Robert Frans

Wek doden op - door het doopsel, voltooid met het vormsel, sterven en verrijzen mensen in Christus en verkrijgen ze eeuwig leven;
Genees de zieken - door de biecht, de communie en de ziekenzalving geneest de christen van de zonde en haar gevolgen en wordt zijn lijden verlicht;
Drijf demonen uit - door gebed, sacrament en naastenliefde voltrekken we het oordeel over de duivel en verdrijven we zijn demonen in en rondom ons.
Soms moet je dingen in net een iets bovennatuurlijk perspectief beschouwen, om ze ten volle te verstaan.

Volgens mij maakt WdG ook in zijn eerdere posts vrij duidelijk verschil tussen de algemene zonde, ofwel de erfzonde, en persoonlijke zonden. Hij schrijft immers over de zonde van de mens, niet van elk mens. En "de mens" wordt vrijwel altijd in algemene zin gebruikt, dus als zijnde de mensheid. In zijn verhaal zijn het dus niet je persoonlijke zonden die je ziek maken, maar wordt je ziek vanwege de intrede van de dood, die door de erfzonde zou zijn ingetreden. Dat verschil tussen algemene zonde en persoonlijke zonden is nogal belangrijk om te handhaven in dit soort discussies.
En dat Adam de erfzonde in de wereld heeft gebracht, tezamen met Eva, dat is iets wat Paulus zelf ook schrijft in zijn brieven. Dat heeft niets met oordelen te maken, of met het overtreden van welk gebod ook, maar gewoon met vanuit het oerverhaal trachten het kwaad in de wereld te duiden, met daartegenover Christus als tweede Adam, die van het kwaad verlost. Paulus plaatst het verhaal van Adam dan dus ook nadrukkelijk in de context van de verlossing van Christus. In die zin wordt Adam dus als veroorzaker van de erfzonde geduid.

Volgens mij maakt WdG ook in zijn eerdere posts vrij duidelijk verschil tussen de algemene zonde, ofwel de erfzonde, en persoonlijke zonden. Hij schrijft immers over de zonde van de mens, niet van elk mens. En "de mens" wordt vrijwel altijd in algemene zin gebruikt, dus als zijnde de mensheid. In zijn verhaal zijn het dus niet je persoonlijke zonden die je ziek maken, maar wordt je ziek vanwege de intrede van de dood, die door de erfzonde zou zijn ingetreden. Dat verschil tussen algemene zonde en persoonlijke zonden is nogal belangrijk om te handhaven in dit soort discussies.
En dat Adam de erfzonde in de wereld heeft gebracht, tezamen met Eva, dat is iets wat Paulus zelf ook schrijft in zijn brieven. Dat heeft niets met oordelen te maken, of met het overtreden van welk gebod ook, maar gewoon met vanuit het oerverhaal trachten het kwaad in de wereld te duiden, met daartegenover Christus als tweede Adam, die van het kwaad verlost. Paulus plaatst het verhaal van Adam dan dus ook nadrukkelijk in de context van de verlossing van Christus. In die zin wordt Adam dus als veroorzaker van de erfzonde geduid.

Volgens mij maakt WdG ook in zijn eerdere posts vrij duidelijk verschil tussen de algemene zonde, ofwel de erfzonde, en persoonlijke zonden. Hij schrijft immers over de zonde van de mens, niet van elk mens. En "de mens" wordt vrijwel altijd in algemene zin gebruikt, dus als zijnde de mensheid. In zijn verhaal zijn het dus niet je persoonlijke zonden die je ziek maken, maar wordt je ziek vanwege de intrede van de dood, die door de erfzonde zou zijn ingetreden. Dat verschil tussen algemene zonde en persoonlijke zonden is nogal belangrijk om te handhaven in dit soort discussies.
En dat Adam de erfzonde in de wereld heeft gebracht, tezamen met Eva, dat is iets wat Paulus zelf ook schrijft in zijn brieven. Dat heeft niets met oordelen te maken, of met het overtreden van welk gebod ook, maar gewoon met vanuit het oerverhaal trachten het kwaad in de wereld te duiden, met daartegenover Christus als tweede Adam, die van het kwaad verlost. Paulus plaatst het verhaal van Adam dan dus ook nadrukkelijk in de context van de verlossing van Christus. In die zin wordt Adam dus als veroorzaker van de erfzonde geduid.

