Robert Frans

Kleine tip vooraf: als je Shift+Enter indrukt, krijg je een normale volgende regel, zonder witruimte ertussen.
Allereerst moet gezegd worden dat Jezus werd gegeseld, voordat Hij aan het kruis werd geslagen. En de mate waarop de Romeinen geselden kun je heel legitiem als 'kapotslaan' definiëren. De gesel was zodanig ontworpen, dat het de huid van je rug afscheurde en uiteindelijk ook de organen daaronder tot moes sloeg.
Ik kan je aanraden om dit bekende artikel van professor Smalhout te lezen, die heel gedetailleerd ingaat op hoe zo'n kruisiging nu precies te werk ging. Je zult dan al snel inzien dat ik niets overdreven heb.
En ja, Hij hing daar naakt. Sommigen menen dat gekruisigden in Israël nog een lendendoek om mochten omwille van de joden en in kruisbeelden wordt Jezus uit piëteit altijd met lendendoek afgebeeld, maar Hij was ook dan verder echt naakt.
Ik ben in mijn schrijven wellicht wat zwaar op de hand, net zoals anderen weer lichter op de hand zijn. Ook binnen de katholieke kerk vind je verschillende stromingen daarin. De kwestie is dat de Schrift echter beide kanten volop toont. Tegenover teksten over Gods liefde en barmhartigheid vind je ook teksten over Gods toorn en strengheid, soms zelfs nog uitgebreider. En dat God liefhebben het houden van zijn geboden betekent, staat gewoon letterlijk in het Evangelie; ik heb je de teksten daartoe aangereikt.
Net zoals het opnemen van je kruis en het verloochenen van jezelf letterlijk een opdracht van Jezus zélf is. Ook als je dus meer van de vrolijke kant bent, kun je deze teksten níét negeren of als onbelangrijk afdoen. Ze staan er, dus moeten we daar iets mee.
Ik probeer alleen maar dat tegenwicht te geven, in een samenleving waar alles om genieten en het goede gevoel lijkt te draaien. En in een christendom waar nogal eens wordt gezegd of geïmpliceerd dat mooie ervaringen met God bewijs zouden zijn van zijn liefde, of jouw liefde voor Hem.
Het geloof is niet vrijblijvend, draait niet om gevoelens maar om keuzes en je gaat zelfs niet automatisch naar de hemel als je gewoon een brave burger bent. Het kán wel en misschien is de hel wel leeg, maar het wordt ons niet geleerd, dus kunnen we daar niet zonder meer vanuit gaan. De weg met Christus is een bewust gekozen weg die elk mens binnen de eigen mogelijkheden dient te gaan.
En natuurlijk, wie God volmaakt liefheeft, zal zijn geboden niet als geboden ervaren. Alleen doen wij dat niet altijd. Wij hebben Hem niet altijd volmaakt lief en dan is het dus wél soms een kwestie van gehoorzamen, van je vrije wil aanwenden om Hem toch te blijven volgen, ook al geniet je er niet meer van. Om de goede grond te blijven waarin het Woord kan ontkiemen en vrucht kan dragen.
Er zijn dan misschien vele wegen die naar Christus leiden, maar Christus zelf is de enige Weg naar God. En hoe je Hem volgt en liefhebt, dat lees je in het Evangelie en leer je van de Kerk, die haar leer ook baseert op grond van talloze ervaringen in Gods liefde en talloze lessen uit het verleden. Vele heiligen zijn ons immers voorgegaan en geen enkele heilige zegt dat zelfverloochening níét noodzakelijk zou zijn. Zelfs in andere mystieke tradities is het vergeten van jezelf en geheel openstaan voor God, of hoe ze Hem ook noemen, essentiëel.
Wie de kerkelijke leer afwijst, wijst wel degelijk een essentiëel deel van Gods liefde en waarheid af, want de Kerk is het Lichaam van Christus. Dat is geen gemakkelijke boodschap, zeker in een tijd waar men elke waarheid behalve de eigen als relatief beschouwd, maar dat is wel wat het christendom al vanaf het begin heeft verkondigd.

