Robert Frans

Als je wil weten hoe je het geslacht het beste kunt definiëren, is het niet gek om na te gaan waarom we überhaupt geslachten kennen. Er zijn immers genoeg diersoorten die ongeslachtelijk zijn, dus er moet een prangende evolutionaire reden zijn waarom wij wél geslachten kennen. En die reden is naar mijn idee de voortplanting.
Een man en een vrouw kunnen tezamen een kind verwekken, geboren laten worden en grootbrengen. Alle andere eigenschappen komen daaruit voort, alle typisch mannelijke en typisch vrouwelijke lichamelijke eigenschappen houden verband met de verwekking en voeding van het kind.
Door de millenia heen zijn er in verschillende culturen verschillende typerende eigenschappen en mogelijkheden toegekend aan mannen en vrouwen die daar indirecter of helemaal geen verband mee houden en zijn daardoor uiteenlopende rollenpatronen ontstaan.
Daardoor zijn verschillende mannelijke en vrouwelijke culturen ontstaan, waarbinnen men zich ook diepgaander ging identificeren als man of vrouw dan de biologie strikt 'voorschrijft'.
Is het dan, vragen sommigen zich af, dan niet wat banaal om het geslacht van iemand enkel te bepalen aan wat er in zijn of haar onderbroek zit? Nou ja, dat ligt er dus aan hoe groot je het wil maken.
Als je het enkel ziet als een eenvoudig biologisch onderscheid om kinderen mee te verwekken, zonder gedoe eromheen, dan maakt dat niet zoveel uit. Het kan dan alsnog gebeuren dat iemand met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsdelen wordt geboren en diegene is dan 'gewoon' interseksueel.
Maar als je er allerlei culturele, stereotyperende tot ideologische waarden bijhaalt, met normen en waarden die per geslacht weer anders zouden zijn, dan wordt de biologische eigenschap vele malen groter. Het wordt dan echt deel van je identiteit, die in elke cultuur weer anders vormgegeven wordt.
In plaats van een biologische voortplantingsfunctie, wordt het geslacht zo een waarde-oordeel, een wezenlijke pijler van je identiteit. Het is dan niet voldoende dat je biologisch een man of vrouw bent, maar dat je je er ook echt ten diepste mee identificeert.
Nu hebben we echter ook zoiets als hersenonderzoek, die soms laat zien dat vrouwelijke hersenen wel degelijk in een mannelijk lichaam kunnen zitten en vice versa. Wat moet je dáár dan mee?
Dan is dus de vraag in hoeverre vrouwelijke hersenen eigenlijk bestaan. Natuurlijk werken hersenen van mannen en vrouwen verschillend van elkaar en zijn er ook nog andere verschillen aan te wijzen in hoe mannelijke en vrouwelijke lichamen werken. Maar betekent het dat de hersenwerking je vrouw-zijn bepaalt, of dat je vrouw-zijn over het algemeen de hersenwerking bepalen?
Moeten we dan stellen dat wanneer vrouwelijk werkende hersenen in een mannelijk lichaam blijkbaar een interseksueel persoon opleveren, of dat er gewoon sprake is van een man met hersenen die typerend vrouwelijk werken?
Ook op cultureel gebied kun je die vraag stellen. Als een man zich vrouw voelt en traditioneel als vrouwelijk typerende karaktereigenschappen vertoont, maakt hem dat dan een vrouw, of gewoon een man met traditioneel als vrouwelijk typerende eigenschappen?
Helaas is deze discussie minder arbitrair dan het soms lijkt. Want de culturele verschillen tussen man en vrouw worden vaak niet zonder reden aangehouden, maar voornamelijk ter bescherming van vrouw (en kind).
Daarom mogen jongetjes niet in de kleedkamer van meisjes komen en vice versa tijdens gym, zijn er aparte dames- en herentoiletten en hebben verschillende sporten voor een eerlijke competitie aparte mannen- en vrouwenklassen.
En daarom kennen verschillende culturen rondom seksualiteit en gezin verschillende (al dan niet functionerende) normen, waarden, tradities en wetgeving. In sommige culturen zijn/waren er complete aparte samenlevingen voor de twee geslachten ontstaan, met elk heel eigen regels, omgangsvormen en machtsstructuren.
Deze verschillen in het kader van 'genderneutraliteit' geheel willen loslaten of de geslachten weg willen relativeren is naar mijn idee daarom een slecht plan. Alleen al omdat zogenoemde 'cisgenders' het wel degelijk op prijs blijven stellen om gewoon meneer of mevrouw te worden genoemd en dus als man of vrouw worden erkend. En deze bevolkingsgroep vormt wel nog altijd de meerderheid.
Natuurlijk kun je gewoon op persoonlijk niveau rekening blijven houden met transpersonen, interseksen, genderfluiden of hoe ze zich ook willen noemen (volgens mij zijn er inmiddels meer lhbtitels dan protestantse kerken, maar ach). Als een ongebouwde vrouw voortaan een man wil worden genoemd, prima, dat is mij om het even.
Maar op maatschappelijk niveau zijn er nu eenmaal verschillende bevolkingsgroepen met verschillende belangen, waar je niet alsmaar in kan voorzien. Je moet dan toch een bepaalde consensus behouden, zonder de minderheden daarin natuurlijk te willen uitsluiten. Veiligheid en respect blijven daarin mijns inziens de belangrijkste waarden.
De strikt biologische definitie van de geslachten lijkt mij daarin het meest bruikbaar, omdat die al zo oud is als de mensheid zelf en veel minder politiek en cultureel beladen, zodat een man probleemloos zich als vrouw kan blijven gedragen naar believen, zonder zich een vrouw te hoeven noemen.
Deze definitie is eenvoudig, overzichtelijk, meteen voor iedereen duidelijk en vrij van waarde-oordelen. De uitzonderingen daarop zijn dan te vergelijken met blinde mensen: ze zijn er, we proberen er zo goed en respectvol mogelijk rekening mee te houden, maar in de samenleving blijven we wel in beginsel uitgaan van ziende mensen.

