Robert Frans

Ik denk dat het woord 'permanente ban' voor veel users echter een (te) punitieve betekenis heeft. Geband of verbannen worden doe je immers niet vrijwillig, dat zit in de definitie van het woord. Net zoals je bij een vereniging niet vrijwillig geroyeerd kan worden. Er wordt dan afgekondigd dat je 'hebt bedankt voor het lidmaatschap.'
Mijns inziens is het bij een vrijwillig vertrek beter om het precies dát te noemen, of dat diegene vrijwillig diens account heeft laten blokkeren. Dat wordt/werd normaliter ook gedaan in het betreffende afkondigingstopic. Het is maar een klein detail, maar qua toon kan dat wel een verschil maken en ook bepalend zijn voor de goede naam van de vertrokken user.

1.
De kwestie is dus dat er helemaal niet zonder meer sprake is van persoonlijke keuze. Dat ik Gods liefde (op dit moment) niet zo sterk ervaar, is niet omdat ik het zo zou willen, maar omdat God dat nu zo wil. De enige keuze die ik kan maken is Hem trouw blijven in alles wat ik doe en zo openstaan voor zijn Wil. Wat Hij mij verder wel of niet wil geven, dat is aan Hem. Er zijn dan ook verschillende gemeenschappen, orden, congegraties, etc. binnen de katholieke kerk met elk hun eigen accenten in het geloofsleven. Maar de vraag tot welke jij geroepen bent, kan enkel door God beantwoord worden. Niet door jouzelf.
Daarom schrijf ik dus dat vreugdevolle ervaringen niet per se aanwijzingen zijn van Gods liefde, omdat ook berouwvolle, droevige ervaringen je gegeven kunnen worden. Of gewoon helemaal niets op dat gebied. Liefde komt voort uit de vrije wil, niet uit het gevoel.
Ik schrijf ook bewust niet over positieve of negatieve ervaringen of denkwijzen. Je omschrijft bijvoorbeeld het je nietig en onwaardig voelen als negatief, maar ik doe dat niet. Het is nu eenmaal wat wij zijn tegenover een grote, almachtige God (ook als deze slechts hypothetisch zou zijn), en als we zien hoe Hijzelf zich volmaakt openbaart in Christus, is er voor ons geen enkele reden meer om een dergelijke kwetsbaarheid en kleinheid uitsluitend als negatief te beschouwen.
2.
Het grote verschil tussen de hemel en de aarde is dat in de hemel er geen zonde is. Daar kun je dus vrijelijk doen wat je maar wil, omdat je er niet meer zondigt en er nooit kwaad kan doen. Op aarde is een dergelijke vrijheid maar heel weinigen direct gegeven. Hier op aarde is een strijd gaande tegen de zonde, tegen het kwaad, waar elke gelovige bij betrokken is. Daarom spreken we over de strijdende Kerk op aarde en de zegevierende Kerk in de hemel (en de lijdende Kerk in het vagevuur). En daarom spreekt Christus over jezelf verloochenen, je kruis opnemen en Hem volgen. Omdat wij dat van nature dus níét meer doen.
Ik heb ook geen moeite met blijde of droevige gevoelens. Ze zijn er gewoon en God geeft een ieder wat degene daarin nodig heeft. Maar de basis van Gods liefde is niet een set gevoelens of ervaringen, maar is trouw aan zijn verbond, in goede en slechte tijden. Het is de navolging van Christus, ook als deze je niet meer smaakt en ook als de geboden je bij tijd en wijle tegenstaan.
Idealiter mag het dan zo zijn dat die geboden niet als geboden aanvoelen en de liefde voor God onbetwist in je hart blijft opbloeien. Maar we leven niet in een ideale wereld, we hebben God niet zomaar uit onszelf lief, dus moeten we wel degelijk op God vertrouwen en niet op onszelf, en soms wel degelijk Hem gehoorzamen om het gehoorzamen.

Je bedoelt dezelfde Trump die urenlang niet ingreep toen het Capitool door duizenden demonstranten werd bestormd en binnengebroken, met galgen en vlaggen van gewelddadige milities op zak, nadat ze door Trump zelf nota bene na een urenlange toespraak vol felle verwijten en valse beschuldigingen omtrent het verloop van de verkiezingen werden opgezweept om samen met hem naar het Capitool te wandelen en de senatoren daar 'aan te moedigen' de verkiezingsuitslag niet te honoreren?
Je bedoelt deze 'vredebewarende' Trump?

Je bedoelt dezelfde Trump die urenlang niet ingreep toen het Capitool door duizenden demonstranten werd bestormd en binnengebroken, met galgen en vlaggen van gewelddadige milities op zak, nadat ze door Trump zelf nota bene na een urenlange toespraak vol felle verwijten en valse beschuldigingen omtrent het verloop van de verkiezingen werden opgezweept om samen met hem naar het Capitool te wandelen en de senatoren daar 'aan te moedigen' de verkiezingsuitslag niet te honoreren?
Je bedoelt deze 'vredebewarende' Trump?

Als jij gelooft dat God deze wereld heeft geschapen dan liggen de antwoorden voor de hand.   Heeft God kunstmest geschapen?   Staat er ergens in de bijbel dat er winstmaximalisatie moet worden nagestreefd?
Gezonde planten en dieren worden minder snel ziek dan planten en dieren die opgejaagd worden met kunstmest.  En komen er toch plagen voor dat heeft God predators (natuurlijke vijanden) geschapen die bv op luizen jagen en deze eten.
Respect voor de natuur is respect hebben voor de Schepping.  Dat gaat voor de gelovige net zo goed op als voor de ongelovige.  Voor eigen gebruik kweek ik groenten en fruit op natuurlijke wijze.  D.w.z. zonder kunstmest en pesticide.  Ik kan je vertellen dat je dat wel  proeft met het eten er van.   Dicht bij de natuur staan beschouw ik als goed voor de mens.   Een varken hoort niet in een megaschuur, maar in een dorp met een modderpoel waar hij restjes en afval eet.  Dan is het varken nuttig en heeft een varkenswaardig leven.

