Robert Frans

Dat geloof ik uiteraard ook. Ik redeneerde echter vanuit het jodendom alleen en het oudtestamentische Israël. Als je het Evangelie erbij wil betrekken, dan wordt het weer een ander verhaal. Dan spreken we niet meer over de belofte van een stuk grond voor een bepaald etnisch volk, maar van de voltooiïng van heel het Rijk Gods op de nieuwe hemel en aarde, waar alle volken, stammen, rassen en talen als Gods volk samen met Hem eeuwig leven. En dat Koninkrijk is alreeds verwekt op het kruis.

Is dit niet een beetje een toverwoord om kritiek bij voorbaat af te kunnen serveren? Net zoals het begrip 'onbewust racisme'. Daarmee kun je gewone, onschuldige mensen toch als racistisch bestempelen, als zij niet precies dezelfde gedachtengang hanteren als jij en niet jouw specifieke jargon gebruiken of kennen in hun spreken.
Hier in Nederland wordt in elk geval wel degelijk ook opgekomen voor onderdrukte volken of minderheidsgroeperingen. Oekraïne krijgt alle steun, queers krijgen volop aandacht, neurodiverse mensen worden ook steeds meer gewaardeerd om wie ze zijn, nabestaanden van slaven hebben onder meer hun excuses gekregen en worden steeds beter begrepen in hun leed, en antisemitisme wordt over het algemeen nog altijd gewoon afgewezen.
Selectiviteit is daarbij onvermijdelijk, net zoals jij ook door het ene leed meer geraakt wordt dan het andere. Maar selectiviteit hoeft daarom niet meteen voort te komen uit haat of minachting voor bevolkingsgroepen die minder tot geen aandacht krijgen. Net zoals medelijden met en steun voor een bevolkingsgroep niet meteen kritiekloos hoeft te maken jegens haar.

Wanneer Paulus waarschuwt voor 'vleselijke werken', dan doelt hij naar mijn idee meer op verregaande losbandigheid. Denk aan schrans- en zuippartijen, ongeremde seks met alles en iedereen, het vergaren van enorme rijkdommen en decadente luxe, jezelf zwaar verdoven met drugs en alcohol, noem maar op. Dat soort uitspattingen leiden je van God af. Met 'het vlees' bedoelt hij over het algemeen ook niet het natuurlijke lichaam zelf, maar de zondige neiging in het lichaam.
Genieten van lekker eten, goede wijn, intimiteit en seks met je partner, mooie muziek en theater en interessante reizen, daarin is veel schoonheid en vreugde te vinden. En bij tijd en wijle een verstrooiende bezigheid kan voor de broodnodige ontspanning zorgen; de boog kan niet altijd gespannen staan. Maar wel alles op zijn tijd en in gezonde mate. Zulke genietingen moeten het geluk en de liefde die God je geeft versterken en je inspireren om zoveel mogelijk mensen daarin te laten delen.

Is dit niet een beetje een toverwoord om kritiek bij voorbaat af te kunnen serveren? Net zoals het begrip 'onbewust racisme'. Daarmee kun je gewone, onschuldige mensen toch als racistisch bestempelen, als zij niet precies dezelfde gedachtengang hanteren als jij en niet jouw specifieke jargon gebruiken of kennen in hun spreken.
Hier in Nederland wordt in elk geval wel degelijk ook opgekomen voor onderdrukte volken of minderheidsgroeperingen. Oekraïne krijgt alle steun, queers krijgen volop aandacht, neurodiverse mensen worden ook steeds meer gewaardeerd om wie ze zijn, nabestaanden van slaven hebben onder meer hun excuses gekregen en worden steeds beter begrepen in hun leed, en antisemitisme wordt over het algemeen nog altijd gewoon afgewezen.
Selectiviteit is daarbij onvermijdelijk, net zoals jij ook door het ene leed meer geraakt wordt dan het andere. Maar selectiviteit hoeft daarom niet meteen voort te komen uit haat of minachting voor bevolkingsgroepen die minder tot geen aandacht krijgen. Net zoals medelijden met en steun voor een bevolkingsgroep niet meteen kritiekloos hoeft te maken jegens haar.