Ik ben op dit moment het boek 'Het begin van alles' van David Graeber en David Wengrow aan het lezen, waarin onder meer gesteld tot aangetoond wordt dat in de prehistorie er verschillende uiteenlopende en ook democratische (!) bestuurssystemen waren binnen verschillende vaak eeuwenoude bevolkingsgroepen, zonder dat er geld zoals wij dat kennen aan te pas kwam en vaak ook zonder centraal gezag (of zelfs zonder landbouw; er zijn relatief enorm grote jager-verzamelaarssteden ontdekt volgens het boek die landbouw zelfs bewust afwezen), of slechts seizoensgebonden (voorbeeld: kleine jagers-verzamelaarsgroepjes met leiders in het droge seizoen, die samenkomen in grotere volstrekt egalitaire vissersdorpen in het natte seizoen).
Ik heb het boek nog niet uit en ben niet deskundig genoeg in deze materie om er een definitieve waarheid uit te kunnen halen.
Maar de idee dat ons systeem en zelfs onze machtsstructuren níét onvermijdelijk zijn, dat communisme níét het enige alternatief hoeft te zijn, en dat de prehistorische mens met precies dezelfde intelligentie als wij heus niet eerst zo'n 50.000 jaar op haar jager-verzamelaarskont heeft gezeten totdat ze eindelijk eens begon na te denken over politiek en macht, komt op mij wel bijzonder geloofwaardig over.
Ik denk dat de mens ook op politiek niveau veel flexibeler en zelfbewuster kan handelen dan we nu verkiezen te doen.
Hervormingen hoeven niet lang te duren. De zogenoemde seksuele revolutie was binnen een paar decennia grotendeels voltooid. En de social media-revolutie, die heel ons denken en doen ingrijpend veranderd heeft, duurde ook minder dan een decennium. Wanneer men voldoende noodzaak of verlangen ertoe voelt, kan de mens echt heel rap veranderen.
Traagheid komt meestal door onnodig ingewikkeld gedoe, door angst voor het onbekende of gewoon door onwelwillendheid.
Ik ben echter nu wel wat verward over of progressieve landen nu meer of minder abortussen zouden hebben. Jij en ook anderen zeggen van wel, terwijl ik hier ook op iemand reageerde die zei dat het verschil helemaal niet significant zou zijn.
Dus wat is het nu?
En het lukt onder meer niet omdat we de adoptieprocedure zo belachelijk ingewikkeld, frustrerend en langdurig mogelijk hebben gemaakt, zo heb ik van dichtbij mogen zien.
Je moet bij wijze van spreken als puber de procedure beginnen, om niet te oud te zijn tegen de tijd dat ze eindelijk afgerond is en je dus alsnog afgewezen kan worden. En je moet minimaal een absolute heilige zijn om überhaupt een kansje te maken.
Ongetwijfeld zijn kindertehuizen niet de beste omgevingen voor de kinderen, hoewel vandaag de dag kinderen nogal eens zoveel meer tijd op school, kinderopvangplaatsen en allerlei verenigingen doorbrengen dan thuis, dat je je bijna nog gaat afvragen wat het verschil eigenlijk nog is.
Maar het alternatief, abortus dus, is dat ze überhaupt niet leven, maar dood zijn. En een kindertehuis lijkt mij geen zodanig geval van ondraaglijk lijden, dat je die kinderen nu meteen zou willen euthanaseren. Dus dan moet je ze ook niet omwille daarvan laten aborteren.
Je hoeft geen vluchteling in huis te nemen om voorstander te zijn van massalere vluchtelingenopvang. Je hoeft geen zwerver in huis te nemen om voorstander te zijn van een fatsoenlijker politiek beleid omtrent armoede. Je hoeft geen chef-kok te zijn om een restaurant te kunnen bekritiseren op haar eten.
Dergelijke argumenten zijn uiteindelijk drogredeneringen, omdat ze de aandacht van je argument afleiden door met een verkapte jij-bak te komen. Daar hoef je dus niet in te trappen. Dat je iets voorstaat, betekent niet dat je het zelf ook moet kunnen.
Natuurlijk kun je wel waar je kan je verantwoordelijkheid nemen om op eigen wijze bij te dragen aan de oplossing. Uiteraard allereerst door zelf nooit je kind te laten aborteren en enkel met iemand naar bed te gaan die je in dit soort verantwoordelijkheden kunt vertrouwen. Misschien lastig, maar in normale omstandigheden niet onmogelijk.
Maar je kan ook bijvoorbeeld organisaties of instellingen die actief bijdragen aan de oplossing financiëel of met (vrijwilligers)werk ondersteunen. Misschien ken je een ongepland gesticht gezin dat het moeilijk heeft en dat je in allerlei praktische zaken kan helpen, van het een avondje oppassen op hun kinderen tot het eens doen van hun boodschappen.
Er zijn dus allerlei uiteenlopende dingen die je met inzet van je eigen talenten, eigenschappen en behoeften kunt doen, om in elk geval tenminste niet onderdeel te worden van het probleem. En dat is misschien nog wel het belangrijkst.

Ik ben op dit moment het boek 'Het begin van alles' van David Graeber en David Wengrow aan het lezen, waarin onder meer gesteld tot aangetoond wordt dat in de prehistorie er verschillende uiteenlopende en ook democratische (!) bestuurssystemen waren binnen verschillende vaak eeuwenoude bevolkingsgroepen, zonder dat er geld zoals wij dat kennen aan te pas kwam en vaak ook zonder centraal gezag (of zelfs zonder landbouw; er zijn relatief enorm grote jager-verzamelaarssteden ontdekt volgens het boek die landbouw zelfs bewust afwezen), of slechts seizoensgebonden (voorbeeld: kleine jagers-verzamelaarsgroepjes met leiders in het droge seizoen, die samenkomen in grotere volstrekt egalitaire vissersdorpen in het natte seizoen).
Ik heb het boek nog niet uit en ben niet deskundig genoeg in deze materie om er een definitieve waarheid uit te kunnen halen.
Maar de idee dat ons systeem en zelfs onze machtsstructuren níét onvermijdelijk zijn, dat communisme níét het enige alternatief hoeft te zijn, en dat de prehistorische mens met precies dezelfde intelligentie als wij heus niet eerst zo'n 50.000 jaar op haar jager-verzamelaarskont heeft gezeten totdat ze eindelijk eens begon na te denken over politiek en macht, komt op mij wel bijzonder geloofwaardig over.
Ik denk dat de mens ook op politiek niveau veel flexibeler en zelfbewuster kan handelen dan we nu verkiezen te doen.
Hervormingen hoeven niet lang te duren. De zogenoemde seksuele revolutie was binnen een paar decennia grotendeels voltooid. En de social media-revolutie, die heel ons denken en doen ingrijpend veranderd heeft, duurde ook minder dan een decennium. Wanneer men voldoende noodzaak of verlangen ertoe voelt, kan de mens echt heel rap veranderen.
Traagheid komt meestal door onnodig ingewikkeld gedoe, door angst voor het onbekende of gewoon door onwelwillendheid.
Ik ben echter nu wel wat verward over of progressieve landen nu meer of minder abortussen zouden hebben. Jij en ook anderen zeggen van wel, terwijl ik hier ook op iemand reageerde die zei dat het verschil helemaal niet significant zou zijn.
Dus wat is het nu?
En het lukt onder meer niet omdat we de adoptieprocedure zo belachelijk ingewikkeld, frustrerend en langdurig mogelijk hebben gemaakt, zo heb ik van dichtbij mogen zien.
Je moet bij wijze van spreken als puber de procedure beginnen, om niet te oud te zijn tegen de tijd dat ze eindelijk afgerond is en je dus alsnog afgewezen kan worden. En je moet minimaal een absolute heilige zijn om überhaupt een kansje te maken.
Ongetwijfeld zijn kindertehuizen niet de beste omgevingen voor de kinderen, hoewel vandaag de dag kinderen nogal eens zoveel meer tijd op school, kinderopvangplaatsen en allerlei verenigingen doorbrengen dan thuis, dat je je bijna nog gaat afvragen wat het verschil eigenlijk nog is.
Maar het alternatief, abortus dus, is dat ze überhaupt niet leven, maar dood zijn. En een kindertehuis lijkt mij geen zodanig geval van ondraaglijk lijden, dat je die kinderen nu meteen zou willen euthanaseren. Dus dan moet je ze ook niet omwille daarvan laten aborteren.
Je hoeft geen vluchteling in huis te nemen om voorstander te zijn van massalere vluchtelingenopvang. Je hoeft geen zwerver in huis te nemen om voorstander te zijn van een fatsoenlijker politiek beleid omtrent armoede. Je hoeft geen chef-kok te zijn om een restaurant te kunnen bekritiseren op haar eten.
Dergelijke argumenten zijn uiteindelijk drogredeneringen, omdat ze de aandacht van je argument afleiden door met een verkapte jij-bak te komen. Daar hoef je dus niet in te trappen. Dat je iets voorstaat, betekent niet dat je het zelf ook moet kunnen.
Natuurlijk kun je wel waar je kan je verantwoordelijkheid nemen om op eigen wijze bij te dragen aan de oplossing. Uiteraard allereerst door zelf nooit je kind te laten aborteren en enkel met iemand naar bed te gaan die je in dit soort verantwoordelijkheden kunt vertrouwen. Misschien lastig, maar in normale omstandigheden niet onmogelijk.
Maar je kan ook bijvoorbeeld organisaties of instellingen die actief bijdragen aan de oplossing financiëel of met (vrijwilligers)werk ondersteunen. Misschien ken je een ongepland gesticht gezin dat het moeilijk heeft en dat je in allerlei praktische zaken kan helpen, van het een avondje oppassen op hun kinderen tot het eens doen van hun boodschappen.
Er zijn dus allerlei uiteenlopende dingen die je met inzet van je eigen talenten, eigenschappen en behoeften kunt doen, om in elk geval tenminste niet onderdeel te worden van het probleem. En dat is misschien nog wel het belangrijkst.