Tja, dan wordt het lastig uitwisselen natuurlijk. Ik ga immers wel uit van het hele Evangelie, niet enkel de aangenaam klinkende gedeelten. En ook niet enkel de moeilijke stukken.
Ik doelde op gelovigen die mooie ervaringen als bewijs zien van Gods liefde. Maar dat zijn ze dus niet per se. Ervaringen die God je geeft, mooi of zwaar, hebben niet als doel je zijn liefde te bewijzen, maar om in zijn liefde te groeien. Ook als je Hem totaal niet ervaart, hoeft dat niets af te doen aan jouw liefde voor Hem en zijn liefde voor jou. Zijn liefde heeft Hij immers al bewezen aan het Kruis.
Maar de relatie met God is ook een overeenkomst, een verbond. De twee delen van de Bijbel, het Oude en Nieuwe Testament, zijn zelfs naar twee verbonden genoemd. Het christendom is een verbond, bekrachtigd door het Offer, waarin wij God liefde en trouw beloven en Hij ons zijn genade schenkt door het gebed en de sacramenten. En Gods liefde beantwoorden wij door het houden van zijn geboden, het regelmatig (liefst dagelijks) tot Hem bidden en het ontvangen van de sacramenten. Dan zal ook onze liefde voor Hem en onze naasten groeien.
Gevoelens van liefde, vreugde en schoonheid zijn daarbij prachtig, net zoals gevoelens van berouw en droefheid. En net zoals het totale gebrek aan gevoel. Want alles wat God jou geeft of onthoudt, doet Hij uit liefde. Ze kunnen je helpen om in Gods liefde te groeien, te herkennen waar je nog in zondigt en nu al een voorsmaak van de hemelse vreugde te proeven. Maar ze zijn niet Gods liefde zélf. En jouw liefde voor Hem is ook níét meetbaar aan jouw gevoelens, maar allereerst aan jouw trouw.
De Kerk is dan ook een veldhospitaal op het slagveld, geen hotel aan het thuisfront. Dus ja, alles wat gebroken, zondig, schuldig, bedroefd, leeg en zwak is, vind je precies dáár. De kunst is vervolgens je te beseffen dat je ten diepste geen haar beter bent dan wie dan ook.
Het naleven mag dan inderdaad niet het doel op zichzelf zijn, maar ze zijn wel noodzakelijk om die groei te maken. Net zoals bij het voetballen het niet om de spelregels draait, maar de spelregels er wel voor zorgen dat je überhaupt aan voetballen toekomt. Je kunt ze dus niet zomaar aan de kant schuiven en dat is ook niet wat Jezus zelf leert.
Ik heb het niet over onderdrukken. Ik heb het over geen acht slaan op jezelf en niet teveel belang hechten aan wat je zelf denkt of voelt.
Ik ontken niet dat ervaringen meetellen, maar geef wel aan dat godservaringen niet altijd vreugdevol zijn, dat ze zelfs lang niet altijd gegeven hoeven te worden, en dat het liefhebben van God allereerst een bewuste akte van de vrije wil is en daarna pas een gevoel of hartstocht.
Er zijn genoeg heiligen geweest die Hem decennialang totaal niet ervaarden, die zelfs met allerlei zware beproevingen te maken kregen, maar Hem toch bleven liefhebben en gehoorzamen. En dat is het enige wat telt.
Wat het goddelijke wel of niet zou overstijgen, is voor ons echter niet relevant en ook helemaal niet na te gaan. We hebben het te doen met hoe God zich openbaart. En dat is niet zelden echt totaal anders dan hoe wij ons met onze beperkte geesten God voorstellen.
God is ongetwijfeld méér dan de Kerk, maar Hij heeft de Kerk wel aangenomen als zijn Lichaam, zijn Bruid, waarmee Hij een eeuwigdurend verbond heeft gesloten met zijn eigen Bloed. Als God zich dus op zo'n intieme wijze verbindt met de Kerk en zo met zijn kinderen, dan hebben wij het recht niet dat te bagatelliseren, laat staan af te wijzen.

Je bedoelt dezelfde Trump die urenlang niet ingreep toen het Capitool door duizenden demonstranten werd bestormd en binnengebroken, met galgen en vlaggen van gewelddadige milities op zak, nadat ze door Trump zelf nota bene na een urenlange toespraak vol felle verwijten en valse beschuldigingen omtrent het verloop van de verkiezingen werden opgezweept om samen met hem naar het Capitool te wandelen en de senatoren daar 'aan te moedigen' de verkiezingsuitslag niet te honoreren?
Je bedoelt deze 'vredebewarende' Trump?

Je bedoelt dezelfde Trump die urenlang niet ingreep toen het Capitool door duizenden demonstranten werd bestormd en binnengebroken, met galgen en vlaggen van gewelddadige milities op zak, nadat ze door Trump zelf nota bene na een urenlange toespraak vol felle verwijten en valse beschuldigingen omtrent het verloop van de verkiezingen werden opgezweept om samen met hem naar het Capitool te wandelen en de senatoren daar 'aan te moedigen' de verkiezingsuitslag niet te honoreren?
Je bedoelt deze 'vredebewarende' Trump?