Nee, de situatie is echt niet onmogelijk. Het is (bij tijd en wijle) moeilijk, dat wil ik best toegeven, maar het is niet onmogelijk. Ook niet als je er niet zelf voor kiest. Op een gegeven moment wen je er simpelweg aan. De verlangens gaan dan nooit helemaal weg, maar je leert er mee leven. Ook gecombineerd met fysiek contact is het niet onmogelijk, daar niet elk liefdevol contact seksueel van aard hoeft te zijn. Ergo: de meeste liefdevolle contactmomenten die mensen hebben zijn niet seksueel van aard.
Ik bepaal niets, net zo min als jij kan bepalen wat wel of niet mag. Ik geef net als jij enkel mijn ideeën hierover, gebaseerd op wat de katholieke kerk en ook veel andere christelijke kerken in het algemeen leren. Ik geloof namelijk dat God wél mag bepalen wat wel en niet mag. Waarbij ik echter niet oordeel over homo's of queers in het algemeen die anders kiezen. Zij kunnen dan net zo goed of misschien nog meer uit liefde en oprechtheid handelen dan ikzelf. In dit geval is mijn punt echter alleen dat kuis leven niet zo onmogelijk is als men nog weleens wil denken, ook niet als je er niet voor kiest.
De menselijke geest is echt veel sterker dan we vaak denken. Ze is in staat de meest extreme situaties te boven te komen en het meest diepe verlies te verwerken. We moeten het onszelf echter wel toestaan, elkaar daarbij helpen en bovenal ook God om hulp en genade vragen. Het kan dan natuurlijk altijd gebeuren dat een homo alsnog ervoor kiest uit een liefdevol verlangen een seksuele relatie met een partner aan te gaan. Aan God is dan het oordeel, dus niet aan ons, en Hij is altijd barmhartiger en milder dan wij vaak denken.
Voor je omgang met queers zou je standpunt hieromtrent echter niet uit moeten maken. Of je nu wel of niet queer-relaties zondig vindt, je behoort altijd liefdevol en respectvol met mensen om te gaan, dus ook met queers. Zij zijn net zo goed door God geliefd en gewild en elke kerk en elke gelovige heeft de verantwoordelijkheid dat als eerste uit te stralen. Er is veel liefde te vinden in de wereld, ook in de queergemeenschap, en dat kan een mooi aanknopingspunt zijn om deze mensen eens echt te leren kennen en te begrijpen. Om wat vaker mét ze te praten en niet enkel óver ze. Want waar liefde en vriendschap is, daar is God.

Je schetst nu een vals dilemma. Niemand kan ontkennen dat het niet mogen vrijen en trouwen met degene van wie je houdt erg moeilijk en zwaar kan zijn, maar onmogelijk is het ook niet. Homo's zijn in principe inderdaad geroepen om celibatair te leven en het te houden bij platonische vriendschappen met elkaar (wat fysiek, teder contact niet hoeft uit te sluiten!). Net zoals hetero's die niet kunnen of willen trouwen daartoe geroepen zijn.
Daar we geen stoommachines zijn, hoeven we dus niet regelmatig stoom af te blazen en kun je seksuele gevoelens in principe gewoon negeren of afleiding ervan zoeken als ze opkomen. Er is dan dus helemaal geen sprake van onderdrukken en ja, ik spreek hierin dankzij Gods genade ook uit ervaring. Die gevoelens kunnen soms heftig zijn, maar in principe niet onoverkomelijk. Ze verdwijnen altijd vanzelf weer en blijven niet zelden zelfs nog langer weg dan wanneer je eraan toegeeft. Het belangrijkste waarvoor je moet waken is 'huidhonger'. Je moet dus niet álle fysieke contact willen vermijden en daar dus niet te scrupuleus in zijn, maar daar een gezonde voor jou toereikende maat in vinden.
We hoeven het daarbij ook niet alleen te doen. Je naasten, geloofsgenoten en ook mede-ongehuwden kunnen je in dit soort dingen juist ondersteunen, zonder oordeel en met geduld, en God zelf kan je de daarvoor benodigde genaden geven als je erom vraagt. Mocht het dan niet lukken, dan is Hij altijd bereid je van harte te vergeven en je weer opnieuw te laten beginnen. Keer op keer op keer. Maar je moet wel zelf ook willen en God die mogelijkheid geven.