Ik ben op dit moment het boek 'Het begin van alles' van David Graeber en David Wengrow aan het lezen, waarin onder meer gesteld tot aangetoond wordt dat in de prehistorie er verschillende uiteenlopende en ook democratische (!) bestuurssystemen waren binnen verschillende vaak eeuwenoude bevolkingsgroepen, zonder dat er geld zoals wij dat kennen aan te pas kwam en vaak ook zonder centraal gezag (of zelfs zonder landbouw; er zijn relatief enorm grote jager-verzamelaarssteden ontdekt volgens het boek die landbouw zelfs bewust afwezen), of slechts seizoensgebonden (voorbeeld: kleine jagers-verzamelaarsgroepjes met leiders in het droge seizoen, die samenkomen in grotere volstrekt egalitaire vissersdorpen in het natte seizoen).
Ik heb het boek nog niet uit en ben niet deskundig genoeg in deze materie om er een definitieve waarheid uit te kunnen halen.
Maar de idee dat ons systeem en zelfs onze machtsstructuren níét onvermijdelijk zijn, dat communisme níét het enige alternatief hoeft te zijn, en dat de prehistorische mens met precies dezelfde intelligentie als wij heus niet eerst zo'n 50.000 jaar op haar jager-verzamelaarskont heeft gezeten totdat ze eindelijk eens begon na te denken over politiek en macht, komt op mij wel bijzonder geloofwaardig over.
Ik denk dat de mens ook op politiek niveau veel flexibeler en zelfbewuster kan handelen dan we nu verkiezen te doen.
Hervormingen hoeven niet lang te duren. De zogenoemde seksuele revolutie was binnen een paar decennia grotendeels voltooid. En de social media-revolutie, die heel ons denken en doen ingrijpend veranderd heeft, duurde ook minder dan een decennium. Wanneer men voldoende noodzaak of verlangen ertoe voelt, kan de mens echt heel rap veranderen.
Traagheid komt meestal door onnodig ingewikkeld gedoe, door angst voor het onbekende of gewoon door onwelwillendheid.
Ik ben echter nu wel wat verward over of progressieve landen nu meer of minder abortussen zouden hebben. Jij en ook anderen zeggen van wel, terwijl ik hier ook op iemand reageerde die zei dat het verschil helemaal niet significant zou zijn.
Dus wat is het nu?
En het lukt onder meer niet omdat we de adoptieprocedure zo belachelijk ingewikkeld, frustrerend en langdurig mogelijk hebben gemaakt, zo heb ik van dichtbij mogen zien.
Je moet bij wijze van spreken als puber de procedure beginnen, om niet te oud te zijn tegen de tijd dat ze eindelijk afgerond is en je dus alsnog afgewezen kan worden. En je moet minimaal een absolute heilige zijn om überhaupt een kansje te maken.
Ongetwijfeld zijn kindertehuizen niet de beste omgevingen voor de kinderen, hoewel vandaag de dag kinderen nogal eens zoveel meer tijd op school, kinderopvangplaatsen en allerlei verenigingen doorbrengen dan thuis, dat je je bijna nog gaat afvragen wat het verschil eigenlijk nog is.
Maar het alternatief, abortus dus, is dat ze überhaupt niet leven, maar dood zijn. En een kindertehuis lijkt mij geen zodanig geval van ondraaglijk lijden, dat je die kinderen nu meteen zou willen euthanaseren. Dus dan moet je ze ook niet omwille daarvan laten aborteren.
Je hoeft geen vluchteling in huis te nemen om voorstander te zijn van massalere vluchtelingenopvang. Je hoeft geen zwerver in huis te nemen om voorstander te zijn van een fatsoenlijker politiek beleid omtrent armoede. Je hoeft geen chef-kok te zijn om een restaurant te kunnen bekritiseren op haar eten.
Dergelijke argumenten zijn uiteindelijk drogredeneringen, omdat ze de aandacht van je argument afleiden door met een verkapte jij-bak te komen. Daar hoef je dus niet in te trappen. Dat je iets voorstaat, betekent niet dat je het zelf ook moet kunnen.
Natuurlijk kun je wel waar je kan je verantwoordelijkheid nemen om op eigen wijze bij te dragen aan de oplossing. Uiteraard allereerst door zelf nooit je kind te laten aborteren en enkel met iemand naar bed te gaan die je in dit soort verantwoordelijkheden kunt vertrouwen. Misschien lastig, maar in normale omstandigheden niet onmogelijk.
Maar je kan ook bijvoorbeeld organisaties of instellingen die actief bijdragen aan de oplossing financiëel of met (vrijwilligers)werk ondersteunen. Misschien ken je een ongepland gesticht gezin dat het moeilijk heeft en dat je in allerlei praktische zaken kan helpen, van het een avondje oppassen op hun kinderen tot het eens doen van hun boodschappen.
Er zijn dus allerlei uiteenlopende dingen die je met inzet van je eigen talenten, eigenschappen en behoeften kunt doen, om in elk geval tenminste niet onderdeel te worden van het probleem. En dat is misschien nog wel het belangrijkst.

