Robert Frans

@Robert Frans,
Ik hoop dat je je niet gaat inhouden, je hoort zo bij dit forum en je diepe geloof raakt me zo. Het komt zo oprecht over en dat is het ook.  Ik als Bijbelgetrouwe gereformeerde  geef je wat woorden van Paulus mee. Oh nee het was van Johannes...guttegut. Zie ik heb jou en @Hendrik-NGnodig om me bij de les te houden.
Houd vast wat gij hebt, op dat niemand uw kroon neme.(Openbaring 3:11).
 
Als je de wierook maar thuis laat. Kuch, uch.

@Robert Frans als je je hier ooit gaat inhouden kom ik langs met emmer en kwispel en regent het een uur lang wijwater, waar je je ook mocht proberen te verschuilen

Nee hoor, totaal geen verbazing hier. Maar het klopt dat ik mij inderdaad hier de vrijheid gun om bij tijd en wijle volop, ongeremd te schrijven over het geloof. In het "normale leven" ben ik volgens mij vooral een vrij gemiddelde, doch meestal wat orthodox gelovende katholiek met veel gevoeligheid voor liturgie, die bewust ongehuwd woont, thuis zijn gebeden verricht en verder probeert een goed, katholiek leven te leiden. Het is dus ook bepaald weer niet zo dat ik als een soort kluizenaar elke dag vol vuur en passie ellenlange gebeden en lezingen verricht en mijn huis alleen buitenkom voor de mis.
Maar ik hou érg van mooie verhalen, rituelen en beelden en ik hou van schrijven daarover. En op een algemeen christelijk forum ga ik er domweg vanuit dat ik alle ruimte mag nemen om te schrijven zoals ik schrijf. Op andere plaatsen kan dat niet zomaar, daar is het schrijven of spreken over het geloof vaak toch meer uitleggend van aard, in neutrale bewoordingen en al diens meer. En dan ook alleen als mensen mij erom vragen. Wat overigens natuurlijk ook heel boeiend en uitdagend kan zijn om te doen: het katholicisme omschrijven zonder over het katholicisme te spreken, zonder haar geloofstaal te gebruiken.
Alleen is dit dus niet zomaar een algemene omgeving. Dit is een christelijk forum, waar christenen zich moeten kunnen voeden met het geloof door voornamelijk discussies, het delen van mooie verhalen, muziek en andere culturele uitingen en af en toe eenvoudige pastorale bewegwijzering.
En buiten dit forum heb ik ook niet echt een plaats om zo voluit over het geloof te schrijven én deze door medegelovigen te laten beproeven. Zomaar "naar het niets" hierover schrijven, dat ligt mij daarbij ook nu eenmaal wat minder, omdat ik juist graag mensen wil laten delen in de verhalen die ik overal ontdek.
Dat hier vervolgens ook niet-gelovigen rondhangen en af en toe gepast meediscussieren, dat vind ik alleen maar extra interessant, want enkel christenen aanhoren kan ook wat eenzijdig worden. Maar dat betekent niet dat ik mij voor hen zou moeten inbinden hier, want zij zijn mijns inziens dus de doelgroep hier niet.
En dat er ook medegelovigen zijn die mijn schrijven niet (altijd) zullen waarderen, zal ongetwijfeld helemaal waar zijn, ook omdat ik regelmatig ook onzinnige tot foutieve dingen schrijf. Ben ook maar een mens en ook maar een katholieke leek zonder echte theologische scholing zoals jij, Flash, bijvoorbeeld wél hebt.
Maar dan lees je mijn posts gewoon niet, zo eenvoudig is het eigenlijk, of dan lees je gewoon wat meer tussen de verhalende of dichterlijke gedeelten door. Niemand is verplicht om wie ook te lezen, niemand is verplicht om altijd (direct) antwoorden te geven, dus maak vooral gebruik van je vrijheden hier.
Het lijkt mij immers niet werkzaam en ook niet wenselijk als ik zodanig zou moeten schrijven, dat ik iederéén ermee zou kunnen plezieren. Iedere user heeft hier nu eenmaal een eigen schrijfwijze: Olorin wat nuchterder en informatief, Thorgrem vrij direct en to the point, Lobke wat zachtmoediger en relativerend, MysticNetherlands weer fel en gepassioneerd, etc.
En ik dan wat verhalender en poëtischer, of hoe je het ook noemen wil. Het is mijns inziens daarom ook juist mooi dat al deze verschillende schrijfwijzen hun plaats mogen hebben op dit forum, want dat maakt het forum een stuk interessanter en kleurrijker.
Dus hier zal ik inderdaad niet altijd "een tandje minder" doen. Ik zal hier blijven schrijven zoals ik schrijf, ook omdat ik weet dat mijn schrijven hier gelukkig over het algemeen erg gewaardeerd wordt. Want niet-gelovigen zijn hier en dus ook niet voor mij de belangrijkste doelgroep, dat zijn mijn medegelovigen. Dus schrijf ik allereerst voor hén.
Ik ben daarbij altijd bereid (geweest) om vragen van niet- of andersgelovigen zo zorgvuldig en mooi mogelijk te beantwoorden en tot op zekere hoogte in discussie te gaan over het geloof zelf. Maar zij, en wellicht ook medegelovigen die minder fan zijn van mijn schrijven, zullen mijn tandje dus wel een beetje moeten dulden hier, zolang de mods het natuurlijk ook toestaan. En mijns inziens is dat sowieso een vrijheid die álle gelovigen hier ruimschoots mogen gebruiken in hun schrijven.