Met zo'n Godwin-argument ga je echter niet snel genuanceerde, respectvolle antwoorden krijgen natuurlijk. Je drijft nu zelf daarmee erg de boel op de spits en dat is uiteindelijk ook niet in jouw belang. Maar ik zal toch proberen de Godwin te negeren en een reactie te schrijven.
Emotionele betrokken bij een ramp of oorlog is men over het algemeen alleen als er naasten daar aanwezig zijn of gestorven. Of als het heel direct de eigen gemeenschap of cultuur raakt. Daarbuiten kun je nog steeds meeleven met zo'n gebeurtenis en het oprecht heel erg vinden, maar gaat het leven voor jou wel gewoon door. Ook in het persoonlijk leven is het zo dat de dood van je eigen moeder je veel meer raakt dan die van andere moeders. Natuurlijk vind je het net zo erg voor iemand anders als zij haar moeder kwijtraakt, maar je rouwt er gewoon veel minder om als wanneer het je eigen moeder betreft. Zo wordt over vrijwel elke moeder wel gerouwd, alleen niet door steeds dezelfde mensen.
Wat ik uit jouw schrijven begrijp - en corrigeer me als ik me vergis - is dat je Israël als het of een volk van God ziet, met een speciale roeping in de wereld. Wie Israël bekritiseert, bekritiseert daardoor heel direct een belangrijk deel van jouw geloof. Maar veel andere mensen, ook gelovigen, zien het huidige Israël als een (relatief) normale natiestaat, dat net zo onderworpen is aan oorlogsrecht en mensenrechten als welke andere natiestaat ook. Ze willen best haar verdiensten erkennen en ook de verschrikkelijke geschiedenis van het jodendom waaruit zij voortgekomen is. Maar ze voelen zich wel vrijer kritischer te kijken naar haar schendingen van die rechten. Ook als Israël dat doet als reactie op een gruwelijke, massale aanslag.
Wanneer Israël vervolgens zichzelf ook de door jou beleden positie toeëigent, dan kan ze natuurlijk extra kritiek verwachten als ze volgens de criticasters niet altijd naar die hoge positie handelt. Net zoals de katholieke kerk juist extra bekritiseerd wordt om schanddaden die ook buiten haar volop voorkomen, omdat zij zichzelf als evangelisch kompas van de wereld beziet en daar dan dus logischerwijs aan gehouden wordt. Misschien niet altijd even terecht, maar zo werkt dat nu eenmaal, of je nu de kerk, Israël of een idealistische beweging bent.
Daarbij is zwart-witdenken vaak ook helemaal niet nodig. Je kunt prima de terreurdaden van Hamas met kracht afwijzen, maar óók de reactie van Israël als zij in strijd handelt met de genoemde internationale rechten. Dat maakt de terreur van Hamas dan niet minder erg, maar maakt alleen dat een extreem erge daad met een nog steeds erge daad wordt beantwoord. De waarheid is altijd gecompliceerder dan oorlogsretoriek ons doet voorkomen en het is altijd goed daar zeer beducht op te zijn. Oorlogsretoriek kan zeker belangrijk zijn om een legitieme strijd tegen onrecht aan te moedigen (zelfs ook nog in het geestelijk leven), maar voor waarheidsvinding is een ander soort schrijven en spreken nodig.

Zelfs daar is er een maar. Als reactie op de bevrijding werden in Nederland onder meer zogenaamde 'moffenmeiden' op een afschuwelijke wijze publiekelijk vernederd en seksueel misbruikt. In bevrijdde gebieden hebben zowel Amerikaanse als Russische soldaten volop geplunderd en verkracht. De afschuwelijke daden van de nazi's maakt deze reacties nog niet minder erg, laat staan goed te praten. Het legitieme recht om je met het zwaard te verdedigen tegen terreur en tirannie, van welke aard ook, geeft je niet het recht zelf verschrikkelijke dingen te doen, ook niet jegens degene die je als je vijand beschouwd.