Een BDE of een anderssoortig visioen is niet voldoende om de hemel of de hel te kunnen zien (of het vagevuur). Om daar te komen moet je onherroepelijk sterven (een BDE is geen dood), of door een buitengewone wilsbeschikking van God met lichaam en ziel in de hemel opgenomen worden.
De laatste die dat overkwam was volgens de protestanten Elia en volgens de katholieken Maria (en volgens de JG's überhaupt niemand, zo begreep ik). Dus dat is alweer een tijdje geleden.
Mensen die beweren de hemel of de hel te hebben gezien, hebben vast wel wat beelden of visioenen gezien, of gewoon fantasieën van de eigen geest (hemelse verpleeghuizen? serieus?). Maar of ze van God komen is nog maar zeer te vraag en zo ja, dan nog enkel bedoeld als private openbaringen waar niemand verder acht op hoeft te slaan als men dat niet wil.
Wat mij echter vaak opvalt is dat zulke mensen vaak een geloof uit lijfsbehoud verkondigen: geloof in Jezus, anders zul je dit en dat meemaken! Niet Jezus zelf staat dan centraal, maar enkel de angst voor de hel of het verlangen naar de hemel. Jezus is dan het doel om het een te bereiken en het andere te vermijden, niet andersom.
Een dergelijk 'onvolmaakt berouw' kán enige vruchten opbrengen en het kán goedwillende doch lauwe gelovigen aansporen wat meer ernst te maken van hun leefwijzen. Het is zelfs al voldoende om vergeving te krijgen van je zonden. We hoeven het dus niet helemáál af te wijzen, ook omdat uiteindelijk niemand volmaakt geloof heeft.
Maar uiteindelijk moet het slechts als opstap dienen naar het 'volmaakte berouw', dus berouw uit liefde voor God en uit droefheid dat je gezondigd hebt. Is dat vervolg er niet, dan wordt het geloof uiteindelijk vruchteloos, kan de liefde tot God uiteindelijk bekoelen omdat het dus nooit echt om Hem draaide en heb je alsnog kans op de plaats te komen die je zo fanatiek probeerde te vermijden.

Niet zozeer wraakgevoelens, maar het verlangen gehoord te worden, het verlangen recht te worden gedaan. In verschillende oude culturen, inclusief de bijbelse, was het níét vanzelfsprekend dat je bij een rechter je zaak kon voorleggen.
Áls er al rechters waren, konden zij zelf bepalen welke zaken zij wilden aannemen en welke niet. Daar komt de gelijkenis van de weduwe in Lucas 18 ook vandaan, die net zolang bij de onrechtvaardige rechter blijft aankloppen, totdat hij uiteindelijk toegeeft en haar zaak in behandeling neemt.
Maar ook in onze samenleving is het heel moeilijk tot onmogelijk geworden om als gewone burger het succesvol op te nemen tegen grote machthebbers die hen onrecht aandoen. Denk alleen al aan het toeslagenschandaal.
Veel bijbelse weeklachten en roepen om wraak, al dan niet bij tijd en wijle te fel en te bruut, waren dan ook soms echt wanhopige klachten van mensen die onder heel zwaar onrecht leden of die het onrecht aankaartten, maar overal tegen dovemansoren smeekten. En dan let God denk ik allang niet meer op of het allemaal wel netjes en vroom genoeg verwoord is.
Het zou me niets verbazen als veel van de door mij genoemde mensen helemaal niet zozeer op wraak of wreedheid zitten te wachten, zoals sommigen hier blijkbaar wel.
Zij willen gewoon dat er recht wordt gedaan, dat iemand hen hoort en dat de daders ter verantwoording worden geroepen. Ze willen vaak echt graag weten waaróm ze dat hebben gedaan; dat antwoord is niet zelden voor slachtoffers nog belangrijker dan welke straf ook. En als niemand op aarde dat wil, dat God dan die taak overneemt, ofwel op een rechtváárdige manier overneemt.
Zij willen geen onverschillige God die het kwade gelijkstelt met het goede en die vooral niet zou oordelen. Zij willen misschien wel gewoon een God die met hen meelijdt, die hun verdriet, woede, wanhoop en gebrokenheid meedraagt, die de daders grondig ter verantwoording roept en hen laat zien hoe ontstellend veel kwaad en verwoesting zij hebben aangericht.
En ik geloof dat hun gebeden, hardop uitgesproken of stilletjes gedacht, verhoord zullen worden.
Ik denk dat als mensen heel graag en heel snel roepen dat God niet toornig is en heus wel alles vergeeft, ze zich misschien eens serieus moeten afvragen wat voor belang zij daar zelf dan eigenlijk bij hebben.

Volgens mij bedoelt @Fundamenteel gewoon dat volgens hem er een moment komt dat euthanasie ook zal worden toegepast op wilsonbekwame patiënten, die dat dus niet voor zichzelf besloten kunnen hebben.

Volgens mij bedoelt @Fundamenteel gewoon dat volgens hem er een moment komt dat euthanasie ook zal worden toegepast op wilsonbekwame patiënten, die dat dus niet voor zichzelf besloten kunnen hebben.

Niet zozeer wraakgevoelens, maar het verlangen gehoord te worden, het verlangen recht te worden gedaan. In verschillende oude culturen, inclusief de bijbelse, was het níét vanzelfsprekend dat je bij een rechter je zaak kon voorleggen.
Áls er al rechters waren, konden zij zelf bepalen welke zaken zij wilden aannemen en welke niet. Daar komt de gelijkenis van de weduwe in Lucas 18 ook vandaan, die net zolang bij de onrechtvaardige rechter blijft aankloppen, totdat hij uiteindelijk toegeeft en haar zaak in behandeling neemt.
Maar ook in onze samenleving is het heel moeilijk tot onmogelijk geworden om als gewone burger het succesvol op te nemen tegen grote machthebbers die hen onrecht aandoen. Denk alleen al aan het toeslagenschandaal.
Veel bijbelse weeklachten en roepen om wraak, al dan niet bij tijd en wijle te fel en te bruut, waren dan ook soms echt wanhopige klachten van mensen die onder heel zwaar onrecht leden of die het onrecht aankaartten, maar overal tegen dovemansoren smeekten. En dan let God denk ik allang niet meer op of het allemaal wel netjes en vroom genoeg verwoord is.
Het zou me niets verbazen als veel van de door mij genoemde mensen helemaal niet zozeer op wraak of wreedheid zitten te wachten, zoals sommigen hier blijkbaar wel.
Zij willen gewoon dat er recht wordt gedaan, dat iemand hen hoort en dat de daders ter verantwoording worden geroepen. Ze willen vaak echt graag weten waaróm ze dat hebben gedaan; dat antwoord is niet zelden voor slachtoffers nog belangrijker dan welke straf ook. En als niemand op aarde dat wil, dat God dan die taak overneemt, ofwel op een rechtváárdige manier overneemt.
Zij willen geen onverschillige God die het kwade gelijkstelt met het goede en die vooral niet zou oordelen. Zij willen misschien wel gewoon een God die met hen meelijdt, die hun verdriet, woede, wanhoop en gebrokenheid meedraagt, die de daders grondig ter verantwoording roept en hen laat zien hoe ontstellend veel kwaad en verwoesting zij hebben aangericht.
En ik geloof dat hun gebeden, hardop uitgesproken of stilletjes gedacht, verhoord zullen worden.
Ik denk dat als mensen heel graag en heel snel roepen dat God niet toornig is en heus wel alles vergeeft, ze zich misschien eens serieus moeten afvragen wat voor belang zij daar zelf dan eigenlijk bij hebben.

Er sterven ook vele mensen aan ziekten, maar toch mogen wij ze niet ziek maken of doden. Er sterven ook vele mensen aan natuurrampen, maar toch mogen wij die niet zelf veroorzaken en mogen wij niet zelf zomaar verwoestingen aan de natuur toebrengen.
Het idee is nu juist dat we dit soort dingen aan God overlaten en dus niet in eigen hand nemen. Dus ook als er veel miskramen gebeuren, dan is dat geen rechtvaardiging om ze zelf te verrichten.
God erover bevragen, dat mag altijd, maar het recht te beslissen over leven en dood blijft bij Hem en bij Hem alleen. En nee, ik begrijp voorstanders van de doodstraf hieromtrent dan ook niet.