Nee hoor, totaal geen verbazing hier. Maar het klopt dat ik mij inderdaad hier de vrijheid gun om bij tijd en wijle volop, ongeremd te schrijven over het geloof. In het "normale leven" ben ik volgens mij vooral een vrij gemiddelde, doch meestal wat orthodox gelovende katholiek met veel gevoeligheid voor liturgie, die bewust ongehuwd woont, thuis zijn gebeden verricht en verder probeert een goed, katholiek leven te leiden. Het is dus ook bepaald weer niet zo dat ik als een soort kluizenaar elke dag vol vuur en passie ellenlange gebeden en lezingen verricht en mijn huis alleen buitenkom voor de mis.
Maar ik hou érg van mooie verhalen, rituelen en beelden en ik hou van schrijven daarover. En op een algemeen christelijk forum ga ik er domweg vanuit dat ik alle ruimte mag nemen om te schrijven zoals ik schrijf. Op andere plaatsen kan dat niet zomaar, daar is het schrijven of spreken over het geloof vaak toch meer uitleggend van aard, in neutrale bewoordingen en al diens meer. En dan ook alleen als mensen mij erom vragen. Wat overigens natuurlijk ook heel boeiend en uitdagend kan zijn om te doen: het katholicisme omschrijven zonder over het katholicisme te spreken, zonder haar geloofstaal te gebruiken.
Alleen is dit dus niet zomaar een algemene omgeving. Dit is een christelijk forum, waar christenen zich moeten kunnen voeden met het geloof door voornamelijk discussies, het delen van mooie verhalen, muziek en andere culturele uitingen en af en toe eenvoudige pastorale bewegwijzering.
En buiten dit forum heb ik ook niet echt een plaats om zo voluit over het geloof te schrijven én deze door medegelovigen te laten beproeven. Zomaar "naar het niets" hierover schrijven, dat ligt mij daarbij ook nu eenmaal wat minder, omdat ik juist graag mensen wil laten delen in de verhalen die ik overal ontdek.
Dat hier vervolgens ook niet-gelovigen rondhangen en af en toe gepast meediscussieren, dat vind ik alleen maar extra interessant, want enkel christenen aanhoren kan ook wat eenzijdig worden. Maar dat betekent niet dat ik mij voor hen zou moeten inbinden hier, want zij zijn mijns inziens dus de doelgroep hier niet.
En dat er ook medegelovigen zijn die mijn schrijven niet (altijd) zullen waarderen, zal ongetwijfeld helemaal waar zijn, ook omdat ik regelmatig ook onzinnige tot foutieve dingen schrijf. Ben ook maar een mens en ook maar een katholieke leek zonder echte theologische scholing zoals jij, Flash, bijvoorbeeld wél hebt.
Maar dan lees je mijn posts gewoon niet, zo eenvoudig is het eigenlijk, of dan lees je gewoon wat meer tussen de verhalende of dichterlijke gedeelten door. Niemand is verplicht om wie ook te lezen, niemand is verplicht om altijd (direct) antwoorden te geven, dus maak vooral gebruik van je vrijheden hier.
Het lijkt mij immers niet werkzaam en ook niet wenselijk als ik zodanig zou moeten schrijven, dat ik iederéén ermee zou kunnen plezieren. Iedere user heeft hier nu eenmaal een eigen schrijfwijze: Olorin wat nuchterder en informatief, Thorgrem vrij direct en to the point, Lobke wat zachtmoediger en relativerend, MysticNetherlands weer fel en gepassioneerd, etc.
En ik dan wat verhalender en poëtischer, of hoe je het ook noemen wil. Het is mijns inziens daarom ook juist mooi dat al deze verschillende schrijfwijzen hun plaats mogen hebben op dit forum, want dat maakt het forum een stuk interessanter en kleurrijker.
Dus hier zal ik inderdaad niet altijd "een tandje minder" doen. Ik zal hier blijven schrijven zoals ik schrijf, ook omdat ik weet dat mijn schrijven hier gelukkig over het algemeen erg gewaardeerd wordt. Want niet-gelovigen zijn hier en dus ook niet voor mij de belangrijkste doelgroep, dat zijn mijn medegelovigen. Dus schrijf ik allereerst voor hén.
Ik ben daarbij altijd bereid (geweest) om vragen van niet- of andersgelovigen zo zorgvuldig en mooi mogelijk te beantwoorden en tot op zekere hoogte in discussie te gaan over het geloof zelf. Maar zij, en wellicht ook medegelovigen die minder fan zijn van mijn schrijven, zullen mijn tandje dus wel een beetje moeten dulden hier, zolang de mods het natuurlijk ook toestaan. En mijns inziens is dat sowieso een vrijheid die álle gelovigen hier ruimschoots mogen gebruiken in hun schrijven.