Dank daarvoor, ik vind ze erg interessant. Vooral Brave New World kan echt hele boeiende discussies opleveren en ik kan je dan ook aanraden de roman te lezen.
Ik zal uiteraard jouw vragen ook beantwoorden:
1. Gij zult alle muggen onverbiddelijk doodslaan. Serieus weer: ik denk dan misschien aan zoiets als "Gij zult uw naasten enkel aan afspraken houden die openlijk met hen gemaakt zijn." Omdat ik het idee heb dat veel conflicten en ruzies ontstaan doordat de een onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels afdwingt, terwijl de ander ofwel van niets weet, ofwel weer heel andere onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels aanhoudt.
2. Vind ik een moeilijke vraag. Qua mystiek en moraal zou ik zeggen het boeddhisme, maar ik heb het idee dat wij in het westen het boeddhisme heel anders en niet altijd juist verstaan dan in het oosten zelf, zodat ik er verder geen echt goed beeld van kan hebben.
Qua mysterie en omgang met (oude verhalen en rituelen uit) andere levensbeschouwingen zou ik zeggen de vrijmetselarij, maar die staat wel diametraal tegenover de katholieke kerk en van haar kan volgens mij níémand echt goed hoogte krijgen (en nee, al die complottheorieën geloof ik niet).
Qua leefwijze en westerse cultuur zou ik zeggen het humanisme met zowel romantische als scientistische trekken, maar dan wel met nadruk op schoonheid, mededogen en liefde en niet zozeer op welvaart, gemakzucht en genot.
Ik denk dat als ik niet katholiek zou zijn, geboren hier in Nederland, dat het dan uiteindelijk toch het laatste zou zijn, maar meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen.
3. Echt geluk is mensen gelukkig kunnen maken en slechts daarvan gelukkig kunnen worden.

Dank daarvoor, ik vind ze erg interessant. Vooral Brave New World kan echt hele boeiende discussies opleveren en ik kan je dan ook aanraden de roman te lezen.
Ik zal uiteraard jouw vragen ook beantwoorden:
1. Gij zult alle muggen onverbiddelijk doodslaan. Serieus weer: ik denk dan misschien aan zoiets als "Gij zult uw naasten enkel aan afspraken houden die openlijk met hen gemaakt zijn." Omdat ik het idee heb dat veel conflicten en ruzies ontstaan doordat de een onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels afdwingt, terwijl de ander ofwel van niets weet, ofwel weer heel andere onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels aanhoudt.
2. Vind ik een moeilijke vraag. Qua mystiek en moraal zou ik zeggen het boeddhisme, maar ik heb het idee dat wij in het westen het boeddhisme heel anders en niet altijd juist verstaan dan in het oosten zelf, zodat ik er verder geen echt goed beeld van kan hebben.
Qua mysterie en omgang met (oude verhalen en rituelen uit) andere levensbeschouwingen zou ik zeggen de vrijmetselarij, maar die staat wel diametraal tegenover de katholieke kerk en van haar kan volgens mij níémand echt goed hoogte krijgen (en nee, al die complottheorieën geloof ik niet).
Qua leefwijze en westerse cultuur zou ik zeggen het humanisme met zowel romantische als scientistische trekken, maar dan wel met nadruk op schoonheid, mededogen en liefde en niet zozeer op welvaart, gemakzucht en genot.
Ik denk dat als ik niet katholiek zou zijn, geboren hier in Nederland, dat het dan uiteindelijk toch het laatste zou zijn, maar meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen.
3. Echt geluk is mensen gelukkig kunnen maken en slechts daarvan gelukkig kunnen worden.