Niet zozeer wraakgevoelens, maar het verlangen gehoord te worden, het verlangen recht te worden gedaan. In verschillende oude culturen, inclusief de bijbelse, was het níét vanzelfsprekend dat je bij een rechter je zaak kon voorleggen.
Áls er al rechters waren, konden zij zelf bepalen welke zaken zij wilden aannemen en welke niet. Daar komt de gelijkenis van de weduwe in Lucas 18 ook vandaan, die net zolang bij de onrechtvaardige rechter blijft aankloppen, totdat hij uiteindelijk toegeeft en haar zaak in behandeling neemt.
Maar ook in onze samenleving is het heel moeilijk tot onmogelijk geworden om als gewone burger het succesvol op te nemen tegen grote machthebbers die hen onrecht aandoen. Denk alleen al aan het toeslagenschandaal.
Veel bijbelse weeklachten en roepen om wraak, al dan niet bij tijd en wijle te fel en te bruut, waren dan ook soms echt wanhopige klachten van mensen die onder heel zwaar onrecht leden of die het onrecht aankaartten, maar overal tegen dovemansoren smeekten. En dan let God denk ik allang niet meer op of het allemaal wel netjes en vroom genoeg verwoord is.
Het zou me niets verbazen als veel van de door mij genoemde mensen helemaal niet zozeer op wraak of wreedheid zitten te wachten, zoals sommigen hier blijkbaar wel.
Zij willen gewoon dat er recht wordt gedaan, dat iemand hen hoort en dat de daders ter verantwoording worden geroepen. Ze willen vaak echt graag weten waaróm ze dat hebben gedaan; dat antwoord is niet zelden voor slachtoffers nog belangrijker dan welke straf ook. En als niemand op aarde dat wil, dat God dan die taak overneemt, ofwel op een rechtváárdige manier overneemt.
Zij willen geen onverschillige God die het kwade gelijkstelt met het goede en die vooral niet zou oordelen. Zij willen misschien wel gewoon een God die met hen meelijdt, die hun verdriet, woede, wanhoop en gebrokenheid meedraagt, die de daders grondig ter verantwoording roept en hen laat zien hoe ontstellend veel kwaad en verwoesting zij hebben aangericht.
En ik geloof dat hun gebeden, hardop uitgesproken of stilletjes gedacht, verhoord zullen worden.
Ik denk dat als mensen heel graag en heel snel roepen dat God niet toornig is en heus wel alles vergeeft, ze zich misschien eens serieus moeten afvragen wat voor belang zij daar zelf dan eigenlijk bij hebben.

Ik denk dat het in een rijke, welvarende samenleving onder een redelijk democratische overheid, met alle comfort, gemakken en beschaving van dien, een stuk gemakkelijker is om Gods toorn af te wijzen, of te doen alsof die niet bij een liefdevolle God zou horen. Immers, je hebt toch alles goed voor elkaar en God zorgt toch goed voor je? Waarom zou Hij boos op je willen zijn?
Maar als je als je als kind dagelijks misbruikt wordt door nota bene geestelijken van de kerk terwijl niemand naar je wil luisteren, als je als moeder je zoon moet verliezen omdat deze onder afschuwelijke omstandigheden een stadion voor rijke mensen moest bouwen, als je in oorlogsgebied hebt moeten toezien hoe je vrouw verkracht werd en daarna samen met je kinderen wreed werd afgeslacht door zij die tot voor kort je buren waren, als je bijna halfdood wordt getrapt op straat door zij die je al jarenlang treiterden en sloegen omdat je andersgeaard bent, als jouw eeuwenoude beschaving bijna volledig is uitgeroeid en beroofd van haar land en die nieuwe beschaving jou weigert als volwaardig medeburger te accepteren, als je weggerukt wordt uit je eigen huis en land en vervolgens als slaaf gebrandmerkt, verkocht, bruut mishandeld en zwaar uitgebuit wordt, om na je vrijlating nog veel meer wreed geweld en meedogenloos racisme te moeten ondergaan... dan kan Gods toorn zomaar de laatste strohalm zijn waaraan je je kunt vastklampen.
Moge God het ons vergeven.

Ik denk dat het in een rijke, welvarende samenleving onder een redelijk democratische overheid, met alle comfort, gemakken en beschaving van dien, een stuk gemakkelijker is om Gods toorn af te wijzen, of te doen alsof die niet bij een liefdevolle God zou horen. Immers, je hebt toch alles goed voor elkaar en God zorgt toch goed voor je? Waarom zou Hij boos op je willen zijn?
Maar als je als je als kind dagelijks misbruikt wordt door nota bene geestelijken van de kerk terwijl niemand naar je wil luisteren, als je als moeder je zoon moet verliezen omdat deze onder afschuwelijke omstandigheden een stadion voor rijke mensen moest bouwen, als je in oorlogsgebied hebt moeten toezien hoe je vrouw verkracht werd en daarna samen met je kinderen wreed werd afgeslacht door zij die tot voor kort je buren waren, als je bijna halfdood wordt getrapt op straat door zij die je al jarenlang treiterden en sloegen omdat je andersgeaard bent, als jouw eeuwenoude beschaving bijna volledig is uitgeroeid en beroofd van haar land en die nieuwe beschaving jou weigert als volwaardig medeburger te accepteren, als je weggerukt wordt uit je eigen huis en land en vervolgens als slaaf gebrandmerkt, verkocht, bruut mishandeld en zwaar uitgebuit wordt, om na je vrijlating nog veel meer wreed geweld en meedogenloos racisme te moeten ondergaan... dan kan Gods toorn zomaar de laatste strohalm zijn waaraan je je kunt vastklampen.
Moge God het ons vergeven.

Kan ik ook wel begrijpen. Zelf heb ik in andere topics en op andere fora hierover weleens uitgebreider meegedacht aan oplossingen. Het probleem alleen is dat elke goede oplossing onvermijdelijk offers zal vragen van onze leefwijzen en onze westerse idealen.
Elke oplossing zal noodzakelijkerwijs (drastische) hervormingen vragen op het gebied van armoede, verdeling van geld en goederen, seksuele voorlichting, seksualiteit zelf en de kijk op het leven, op wat echt geluk is en op de mens zelf. Ze zal altijd flink meer mentale veerkracht vragen dan nu wordt gevraagd.
Hiermee bedoel ik niet dat de samenleving katholiek of zelfs christelijk zou moeten worden, want zulke hervormingen zijn vanuit verschillende levensbeschouwingen, ideologieën en culturen door te voeren. Ergo: ook voor gelovigen zal het inleveren betekenen, omdat ook van hen onvermijdelijk offers en compromissen gevraagd zal worden.
Het probleem is echter dat zolang abortus steeds meer als normale medische handeling wordt geframed, de urgentie tot zulke hervormingen te weinig tot niet gevoeld kan worden. Als mensheid hebben we de vervelende neiging pas van dingen te leren, als ze volledig uit de hand zijn gelopen.
Daarom kan het toch goed zijn om te beginnen met het erkennen dat abortus een heel groot (al dan niet soms noodzakelijk) kwaad is, dat zo effectief en grondig mogelijk dient te worden bestreden.
Nu wordt dat volgens mij nog wel zo ervaren door ook de meeste pro-choicers, maar of dat zo zal blijven is nog maar zeer de vraag. Ik weet het, gij zult geen glijdende schaal gebruiken enzo, maar aangezien we in het westen nooit echt maat weten te houden in alles, zie ik de toekomst hierin niet onverdeeld positief in.
Overigens moet wel gezegd worden dat in Amerika veel kerken en pro-life-organisaties juist ook actief bezig zijn met het helpen van ouders in nood, de opvoeding of adoptie van het kind, etc. Er zijn hele programma's actief die proberen een goed alternatief te realiseren voor abortus.
In Amerika worden dat soort dingen veel meer door ngo's gedaan dan door overheden, waardoor hun werk wat onzichtbaar kan lijken voor Europeanen die gewend zijn dat vooral overheden dit soort sociale problematiek oppakken.
Hier in Nederland is Siriz, voortgekomen uit de VBOK, een instelling met hetzelfde doel. Ze doet dit weliswaar vanuit christelijke waarden, maar laat zo ik begrijp uiteindelijk de keuze voor wel of geen abortus altijd bij de moeder of de ouders zelf.

