gedachtegoed van die persoon waar je

Als je dat allemaal zo goed beseft... Waar blijft dan je samenvatting van Schnädelbach?? Want het is wel heel makkelijk om zo maar even te wijzen naar een site waarop (al of niet onderbouwd) de mening van een of andere persoon vermeld staat. Maar de kern van zo'n betoog samenvatten, gekoppeld aan je reden om zo'n persoon te citeren is kennelijk wat te veel gevraagd? Maar tegelijk verwacht je dat kennelijk wel van je gesprekspartners. Terecht, daar niet van... Maar begin er dan misschien toch gewoon zelf mee?! Dan komt er wellicht dat mooie gesprek tot stand waar je behoefte aan zegt te he

Precies een voorbeeld van wat ik eerder zei: Je vertrekpunt is hier: wat in de bijbel staat moet een wetenschappelijke verhandeling zijn. Om vandaaruit te redeneren: "Maar wat er staat komt niet overeen met onze moderne natuurwetenschappelijke inzichten. En dus is het onjuist en dus geen wetenschappelijke verhandeling". Cirkelredenering... (NB: je samenvatting van Schnädelbach komt er nog aan??)

Ik. Op grond van een bijbel die zich zo presenteert: "In het begin schiep God de hemel en de aarde. De aarde was nog woest en doods, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water." Het gaat hier om een credo, waarop de rest van de vertelling is gebaseerd... Misken je dat, dan misken je de kern en de boodschap van de verhaalde geschiedenis... (NB: je samenvatting van Schnädelbach komt er nog aan??)