Kleine tip vooraf: als je Shift+Enter indrukt, krijg je een normale volgende regel, zonder witruimte ertussen.
Allereerst moet gezegd worden dat Jezus werd gegeseld, voordat Hij aan het kruis werd geslagen. En de mate waarop de Romeinen geselden kun je heel legitiem als 'kapotslaan' definiëren. De gesel was zodanig ontworpen, dat het de huid van je rug afscheurde en uiteindelijk ook de organen daaronder tot moes sloeg.
Ik kan je aanraden om dit bekende artikel van professor Smalhout te lezen, die heel gedetailleerd ingaat op hoe zo'n kruisiging nu precies te werk ging. Je zult dan al snel inzien dat ik niets overdreven heb.
En ja, Hij hing daar naakt. Sommigen menen dat gekruisigden in Israël nog een lendendoek om mochten omwille van de joden en in kruisbeelden wordt Jezus uit piëteit altijd met lendendoek afgebeeld, maar Hij was ook dan verder echt naakt.
Ik ben in mijn schrijven wellicht wat zwaar op de hand, net zoals anderen weer lichter op de hand zijn. Ook binnen de katholieke kerk vind je verschillende stromingen daarin. De kwestie is dat de Schrift echter beide kanten volop toont. Tegenover teksten over Gods liefde en barmhartigheid vind je ook teksten over Gods toorn en strengheid, soms zelfs nog uitgebreider. En dat God liefhebben het houden van zijn geboden betekent, staat gewoon letterlijk in het Evangelie; ik heb je de teksten daartoe aangereikt.
Net zoals het opnemen van je kruis en het verloochenen van jezelf letterlijk een opdracht van Jezus zélf is. Ook als je dus meer van de vrolijke kant bent, kun je deze teksten níét negeren of als onbelangrijk afdoen. Ze staan er, dus moeten we daar iets mee.
Ik probeer alleen maar dat tegenwicht te geven, in een samenleving waar alles om genieten en het goede gevoel lijkt te draaien. En in een christendom waar nogal eens wordt gezegd of geïmpliceerd dat mooie ervaringen met God bewijs zouden zijn van zijn liefde, of jouw liefde voor Hem.
Het geloof is niet vrijblijvend, draait niet om gevoelens maar om keuzes en je gaat zelfs niet automatisch naar de hemel als je gewoon een brave burger bent. Het kán wel en misschien is de hel wel leeg, maar het wordt ons niet geleerd, dus kunnen we daar niet zonder meer vanuit gaan. De weg met Christus is een bewust gekozen weg die elk mens binnen de eigen mogelijkheden dient te gaan.
En natuurlijk, wie God volmaakt liefheeft, zal zijn geboden niet als geboden ervaren. Alleen doen wij dat niet altijd. Wij hebben Hem niet altijd volmaakt lief en dan is het dus wél soms een kwestie van gehoorzamen, van je vrije wil aanwenden om Hem toch te blijven volgen, ook al geniet je er niet meer van. Om de goede grond te blijven waarin het Woord kan ontkiemen en vrucht kan dragen.
Er zijn dan misschien vele wegen die naar Christus leiden, maar Christus zelf is de enige Weg naar God. En hoe je Hem volgt en liefhebt, dat lees je in het Evangelie en leer je van de Kerk, die haar leer ook baseert op grond van talloze ervaringen in Gods liefde en talloze lessen uit het verleden. Vele heiligen zijn ons immers voorgegaan en geen enkele heilige zegt dat zelfverloochening níét noodzakelijk zou zijn. Zelfs in andere mystieke tradities is het vergeten van jezelf en geheel openstaan voor God, of hoe ze Hem ook noemen, essentiëel.
Wie de kerkelijke leer afwijst, wijst wel degelijk een essentiëel deel van Gods liefde en waarheid af, want de Kerk is het Lichaam van Christus. Dat is geen gemakkelijke boodschap, zeker in een tijd waar men elke waarheid behalve de eigen als relatief beschouwd, maar dat is wel wat het christendom al vanaf het begin heeft verkondigd.

Kleine tip vooraf: als je Shift+Enter indrukt, krijg je een normale volgende regel, zonder witruimte ertussen.
Allereerst moet gezegd worden dat Jezus werd gegeseld, voordat Hij aan het kruis werd geslagen. En de mate waarop de Romeinen geselden kun je heel legitiem als 'kapotslaan' definiëren. De gesel was zodanig ontworpen, dat het de huid van je rug afscheurde en uiteindelijk ook de organen daaronder tot moes sloeg.
Ik kan je aanraden om dit bekende artikel van professor Smalhout te lezen, die heel gedetailleerd ingaat op hoe zo'n kruisiging nu precies te werk ging. Je zult dan al snel inzien dat ik niets overdreven heb.
En ja, Hij hing daar naakt. Sommigen menen dat gekruisigden in Israël nog een lendendoek om mochten omwille van de joden en in kruisbeelden wordt Jezus uit piëteit altijd met lendendoek afgebeeld, maar Hij was ook dan verder echt naakt.
Ik ben in mijn schrijven wellicht wat zwaar op de hand, net zoals anderen weer lichter op de hand zijn. Ook binnen de katholieke kerk vind je verschillende stromingen daarin. De kwestie is dat de Schrift echter beide kanten volop toont. Tegenover teksten over Gods liefde en barmhartigheid vind je ook teksten over Gods toorn en strengheid, soms zelfs nog uitgebreider. En dat God liefhebben het houden van zijn geboden betekent, staat gewoon letterlijk in het Evangelie; ik heb je de teksten daartoe aangereikt.
Net zoals het opnemen van je kruis en het verloochenen van jezelf letterlijk een opdracht van Jezus zélf is. Ook als je dus meer van de vrolijke kant bent, kun je deze teksten níét negeren of als onbelangrijk afdoen. Ze staan er, dus moeten we daar iets mee.
Ik probeer alleen maar dat tegenwicht te geven, in een samenleving waar alles om genieten en het goede gevoel lijkt te draaien. En in een christendom waar nogal eens wordt gezegd of geïmpliceerd dat mooie ervaringen met God bewijs zouden zijn van zijn liefde, of jouw liefde voor Hem.
Het geloof is niet vrijblijvend, draait niet om gevoelens maar om keuzes en je gaat zelfs niet automatisch naar de hemel als je gewoon een brave burger bent. Het kán wel en misschien is de hel wel leeg, maar het wordt ons niet geleerd, dus kunnen we daar niet zonder meer vanuit gaan. De weg met Christus is een bewust gekozen weg die elk mens binnen de eigen mogelijkheden dient te gaan.
En natuurlijk, wie God volmaakt liefheeft, zal zijn geboden niet als geboden ervaren. Alleen doen wij dat niet altijd. Wij hebben Hem niet altijd volmaakt lief en dan is het dus wél soms een kwestie van gehoorzamen, van je vrije wil aanwenden om Hem toch te blijven volgen, ook al geniet je er niet meer van. Om de goede grond te blijven waarin het Woord kan ontkiemen en vrucht kan dragen.
Er zijn dan misschien vele wegen die naar Christus leiden, maar Christus zelf is de enige Weg naar God. En hoe je Hem volgt en liefhebt, dat lees je in het Evangelie en leer je van de Kerk, die haar leer ook baseert op grond van talloze ervaringen in Gods liefde en talloze lessen uit het verleden. Vele heiligen zijn ons immers voorgegaan en geen enkele heilige zegt dat zelfverloochening níét noodzakelijk zou zijn. Zelfs in andere mystieke tradities is het vergeten van jezelf en geheel openstaan voor God, of hoe ze Hem ook noemen, essentiëel.
Wie de kerkelijke leer afwijst, wijst wel degelijk een essentiëel deel van Gods liefde en waarheid af, want de Kerk is het Lichaam van Christus. Dat is geen gemakkelijke boodschap, zeker in een tijd waar men elke waarheid behalve de eigen als relatief beschouwd, maar dat is wel wat het christendom al vanaf het begin heeft verkondigd.