Hetgeen dat het meest natuurlijk voelt is niet altijd hetgeen dat het beste is. Tot nu toe brengt dat natuurlijke gevoel blijkbaar enkel maar verwarring bij jullie, dus misschien wordt het dan eens tijd om een betere en meer duidelijke gids aan te stellen hierin. Als het natuurlijke gevoel niet voldoet, dan kun je maar beter met je verstand handelen en met elkaar hierover dus wél in gesprek gaan. Er zijn volgens mij zelfs spellen op de markt waarin je al spelenderwijze deze onderwerpen aantipt, dus zelfs daarin kun je nog een laagdrempelige weg vinden.
Veel ruzies en conflicten ontstaan juist daar waar mensen geen afspraken met elkaar maken, maar elkaar vervolgens wel aan die nooit-gemaakte afspraken houden. Zodat men totaal verschillende verwachtingen van elkaar kan hebben, waardoor er ruzie ontstaat als die verwachtingen ineens conflicteren met elkaar. Bij het plannen van een vakantie houdt men volop rekening met wat iedereen wil en niet wil en wordt daarover dus volop gesproken waar nodig, maar bij zoiets veel belangrijkers als een vriendschap of relatie zou dat "onnatuurlijk" zijn en gaat men zomaar uit van de eigen verwachtingen. Dat is toch dwaas?
Uiteindelijk gaat het erom wat voor jullie werkt en wat dus de beste oplossing is. Jullie willen beiden geen verwarring en geen conflicten, dus is er maar één mogelijkheid: duidelijke afspraken maken, je verwachtingen naar elkaar uitspreken en je daaraan dan ook trouw houden. Je hebt voldoende vrije wil van Onze Lieve Heer gekregen om geen slaaf van je gevoelens te zijn, dus dat hoeft geen probleem te zijn. Misschien voelt dat dan (in het begin) onnatuurlijk of geforceerd, maar enkel de natuur volgen werkt duidelijk al helemáál niet, dus wordt het tijd voor iets beters.

Het is jammer dat je mijn woorden op dergelijke overdreven wijze wilt interpreteren. Wílt, want je kiest hier zelf voor. Ik geef inderdaad een aantal eenvoudige handreikingen om te voorkomen dat een vriendschap uitloopt in een relatie die niet gewenst is. De dingen die ik noemde zijn dingen die je typisch in een relatie doet en over het algemeen niet bij een gewone vriendschap.
Uit het schrijven van de topicstarter begrijp ik dat ze beiden niet goed weten wat ze met de omschreven situatie aanmoeten en dat ze het moeilijk vinden om een duidelijke keuze erin te maken, waardoor verwarring ontstaat. Dus dan is het inderdaad wel degelijk goed om met je vrije wil een concrete keuze te maken en alles wat van die keuze afhoudt ook achter je te laten.
Elk stel zal diens eigen grenzen daarin moeten opzoeken. Ik geef alleen enkele algemene, concrete voorbeelden zoals omschreven. Maar als je echt geen relatie met elkaar wil en die keuze dus met je vrije wil maakt, dan moet je ook geen dingen doen die tot een relatie kunnen leiden. Anders krijg je alleen maar verwarring en gedoe, wat de vriendschap op geen enkele wijze ten goede komt.

Dank daarvoor, ik vind ze erg interessant. Vooral Brave New World kan echt hele boeiende discussies opleveren en ik kan je dan ook aanraden de roman te lezen.
Ik zal uiteraard jouw vragen ook beantwoorden:
1. Gij zult alle muggen onverbiddelijk doodslaan. Serieus weer: ik denk dan misschien aan zoiets als "Gij zult uw naasten enkel aan afspraken houden die openlijk met hen gemaakt zijn." Omdat ik het idee heb dat veel conflicten en ruzies ontstaan doordat de een onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels afdwingt, terwijl de ander ofwel van niets weet, ofwel weer heel andere onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels aanhoudt.
2. Vind ik een moeilijke vraag. Qua mystiek en moraal zou ik zeggen het boeddhisme, maar ik heb het idee dat wij in het westen het boeddhisme heel anders en niet altijd juist verstaan dan in het oosten zelf, zodat ik er verder geen echt goed beeld van kan hebben.
Qua mysterie en omgang met (oude verhalen en rituelen uit) andere levensbeschouwingen zou ik zeggen de vrijmetselarij, maar die staat wel diametraal tegenover de katholieke kerk en van haar kan volgens mij níémand echt goed hoogte krijgen (en nee, al die complottheorieën geloof ik niet).
Qua leefwijze en westerse cultuur zou ik zeggen het humanisme met zowel romantische als scientistische trekken, maar dan wel met nadruk op schoonheid, mededogen en liefde en niet zozeer op welvaart, gemakzucht en genot.
Ik denk dat als ik niet katholiek zou zijn, geboren hier in Nederland, dat het dan uiteindelijk toch het laatste zou zijn, maar meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen.
3. Echt geluk is mensen gelukkig kunnen maken en slechts daarvan gelukkig kunnen worden.