Tja, is dat niet het probleem dan? Schijnbaar wil dus niemand voor een kind met een afwijking zorgen, willen we alleen maar gezonde kinderen onder onze hoede nemen.
Schijnbaar zijn er dan geen instellingen voorhanden die deze zorg dan op zich kunnen nemen en vinden overheden of gemeenschappen dat dus niet belangrijk genoeg om in te investeren.
Schijnbaar hebben we dan een samenleving gecreëerd waarin ziekte en lijden geen plaats mogen hebben, koste wat het kost, waarin baby's blijkbaar als problemen kunnen worden ervaren en niet als bijzondere geschenken.
Als je diep nadenkt over wat voor samenleving je nodig hebt om deze problemen te veroorzaken, dan zou je er bijna nog depressief van worden.
Zeker als je je realiseert dat er millenialang ook samenlevingen zijn geweest waar het heel normaal was dat je als ouders samen met heel de gemeenschap voor je kinderen zorgde en hen zelfs zelf onderwees, dat mensen met afwijkingen hier en daar zelfs eervol werden begraven omdat ze als 'aangeraakt door de goden' werden beschouwd en waarin men voor elkaar zorgde, zonder dat een centraal gezag hen daartoe kon dwingen.
Misschien moeten we onze prioriteiten maar eens stevig herschikken en inderdaad maar eens wat meer offers gaan brengen om nog enigszins iets als een beschaving te onderhouden, want al die problemen die jij benoemt, zijn op geen enkele wijze onvermijdelijk, maar puur het resultaat van politieke keuzes.
Aan offerbereidheid kan het niet liggen, want we besteden maar wat graag miljarden euro's en vele jaren zwoegen aan de meest onzinnige, stupide dingen, desnoods ten koste van mens, dier en milieu. We hoeven die offerbereidheid alleen maar te herrichten.
Mensen met afwijkingen, stoornissen, handicaps, beperkingen en ziektes, ze zijn mooi, bijzonder, uniek en vele offers waard.

Tja, is dat niet het probleem dan? Schijnbaar wil dus niemand voor een kind met een afwijking zorgen, willen we alleen maar gezonde kinderen onder onze hoede nemen.
Schijnbaar zijn er dan geen instellingen voorhanden die deze zorg dan op zich kunnen nemen en vinden overheden of gemeenschappen dat dus niet belangrijk genoeg om in te investeren.
Schijnbaar hebben we dan een samenleving gecreëerd waarin ziekte en lijden geen plaats mogen hebben, koste wat het kost, waarin baby's blijkbaar als problemen kunnen worden ervaren en niet als bijzondere geschenken.
Als je diep nadenkt over wat voor samenleving je nodig hebt om deze problemen te veroorzaken, dan zou je er bijna nog depressief van worden.
Zeker als je je realiseert dat er millenialang ook samenlevingen zijn geweest waar het heel normaal was dat je als ouders samen met heel de gemeenschap voor je kinderen zorgde en hen zelfs zelf onderwees, dat mensen met afwijkingen hier en daar zelfs eervol werden begraven omdat ze als 'aangeraakt door de goden' werden beschouwd en waarin men voor elkaar zorgde, zonder dat een centraal gezag hen daartoe kon dwingen.
Misschien moeten we onze prioriteiten maar eens stevig herschikken en inderdaad maar eens wat meer offers gaan brengen om nog enigszins iets als een beschaving te onderhouden, want al die problemen die jij benoemt, zijn op geen enkele wijze onvermijdelijk, maar puur het resultaat van politieke keuzes.
Aan offerbereidheid kan het niet liggen, want we besteden maar wat graag miljarden euro's en vele jaren zwoegen aan de meest onzinnige, stupide dingen, desnoods ten koste van mens, dier en milieu. We hoeven die offerbereidheid alleen maar te herrichten.
Mensen met afwijkingen, stoornissen, handicaps, beperkingen en ziektes, ze zijn mooi, bijzonder, uniek en vele offers waard.

Tja, is dat niet het probleem dan? Schijnbaar wil dus niemand voor een kind met een afwijking zorgen, willen we alleen maar gezonde kinderen onder onze hoede nemen.
Schijnbaar zijn er dan geen instellingen voorhanden die deze zorg dan op zich kunnen nemen en vinden overheden of gemeenschappen dat dus niet belangrijk genoeg om in te investeren.
Schijnbaar hebben we dan een samenleving gecreëerd waarin ziekte en lijden geen plaats mogen hebben, koste wat het kost, waarin baby's blijkbaar als problemen kunnen worden ervaren en niet als bijzondere geschenken.
Als je diep nadenkt over wat voor samenleving je nodig hebt om deze problemen te veroorzaken, dan zou je er bijna nog depressief van worden.
Zeker als je je realiseert dat er millenialang ook samenlevingen zijn geweest waar het heel normaal was dat je als ouders samen met heel de gemeenschap voor je kinderen zorgde en hen zelfs zelf onderwees, dat mensen met afwijkingen hier en daar zelfs eervol werden begraven omdat ze als 'aangeraakt door de goden' werden beschouwd en waarin men voor elkaar zorgde, zonder dat een centraal gezag hen daartoe kon dwingen.
Misschien moeten we onze prioriteiten maar eens stevig herschikken en inderdaad maar eens wat meer offers gaan brengen om nog enigszins iets als een beschaving te onderhouden, want al die problemen die jij benoemt, zijn op geen enkele wijze onvermijdelijk, maar puur het resultaat van politieke keuzes.
Aan offerbereidheid kan het niet liggen, want we besteden maar wat graag miljarden euro's en vele jaren zwoegen aan de meest onzinnige, stupide dingen, desnoods ten koste van mens, dier en milieu. We hoeven die offerbereidheid alleen maar te herrichten.
Mensen met afwijkingen, stoornissen, handicaps, beperkingen en ziektes, ze zijn mooi, bijzonder, uniek en vele offers waard.