Hoe begrijp jij dan een Evangelietekst als deze:
Zozeer immers heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben.
God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.
Wie in Hem gelooft, wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft, is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren zoon van God.
Hierin bestaat het oordeel: het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden de duisternis meer dan het licht, omdat hun daden slecht waren.
Ieder die slecht handelt, heeft een afschuw van het licht en gaat niet naar het licht toe uit vrees dat zijn werken openbaar gemaakt worden.
Maar wie de waarheid doet, gaat naar het licht, opdat van zijn daden moge blijken dat zij in God zijn gedaan.
-Johannes 3,16-21
Of deze tekst:
Jezus gaf hem ten antwoord: “Als iemand Mij liefheeft, zal hij mijn woord onderhouden, mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen.
Wie Mij niet liefheeft, onderhoudt mijn woorden niet; het woord dat gij hoort, is niet van Mij, maar van de Vader die Mij gezonden heeft.
-Johannes 14,23-34
Mij lijkt het namelijk dat onder meer uit deze teksten twee dingen blijken:
1. Zij die God niet liefhebben en niet geloven in Christus, zijn al veroordeeld en beminnen de duisternis meer dan het licht.
2. God liefhebben is een activiteit die je uit vrije wil onderneemt, namelijk het gehoorzamen aan zijn geboden, en niet zozeer een ervaring.
Velen hebben Gods liefde ervaren, maar vervolgens afgewezen. Zij verkozen hun eigen feel good lifestyle boven het berouw, de zelfverloochening en het kruis dat Christus samen met hen wilde dragen. Omdat zij niet begrepen dat enkel door het Kruis we uiteindelijk de diepe vrede en vreugde ontvangen van God en enkel door het Kruis Gods liefde aan ons geopenbaard wordt.
En velen aanvaardden blijmoedig Gods woord, maar verlieten deze weer toen God hun godservaringen na enige tijd van hen afnam en ze zich dor, leeg en ongeïnspireerd voelden. Omdat zij niet begrepen dat God ervaringen geeft en afneemt ter versterking van het geloof, opdat zij zouden leren Hem louter om Hemzelf altijd en overal lief te hebben, los van wat zij ervaren, denken en weten.
Zoals Plato al zei: ' We kunnen kinderen gemakkelijk vergeven dat ze bang zijn voor de duisternis; een echte tragedie is het pas wanneer volwassenen bang zijn voor het daglicht.'
Bedenk wel dat de verloren zoon eerst een diep, overweldigend berouw had en inzag hoe diep hij gezonken was in zijn leefwijze. Dat was beslist geen prettige ervaring voor hem. Pas toen hij terugkeerde, kon hij binnengaan en delen in de vreugde van zijn vader.
Zonder dat berouw, zonder dat pijnlijke besef en zonder het inslikken van zijn trots had hij nog bij de varkens gezeten en was hij in ellende gestorven.

Deze vraag is echter alleen van toepassing als je het scheppingsverhaal enkel als natuurhistorisch verslag kunt lezen. Dat doet de katholieke kerk echter niet. Ook de oosters-orthodoxe kerken en ook het jodendom zelf doen dat niet.
Zo'n letterlijke lezing is meer een protestantse aangelegenheid en dan nog altijd niet binnen alle protestantse geloofstradities.
De twee scheppingsverhalen in Genesis 1 en 2 zijn mythen. Dat betekent dus dat ze op andere wijzen diepe waarheden verkondigen dan de natuurwetenschap doet en ook enkel daarop beoordeeld kunnen worden.
In het geval van deze verhalen laten ze God op ordelijke, welbewuste wijze slechts door het woord uit het niets scheppen, dus niet uit een al bestaande chaos, wordt de natuur ontgoddelijkt door bijvoorbeeld de sterren slechts lampen of lichten te noemen, wordt de mens naar Gods beeld geschapen, zowel mannelijk als vrouwelijk, en krijgt de mens de opdracht de aarde te bevolken en de schepping te beheren.
Er valt nog veel meer over te zeggen, want hoe meer je deze verhalen vanuit allerlei perspectieven (biddend) bestudeert, hoe meer wijsheid en inzicht je eruit kan halen, ook voor je persoonlijke geloofsleven.
Genesis 1-3, dus schepping en zondeval, gaan daarom niet zozeer enkel over een bepaald punt in de geschiedenis, maar over onze existentie, over de ervaring hoe het is mens te zijn.
Adam en Eva zijn wij allemaal en het verhaal van schepping en zondeval herhaalt zich voortdurend in elke gemeenschap en in elk mens, steeds op eigen, unieke wijzen.
Maar ook het verhaal van dood en verrijzenis, van geloof, hoop en liefde, kom je overal tegen, zowel in eeuwenoude mystieke geschriften als in moderne Hollywood-films. En al deze verhalen, al deze ervaringen zien wij ten volle vervuld in Christus.
Soms kan een kleine verandering in perspectief zomaar een voorheen verborgen wereld aan wijsheid en goddelijke macht openbaren.