De post zelf die je citeert kan ik niet vinden, maar ik veronderstel dat je die post onderschrijft, dus zal er via jou alsnog op willen reageren.
Inderdaad, zo'n litanie kan best stom klinken. "Bid voor mij, bid voor mij, bid voor mij..." Jaja, lieve gelovige, nou weet ik het wel, zou je Maria bijna nog kunnen horen verzuchten. Maar dan wil ik toch weer even naar de uitstekende openingspost van Flash Gordon verwijzen, die nu juist aangeeft dat deze gebedsvormen de ration nu juist tot zwijgen brengen.
Kortom, het is nu juist nadrukkelijk níét de bedoeling om over de woorden van het gebed zélf na te denken, stelletje rationalisten!
Weer wat serieuzer: het doel van zo'n gebed is dus niet, zoals bij het vrije mondgebed, communicatie met God op directe wijze, maar contact op mystieke, beschouwende wijze. Het gebed creëert dan eigenlijk de innerlijke omgeving waarin het contact, de uitwisseling van liefde, plaatsvindt. De tekst is dus niet het doel, maar slechts het middel.
Door de voortdurende herhaling dringt het gebed uiteindelijk door tot diep in de geest, wordt het verinnerlijkt en wordt hetgeen je verwoordt daadwerkelijk mystieke werkelijkheid, vooral als je leven al volop daarop ingericht is door gebed, sacramenten en naastenliefde. Moeilijk te omschrijven, maar wilde het toch even proberen.
Daarbij lezen we in Openbaringen 4 dat het in de hemel ook gebeurt. Niet in één of ander obscuur kloostertje derde berg links, maar pal voor Gods troon, temidden van een hele grote gemeenschap. Kortom, als het daar mag, dan mag het hier ook. En dat is niet enkel een luchtige opmerking, want traditioneel willen we in de liturgie daadwerkelijk de hemelse lofprijzing hier tegenwoordigstellen.
En natuurlijk slaat het nergens op. Maar dat hoeft ook niet. Het geloof zelf is sowieso al heel vreemd en als je maar diep genoeg erover nadenkt, kom je altijd uit op iets wat niet klopt. Net zoals bij kunst en humor eigenlijk. Het volgt zo vanzelfsprekend een andere werkelijkheid, een andere manier van denken, dat de ratio pas er tot haar recht komt en haar wijsheid er vindt als zij zich eerst netjes aanpast.
Brood dat ineens Lichaam wordt? Eén God in drie Personen? De Kerk dat zowel een Lichaam als een Moeder als een gemeenschap van zondaars is? Het gaat helemaal nergens over, omdat het niet in onze denkstramienen past. Het zijn waarheden die overwogen en bemind moeten worden, die het mysterie enkel maar proberen te verwoorden.
Ik bedoel, als we zeggen dat je met het bidden van de rozenkrans Maria daadwerkelijk een bos rozen aanbiedt (ja, daar komt die naam vandaan), denk je dan echt dat we een heel postsysteem tussen hemel en aarde voor ons zien en dat Maria wel inmiddels moet verdrinken in een oneindige zee van rozen?
Natuurlijk niet. Het is een wijze van spreken, het verwoordt een bepaalde waarheid in gemakkelijke, beeldende termen, het is gewoon een mooie overlevering waarmee we Maria verblijden. We drukken dit soort waarheden graag uit in mooie verhalen en beelden, daar zijn wij mensen voor, en binnen het katholicisme is daar dus alle ruimte voor.
En weet je wat het mooie is? Het sluit ook zo mooi aan bij het kinderlijke vertrouwen dat hierboven terecht geroemd wordt. Want wij zijn nu eenmaal zwakke mensen en hebben eenvoudige hulpmiddelen nodig om toch tot beschouwing en verdieping te komen. Dus wat is er dan mooier als we die hulpmiddelen gewoon nederig daarvoor gebruiken, ieder op eigen wijze?
Het simpelweg herhalen van weesgegroetjes of andere korte verzen is heel simpel, heel eenvoudig, daardoor ook heel gemakkelijk door kinderen en eenvoudige lieden te leren, maar kan misschien ook juist daardoor elk persoon, van groot tot klein, tot die diepe vereniging met God brengen. Dat is nu Gods wijsheid en misschien ook de gelovige nederigheid die Hij van ons vraagt. Het verstandige denken volgt dan vaak als vanzelf, want wie Hem zoekt, krijgt het andere er bij.

Het mooie daarvan is dat de RKK daardoor wel met zijn tijd mee gaat. Weliswaar strompelend, soms in een rolstoel zeker te langszaam, nooit voorop maar altijd achteraan, maar toch... En die dat niet doen zijn gedoemd te blijven denken in beelden van twee millenia geleden, niet meer toepasbaar op deze tijd, onbegrijpelijk door de onoverbrugbare historische, culturele, wetenschappelijke en filosofische kloof.
Het is maar waar je voor kiest

Nou, mooi toch? Daar hoef je dan toch niet vijandig over te doen of zo? Zo leren we steeds weer bij en blijkt, wat Flash Gordon in zijn openingspost al schreef, die manier van doen iets universeels te zijn dat bij niet-gelovigen ook gewoon werkt. Want je lijkt te impliceren dat ik over een superieure dynamiek zou schrijven bij het filmpje dat ik postte, maar dat deed ik dus eigenlijk helemaal niet.
Ik schreef letterlijk enkel over een eigen, specifieke dynamiek. De sfeer in een charismatische dienst is over het algemeen toch anders dan bij een anderssoortig concert. Het superieure is iets wat blijkbaar dan meteen bij jou opkomt en hoewel het heel complimenteus is dat je bij vermeende religieuze dynamieken blijkbaar al snel aan superioriteit denkt, hoeft dat natuurlijk niet per se.
Zo zal ook de sfeer in een mantrazingend boeddhistische tempel weer anders zijn dan in een rozenkransbiddende katholieke kerk. Heeft met cultuur, omgeving, (geloofs)taal en vaak ook de vorm van zingen of reciteren te maken. Maar de stilte en de rust kan dan weer wél universeel zijn. Dat is toch alleen maar iets bijzonders?
Daarom schreef ik ook dat je veel dezelfde dingen tegen zult komen, maar wel in andere, bijzondere vormen en sferen. Lijkt mij persoonlijk niet per se een kwestie van wel of niet superioriteit, maar gewoon van hoe de mens op de meest afwisselende wijzen toch zichzelf kan leegmaken en vullen met God, liefde, inspiratie, hoe je Hem ook noemen wil.
Wat mij tenslotte ook een beetje verbaasde is dat je je eraan ergert dat "ik altijd moet laten uitschijnen dat het religieuze net wat meer bijzonder is dan het gewone." Ik heb daar namelijk nooit eerder echt opmerkingen over gehad en zou dan graag een paar voorbeelden willen zien.
Natuurlijk geloof ik in één absolute Waarheid, die binnen het katholicisme het meest volledig geleerd wordt, en dat God alleen uiteindelijk het echte geluk brengt, maar als je me dat wil verwijten, dan kun je zo ongeveer alle mensen wel verwijten dat zij het meest waarderen wat zij geloven of niet geloven.
Ook jij zal toch niet alles even mooi, waar en edel vinden, ook jij kent toch je eigen stellingen waarvan je meent dat ieder mens die zou moeten aanhangen? Het lijkt mij daarom zo zinloos om mensen dat constant te verwijten. Wees dankbaar voor wat je zelf gelooft of niet gelooft en haal daar je geluk uit. Ook als veel mensen jou totaal geen gelijk geven. Doen ze mij toch ook niet?