Zelfs daar is er een maar. Als reactie op de bevrijding werden in Nederland onder meer zogenaamde 'moffenmeiden' op een afschuwelijke wijze publiekelijk vernederd en seksueel misbruikt. In bevrijdde gebieden hebben zowel Amerikaanse als Russische soldaten volop geplunderd en verkracht. De afschuwelijke daden van de nazi's maakt deze reacties nog niet minder erg, laat staan goed te praten. Het legitieme recht om je met het zwaard te verdedigen tegen terreur en tirannie, van welke aard ook, geeft je niet het recht zelf verschrikkelijke dingen te doen, ook niet jegens degene die je als je vijand beschouwd.

Met zo'n Godwin-argument ga je echter niet snel genuanceerde, respectvolle antwoorden krijgen natuurlijk. Je drijft nu zelf daarmee erg de boel op de spits en dat is uiteindelijk ook niet in jouw belang. Maar ik zal toch proberen de Godwin te negeren en een reactie te schrijven.
Emotionele betrokken bij een ramp of oorlog is men over het algemeen alleen als er naasten daar aanwezig zijn of gestorven. Of als het heel direct de eigen gemeenschap of cultuur raakt. Daarbuiten kun je nog steeds meeleven met zo'n gebeurtenis en het oprecht heel erg vinden, maar gaat het leven voor jou wel gewoon door. Ook in het persoonlijk leven is het zo dat de dood van je eigen moeder je veel meer raakt dan die van andere moeders. Natuurlijk vind je het net zo erg voor iemand anders als zij haar moeder kwijtraakt, maar je rouwt er gewoon veel minder om als wanneer het je eigen moeder betreft. Zo wordt over vrijwel elke moeder wel gerouwd, alleen niet door steeds dezelfde mensen.
Wat ik uit jouw schrijven begrijp - en corrigeer me als ik me vergis - is dat je Israël als het of een volk van God ziet, met een speciale roeping in de wereld. Wie Israël bekritiseert, bekritiseert daardoor heel direct een belangrijk deel van jouw geloof. Maar veel andere mensen, ook gelovigen, zien het huidige Israël als een (relatief) normale natiestaat, dat net zo onderworpen is aan oorlogsrecht en mensenrechten als welke andere natiestaat ook. Ze willen best haar verdiensten erkennen en ook de verschrikkelijke geschiedenis van het jodendom waaruit zij voortgekomen is. Maar ze voelen zich wel vrijer kritischer te kijken naar haar schendingen van die rechten. Ook als Israël dat doet als reactie op een gruwelijke, massale aanslag.
Wanneer Israël vervolgens zichzelf ook de door jou beleden positie toeëigent, dan kan ze natuurlijk extra kritiek verwachten als ze volgens de criticasters niet altijd naar die hoge positie handelt. Net zoals de katholieke kerk juist extra bekritiseerd wordt om schanddaden die ook buiten haar volop voorkomen, omdat zij zichzelf als evangelisch kompas van de wereld beziet en daar dan dus logischerwijs aan gehouden wordt. Misschien niet altijd even terecht, maar zo werkt dat nu eenmaal, of je nu de kerk, Israël of een idealistische beweging bent.
Daarbij is zwart-witdenken vaak ook helemaal niet nodig. Je kunt prima de terreurdaden van Hamas met kracht afwijzen, maar óók de reactie van Israël als zij in strijd handelt met de genoemde internationale rechten. Dat maakt de terreur van Hamas dan niet minder erg, maar maakt alleen dat een extreem erge daad met een nog steeds erge daad wordt beantwoord. De waarheid is altijd gecompliceerder dan oorlogsretoriek ons doet voorkomen en het is altijd goed daar zeer beducht op te zijn. Oorlogsretoriek kan zeker belangrijk zijn om een legitieme strijd tegen onrecht aan te moedigen (zelfs ook nog in het geestelijk leven), maar voor waarheidsvinding is een ander soort schrijven en spreken nodig.