Dat zijn leuke vragen. Ik zal proberen er antwoord op te geven vanuit mijn inzicht, maar houd er rekening mee dat mijn antwoorden niet volledig zullen zijn en slechts vermoedens van mijn kant uit. Omwille van de bondigheid zal ik uitsluitend vanuit mijn katholieke geloof antwoorden; andere christenen (en wellicht ook andere katholieken) kunnen deze dingen weer heel anders zien. Ik zal dus niet steeds schrijven 'het katholicisme leert zus en zo...' of 'ik geloof zus en zo...'
De mens was voorbestemd om hier op aarde een lang en gelukkig leven te leiden, in volmaakte verbondenheid met God, elkaar en de schepping, om daarna opgenomen te worden in de hemel en daar eeuwig gelukkig te zijn.
Ze leefde dus niet letterlijk eeuwig; de dood waar Genesis 2 voor waarschuwde is niet zozeer de biologische dood, maar de breuk tussen God en de mens, waardoor we niet meer van nature aangesloten zijn op de Bron van het leven.
De biologische dood werd onze vijand, omdat zij die gebrokenheid bevestigde. Doordat God zelf nu deze dood is gestorven en daaruit is verrezen, is zij voor de gelovige mens echter weer de toegang geworden tot de hemel en het eeuwig geluk. Wie in Christus sterft, zal in Christus eeuwig leven.
Hoe het paradijsleven was, kunnen we enkel maar gissen, omdat we het zelf nooit ervaren hebben en we zelfs ook niet weten wanneer dat paradijsleven nu eindigde. Verschillende ontwikkelingen in onze geschiedenis worden aangewezen als hét punt waarop we onze onschuld verloren, maar zeker weten doen we het niet en voor ons is dat nu ook niet relevant.
Maar gelet op de mystieke weg die veel heiligen nu gegaan zijn of gaan, lijkt het er wel op dat men ook toen van ziekte en lijden wist, maar deze in vrede samen met God droeg en het niets afdeed aan hun geluk en verbondenheid met Hem, elkaar en de schepping. Men vierde de eigen kwetsbaarheid, omdat men daarin Gods liefde en aanwezigheid herkende.
Daar de evolutietheorie enkel over de biologische ontwikkeling van het leven gaat en de zonde over de mystieke ontwikkeling van de mens in relatie tot God, elkaar en de schepping, kun je niet één op één de evolutietheorie daarop toepassen.
Wel zien we dat mensen maar niet lijken te kunnen wennen aan de tijdelijkheid en vergankelijkheid van alles, inclusief zichzelf.
De zoektocht naar onsterfelijkheid of naar een eeuwig nalatenschap, het verzuchten dat de tijd zo snel gaat, het willen verbergen van de ouderdom met allerlei crémes en zelfs chirurgische ingrepen, het geloof in een eeuwig hiernamaals; dat alles zou denk ik niet plaatsvinden als de tijdelijkheid en vergankelijkheid volmaakt bij onze natuur zouden passen en we diep in ons hart ons niet voorbestemd zouden weten voor de (jeugdige) eeuwigheid.
En daar de schepping altijd voorziet in wat nodig is, of anders dieren en planten zich aanpassen aan de nieuwe omstandigheden, en wij ons maar niet weten aan te passen aan die tijdelijkheid en vergankelijkheid, moet dat wel betekenen dat ook in deze noden van ons zal worden voorzien.
Niet voor niets spreken bijna alle levensbeschouwingen, religies filosofieën en ideologieën over een aankomend tijdperk van grote verlichting, die de mensheid zal voorzien in al deze dingen. Hoe dat tijdperk eruit gaat zien en hoe en door wie het geïnitieerd zal worden, daarover wordt natuurlijk verschillend gedacht. Maar het geloof daarin en alle handelingen daartoe lijken veel te universeel te zijn om enkel af te kunnen doen als zomaar een zonderlinge hersenspinsel.
Ook zien we dat als de mens vandaag de dag haar natuur niet beheerst, ze enorm destructief wordt jegens de schepping en ook jegens haarzelf. Zelfs onze progressieve, beschaafde samenleving is toch weer gebouwd op de verwoesting van enorm veel ongerepte natuur, massale wreedheid jegens miljoenen veedieren en de uitbuiting van heel veel mensen, ook in ons eigen land, waaronder ook kinderen. Complete inheemse beschavingen zijn er uitgeroeid of tot slavernij gedwongen om onze eigen beschavingen te vestigen.
Daar God de natuur en dus ook de mens niet geschapen heeft tot alverwoesting en wijzelf ook voortdurend het gevoel hebben dat het echt anders moet, dat dit zo niet door kan blijven gaan, is een belangrijke aanwijzing dat onze natuur op enige punt in de geschiedenis gecorrumpeerd is geraakt en niet meer in harmonie is met de rest van de schepping.
Dat onze menselijke natuur op een bepaald ons onbekend punt in de tijd gecorrumpeerd is geraakt en deze corruptie door de tijden heen steeds intenser lijkt te worden.
Van bescheiden deelnemers aan een groot kosmisch spel vol mysterie en pracht, waarin alles bezield is en alles goddelijk is en alles en iedereen diep met elkaar verbonden, zien we onszelf nu als machtige goden, eenzaam aan de top, in een koud, kil en verpletterend groot universum vol leegte en duisternis, op een aarde die wijzelf aan het verwoesten zijn.
Onze kennis en inzicht nemen exponentiëel toe, maar we betalen daarvoor wel een steeds hogere prijs, daar onze verwachtingen en maatstaven voor geluk ook exponentiëel toenemen en we ook steeds meer kennis en inzicht verliezen.
De zonde heeft ons denken zo onvoorstelbaar diep beïnvloedt, dat we ons letterlijk niet meer kunnen voorstellen hoe het is om te leven zonder kwaad, zonder vergankelijkheid en zonder lijden. De hel daarintegen kunnen we ons maar al te levendig voorstellen, zelfs nog met behulp van nota bene onze eigen verworvenheden.
Ik denk dat dit al heel prima en heel pijnlijk het antwoord op deze vraag samenvat.
Niet zoveel, gelet op mijn antwoord op vraag 20. De evolutietheorie zelf kan de erfzonde bevestigen noch ontkennen, omdat de leer van de erfzonde enkel een duiding en interpretatie is van hoe wij de mens en haar natuur zien in relatie tot God, elkaar en de schepping.
Maar gelet op wat ik hier verder probeerde te omschrijven, kun je wel stellen dat de leer van de erfzonde enige universele (mystieke) ervaringen van de mensheid samenvat, die tot op de dag van vandaag ervaren worden.
Elke beschaving of elk persoon die roept dat het anders moet, dat we zo niet verder kunnen, is weer een bevestiging. En een ieder die zegt dat de mens helemaal niet zondig is, maar enkel zus en zo hoeft te doen om verlichting te bereiken, zal al heel snel moeten erkennen dat de mensheid heel massaal níét zus en zo doet en wil doen. En dat zij met haar mooie ideeën hoogstens weer een nieuwe levensbeschouwing, denominatie, ideologie of sekte weet te stichten.