Dank daarvoor, ik vind ze erg interessant. Vooral Brave New World kan echt hele boeiende discussies opleveren en ik kan je dan ook aanraden de roman te lezen.
Ik zal uiteraard jouw vragen ook beantwoorden:
1. Gij zult alle muggen onverbiddelijk doodslaan. Serieus weer: ik denk dan misschien aan zoiets als "Gij zult uw naasten enkel aan afspraken houden die openlijk met hen gemaakt zijn." Omdat ik het idee heb dat veel conflicten en ruzies ontstaan doordat de een onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels afdwingt, terwijl de ander ofwel van niets weet, ofwel weer heel andere onuitgesproken verwachtingen en ongeschreven regels aanhoudt.
2. Vind ik een moeilijke vraag. Qua mystiek en moraal zou ik zeggen het boeddhisme, maar ik heb het idee dat wij in het westen het boeddhisme heel anders en niet altijd juist verstaan dan in het oosten zelf, zodat ik er verder geen echt goed beeld van kan hebben.
Qua mysterie en omgang met (oude verhalen en rituelen uit) andere levensbeschouwingen zou ik zeggen de vrijmetselarij, maar die staat wel diametraal tegenover de katholieke kerk en van haar kan volgens mij níémand echt goed hoogte krijgen (en nee, al die complottheorieën geloof ik niet).
Qua leefwijze en westerse cultuur zou ik zeggen het humanisme met zowel romantische als scientistische trekken, maar dan wel met nadruk op schoonheid, mededogen en liefde en niet zozeer op welvaart, gemakzucht en genot.
Ik denk dat als ik niet katholiek zou zijn, geboren hier in Nederland, dat het dan uiteindelijk toch het laatste zou zijn, maar meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen.
3. Echt geluk is mensen gelukkig kunnen maken en slechts daarvan gelukkig kunnen worden.

Dank voor de vragen Robert, hierbij mijn antwoorden.
1. Ik ga er vanuit dat je openbaring in religieuze context bedoelt. Nu ben ik natuurlijk atheïst, dus ik zal kunst niet zo snel bestempelen als afkomstig van God. Maar voor mensen die geloven kan kunst wel zijn geïnspireerd zijn door God. Religie is, als ik jouw stukken lees, ook een taal om een werkelijkheid te omschrijven die je niet in andere woorden kan omschrijven. In die zin kun je kunst zien als een openbaring: een manier om iets te uit te drukken dat je niet op een andere manier kan uitdrukken. Maar kunst is ook: in the eye of the beholder.
2. Helaas ken ik het boek niet en moest ik het opzoeken op Wikipedia: "De sciencefictionroman beschrijft een toekomstige wereld die geheel beheerst wordt door technologie en rationalisme. De mensen zijn gezond en gelukkig, oorlog en armoede kennen ze niet. In die zin lijkt het werk eerder een technologische utopie dan een dystopie, zij het op ironische wijze, want traditionele waarden als liefde, trouw, gezinsleven, kunst en godsdienst bestaan niet langer, evenmin als de vrije keuze voor een individueel bestaan."
Puur op basis van deze inleiding zou ik zeggen: een onmogelijke vraag! Waarom? Omdat ik gezondheid en geluk het hoogste doel vind voor een individu in het leven en daarom neig naar: utopie. Maar zonder de dingen die het leven invulling en betekenis geven, zoals liefde, kunst, godsdienst/levensovertuiging, gezin kun je dat geluk niet bereiken! Een doel of invulling is namelijk één van de factoren die bijdragen aan geluk. Om een vergelijking te maken met de Matrix: ik zou liever in de realiteit willen leven dan de Matrix die mij gelukkig maakt, maar nep is.  
3. Een goede vriend.
@Robert Frans
Mijn vragen aan jou:
1. Als je een gebod aan de 10 geboden zou kunnen toevoegen, wat zou dat dan zijn?
2. Als je geen katholiek zou zijn, met welke stroming (religie of levensbeschouwing) kun je je het meest identificeren?
3. Welke tegeltjeswijsheid (quote) beschrijft hoe je in het leven staat?