Met zo'n Godwin-argument ga je echter niet snel genuanceerde, respectvolle antwoorden krijgen natuurlijk. Je drijft nu zelf daarmee erg de boel op de spits en dat is uiteindelijk ook niet in jouw belang. Maar ik zal toch proberen de Godwin te negeren en een reactie te schrijven.
Emotionele betrokken bij een ramp of oorlog is men over het algemeen alleen als er naasten daar aanwezig zijn of gestorven. Of als het heel direct de eigen gemeenschap of cultuur raakt. Daarbuiten kun je nog steeds meeleven met zo'n gebeurtenis en het oprecht heel erg vinden, maar gaat het leven voor jou wel gewoon door. Ook in het persoonlijk leven is het zo dat de dood van je eigen moeder je veel meer raakt dan die van andere moeders. Natuurlijk vind je het net zo erg voor iemand anders als zij haar moeder kwijtraakt, maar je rouwt er gewoon veel minder om als wanneer het je eigen moeder betreft. Zo wordt over vrijwel elke moeder wel gerouwd, alleen niet door steeds dezelfde mensen.
Wat ik uit jouw schrijven begrijp - en corrigeer me als ik me vergis - is dat je Israël als het of een volk van God ziet, met een speciale roeping in de wereld. Wie Israël bekritiseert, bekritiseert daardoor heel direct een belangrijk deel van jouw geloof. Maar veel andere mensen, ook gelovigen, zien het huidige Israël als een (relatief) normale natiestaat, dat net zo onderworpen is aan oorlogsrecht en mensenrechten als welke andere natiestaat ook. Ze willen best haar verdiensten erkennen en ook de verschrikkelijke geschiedenis van het jodendom waaruit zij voortgekomen is. Maar ze voelen zich wel vrijer kritischer te kijken naar haar schendingen van die rechten. Ook als Israël dat doet als reactie op een gruwelijke, massale aanslag.
Wanneer Israël vervolgens zichzelf ook de door jou beleden positie toeëigent, dan kan ze natuurlijk extra kritiek verwachten als ze volgens de criticasters niet altijd naar die hoge positie handelt. Net zoals de katholieke kerk juist extra bekritiseerd wordt om schanddaden die ook buiten haar volop voorkomen, omdat zij zichzelf als evangelisch kompas van de wereld beziet en daar dan dus logischerwijs aan gehouden wordt. Misschien niet altijd even terecht, maar zo werkt dat nu eenmaal, of je nu de kerk, Israël of een idealistische beweging bent.
Daarbij is zwart-witdenken vaak ook helemaal niet nodig. Je kunt prima de terreurdaden van Hamas met kracht afwijzen, maar óók de reactie van Israël als zij in strijd handelt met de genoemde internationale rechten. Dat maakt de terreur van Hamas dan niet minder erg, maar maakt alleen dat een extreem erge daad met een nog steeds erge daad wordt beantwoord. De waarheid is altijd gecompliceerder dan oorlogsretoriek ons doet voorkomen en het is altijd goed daar zeer beducht op te zijn. Oorlogsretoriek kan zeker belangrijk zijn om een legitieme strijd tegen onrecht aan te moedigen (zelfs ook nog in het geestelijk leven), maar voor waarheidsvinding is een ander soort schrijven en spreken nodig.

'Als jij mij nu gewoon al je geld geeft, haal ik het mes weer van je keel en laat ik je leven. De keuze is dus helemaal aan jou.'
Je begrijpt hopelijk toch wel dat dit bepaald geen sterk argument is?

Wat Hamas gedaan heeft is gruwelijk wreed inderdaad, maar vergis je niet in de impact van Israëls handelen jegens de Gazastrook nu. Ze sluit er nu serieus elektriciteit, water en import geheel af. Van die elektriciteit maken onder meer ziekenhuizen gebruik. Waar onder de patiënten ook baby's in couveuses liggen. Als de generatoren leegraken, is het einde oefening voor heel veel patiënten en ook die baby's. Ze zullen allemaal sterven en het ziekenhuis in een massagraf veranderen. Door het afsluiten van voedsel en water zullen veel mensen langzaam van honger en dorst sterven. Waaronder ook weer kinderen.
Belegering wordt geen oorlogsmisdaad genoemd omdat het wat ongezellig overkomt. Het is een oorlogsmisdaad omdat je daarmee ontelbaar veel mensen, van bejaarden tot kinderen, langzaam een hele gruwelijke dood injaagt. Zonder aanziens des persoons en zonder mogelijkheid voor hen daaruit te ontsnappen. Dat het misschien wat minder wreed is dan wat Hamas doet, maakt niet dat het daarom te prefereren is.