Alle al dan niet kolderieke afbeeldingen van hem daargelaten, geloof ik inderdaad dat de duivel echt bestaat, als een gevallen aartsengel die in zijn val ook veel andere engelen heeft meegesleept. Deze kwade engelen worden meestal demonen genoemd en proberen hier op aarde mensen te verleiden zich van God af te keren.
Hun macht is echter beperkt, daar zij maar engelen zijn en ook niet meer verbonden met Gods scheppende en levengevende kracht, zodat je als gewone gelovige met Gods hulp ze kunt weerstaan, zodra je hun tactieken weet te herkennen.
Engelen zijn net als God geslachtloos, omdat zij zich niet voortplanten en eeuwig leven. Traditioneel worden ze vaak als mannelijk afgebeeld inderdaad (hoewel dus niet altijd!), maar dat wordt God ook. Dus als je God een vrouw kunt noemen, dan ook de duivel.

Een streng katholieke basisschooldocente vraagt haar leerlingen wat ze later willen worden. De gebruikelijke beroepen komen langs: brandweervrouw, piloot, dierenarts, noem maar op. Een meisje roept echter: 'Ik wil prostituee worden!' Meteen valt de klas stil en kijkt de docente haar geschokt en streng aan: 'Wát zeg jij me daar!?' Het meisje, al meer bibberend: 'Ik... ik wil prostituee worden...' Waarop de docente van opluchting zucht: 'O, gelukkig, ik dacht even dat je protestant wilde worden.'

Serieus weer: natuurlijk is het beter om gewoon christelijk te blijven en enkel naar een andere kerk over te stappen als je met heel je hart en ziel gelooft dat zij de juiste leer vanuit de juiste bronnen onderricht en naleeft en jouw eigen kerk dat onmogelijk zo kan waarmaken. Zo ben ik onder meer als protestant katholiek geworden, onder meer omdat ik de katholieke leer omtrent de kerk en haar leergezag en haar afwijzing van het sola Scriptura veel logischer, authentieker en consistenter vond met de kerkgeschiedenis.
Vreemd genoeg kan het echter wel zo zijn dat de cultuur en de geloofsbeleving in de andere kerk veel meer kan afwijken van je eigen dan die van een andere godsdienst, ook al is dan de leer natuurlijk heel anders.
Zo liggen qua spiritualiteit het traditionele katholicisme en de islam veel nader tot elkaar dan hetzelfde traditionele katholicisme en een evangelische kerkgemeenschap, ook al heeft het katholicisme op basisniveau natuurlijk meer overeenkomsten qua leer met die evangelische kerk (doch ook flink wat verschillen natuurlijk, die soms zelfs groter kunnen zijn dan de verschillen met de islam).
Ander voorbeeld: bezoek eens een kerkdienst van een oosters-orthodoxe kerk, daarna een kerkdienst van een gereformeerde gemeente en vervolgens een gebedsbijeenkomst in een hindoestaanse tempel. Het zal je dan meteen opvallen dat de vreemde eend in de bijt qua sfeer, ritueel en gezang níét die hindoestaanse tempel zal zijn.
Onderschat dus niet de cultuurshock die het overstappen naar een andere kerk al kan bewerkstelligen, zeker als de betreffende kerk sommige dingen fundamenteel anders leert en een eigen, unieke manier van vieren en bidden heeft.
Het kan zeker een gevoel van thuiskomen geven, zoals het bij mij ook deed toen ik katholiek werd en vervolgens ontdekte dat ik tot dusver eigenlijk altijd wel iets katholieks in mij had in mijn doen en laten. Maar ook een gevoel van vervreemding en soms zelfs een tikje heimwee, als je aan veel gewoonten en soms ook leerstellingen of geboden niet (meteen) kunt wennen.