Klinkt een beetje als gedoe rondom woordjes en termen. Who cares of je nu progressief, orthodox, conservatief of modern zou zijn? Het gaat erom dat je het juiste doet, dat je de waarheid zo goed als mogelijk volgt. De Kerk is ouderwets noch modern, zij is tijdloos. En als zij niet meer van deze tijd zou zijn, dan wordt het tijd voor andere tijden.
Als je voor Gods troon komt te staan, dan is het ook totaal niet belangrijk met welke term men jou heeft kunnen bestempelen. Belangrijker is dat Hij tegen jou kan zeggen:
Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting der wereld. Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven. Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen, Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht, Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht.
-Matteüs 25,34-36

Klinkt een beetje als gedoe rondom woordjes en termen. Who cares of je nu progressief, orthodox, conservatief of modern zou zijn? Het gaat erom dat je het juiste doet, dat je de waarheid zo goed als mogelijk volgt. De Kerk is ouderwets noch modern, zij is tijdloos. En als zij niet meer van deze tijd zou zijn, dan wordt het tijd voor andere tijden.
Als je voor Gods troon komt te staan, dan is het ook totaal niet belangrijk met welke term men jou heeft kunnen bestempelen. Belangrijker is dat Hij tegen jou kan zeggen:
Komt, gezegenden van mijn Vader, en ontvangt het Rijk dat voor u gereed is vanaf de grondvesting der wereld. Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven. Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen, Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt Mij bezocht, Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht.
-Matteüs 25,34-36

Je moet bidden alsof het uitsluitend van God afhangt. Je moet handelen alsof het uitsluitend van jezelf afhangt.

Klopt, we zijn van Hem afhankelijk en het is goed dat te (blijven) erkennen. Alleen God wil het daarbij niet laten, maar wil dat je met Hem samenwerkt om het goede te doen en het Evangelie te verkondigen, door het beantwoorden van de genade die Hij je schenkt. Hij wil als mens naast je staan, opdat jij uiteindelijk zult delen in zijn goddelijkheid.
Net zoals de eerste mensen in het Genesisverhaal samen met Hem de hof beheerden en bewerkten. Niet omdat God dat niet alleen zou kunnen, maar omdat Hij hen wilde betrekken in zijn scheppingswerk en zo zijn diepste wezen met hen wilde delen.
God stelt zich dus ook afhankelijk van ons, opdat wij uit vrije wil Hem liefhebben. Zelfs de komst van de Verlosser was ook een akte van vrije wil van Maria, die haar fiat gaf bij de aankondiging van de geboorte ("Ik ben de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw Woord"). En zo is de Kerk ook een uniek en mysterieus samenspel tussen God en mens, waarbij God zich geheel aan ons geeft en wij ons geheel aan God. Het is dus, zoals bij zoveel dingen, niet of-of, maar en-en.

Je moet bidden alsof het uitsluitend van God afhangt. Je moet handelen alsof het uitsluitend van jezelf afhangt.

Omdat God ons liefheeft en ons geluk voor ogen heeft.
Uit de macht van de zonde, het enige absolute kwaad.
Tot eer van God en tot heil van onze zielen.
Naar Christus, het begin en het einde van alles.
Door het doopsel en door gebed, sacramenten en naastenliefde. Door Gods genade te beantwoorden en Hem zo te beminnen. Door Christus' Lichaam en Bloed te eten en zo te delen in zijn Offer. Door alles wat je hebt en wie je bent aan Hem op te dragen, inclusief het lijden. Door voor je medemensen als Christus te zijn. Door alles van Hem te verwachten en niets van jezelf.

Volgens mij is de mogelijkheid van afval van het geloof er wel degelijk, zie Hebreeën 6.
In het protestantisme heeft men daarmee moeite, omdat men gelooft dat wedergeboorte onherroepelijk is. De calvinistische neiging een kloppend systeem te maken, loopt vervolgens tamelijk gierend uit de klauwen: enerzijds ging men geloven in veronderstelde, onherroepelijke wedergeboorte bij de doop, anderzijds ging men doop en wedergeboorte zo ver loskoppelen dat de doop niet meer is dan een ritueel van toelating tot de gemeenschap, en wedergeboorte wordt beperkt tot een klein clubje uitverkorenen.
Als je echter meer ruimte laat voor de menselijke wil en de mogelijkheid tot afval, heb je die problemen niet.