En er is nog een katholieke, mantra-achtige gebedsvorm die eigenlijk best bekend is, maar echt zo'n gebed is waarvan je als katholiek denkt: "O ja, dat is er óók nog!" Ik doel natuurlijk op de litanie:
Hier hoor je een prachtige uitvoering van de Litanie der Heiligen, die tijdens bepaalde grote plechtigheden gebeden wordt of kan worden, waaronder de Paaswake. Het is ook het enige gebed in de liturgie, voor zover ik weet, waarbij de diaken de gelovigen officieel opdraagt te knielen. Bij een diaken- of priesterwijding ligt de wijdeling dan zelfs plat op de grond, in overgave aan de Heer.
Een andere bekende litanie is de Litanie van de heilige Maagd Maria, ofwel de Litanie van Loreto, die door veel gelovigen na de rozenkrans of tijdens Mariaprocessies gebeden wordt, of gewoon als los gebed. Enig zoekwerk op internet levert verder nog een waaier aan de meest uiteenlopende en soms toch ietwat obscure litanieën op, voor allerlei heiligen, intenties en feestdagen.
De kern van deze gebeden wordt gevormd door een hele serie aanroepingen, telkens gevormd door het "bid voor ons" ofwel "wees onze voorspraak," of "ontferm U over ons" als God zelf wordt aangesproken. Het is een zeer ritmisch gebed dat vooral heel rustig moet worden neergezet, ook als je het uitspreekt in plaats van zingt.
De teksten zijn dus heel eenvoudig en bij een gezamelijk gebed hoef je als gelovige enkel voortdurend het "bid voor ons" te herhalen. De voorzanger of -bidder doet de rest. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig om de gelovige in een meditatieve staat te brengen, waarin even niets anders meer bestaat dan de gemeenschap der heiligen, waar hij al biddend dan deel van uitmaakt.

Klinkt als een prachtige gebedsoefening die je dan zeker niet moet nalaten. Het belangrijkst is dat je elke dag bidt, net zoals het belangrijk is dat je elke dag eet, en als dit voor jou een passende wijze is, dan is het alleen maar warm aanbevolen. Daarbij, staan er ook niet al heel veel geschreven gebeden in de Schrift, in het bijzonder de psalmen?

Er zijn uit wetenschappelijk onderzoek overdonderend veel bewijzen voor correlatie tussen macht+onbespreekbaarheid van seks en (kinder)misbruik. De RKK, gereformeerde kerken, sport, de BBC, het Engelse leger, het Nederlandse leger, internaten, kinderbescherming (!), pleeggezinnen, gezinnen, scholen, etc etc
En er is overdonderend veel onderbuikgevoel en ontbrekend wetenschappelijk onderzoek dat een verband legt tussen celibaat en (kinder)misbruik.
 
Helaas wint zelfs bij veel mensen die zichzelf zien als rationele denkers de onderbuik het van het rationele denken. Gelukkig gaat alleen de RKK over het celibaat binnen de RKK.
Specifiek voor Nederland moge opmerkelijk zijn dat er een heel duidelijke correlatie is tussen de specifieke orde en misbruik. Dat het misbruik opvallend veel vanuit één orde kwam, valt inhoudelijk nog te begrijpen ook als je de geschiedenis van die orde in Nederland kent.
 
Maar helaas is nadenken en je ergens in verdiepen wat veel gevraagd als je ook gewoon kan roepen dat priesters niet deugen en het celibaat nog minder.

Nee. Dat wil zeggen: we moeten zulke verhalen zorgvuldig en met begrip aanhoren en troost bieden waar mogelijk, maar als je vervolgens wil oordelen over zo'n casus, dan zul je echt eerst alle kanten van het verhaal moeten horen. Anders kun je niets anders dan zo'n verhaal ter kennisgeving aannemen. Ik ga dus nergens vanuit, ook al omdat het niet aan mij is over zo'n casus te oordelen.

Ook met de berichtgeving over het kindermisbruik binnen de katholieke kerk op de achtegrond, dient elke individuele casus zelfstandig beoordeeld te worden. Niet alle verhalen hoeven immers waar of volledig te zijn, ook niet als heel veel verhalen dat wél zijn en ook niet als deze man heel oprecht en evenwichtig zijn ervaringen probeert te vertellen.
Ergo: al zou van de honderd priesters er negenennegentig aantoonbaar kinderen misbruikt hebben, dan geldt voor de ene overgebleven priester nog steeds dat beschuldigingen jegens hem van kindermisbruik pas waar zijn als ze zorgvuldig onderzocht en bewezen zijn. Ook hij moet dan rustig zijn verhaal kunnen vertellen en ook hij kan dan niet bij voorbaat al gelyncht worden.
Juist omdat de kwestie rondom kindermisbruik binnen de kerk zo ontzettend ernstig en heftig is, is des te meer zorgvuldigheid streng geboden. Dus blijft in deze casus de andere kant van het verhaal net zo van belang als het verhaal van de man in kwestie. Zonder hoor en wederhoor kun je simpelweg geen gegrond oordeel vellen en dat is iets wat deze casus wel verdient.
Soms kan iets inderdaad heel vanzelfsprekend lijken en daarom schijnbaar het nadeel van de twijfel verdienen, maar dan blijkt het verhaal van de andere zijde ineens een totaal ander perspectief op het geheel te geven en dan sta je daar met je oordeel. Kortom, of goed onderzoek doen en oprecht alle kanten van het verhaal willen horen, of over de casus zwijgen en zéker geen oordelen vellen.