Het is niet zo dat overgewicht meteen je de toegang tot de hemel ontzegt. Maar vraatzucht kan daar wel degelijk aan bijdragen. En vraatzucht manifesteert zich niet enkel in teveel eten, maar ook in het sowieso veel te veel bezig zijn met (lekker) eten en er zelfs trots op zijn dat jij tenminste zou weten wat echt lekker eten is.
Ook als je iemand bent die het leven van de gastheer of -vrouw zo zuur mogelijk maakt met de sfeer vergallende klachten over dat het eten niet naar jouw onredelijk hoge standaarden bereid is of de portie dan weer te klein en dan weer te groot is, dan leidt je aan een hele nare vorm van vraatzucht en ook hoogmoed.
Ascese heeft altijd een belangrijke rol gespeelt in het christendom en niet alleen daar. Het verzaken van wereldse begeerten, het sober, rein en godvruchtig leven en dus ook zeer gematigd zijn in eten en drinken, het regelmatig vasten en bidden en het kritisch omgaan met entertainment; het zijn zaken die we tegenwoordig nog weleens 'calvinistisch' noemen en waar zich progressief noemende kerken liever niet over preken. Maar ze zijn nog steeds absoluut essentieel om in contact te komen met God en de relatie met Hem te verdiepen. Om juist de diepe vreugde en existentiële vrede te vinden die alleen God te bieden heeft.
Als het christelijk leven jou niet minimaal een paar hele stevige, moeilijke offers op het gebied van luxe, comfort, rijkdom en ook entertainment vraagt, dan kun je veiligheidshalve het beste er vanuit gaan dat je nog niet dicht bij Gods Rijk staat.
Als buitenstaanders nauwelijks verschil opmerken tussen jouw leefwijze en die van niet-christenen, dan is de kans niet onaanzienlijk dat je feitelijk gewoon één van hen bent (geworden). En als je geen tijd hebt om dagelijks uitgebreid te bidden of zelfs om elke zondag naar de kerk te gaan, maar wel om kritiekloos televisie te kijken, op je mobieltje alle social media af te struinen, langer op bed te liggen dan nodig, overvloedig te eten en te drinken en regelmatig uit te gaan, dan mag je zeker weten dat je prioriteiten niet voldoende bij God liggen.
De vraag in de openingspost is misschien wat vreemd en ook vrij veroordelend jegens mensen met overgewicht. Maar het antwoord kan nog weleens ernstiger zijn dan we wel zouden willen.

Blijkbaar ligt de geschiedenis wat gecompliceerder. Ik heb er zelf onvoldoende kennis van, maar had begrepen dat het ook een wisselwerking was tussen kerkelijke en lokale machthebbers en ook tussen katholieken en protestanten. En dat de heksenvervolging vooral opkwam daar waar de macht van de kerk afbrokkelde. Sowieso was het beruchte boek 'De Heksenhamer' naar mijn weten nimmer door de kerk goedgekeurd.
Feit is dat het is gebeurd en er dus mensen waren die oprecht in heksen geloofden en dus meenden dat zij echt kwaad konden doen.
Het is wellicht ook goed je te realiseren dat blinde gehoorzaamheid aan het Vaticaan sowieso niet wordt geleerd, maar in een tijd zonder telecommunicatie en zelfs massale boekdrukkunst dat sowieso onmogelijk kon worden afgedwongen. De meeste gewone mensen hadden geen flauw idee wie de paus was en wat hij wilde en het had ook bepaald een reden dat het concilie van Trente uiteindelijk de priesteropleiding verplichtte. Want ook veel priesters (en bisschoppen) deden maar wat, even boud gezegd.
Wij krijgen per dag meer informatie binnen dan de gemiddelde middeleeuwer in haar hele leven. Ik bedoel maar.
Een interessantere hypothese: stel dat de wétenschap morgen aantoont dat er daadwerkelijk levensgevaarlijke zwarte magie bestaat, waarmee men kan doden, ziekmaken en verwoesten. Zou jij het vervolgen van mensen die zich daarmee bezighouden dan alsnog weer rechtvaardig vinden? En moet de kerk daarin dan de wetenschap volgen?
Of om de hypothese wat moeilijker te maken: stel dat de wetenschap met onderzoeksresultaten over zwarte magie komt die (nog) geen uitsluitsel kunnen geven over de werkzaamheid ervan, zodat we niet zeker weten of het nu echt gebruikt kan worden en dus dood en verderf kan veroorzaken of niet. Terwijl er wel mensen zijn die zich ermee bezighouden.
Wat moeten we dan doen: deze beoefenaars laten begaan, met het risico dat de magie uiteindelijk toch werkzaam blijkt en ze daardoor wel degelijk enorm veel schade en leed kunnen berokkenen, of ze vervolgen, met het risico dat ze toch onschuldig zijn omdat de magie toch niet werkzaam blijkt?
De werking van de heilige Geest is ons een mysterie. Hij leidt de katholieke kerk door de eeuwen heen en zorgt ervoor dat zij ondanks alle kwaad en leugenarij binnen en buiten haar op wezenlijk niveau niet kan dwalen, maar het voert te ver om te willen analyseren hoe Hij dan precies zou werken en wie Hem wel of niet goed zou ontvangen. Hij heeft nota bene zelfs het grote schisma tussen de katholieke en oosters-orthodoxe Kerk en de Reformatie niet tegengehouden.
Mij schijnt het toe dat Hij zich vrijwel alleen met  mystiek en de (katholieke) godsdienst bezighoudt en de politiek en wetenschap vooral aan onszelf overlaat. En dat hoe heiliger je leeft, hoe zwaarder de mogelijkheden zijn om tot zonde te vervallen, maar Hij toch wil dat je naar die heiligheid streeft. Maar alleen dat laatste weet ik redelijk zeker.