Op zich stelt hij vrij normale vragen hoor. En als je werkelijk een wonderbaarlijke genezing hebt meegemaakt, wat inderdaad prima zou kunnen, dan moet het zeker geen probleem zijn om zijn vragen te beantwoorden. Sterker nog, dan is het juist van belang om die vragen te beantwoorden, zodat je voor zeker een betrouwbaar getuigenis kunt afleggen.
Daarnaast is het mijns inziens zeer ongepast om zo te oordelen over medemensen. Denk je nu werkelijk dat je met zo'n eerste zin mensen geïnteresseerd krijgt in jouw verhaal? Ik bedoel, Hitchens mag wel misschien soms irritant zijn en hij heeft inderdaad een kritische kijk op het geloof, maar dat betekent niet dat hij niet uit integere motieven zou handelen, dat hij niet oprecht geïnteresseerd zou zijn in waarheid.
Laat het oordeel dus maar gewoon aan God over en als je met iemand niet meer in gesprek wil, negeer diegene dan gewoon, na dat eventueel op normale toon aangegeven te hebben. Op een forum ben je immers geheel vrij om wel of niet op wie dan ook te reageren.

We weten pas na de dood honderd procent zeker wat er na de dood is (tenzij de atheïsten gelijk hebben, want dan weet je alsnog niks) en aangezien op Jezus na nog nooit iemand teruggekeerd is uit de dood om verslag te doen van wat daar nu speelt, blijven er inderdaad altijd enige onzekerheden liggen.
Edit: en ik ben bij deze geninja'd door Mullog zelf.

Punt is dat sommigen wedergeboorte hier zodanig definiëren, dat het in feite al "gered zijn" betekent. Je bent dan wedergeboren als je eigenlijk al gered bent. Geen wonder dat je dan niet meer van het geloof af kunt vallen, want je bent dan immers gered.
Het lijkt er dan op dat deze sommigen menen dat je hier op aarde al geheel gered kunt zijn, terwijl Petrus de redding van de ziel nu juist het einddoel van het geloof noemt (vgl. 1 Petr. 1,9). En er is geen einddoel zonder reis ernaar toe. De idee dat je na je bekering direct gered zou zijn, lijkt dus nogal voorbarig, ook omdat we immers dan nog steeds kunnen zondigen.
Jezus zegt tegen Nikodemus dat men opnieuw geboren moet worden uit water en Geest, wil men het Rijk Gods kunnen binnengaan. Hiermee zinspeelt Hij op het water van het doopsel en de heilige Geest, normaliter ontvangen middels het vormsel. Met deze sacramenten of tekenen wordt je als bekeerling door dood en verrijzenis geïnitieerd in het christelijk geloof en ontvang je Gods merkteken in je ziel.
Na de wedergeboorte volgt dus nog een heel leven met Christus, net zoals na de nauwe poort nog een nauw pad volgt. En aangezien je nimmer je vrije wil kwijtraakt en ook niet je neiging tot zonde (ook al ben je verlost van de erfzonde), kun je dus inderdaad alsnog het geloof afvallen. Volgens Paulus zijn afvalligen zelfs niet meer te vergeven, omdat zij immers Christus voor de tweede keer gekruisigd hebben.
Men moet daarom ook waken voor de ware Schotsman, door "wedergeboorte" te verwarren met een volmaakte, heilige levenswijze tot aan het einde, zodat zij die het geloof afvallen, met terugwerkende toch niet wedergeboren zouden zijn geweest, ook al werden zij daarvóór nog door iedereen als wedergeboren gezien.
Wedergeboorte is niets meer en niets minder dan het sterven en verrijzen met Christus in het doopsel, waarna het christelijke leven aanvangt in gemeenschap met Hem en zijn Kerk. Het is een machtige genade van God, die zo mensen aan Hem bindt en hen verlost van de erfzonde, maar pas na de dood zal je keuze bestendigt worden en zul je werkelijk gered of vervloekt zijn.