@MysticNetherlands Nu lees je wel slechts één kant van het verhaal. Het kan best zijn dat deze persoon gelijk heeft, maar het kan ook zijn dat er veel meer speelt dan hij ziet en er dus een ándere kant van het verhaal is. Ik wil niets bagatelliseren of zo, maar je moet wel alle kanten van het verhaal kennen, voordat je zo'n hard oordeel uitspreekt. Ook in zulke gevoelige kwesties. Júíst in zulke gevoelige kwesties.

Ik wilde daar hier ook al iets over schrijven. Een heel treffend en bij tijd en wijle ontroerend voorbeeld hiervan zie je in onderstaand filmpje:
Los van of je het lied mooi vindt of niet (ik persoonlijk wel ), laat dit heel duidelijk zien hoe de gelovigen daar in een soort trance lijken te komen door het voortdurend herhalende lied. Er is een duidelijke opbouw die algemeen bekend is in popconcerten, maar in religieuze context ook gewoon net zo effectief werkt en dan toch een eigen, specifieke dynamiek krijgt.
Eerst draagt de band als het ware de zaal, maar uiteindelijk valt de muziek langzaam stil (gebeurt ongveer vanaf de vijfde minuut) en draagt de zaal als het ware de band. Minutenlang hoor je uitsluitend de zaal het lied constant herhalen, terwijl de leadzanger Michael W. Smith op een gegeven moment zelfs even bijna als een trotse vader de zaal lijkt te aanschouwen.
Uiteindelijk maakt hij samen met de band op rustige doch besliste wijze een einde aan deze minutenlange trance en barst er een groot, opluchtend gejuich los, maar je merkt dat de zaal waarschijnlijk nog veel langer zo door had kunnen zingen als ze de gelegenheid had gekregen.
Hier zie je dus dat ook moderne, evangelische/charismatische gelovigen heel gevoelig kunnen zijn voor het eeuwenoude herhalend zingen van eenvoudige, bezinnende teksten. De tekst grijpt dan toch diep in je ziel op een niveau dat het rationele denken overstijgt en uiteindelijk toch ook verdiept. De broeders van het Taizé-klooster doen dat uiteraard ook met hun gezangen.
Natuurlijk zullen de gelovigen in dit filmpje het nooit van hun leven een mantra noemen of spreken over een trance, net zoals katholieken een rozenkrans ook niet snel een mantra zullen noemen, maar het principe is wel hetzelfde en blijkbaar heel universeel, of je het nu op klassieke of moderne wijze vormgeeft.

Als je op het bericht van Flash Gordon doelt: dat schrijft hij duidelijk níét. Hij schrijft over de bijbel, niet over Gods Woord. En ja, dat maakt verschil, want Gods Woord is in katholiek verstaan nog altijd Christus zelf, die zich middels Schrift en Traditie openbaart. Dat jij de bijbel exclusief als Gods Woord beziet, betekent niet dat anderen dat ook doen en je jouw betekenis daarom hen zomaar in de mond kunt leggen.
Ik zou niet weten waarom er niet over twee dames gesproken kan worden in Openbaringen. In Spreuken gebeurt dat zinnebeeldend immers ook al. Het beeld van de Kerk als gevallen vrouw hoeft echter nog niet eens zo ver bezijden de Waarheid te staan. Ja, zij zal op aarde gebukt gaan onder het kwaad binnen en buiten haar, zij zal het Oordeel zeker ontvangen. Maar daarmee eindigt het niet, want het Oordeel zal zuiverend en louterend werken. Ook wij gaan gebukt onder de zonde, ook wij verrichten veel kwaad en ellende, maar door Gods genade stopt het daar niet.
Wij zien Maria inderdaad als beeld van de Kerk, het hemelse Jeruzalem, dus die uitleg conflicteert daar geenszins mee. Want de gelijkenissen tussen Maria en de Kerk zijn, zoals deze theoloog inderdaad prachtig omschrijft, zeer opvallend: beiden brengen Christus voort, beiden bewaren zijn Woord in hun hart en overwegen het, beiden wijzen naar Christus, beiden staan onder het Kruis en zorgen voor zijn geliefde leerling, beiden bidden voor ons, beiden zijn zuiver en onbevlekt want door God geheiligd, etc.
Gelukkig spreekt Gods Woord echter wél over Maria en haar tenhemelopneming. De Kerk leert het immers en waar de Kerk spreekt, daar spreekt Christus, het onfeilbare Woord van God. Dus dat is ook al tweeduizend jaar lang geen enkel probleem meer voor katholieken. En waar Maria gedurende het leven van Christus bescheiden op de achtergrond bleef en zeer veel lijden moest doorstaan omwille van Hem, wordt zij nu door elke generatie zaliggeprezen, heeft God haar verheven zoals een Moeder waardig is en bidt zij voor allen die lijden, vermoeid zijn en die Gods troost des te meer nodig hebben.
In plaats van daarop af te geven, zou Maria's verheffing door God je juist moeten troosten, want zij laat ten volle de toekomst van elke gelovige en van de Kerk zien: nu zijn we nog klein, nietig en zwak, gaan we gebukt onder lijden en dood, maar dat zal niet zo blijven. Onze toekomst ligt niet in het graf, maar is in de hemel, gekroond met Gods heerlijkheid, samen met Maria en de heiligen. Het is niet aan ons om te vernederen en te vertrappen wat God wil verheffen en grootmaken, want wij zijn nog altijd zijn eigendom en Hij bepaalt wie Hij verheft en wie Hij vernedert.