Waarschijnlijk niet, maar weet dat (nog) niet zeker. Omdat in de geneeskunde dwang mijns inziens over het algemeen zo beperkt mogelijk moet worden ingezet.
Zoals ik al zei: als het verwekt is door twee ouders van de soort homo sapiens. Definieer wat een homo sapien is en je weet mijn definitie van een mens.
Natuurlijk kun je allerlei culturele, maatschappelijke, politieke en religieuze definities hanteren, maar voor het abortusvraagstuk is mijns inziens enkel de biologische definitie relevant.
Begrijp ik hieruit dat je het ongeboren kind omschrijft als een natuurlijk persoon die zonder toestemming gebruik maakt van de moeders lichaam? Dat vind ik een wat, eh, originele definitie die ik nog niet eerder gehoord had.
Probleem natuurlijk is wel dat het kindje zélf daar niet voor gekozen heeft. Het was geen bewuste handeling van het kind, maar van degenen die het daar verwekt hebben. Ook bij een ongewenste zwangerschap is het kindje in normale omstandigheden door een bewuste, gewenste handeling ontstaan, namelijk door geslachtsgemeenschap.
Dus blijft het kind mijns inziens wel het recht op leven behouden. En dat recht weegt mijns inziens wel degelijk toch zwaarder dan het zelfbeschikkingsrecht.
Maar dat probeer ik ook steeds. Misschien slaag ik daar niet altijd in, maar over het algemeen zijn het de opponenten die beginnen over slaapkamers en privacy, niet ikzelf en veel andere 'pro-lifers' ook niet.
Ikzelf ben naar mijn weten daar nooit over begonnen, omdat dat mijns inziens de discussie helemaal niet is. Mijn punt is alleen dat áls je (potentieel vruchtbare) seks met iemand wil hebben, je dan ook bereid en in staat moet zijn om de mogelijke consequenties ervan ten volle te aanvaarden. Waaronder dus het ouderschap.
Met ongelimiteerde seks doel ik op seks waarbij men geslachtsgemeenschap en vruchtbaarheid zo volledig en radicaal mogelijk wil loskoppelen, zodat men in principe op elk tijdsstip en op elke gelegenheid met elkaar seks kan hebben.
Het houdt dus niet in dat men letterlijk altijd en overal steeds seks heeft, maar wel dat men zwangerschap wil voorkomen (wat een eigen afweging is) en soms of vaak bij een ongewenste zwangerschap abortus laat plegen (wat mijns inziens dan een groot kwaad is).
Door het steeds weer framen van abortus als een opeisbaar (vrouwen)recht, als een normale medische handeling bij een ongewenste zwangerschap en als een soort heilig huisje van de westerse beschaving, wordt deze visie op seksualiteit mijns inziens behoorlijk geradicaliseerd.

Waarschijnlijk niet, maar weet dat (nog) niet zeker. Omdat in de geneeskunde dwang mijns inziens over het algemeen zo beperkt mogelijk moet worden ingezet.
Zoals ik al zei: als het verwekt is door twee ouders van de soort homo sapiens. Definieer wat een homo sapien is en je weet mijn definitie van een mens.
Natuurlijk kun je allerlei culturele, maatschappelijke, politieke en religieuze definities hanteren, maar voor het abortusvraagstuk is mijns inziens enkel de biologische definitie relevant.
Begrijp ik hieruit dat je het ongeboren kind omschrijft als een natuurlijk persoon die zonder toestemming gebruik maakt van de moeders lichaam? Dat vind ik een wat, eh, originele definitie die ik nog niet eerder gehoord had.
Probleem natuurlijk is wel dat het kindje zélf daar niet voor gekozen heeft. Het was geen bewuste handeling van het kind, maar van degenen die het daar verwekt hebben. Ook bij een ongewenste zwangerschap is het kindje in normale omstandigheden door een bewuste, gewenste handeling ontstaan, namelijk door geslachtsgemeenschap.
Dus blijft het kind mijns inziens wel het recht op leven behouden. En dat recht weegt mijns inziens wel degelijk toch zwaarder dan het zelfbeschikkingsrecht.
Maar dat probeer ik ook steeds. Misschien slaag ik daar niet altijd in, maar over het algemeen zijn het de opponenten die beginnen over slaapkamers en privacy, niet ikzelf en veel andere 'pro-lifers' ook niet.
Ikzelf ben naar mijn weten daar nooit over begonnen, omdat dat mijns inziens de discussie helemaal niet is. Mijn punt is alleen dat áls je (potentieel vruchtbare) seks met iemand wil hebben, je dan ook bereid en in staat moet zijn om de mogelijke consequenties ervan ten volle te aanvaarden. Waaronder dus het ouderschap.
Met ongelimiteerde seks doel ik op seks waarbij men geslachtsgemeenschap en vruchtbaarheid zo volledig en radicaal mogelijk wil loskoppelen, zodat men in principe op elk tijdsstip en op elke gelegenheid met elkaar seks kan hebben.
Het houdt dus niet in dat men letterlijk altijd en overal steeds seks heeft, maar wel dat men zwangerschap wil voorkomen (wat een eigen afweging is) en soms of vaak bij een ongewenste zwangerschap abortus laat plegen (wat mijns inziens dan een groot kwaad is).
Door het steeds weer framen van abortus als een opeisbaar (vrouwen)recht, als een normale medische handeling bij een ongewenste zwangerschap en als een soort heilig huisje van de westerse beschaving, wordt deze visie op seksualiteit mijns inziens behoorlijk geradicaliseerd.

Ze wist echter al wel van het gebod. In Genesis 3,2-3 zegt ze de slang dat ze niet van die boom mogen eten. Ze maakt het gebod zelfs nog strenger, door te beweren dat ze de boom zelfs niet mogen aanraken. Iets wat God echter nergens zegt. Mogelijk had Adam haar het gebod zo strikt doorgegeven, of heeft ze het voor zichzelf zo strikt gemaakt en wellicht ook voor Adam.

Dan hanteer jij een andere definitie van euthanasie dan de gangbare. Normaliter wordt onder euthanasie verstaan het op verzoek van de patiënt beëindigen van diens leven. Ook de katholieke kerk verstaat dat eronder.
Het staken van een behandeling is geen euthanasie, ook niet als daardoor de dood van de patiënt (versneld) intreedt. En een behandeling mag altijd gestaakt worden als deze duidelijk geen zin meer heeft en de kwaliteit van leven niet (meer) bevordert of zelfs verslechterd.
Het verdoven (een betere term inderdaad; voor palliatieve sedatie wordt andere medicatie gebruikt) is ook geen euthanasie als de patiënt daardoor komt te overlijden; de verdoving heeft immers niet het overlijden tot doel, maar het verzachten tot wegnemen van het lijden.
Het zijn technische en soms wat arbitraire details, maar in beleidsvoering en in het strafrecht kan dit onderscheid wel heel belangrijk zijn.