Punt is dat sommigen wedergeboorte hier zodanig definiëren, dat het in feite al "gered zijn" betekent. Je bent dan wedergeboren als je eigenlijk al gered bent. Geen wonder dat je dan niet meer van het geloof af kunt vallen, want je bent dan immers gered.
Het lijkt er dan op dat deze sommigen menen dat je hier op aarde al geheel gered kunt zijn, terwijl Petrus de redding van de ziel nu juist het einddoel van het geloof noemt (vgl. 1 Petr. 1,9). En er is geen einddoel zonder reis ernaar toe. De idee dat je na je bekering direct gered zou zijn, lijkt dus nogal voorbarig, ook omdat we immers dan nog steeds kunnen zondigen.
Jezus zegt tegen Nikodemus dat men opnieuw geboren moet worden uit water en Geest, wil men het Rijk Gods kunnen binnengaan. Hiermee zinspeelt Hij op het water van het doopsel en de heilige Geest, normaliter ontvangen middels het vormsel. Met deze sacramenten of tekenen wordt je als bekeerling door dood en verrijzenis geïnitieerd in het christelijk geloof en ontvang je Gods merkteken in je ziel.
Na de wedergeboorte volgt dus nog een heel leven met Christus, net zoals na de nauwe poort nog een nauw pad volgt. En aangezien je nimmer je vrije wil kwijtraakt en ook niet je neiging tot zonde (ook al ben je verlost van de erfzonde), kun je dus inderdaad alsnog het geloof afvallen. Volgens Paulus zijn afvalligen zelfs niet meer te vergeven, omdat zij immers Christus voor de tweede keer gekruisigd hebben.
Men moet daarom ook waken voor de ware Schotsman, door "wedergeboorte" te verwarren met een volmaakte, heilige levenswijze tot aan het einde, zodat zij die het geloof afvallen, met terugwerkende toch niet wedergeboren zouden zijn geweest, ook al werden zij daarvóór nog door iedereen als wedergeboren gezien.
Wedergeboorte is niets meer en niets minder dan het sterven en verrijzen met Christus in het doopsel, waarna het christelijke leven aanvangt in gemeenschap met Hem en zijn Kerk. Het is een machtige genade van God, die zo mensen aan Hem bindt en hen verlost van de erfzonde, maar pas na de dood zal je keuze bestendigt worden en zul je werkelijk gered of vervloekt zijn.

Punt is dat sommigen wedergeboorte hier zodanig definiëren, dat het in feite al "gered zijn" betekent. Je bent dan wedergeboren als je eigenlijk al gered bent. Geen wonder dat je dan niet meer van het geloof af kunt vallen, want je bent dan immers gered.
Het lijkt er dan op dat deze sommigen menen dat je hier op aarde al geheel gered kunt zijn, terwijl Petrus de redding van de ziel nu juist het einddoel van het geloof noemt (vgl. 1 Petr. 1,9). En er is geen einddoel zonder reis ernaar toe. De idee dat je na je bekering direct gered zou zijn, lijkt dus nogal voorbarig, ook omdat we immers dan nog steeds kunnen zondigen.
Jezus zegt tegen Nikodemus dat men opnieuw geboren moet worden uit water en Geest, wil men het Rijk Gods kunnen binnengaan. Hiermee zinspeelt Hij op het water van het doopsel en de heilige Geest, normaliter ontvangen middels het vormsel. Met deze sacramenten of tekenen wordt je als bekeerling door dood en verrijzenis geïnitieerd in het christelijk geloof en ontvang je Gods merkteken in je ziel.
Na de wedergeboorte volgt dus nog een heel leven met Christus, net zoals na de nauwe poort nog een nauw pad volgt. En aangezien je nimmer je vrije wil kwijtraakt en ook niet je neiging tot zonde (ook al ben je verlost van de erfzonde), kun je dus inderdaad alsnog het geloof afvallen. Volgens Paulus zijn afvalligen zelfs niet meer te vergeven, omdat zij immers Christus voor de tweede keer gekruisigd hebben.
Men moet daarom ook waken voor de ware Schotsman, door "wedergeboorte" te verwarren met een volmaakte, heilige levenswijze tot aan het einde, zodat zij die het geloof afvallen, met terugwerkende toch niet wedergeboren zouden zijn geweest, ook al werden zij daarvóór nog door iedereen als wedergeboren gezien.
Wedergeboorte is niets meer en niets minder dan het sterven en verrijzen met Christus in het doopsel, waarna het christelijke leven aanvangt in gemeenschap met Hem en zijn Kerk. Het is een machtige genade van God, die zo mensen aan Hem bindt en hen verlost van de erfzonde, maar pas na de dood zal je keuze bestendigt worden en zul je werkelijk gered of vervloekt zijn.