Als je op het bericht van Flash Gordon doelt: dat schrijft hij duidelijk níét. Hij schrijft over de bijbel, niet over Gods Woord. En ja, dat maakt verschil, want Gods Woord is in katholiek verstaan nog altijd Christus zelf, die zich middels Schrift en Traditie openbaart. Dat jij de bijbel exclusief als Gods Woord beziet, betekent niet dat anderen dat ook doen en je jouw betekenis daarom hen zomaar in de mond kunt leggen.
Ik zou niet weten waarom er niet over twee dames gesproken kan worden in Openbaringen. In Spreuken gebeurt dat zinnebeeldend immers ook al. Het beeld van de Kerk als gevallen vrouw hoeft echter nog niet eens zo ver bezijden de Waarheid te staan. Ja, zij zal op aarde gebukt gaan onder het kwaad binnen en buiten haar, zij zal het Oordeel zeker ontvangen. Maar daarmee eindigt het niet, want het Oordeel zal zuiverend en louterend werken. Ook wij gaan gebukt onder de zonde, ook wij verrichten veel kwaad en ellende, maar door Gods genade stopt het daar niet.
Wij zien Maria inderdaad als beeld van de Kerk, het hemelse Jeruzalem, dus die uitleg conflicteert daar geenszins mee. Want de gelijkenissen tussen Maria en de Kerk zijn, zoals deze theoloog inderdaad prachtig omschrijft, zeer opvallend: beiden brengen Christus voort, beiden bewaren zijn Woord in hun hart en overwegen het, beiden wijzen naar Christus, beiden staan onder het Kruis en zorgen voor zijn geliefde leerling, beiden bidden voor ons, beiden zijn zuiver en onbevlekt want door God geheiligd, etc.
Gelukkig spreekt Gods Woord echter wél over Maria en haar tenhemelopneming. De Kerk leert het immers en waar de Kerk spreekt, daar spreekt Christus, het onfeilbare Woord van God. Dus dat is ook al tweeduizend jaar lang geen enkel probleem meer voor katholieken. En waar Maria gedurende het leven van Christus bescheiden op de achtergrond bleef en zeer veel lijden moest doorstaan omwille van Hem, wordt zij nu door elke generatie zaliggeprezen, heeft God haar verheven zoals een Moeder waardig is en bidt zij voor allen die lijden, vermoeid zijn en die Gods troost des te meer nodig hebben.
In plaats van daarop af te geven, zou Maria's verheffing door God je juist moeten troosten, want zij laat ten volle de toekomst van elke gelovige en van de Kerk zien: nu zijn we nog klein, nietig en zwak, gaan we gebukt onder lijden en dood, maar dat zal niet zo blijven. Onze toekomst ligt niet in het graf, maar is in de hemel, gekroond met Gods heerlijkheid, samen met Maria en de heiligen. Het is niet aan ons om te vernederen en te vertrappen wat God wil verheffen en grootmaken, want wij zijn nog altijd zijn eigendom en Hij bepaalt wie Hij verheft en wie Hij vernedert.

Jezus verbreekt daar de bloedbanden echter niet, maar zet deze op mystieke wijze voort. Het bijzondere namelijk is dat het Evangelie daar onder het Kruis niet over Johannes spreekt, maar over de geliefde leerling. Consequent. Dat is geen hooghartigheid van de evangelist Johannes zelf, maar heeft een diepe betekenis, die de historische betekenis verder verrijkt.
De geliefde leerling, dat zijn namelijk wij. Wij zitten met Christus aan het Avondmaal, wij staan met Hem onder het Kruis, wij krijgen Maria als Moeder toegewezen en het is niet aan Petrus om te weten wat het lot van ons, de geliefde leerling zal zijn. Hij moet Christus volgen, net zoals wij dat moeten doen, en erop vertrouwen dat Christus ons de weg zal wijzen die wij mogen gaan.
Het Evangelie nodigt ons zo uit om ons met Johannes, de geliefde leerling, te identificeren en noemt daarom zijn naam niet. De geliefde leerling is zo de Kerk, het mystieke Lichaam van Christus, waardoor Christus de bloedband met Maria niet verbreekt, maar juist verdiept en vereeuwigt.
Maria blijft altijd en eeuwig verbonden met de Kerk, het Lichaam van haar veelgeliefde Zoon en zo haar Zoon zelf, zij blijft altijd door alle geslachten zalig geprezen, eens zullen wij samen met haar delen in de glorie van de verrijzenis, en wij mogen haar tot die tijd liefdevol in Huis nemen en haar beminnen zoals Jezus haar ook beminde.
Wie dus verbonden is met de Kerk, kan niet anders dan verbonden zijn met Maria, en andersom. En van haar mogen wij elke dag horen: "Doet maar wat Hij u zeggen zal." (vgl. Joh 2,5)