Je krijgt dan een meer standaard-koninklijk evangelie. Koningskind, geboren in een paleis in een machtig rijk, ver van alle armoede en leed, en veroverd zo volgens de gebaande paden de wereld. Zonder kruisdood, daar zulke machtige Romeinen natuurlijk al helemaal niet gekruisigd werden. Een beetje zoals Mohammed van de islam dus. Terwijl we nu een Evangelie hebben zoals prachtig verwoord in een gedicht van Lyle C Rollings III:
The Greatest Man in History... Jesus;
Had no servants, yet they called Him Master.
Had no degree, yet they called Him Teacher.
Had no medicines, yet they called Him Healer.
He had no army, yet kings feared Him.
He won no military battles, yet He conquered the world.
He did not live in a castle, yet they called Him Lord,
He ruled no nations, yet they called Him King,
He committed no crime, yet they crucified Him.
He was buried in a tomb, yet He lives today.
I feel honored to serve such a Leader who loves us!

Volgens mij staat niet de gruwelijke ernst van Hamas' terreurdaden ter discussie, maar alleen in hoeverre oorlogsrecht ook geldt in een oorlog als deze. Het doel van oorlogsrecht is niet om oorlog te verbieden, of het recht om je land te verdedigen en terroristen te straffen. Het recht is er om ervoor te zorgen dat oorlogvoerende partijen niet precies hetgeen doen wat we bij Hamas nu zo verafschuwen.

Het zou me niets verbazen als Israël met het grondoffensief wacht totdat alle batterijen van alle mobieltjes in Gaza redelijkerwijs als leeg kunnen worden beschouwd. De militairen kunnen dan binnentrekken en hun gang gaan, zonder dat de wereld het ziet. Niet dat men er op dit moment veel op social media kan zetten, gezien het gebrek aan internet en infrastructuur, maar je weet maar nooit wat men daarna alsnog op internet zou kunnen zetten.
Nochtans blijft de klassieke belegering natuurlijk een oorlogsmisdaad. Maar daarover spreken schijnt volgens sommigen geen pas te geven in situaties waarvoor het oorlogsrecht bedoeld is.

Volgens mij staat niet de gruwelijke ernst van Hamas' terreurdaden ter discussie, maar alleen in hoeverre oorlogsrecht ook geldt in een oorlog als deze. Het doel van oorlogsrecht is niet om oorlog te verbieden, of het recht om je land te verdedigen en terroristen te straffen. Het recht is er om ervoor te zorgen dat oorlogvoerende partijen niet precies hetgeen doen wat we bij Hamas nu zo verafschuwen.

Volgens mij staat niet de gruwelijke ernst van Hamas' terreurdaden ter discussie, maar alleen in hoeverre oorlogsrecht ook geldt in een oorlog als deze. Het doel van oorlogsrecht is niet om oorlog te verbieden, of het recht om je land te verdedigen en terroristen te straffen. Het recht is er om ervoor te zorgen dat oorlogvoerende partijen niet precies hetgeen doen wat we bij Hamas nu zo verafschuwen.

De tien geboden worden inderdaad als belangrijke handreiking gezien voor een goed leven. Ze vinden namelijk veel overlap in bijvoorbeeld de Bergrede en de normen en waarden van het NT. We hebben zelfs een eigen, katholieke versie ervan, los van de originele Bijbelteksten in Exodus en Deuteronomium. Maar technisch gezien zijn we er inderdaad niet aan gebonden. We vieren bijvoorbeeld geen sabbat, terwijl die juist veel aandacht krijgt in de bijbelse tien geboden. In plaats daarvan vieren wij de zondag. Ook hebben wij geen bezwaar tegen het maken van beelden, zelfs niet van God zelf, zolang ze niet als afgoden worden aanbeden.
Verreweg de meeste christenen laten zich niet besnijden, vieren geen sabbat, vieren de andere joodse feestdagen ook niet, houden zich niet aan de reinheidswetten, voedselwetten en kledingvoorschriften, voeren geen joodse tempelriten uit in hun kerken en brengen dus ook geen dieroffers, wijden of benoemen priesters of dominees buiten het geslacht van Aäron en Levi en zelfs buiten het jodendom, et cetera. Kortom, normale christelijke doctrine dus. Het zich laten inspireren door de mozaïsche wet als deel van de heilige Schrift is namelijk iets anders dan zich er daadwerkelijk aan houden.