Dat schrijf ik dan ook hè. Het is een containerbegrip, dus inderdaad geen levensbeschouwing op zichzelf. Net zoals het theïsme dat ook niet op zichzelf is. Alles wat je over atheïsme schrijft, kun je ook over theïsme schrijven.
Maar niet-gelovigen kan wel een belangrijk kenmerk zijn van een levensbeschouwing, vooral als deze zich actief keert tegen religie. Net zoals in een wereld waarin iedereen postzegels verzameld, het niet verzamelen daarvan alsnog een belangrijke en welbewuste karaktereigenschap kan zijn. En in een wereld waar de meeste mensen vlees eten, het niet eten van vlees wel degelijk een bewuste leefwijze kan zijn in de vorm van het vegetarisme.
Het atheïsme is dus te onderscheiden van het theïsme door het gebrek aan God of goden en in een wereld waarin theïsme gemeengoed is, is zo'n term als atheïsme gewoon handig om snel levensbeschouwingen met dat kenmerk aan te duiden.
Naturisten noemen reguliere campings 'textielcampings', in tegenstelling tot hun eigen campings waar men naakt rondloopt. Het begrip textielcamping wordt buiten die gemeenschap echter niet gebruikt; wij spreken gewoon over campings en over naturisten- of naaktcampings.
Maar in een wereld waar het naturisme de standaard zou zijn en het dragen van kleding uitzonderlijk, zal het woord 'textielcamping' juist weer gemeengoed zijn en zal de naaktcamping als gewone camping worden aangeduidt. Dat is misschien niet zo leuk voor de textieldragers, dat hun unieke, gevarieerde campings zomaar even in één term worden weggezet, maar voor het gemakkelijk en snel aanduiden van hun campings is zo'n woord wel handig. Zeker als je als naturist niet op een camping met aangeklede mensen wil terechtkomen.
Het spreekt dan voor zich dat wanneer in die wereld de textieldragers langzaam maar zeker de meerderheid zouden gaan vormen, de terminologie ook daarop aangepast zal worden. Dan worden de gewone campings ineens naturistencampings en textielcampings de gewone campings.
 
Je redeneert nu wat inconsequent. Als atheïsme geen levensbeschouwing op zichzelf is, dan is theïsme of religie dat ook niet, daar het beiden containerbegrippen zijn. Net zoals er atheïsten zijn die wetenschap omarmen of juist wantrouwen, zo zijn er ook theïsten die dat doen.
Een wantrouwen jegens de wetenschap komt altijd uit de eigen levensbeschouwing voort, die theïstisch of atheïstisch kan zijn. En ook bij een theïstische levensbeschouwelijk hoeft er geen oorzakelijk verband te zijn tussen dat wantrouwen en het geloof in God. Er zijn immers theïstische levensbeschouwingen die net zo positief tegenover de wetenschap staan.
Ook dit komt op mij wat inconsequent over. Je schrijft zelf immers dat atheïsme enkel en alleen behelst dat het het bestaan van God of goden niet erkent en dus verder niets zegt over de betreffende levensbeschouwing die de atheïst aanhangt. Zodra een levensbeschouwing dus geen God erkent, moet deze volgens jouw definitie wel atheïstisch zijn. Dat zegt verder dus niets over de levensbeschouwing zelf, dus kun je ook niet stellen dat de levensbeschouwing dan ook niet zus en zo kan leren.
Wanneer iemand niet in God gelooft, maar wel in een hiernamaals, dan moet zij dus wel net zo atheïstisch zijn als iemand die beide concepten afwijst, omdat het wel of niet geloven in God als enige bepaalt of iemand atheïstisch of theïstisch is. Wat zij dan verder wel of niet gelooft is vervolgens irrelevant voor beide begrippen.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Je hebt het nu precies over een paus die juist heel sober leeft en zelfs niet in het pauselijk appartement verblijft, maar in het gastenverblijf. Een paar eeuwen geleden zou je wellicht een goed punt hebben, maar deze en ook de vorige paar pausen leven op geen enkele wijze decadent.
Overigens begin ik dit soort onderhuidse sneren richting de kerk in allerlei topics van jou een beetje zat te worden. Als je niets beters weet toe te voegen aan dit forum dan dit soort fratsen, zwijg dan liever. Hier willen we gewoon ongestoord over en vanuit het geloof praten en als je dat stom vindt, dan houdt niets je tegen je terug te trekken van dit forum. Ik heb deze post van jou dan ook gerapporteerd.

Je hebt het nu precies over een paus die juist heel sober leeft en zelfs niet in het pauselijk appartement verblijft, maar in het gastenverblijf. Een paar eeuwen geleden zou je wellicht een goed punt hebben, maar deze en ook de vorige paar pausen leven op geen enkele wijze decadent.
Overigens begin ik dit soort onderhuidse sneren richting de kerk in allerlei topics van jou een beetje zat te worden. Als je niets beters weet toe te voegen aan dit forum dan dit soort fratsen, zwijg dan liever. Hier willen we gewoon ongestoord over en vanuit het geloof praten en als je dat stom vindt, dan houdt niets je tegen je terug te trekken van dit forum. Ik heb deze post van jou dan ook gerapporteerd.

Dat zeg ik toch niet?
Ik zeg dat als je redeneert op de manier van evangelistische Amerikanen (die stellen dat hetero 'default' is) je tot de conclusie moet komen dat niet geloven default is.
Daarmee de 'default' bal dus terug kaatsen naar degene die hem speelden.
Overigens is een stelling over wat default is altijd arbitrair, dat is juist zo komisch aan dat 'argument': het is in feite geen argument.

 
Nee, het één volgt niet uit het ander.
Ook niet-geloven is iets dat je van je ouders en omgeving mee krijgt.  Impliceert dat dan dat geloof een bewuste keus is die tegen de gangbare natuur in gaat? Nee, die twee hebben niets met elkaar te maken.
Bovendien is het niet zo dat een bewuste keus altijd tegen de gangbare natuur in gaat. Nog los van de vraag wat je onder gangbare natuur verstaat en of die gangbare natuur maar één ding kan zijn.    

Nu wil ik niet sandingisakill beamen in de door jou geciteerde uitspraken, maar ik vraag me wel af waarop je de stelling dat niet geloven de 'default' zou zijn precies baseert.
Verreweg de meeste mensen zijn immers religieus, vanaf de dageraad der mensheid tot nu hebben mensen uiteenlopende religies aangehangen, veel elementen uit ook seculiere culturen zijn uit religie ontsprongen, in tijden van nood vallen niet weinig niet-religieuzen vaak weer terug in religieuze gedragingen en volgens niet weinig atheïsten is het geloof zelfs iets wat je automatisch meekrijgt van je ouders en omgeving, implicerend dat atheïsme dus een bewuste(re) keuze is die tegen de gangbare natuur ingaat.
Alle aanwijzingen lijken dus precies het tegenovergestelde te impliceren van wat jij nu stelt.