Waarom zou dat onmogelijk zijn? Is voor God dan íéts onmogelijk, Hij die de Alfa en de Omega is en de sleutels heeft van het dodenrijk? Je maakt in je schrijven een scheiding tussen leven en dood, tussen het leven op aarde en het echte leven in de hemel, die door Christus nu juist is tenietgedaan. Heeft Hij aan het kruis niet de dood overwonnen? Heeft Hij aan het kruis, hangende tussen hemel en aarde, niet de poorten naar het Leven wagenwijd geopend? Is hij niet zélf de Deur naar het Leven?
In Christus zijn er geen muren meer, zijn er geen onoverbrugbare afstanden meer. Als wij hier op aarde het Lichaam van Christus mogen ontvangen, in welke hoedanigheid ook, dan ontvangen wij dezelfde Christus als waarmee de heiligen in de hemel volmaakt verbonden zijn en worden we dus ook met hen volmaakt verbonden.
Als twee personen zich in dezelfde kamer bevinden, zouden ze dan niet met elkaar kunnen spreken en elkaar kunnen beminnen, ook als de ene uit het westen de kamer heeft betreden en de andere uit het oosten, en buiten die kamer een muur beide gebieden van elkaar scheidt? Zouden ze dan nog hinder hebben van die muur?
Welnu, als twee personen zich in dezelfde ene, ongedeelde Christus bevinden, zouden zij dan niet elkaar in Hem kunnen ontmoeten, ook als de ene vanuit het aardse Rijk Christus heeft betreden en de ander vanuit het hemelse Rijk, en buiten Christus inderdaad een onbegaanbare kloof de aarde van de hemel scheidt?
Als Christus nu in de hemel en op aarde daadwerkelijk Eén en Dezelfde is, als men vanuit de hemel en vanaf de aarde Hem dus werkelijk kan naderen en beminnen en ten volle kan delen in zijn goddelijk leven (zonder natuurlijk zelf een god te worden), zou het dan voor deze twee personen nog uitmaken waar beiden vandaan komen?

Mij viel bovenstaande op. Als voormalig leerkracht die een onderwijskundig onderzoek naar het katholieke basisonderwijs in Nederland heeft gedaan.
Waarom zou het niet de bedoeling kunnen zijn om het katholieke geloof te prediken, de blijde boodschap te verspreiden? "Die tijd zijn we al lang gepasseerd" vind ik niet echt sterk overkomen. Waarom zijn we die tijd al lang gepasseerd, en indien dat het geval is waarom niet terug willen naar die tijd? Als je bijvoorbeeld "de morele opvoeding van het jonge kind" leest van schrijfster Els Lodewijks-Frencken dan zal je zien dat veel van de huidige problematiek met 'jongeren' te danken is aan de ontkerkelijking en het gebrek van ouders om die taak die de kerk vroeger op zich nam over te nemen. Het boekje, waar nog veel meer in staat, was overigens verplichte kost op mijn openbare Pabo.

Mijn zwijgen zegt echter helemaal niets op dat punt. Het kan zijn dat ik nog bezig ben met het formuleren van mijn antwoord, of dat ik er nog niet aan toegekomen ben een antwoord te schrijven, of dat ik uit mijzelf besloten heb hier later op te reageren, of dat een andere user mijns inziens al prima de vraag beantwoordt heeft. Meestal geef ik die user dan ook een pijltje.
En zelfs als ik zou besluiten hierop niet te willen reageren, kan dat ook weer uit allerlei verschillende motieven zijn. Daarbij beschouw ik een forum ook na meer dan tien jaar lidmaatschap nog altijd als vrijblijvend: users zijn altijd vrij om wel of niet op een post te reageren, zonder zich daarover te hoeven verantwoorden.
Je zult echter vast wel begrijpen dat met dergelijke geplaatste veronderstellingen de zin om te reageren natuurlijk licht afneemt. Als je immers toch al je zienswijze klaar hebt en niet voornemens bent daar vanaf te stappen, waarom dan nog de discussie willen aangaan?
Want ik zie ook wel dat mijn katholieke medegelovigen wel degelijk bijvoorbeeld Maria in de hemel hebben aangetoond in de Schrift, namelijk in Openbaringen 12, maar dat de kans heel groot is dat jij die tekst weer zodanig anders interpreteert, dat het ineens oh wonder niet meer Maria is.
En dat is dus het hele probleem: meestal als dergelijke bijbeltijgers om bijbelse onderbouwing vragen, dan kun je honderden teksten aanwijzen, maar zij zullen die dan altijd zodanig interpreteren, dat jij dan alsnog niets onderbouwd zou hebben. Zij hebben hun leer dan allang klaarstaan en weten meestal eigenlijk bij voorbaat al dat hun opponent niet gaat slagen in de opzet hen te overtuigen.
Daar begin ik dus niet aan, ook al omdat ik niet geloof dat enkel de Schrift gezaghebbend is, laat staan dat zij op zichzelf staat. Je zult mij dus eerst maar eens moeten aantonen waar in de bijbel de bijbel als zelfstandig en exclusief gezagsbron wordt omschreven en waar dan ook de juiste canon wordt vermeldt.
Die vraag is al in verschillende topics gesteld en heeft ook een aantal eigen topics gekregen, maar ze is nimmer naar tevredenheid beantwoordt. En dit om precies dezelfde reden als in de vorige alinea: omdat de Schrift op verschillende wijzen is te interpreteren en je met de Schrift alleen dus niet tot een coherente, voor alle protestanten aanvaardbare leer komt.

Iedereen in de hemel is verbonden in Christus.
Alle gelovigen op aarde zijn verbonden in Christus.
Christus overstijgt de grens tussen hemel en aarde.
In Christus kunnen wij inderdaad elkaar vinden, kunnen zij in de hemel ons bemoedigen en kunnen wij hen om voorspraak vragen. Er is in Christus geen scheidslijn tussen hemel en aarde, tussen leven en dood; zijn Lichaam is ongedeeld en voor elke gelovige ten volle te ontvangen.
Hoe dat dan precies "werkt," dat gaat ons voorstellingsvermogen te boven en blijft voor ons een mysterie, maar Christus is de Deur, is de Weg waardoor de innige band tussen gelovigen in de hemel en op aarde wordt gevormd. De sleutel tot het geheim is de liefde: wie haar heeft en bemind, zal uiteindelijk al het andere erbij krijgen.