Daar hoeven we niets mee te doen. Dat is een wetboek voor mozaïsche priesters en levieten destijds, waar wij als christenen niet onder vallen. Natuurlijk kun je er enige morele waarden uithalen, maar seks tussen twee mannen wordt er net zo zwaar gestraft als een ongehoorzame zoon, overspel, werken op sabbat, de tempel betreden als je ritueel onrein bent, etc. Het is dus geen extra ernstige zonde volgens dat boek, vergeleken met andere zonden. De Bijbel besteedt verder ook eigenlijk helemaal niet zoveel aandacht hieraan. Een paar strenge verzen over enkel de seksuele daad zelf, meer niet. Er zijn genoeg andere zonden die er veel meer aandacht krijgen en in bijna elk bijbelboek wel terugkomen, maar waar genoeg christenen weer liever over zwijgen.
De reden dat seks tussen twee mannen zonde is, is alleen omdat dat per definitie buiten het (traditioneel) christelijk huwelijk valt en élke seks buiten het huwelijk zondig is. Twee ongehuwde hetero's die met elkaar het bed delen zijn dus feitelijk net zo zondig bezig als twee mannen of twee vrouwen. Als homo's extra zwaar gestraft zouden moeten worden, dan álle mensen die ontucht bedrijven. Maar als we mild behoren te oordelen over hen die ontucht bedrijven, dan ook over homo's die dat doen.
Misschien zou het helpen als we ons iets minder zouden richten op hoe zondig homo's wel niet zouden zijn en iets meer op de liefde die Christus voor hen heeft en de roeping die zij in deze wereld kunnen bekleden. En misschien ons meer richten op de pure liefde die net zo goed uit een homoseksuele relatie kan ontstaan, al is het dan geen huwelijk. Want homoseksualiteit an sich is wellicht een ongeordendheid, maar als geaardheid niet zondig in zichzelf en kan een bijzondere liefdevolle vriendschap tussen twee mannen of vrouwen laten ontstaan. En liefde buiten het huwelijk is natuurlijk weer géén zonde.
 

Dat lijkt mij een goede insteek. Neem daarbij dat de bijbel oproept om vooral naar je eigen zonden en tekortkomingen te kijken en dan ziet het er nog weer anders uit.
 Als ik het mij goed herinner gelden voor de niet-joden alleen de Noachidische wetten.
Grappig, in het verleden hebben jij en ik wel eens discussies gehad waarbij ik dan vond dat jij de moeilijke weg ging. Leuk om dit dan eens te lezen.
Niet-veroordelen is veel moeilijker dan wel veroordelen. Een oordeel is er al snel.
Zelf geloof ik niet in de 10 geboden, meer inde  10 beloftes. Naarmate je dichter bij de Bron komt, heb je steeds minder behoefte om te stelen, te scheiden, te begeren, je voorouders niet te respecteren, onvoldoende rust te nemen.
Zoek eerst het Koninkrijk Gods en de rest zal u gegeven worden. Veel christenen draaien het om en volgen de regels, daar gaat het niet om. Het gat om het bereiken van het Koninkrijk Gods. Net zoals de verloren zoon terug ging naar huis, zonder eerst aan allerlei voorwaarden te moeten voldoen of de regels goed gevolgd te hebben.
Zoals in Jeremia 31 vers 33 staat: het nieuwe verbond zal in het hart geschreven staan.......als dat zover is, is elke regel niet meer relevant,