Alleen het kerkgebouw en alle benodigdheden voor de eredienst dienen gewijd te zijn. Dus het altaar, het heilig vaatwerk, de priestelijke gewaden, etc. Daarbuiten is het laten wijden van rozenkransen, gebedenboeken, heiligenbeelden, etc. niet verplicht. Het is gewoon iets moois wat je kunt laten doen, om zo iets direct geheel aan God te wijden, en ongetwijfeld zal God daar in het bijzonder zijn zegen aan verbinden. Net zoals je in een huwelijk ook zoveel niet-verplichte dingen met en voor elkaar doet, die de relatie wel op bijzondere wijze kunnen verdiepen.
Het gevoel van een hechte gemeenschap zijn mis ik soms een beetje binnen een parochie. Daar vindt je vooral gemeenschap in koren, verenigingen, etc. terwijl bij veel baptistengemeente ook de gemeente zélf die gemeenschap kent. Met de hele gemeente een weekend op de camping actief zijn, inclusief bijbelse kwissen, en in een grote tent de eredienst houden is binnen de gemiddelde parochie vrij ondenkbaar. Als men daar op reis gaat, zijn het toch gewoon aparte groepen die op bedevaart gaan.
En wat mij ook erg opvalt, is dat je binnen het baptisme natuurlijk ook liberale en orthodoxe gelovigen hebt, maar dat de eredienst vrijwel áltijd direct op God gericht is of over God gaat. Dat is de mis officieel natuurlijk ook, maar helaas wordt in verschillende parochies de liturgie (soms) samengesteld door een vrijzinnig koor of vrijzinnige werkgroep. Je krijgt dan vage teksten die meer over mensen gaat dan over God, waarin God soms zelfs getutoyeerd wordt (!) en die binnen het baptisme dus echt absoluut ongeschikt zouden zijn voor de eredienst.
Als die andere kerken ook de zeven sacramenten ten volle bedienen, in de apostolische successie staan en het leergezag van de bisschoppen erkennen (in het bijzonder die van de paus), dan is binnen hen de Kerk zeker te vinden.
De oosters-orthodoxe Kerk verschilt bijvoorbeeld hier en daar van leer en zij kent de paus niet hetzelfde gezag toe als de katholieke Kerk zelf, maar zij bedient wel allezeven de sacramenten, staat wel in de apostolische successie en is dus wel deel van de Kerk. En sommige Anglicaanse parochies staan zo dicht bij de katholieke leer en praxis, dat zij ook heel dicht bij de Kerk staan. Een aantal Anglicaanse parochies stonden zelfs zo dichtbij, dat zij uiteindelijk letterlijk katholiek zijn gewórden, met behoud van eigen tradities.
Kortweg gezegd: hoe katholieker een kerkgemeenschap is, hoe meer de Kerk binnen haar te vinden is. Het is dus niet enkel een kwestie van menselijk denken, maar van het consequent trachten na te leven van wat Christus heeft ingesteld en gezegd.
Ligt eraan welke vertaling je hebt. Ik heb hier bijvoorbeeld een oude Petrus Canisiusvertaling liggen, die in haar aantekeningen en haar vormgeving zeer dogmatisch katholiek (en soms lekker moralistisch is) is, inclusief gelatiniseerde namen (Noë in plaats van Noach, Jesus in plaats van Jezus, etc.). Maar de al genoemde Willibrordvertaling '95 lijkt in veel dingen op de NBV, ook qua toon van haar inleidingen. Een voorbeeld van een aardig verschil in vertaling is echter dat protestantse bijbels vaak Gemeente zeggen, waar katholieke bijbels het bij Kerk houden.
De katholieke Kerk aanvaardt zonder meer alle wetenschappelijke feiten, dus ook de evolutietheorie. Elke gelovige is echter vrij om er het zijne of hare van te vinden, zolang je maar niet verkondigt dat de Kerk tegen de evolutietheorie zou zijn, of dat ware katholieken dat zouden moeten zijn. En zolang je wetenschap dan wel uitsluitend met wetenschap bestrijdt.
En dat zijn ook weer typisch protestantse termen. Bij ons is het heel eenvoudig: je bent katholiek, door doopsel en vormsel, of je bent het niet. Het katholicisme is een leefwijze, iets wat (uiteindelijk) door je bloed stroomt, ook als je helemaal niet zou geloven. Iemand kan bij wijze van spreken atheïstisch denken, maar toch heel katholiek zijn en zich diep met haar verbonden weten.
In hoeverre je naar de katholieke leer leeft en de sacramenten godvruchtig ontvangt, bepaald of je werkelijk vrucht zult dragen als gelovige of niet en of je heilig zult worden of niet. Dergelijke uitspraken, hoe mooi en vroom bedoeld ook, zeggen dus uiteindelijk niet veel, want elke katholiek is dan weer vroom, dan weer lauw, dan weer gelovig, dan weer twijfelend.

Afgesplitst vanuit een ander topic;
 
Beter nemen we Christus als hoogste maatstaf en gebruiken we daar oa de bijbel mee.