Ik zou je als gedachte-experiment willen vragen om te doen alsof we het niet over ongeboren kinderen hebben, maar over pasgeboren kinderen. En dus niet over abortus, maar over infanticide. Lees dus alle pro-choice teksten die je tegenkomt en doe dan consequent steeds alsof ze het over het moeten kunnen doden van pasgeboren kinderen hebben.
Dan begrijp je denk ik beter hoe ik naar ongeboren kinderen kijk en dus naar abortus. Dan begrijp je denk ik beter hoe het is om mensen te horen argumenteren over een kind, alsof het slechts een lichaamsdeel zou zijn dat het niet waard hoeft te zijn in leven te laten als het leven van de vrouw anders te lastig zou worden.
Dan begrijp je denk ik beter hoe opmerkingen over dat zo'n kindje best gedood kan worden omwille van vrije, ongelimiteerde seks me behoorlijk in het verkeerde keelgat kan schieten. En nogmaals: ik heb het hier niet over verkrachting, incest en medisch levensgevaar. Ik heb het gewoon over twee volwassen, wilsbekwame mensen, die besluiten met elkaar seks te hebben en bij een daaruit voortkomende ongewenste zwangerschap besluiten tot abortus. En in het beste geval mag de vader nog meebesluiten inderdaad...
Maar je hebt wel gelijk: van nature weten we inderdaad bepaald niet altijd maat te houden. En daar richten we nu juist zoveel verwoesting mee aan, zonder dat het ons echt iets kan schelen, of zonder dat we het überhaupt erkennen. In elk geval niet voldoende om krachtige hervormingen door te voeren en ons gewoon eens wat massaler ín te houden.
In onze streven naar persoonlijke gemak, vrijheid, comfort en ontplooiïng buiten we andere mensen massaal uit, niet zelden op wijzen die wel heel erg sterk aan slavernij doen denken, vervuilen we de natuur en putten haar uit, hebben we complete, eeuwenoude beschavingen uitgeroeid, houden we een schimmige porno-industrie in stand waar #metoo nog onschuldig bij afsteekt, gaan we op afschuwelijk wrede wijze met veedieren om, eten we veel te veel en veel te ongezond terwijl vele andere mensen liggen te creperen van de honger, terwijl we tonnen uitstekend voedsel achteloos weggooien, noem maar op. Abortus is slechts een symptoom daarvan, maar wel een heel wrange.
Ooit hebben we als mensheid besloten dat zodra we iets of iemand als minder of niet-menselijk beschouwen, we er mee kunnen doen wat me maar willen en we al onze wrede lusten erop mogen botvieren. Ooit hebben we besloten dat zodra je iets bezit, je ook meteen het volste recht hebt het te vernietigen, of het nu leeft of niet.
Ooit hebben we besloten dat we geen rentmeesters meer zijn over de schepping, geen medebewoners op een wereld die niet om ons draait, maar almachtige goden die ermee mogen doen wat zij maar willen, waar heel de wereld om behoort te draaien en waar niets, maar dan ook níéts onze eigen ideeën over geluk en rijkdom in de weg mag staan. En met 'we' bedoelen we niet eens álle mensen, maar enkel zij die rijk, mondig en succesvol genoeg zijn.
Misschien moeten we inderdaad maar eens wat minder luisteren naar onze menselijke natuur en haar eens wat meer gaan beheersen. Vele mensen, dieren en natuurgebieden zouden ons daar eeuwig dankbaar voor zijn en uiteindelijk wijzelf ook.

Dat zal je nog heel erg verbazen. Juist in het orthodoxe middensegment van de verschillende kerken kan men behoorlijk goed met elkaar optrekken en wordt er interkerkelijk veel samengewerkt. Op internationaal niveau zijn er verschillende dialogen, gezamenlijke verklaringen en samenwerkingsverbanden, ook op formeel niveau met het Vaticaan zelf.
Goed, de JG's zijn een beetje vreemde eend in de bijt omdat zij enkele wezenlijke leerstellingen van het algemene christendom afwijzen, maar ook tussen JG's en (reguliere) christenen vinden aan de deur volgens mij meestal wel respectvolle 'agree to disagree-'gesprekken plaats.
Het zijn vooral fanatieke internetkrijgers die hun onzekerheid overschreeuwen, die elkaar de tent uitvechten en zichzelf willen verheffen ten koste van de andere gelovigen. Maar zij vormen naar mijn idee niet de grootste gemene deler van de gemiddelde kerk(gemeenschap).

Ik zou je als gedachte-experiment willen vragen om te doen alsof we het niet over ongeboren kinderen hebben, maar over pasgeboren kinderen. En dus niet over abortus, maar over infanticide. Lees dus alle pro-choice teksten die je tegenkomt en doe dan consequent steeds alsof ze het over het moeten kunnen doden van pasgeboren kinderen hebben.
Dan begrijp je denk ik beter hoe ik naar ongeboren kinderen kijk en dus naar abortus. Dan begrijp je denk ik beter hoe het is om mensen te horen argumenteren over een kind, alsof het slechts een lichaamsdeel zou zijn dat het niet waard hoeft te zijn in leven te laten als het leven van de vrouw anders te lastig zou worden.
Dan begrijp je denk ik beter hoe opmerkingen over dat zo'n kindje best gedood kan worden omwille van vrije, ongelimiteerde seks me behoorlijk in het verkeerde keelgat kan schieten. En nogmaals: ik heb het hier niet over verkrachting, incest en medisch levensgevaar. Ik heb het gewoon over twee volwassen, wilsbekwame mensen, die besluiten met elkaar seks te hebben en bij een daaruit voortkomende ongewenste zwangerschap besluiten tot abortus. En in het beste geval mag de vader nog meebesluiten inderdaad...
Maar je hebt wel gelijk: van nature weten we inderdaad bepaald niet altijd maat te houden. En daar richten we nu juist zoveel verwoesting mee aan, zonder dat het ons echt iets kan schelen, of zonder dat we het überhaupt erkennen. In elk geval niet voldoende om krachtige hervormingen door te voeren en ons gewoon eens wat massaler ín te houden.
In onze streven naar persoonlijke gemak, vrijheid, comfort en ontplooiïng buiten we andere mensen massaal uit, niet zelden op wijzen die wel heel erg sterk aan slavernij doen denken, vervuilen we de natuur en putten haar uit, hebben we complete, eeuwenoude beschavingen uitgeroeid, houden we een schimmige porno-industrie in stand waar #metoo nog onschuldig bij afsteekt, gaan we op afschuwelijk wrede wijze met veedieren om, eten we veel te veel en veel te ongezond terwijl vele andere mensen liggen te creperen van de honger, terwijl we tonnen uitstekend voedsel achteloos weggooien, noem maar op. Abortus is slechts een symptoom daarvan, maar wel een heel wrange.
Ooit hebben we als mensheid besloten dat zodra we iets of iemand als minder of niet-menselijk beschouwen, we er mee kunnen doen wat me maar willen en we al onze wrede lusten erop mogen botvieren. Ooit hebben we besloten dat zodra je iets bezit, je ook meteen het volste recht hebt het te vernietigen, of het nu leeft of niet.
Ooit hebben we besloten dat we geen rentmeesters meer zijn over de schepping, geen medebewoners op een wereld die niet om ons draait, maar almachtige goden die ermee mogen doen wat zij maar willen, waar heel de wereld om behoort te draaien en waar niets, maar dan ook níéts onze eigen ideeën over geluk en rijkdom in de weg mag staan. En met 'we' bedoelen we niet eens álle mensen, maar enkel zij die rijk, mondig en succesvol genoeg zijn.
Misschien moeten we inderdaad maar eens wat minder luisteren naar onze menselijke natuur en haar eens wat meer gaan beheersen. Vele mensen, dieren en natuurgebieden zouden ons daar eeuwig dankbaar voor zijn en uiteindelijk wijzelf ook.

Even een gedachte-experiment: stel dat de situatie andersom was geweest, dus dat in het verleden door een gerechtelijke uitspraak abortus in heel de VS verboden zou zijn. En dat door een meerderheid der democratische rechters in het Hooggerechtshof dat landelijke verbod nu zou zijn teruggedraaid en het vraagstuk dus weer op staatsniveau zou zijn gebracht, ondanks dat een conservatieve republikeinse president aan de macht zou zijn. Zou jij daar dan bezwaren tegen hebben?