Hoezo een makkelijke weg? Volgens mij geef ik gewoon aan dat seks tussen twee mannen (of vrouwen, hoewel dat technisch gezien nergens in de Bijbel wordt genoemd...) een zonde is, dus dat kun je mij toch niet verwijten. Ik plaats enkel de nuance dat het niet de ergste zonde ooit is en dat twee mannen of vrouwen een niet-huwelijkse vriendschap met elkaar kunnen onderhouden zonder te zondigen, dus ontucht te plegen.
Sommige christenen besteden zoveel aandacht aan homoseksualiteit of de queergemeenschap in het algemeen, dat je als buitenstaander bijna nog zou denken dat elke pagina van de Schrift wel een vijandige tekst over queers zou kennen. Maar dat is dus bepaald niet zo. Het is de eigen fixatie daarop, in reactie op de vele queer-uitingen in de media, die het zo groot maakt, niet de Schrift zelf. In Leviticus verdient ontucht weliswaar de doodstraf, maar werken op sabbat en je ouders ongehoorzaam zijn ook. Zelfs het brengen van een onjuist bereid wierookoffer koste Aäron al twee zonen (vgl. Lv. 10,1-2). Als je homoseks dus zo groots wil bestrijden, dan ook deze zonden.
Overigens is het een hele normale christelijke doctrine dat we niet onder de mozaïsche wet vallen. De wet is niet afgezwakt, maar ze is simpelweg niet op ons van toepassing en is dat ook nooit geweest voor niet-joden. Vooral de brieven aan de Hebreeën en de Galaten zijn daar vrij duidelijk over. Wij vallen onder het eeuwige Hogepriesterschap van Jezus, naar de orde van Melchisédek. En die schrijft geen doodstraf voor, maar verzoening en vergeving voor hen die berouw hebben.
Trouwens, waarom zou alles per se altijd móéílijk moeten zijn? En wie zegt dat het niet-veroordelen per se gemakkelijker zou zijn?

Hoezo een makkelijke weg? Volgens mij geef ik gewoon aan dat seks tussen twee mannen (of vrouwen, hoewel dat technisch gezien nergens in de Bijbel wordt genoemd...) een zonde is, dus dat kun je mij toch niet verwijten. Ik plaats enkel de nuance dat het niet de ergste zonde ooit is en dat twee mannen of vrouwen een niet-huwelijkse vriendschap met elkaar kunnen onderhouden zonder te zondigen, dus ontucht te plegen.
Sommige christenen besteden zoveel aandacht aan homoseksualiteit of de queergemeenschap in het algemeen, dat je als buitenstaander bijna nog zou denken dat elke pagina van de Schrift wel een vijandige tekst over queers zou kennen. Maar dat is dus bepaald niet zo. Het is de eigen fixatie daarop, in reactie op de vele queer-uitingen in de media, die het zo groot maakt, niet de Schrift zelf. In Leviticus verdient ontucht weliswaar de doodstraf, maar werken op sabbat en je ouders ongehoorzaam zijn ook. Zelfs het brengen van een onjuist bereid wierookoffer koste Aäron al twee zonen (vgl. Lv. 10,1-2). Als je homoseks dus zo groots wil bestrijden, dan ook deze zonden.
Overigens is het een hele normale christelijke doctrine dat we niet onder de mozaïsche wet vallen. De wet is niet afgezwakt, maar ze is simpelweg niet op ons van toepassing en is dat ook nooit geweest voor niet-joden. Vooral de brieven aan de Hebreeën en de Galaten zijn daar vrij duidelijk over. Wij vallen onder het eeuwige Hogepriesterschap van Jezus, naar de orde van Melchisédek. En die schrijft geen doodstraf voor, maar verzoening en vergeving voor hen die berouw hebben.
Trouwens, waarom zou alles per se altijd móéílijk moeten zijn? En wie zegt dat het niet-veroordelen per se gemakkelijker zou zijn?

Wappies, wuppies, welpies... op een gegeven moment kun je ze niet meer uit elkaar halen natuurlijk. Zie je ineens een Appie-hamster vrolijk rondstuiteren en verkondigen dat de Albert Heijn helemaal niet bestaat en alle AH-winkels nep zijn. Maar wel deze week aluminium in de aanbieding, dat dan weer wel.

Wij zijn Adam en Eva.