Nee, zij is niet dood, want zij is in de hemel. Als zij dood zou zijn, dan zouden wij hier op aarde helemáál morsdood zijn. Zij leeft juist het meest intens, het meest volmaakt, het meest echt, het meest liefdevol, het meest verbonden met Christus. Daar waar wij slechts als door een gebroken spiegel kijken, ziet zij ten volle en volmaakt zuiver het Gelaat van God en is er geen enkel kwaad en geen enkel lijden dat haar ooit nog treft. En omdat zowel Maria als wij in Christus zijn en Christus' aanwezigheid hemel en aarde overstijgt, mogen wij elkaar in Hem en door Hem vinden.
Maria is niet dood, integendeel. Vergeleken met zelfs de kleinste in het koninkrijk der hemelen zijn wij dood, eenzaam, koud en verlaten, strijdend tegen het kwaad in ons, slechts af en toe een voorsmaakje krijgend van het echte Leven dat Christus is. Er is geen ander leven dan Christus, dus zij die in Christus zijn, zullen nooit de dood zien.

Iedereen in de hemel is verbonden in Christus.
Alle gelovigen op aarde zijn verbonden in Christus.
Christus overstijgt de grens tussen hemel en aarde.
In Christus kunnen wij inderdaad elkaar vinden, kunnen zij in de hemel ons bemoedigen en kunnen wij hen om voorspraak vragen. Er is in Christus geen scheidslijn tussen hemel en aarde, tussen leven en dood; zijn Lichaam is ongedeeld en voor elke gelovige ten volle te ontvangen.
Hoe dat dan precies "werkt," dat gaat ons voorstellingsvermogen te boven en blijft voor ons een mysterie, maar Christus is de Deur, is de Weg waardoor de innige band tussen gelovigen in de hemel en op aarde wordt gevormd. De sleutel tot het geheim is de liefde: wie haar heeft en bemind, zal uiteindelijk al het andere erbij krijgen.

Nee, zij is niet dood, want zij is in de hemel. Als zij dood zou zijn, dan zouden wij hier op aarde helemáál morsdood zijn. Zij leeft juist het meest intens, het meest volmaakt, het meest echt, het meest liefdevol, het meest verbonden met Christus. Daar waar wij slechts als door een gebroken spiegel kijken, ziet zij ten volle en volmaakt zuiver het Gelaat van God en is er geen enkel kwaad en geen enkel lijden dat haar ooit nog treft. En omdat zowel Maria als wij in Christus zijn en Christus' aanwezigheid hemel en aarde overstijgt, mogen wij elkaar in Hem en door Hem vinden.
Maria is niet dood, integendeel. Vergeleken met zelfs de kleinste in het koninkrijk der hemelen zijn wij dood, eenzaam, koud en verlaten, strijdend tegen het kwaad in ons, slechts af en toe een voorsmaakje krijgend van het echte Leven dat Christus is. Er is geen ander leven dan Christus, dus zij die in Christus zijn, zullen nooit de dood zien.

Allereerst denk ik dat je definitie van een profeet enigszins beperkt is, want een profeet is niet enkel iemand die "de toekomst voorspelt." Een profeet, in christelijk verstaan, is iemand die een woord van God doorgeeft aan een persoon of gemeenschap en daarvoor bovennatuurlijke kennis ontvangt. En in het bijbelse Israël was het ook een ambt, een functie, waarmee je in je levensonderhoud kon voorzien.
De vrouw bij de waterput herkende Jezus immers ook als profeet, terwijl Hij enkel aangaf dat zij meerdere mannen heeft gehad en haar dus niet de toekomst voorzei. Ze herkende Hem dus onder meer in de kennis die Hij over haar verleden had, terwijl Hij niet bij haar in het dorp woonde.
Verder is het niet aan ons om te oordelen of iemand wel of niet onbaatzuchtig zou hebben gehandeld. Wij behoren diegene gewoon dankbaar te zijn als hij iets goeds doet of zegt en er standaard vanuit te gaan dat diegene met de beste wil handelde, totdat het tegenovergestelde onomstotelijk bewezen is. En daarop moet je het natuurlijk liever niet willen laten uitlopen.
Zelfs Paulus schrijft in één van zijn brieven dat het hem niet uitmaakt of iemand uit winstbejag het Evangelie verkondigt, als het Evangelie maar verkondigt wordt. Voor ons zijn de vruchten daarom het belangrijkst en daar mogen wij ook in bescheidenheid op letten. Een goede boom herken je immers aan zijn vruchten. De innerlijke gesteldheid is iets tussen de persoon in kwestie en God.
Het is daarbij ook niet zo dat je geen loon of eer zou mogen ontvangen voor je goede werken. Het is altijd goed om dergelijke erkenningen respectvol en dankbaar te aanvaarden, maar er verder niet méér waarde aan hechten dan dat het een stukje erkenning is van de mensen om je heen. Ook als je geen loon, eer of zelfs dankbaarheid ontvangt voor een goed werk, dien je het goede werk toch te (blijven) verrichten.
Je gaat er dus ongeveer mee om zoals je met een begane zonde omgaat: die belijdt je vol berouw, je ontvangt vergeving van God, je herstelt waar mogelijk de schade, je laat het vervolgens meteen los en je richt je weer op het verder leven met Hem. Voor een goed gedaan werk breng je zo in gebed dank aan God, je ontvangt ervoor in blijdschap de eventuele erkenning en loon van je medemensen, je laat het vervolgens meteen los en richt je weer op het verder leven met Hem.