Hoe begrijp jij dan een Evangelietekst als deze:
Zozeer immers heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben.
God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.
Wie in Hem gelooft, wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft, is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren zoon van God.
Hierin bestaat het oordeel: het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden de duisternis meer dan het licht, omdat hun daden slecht waren.
Ieder die slecht handelt, heeft een afschuw van het licht en gaat niet naar het licht toe uit vrees dat zijn werken openbaar gemaakt worden.
Maar wie de waarheid doet, gaat naar het licht, opdat van zijn daden moge blijken dat zij in God zijn gedaan.
-Johannes 3,16-21
Of deze tekst:
Jezus gaf hem ten antwoord: “Als iemand Mij liefheeft, zal hij mijn woord onderhouden, mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen.
Wie Mij niet liefheeft, onderhoudt mijn woorden niet; het woord dat gij hoort, is niet van Mij, maar van de Vader die Mij gezonden heeft.
-Johannes 14,23-34
Mij lijkt het namelijk dat onder meer uit deze teksten twee dingen blijken:
1. Zij die God niet liefhebben en niet geloven in Christus, zijn al veroordeeld en beminnen de duisternis meer dan het licht.
2. God liefhebben is een activiteit die je uit vrije wil onderneemt, namelijk het gehoorzamen aan zijn geboden, en niet zozeer een ervaring.
Velen hebben Gods liefde ervaren, maar vervolgens afgewezen. Zij verkozen hun eigen feel good lifestyle boven het berouw, de zelfverloochening en het kruis dat Christus samen met hen wilde dragen. Omdat zij niet begrepen dat enkel door het Kruis we uiteindelijk de diepe vrede en vreugde ontvangen van God en enkel door het Kruis Gods liefde aan ons geopenbaard wordt.
En velen aanvaardden blijmoedig Gods woord, maar verlieten deze weer toen God hun godservaringen na enige tijd van hen afnam en ze zich dor, leeg en ongeïnspireerd voelden. Omdat zij niet begrepen dat God ervaringen geeft en afneemt ter versterking van het geloof, opdat zij zouden leren Hem louter om Hemzelf altijd en overal lief te hebben, los van wat zij ervaren, denken en weten.
Zoals Plato al zei: ' We kunnen kinderen gemakkelijk vergeven dat ze bang zijn voor de duisternis; een echte tragedie is het pas wanneer volwassenen bang zijn voor het daglicht.'
Bedenk wel dat de verloren zoon eerst een diep, overweldigend berouw had en inzag hoe diep hij gezonken was in zijn leefwijze. Dat was beslist geen prettige ervaring voor hem. Pas toen hij terugkeerde, kon hij binnengaan en delen in de vreugde van zijn vader.
Zonder dat berouw, zonder dat pijnlijke besef en zonder het inslikken van zijn trots had hij nog bij de varkens gezeten en was hij in ellende gestorven.

Deze vraag is echter alleen van toepassing als je het scheppingsverhaal enkel als natuurhistorisch verslag kunt lezen. Dat doet de katholieke kerk echter niet. Ook de oosters-orthodoxe kerken en ook het jodendom zelf doen dat niet.
Zo'n letterlijke lezing is meer een protestantse aangelegenheid en dan nog altijd niet binnen alle protestantse geloofstradities.
De twee scheppingsverhalen in Genesis 1 en 2 zijn mythen. Dat betekent dus dat ze op andere wijzen diepe waarheden verkondigen dan de natuurwetenschap doet en ook enkel daarop beoordeeld kunnen worden.
In het geval van deze verhalen laten ze God op ordelijke, welbewuste wijze slechts door het woord uit het niets scheppen, dus niet uit een al bestaande chaos, wordt de natuur ontgoddelijkt door bijvoorbeeld de sterren slechts lampen of lichten te noemen, wordt de mens naar Gods beeld geschapen, zowel mannelijk als vrouwelijk, en krijgt de mens de opdracht de aarde te bevolken en de schepping te beheren.
Er valt nog veel meer over te zeggen, want hoe meer je deze verhalen vanuit allerlei perspectieven (biddend) bestudeert, hoe meer wijsheid en inzicht je eruit kan halen, ook voor je persoonlijke geloofsleven.
Genesis 1-3, dus schepping en zondeval, gaan daarom niet zozeer enkel over een bepaald punt in de geschiedenis, maar over onze existentie, over de ervaring hoe het is mens te zijn.
Adam en Eva zijn wij allemaal en het verhaal van schepping en zondeval herhaalt zich voortdurend in elke gemeenschap en in elk mens, steeds op eigen, unieke wijzen.
Maar ook het verhaal van dood en verrijzenis, van geloof, hoop en liefde, kom je overal tegen, zowel in eeuwenoude mystieke geschriften als in moderne Hollywood-films. En al deze verhalen, al deze ervaringen zien wij ten volle vervuld in Christus.
Soms kan een kleine verandering in perspectief zomaar een voorheen verborgen wereld aan wijsheid en goddelijke macht openbaren.

Dat zijn leuke vragen. Ik zal proberen er antwoord op te geven vanuit mijn inzicht, maar houd er rekening mee dat mijn antwoorden niet volledig zullen zijn en slechts vermoedens van mijn kant uit. Omwille van de bondigheid zal ik uitsluitend vanuit mijn katholieke geloof antwoorden; andere christenen (en wellicht ook andere katholieken) kunnen deze dingen weer heel anders zien. Ik zal dus niet steeds schrijven 'het katholicisme leert zus en zo...' of 'ik geloof zus en zo...'
De mens was voorbestemd om hier op aarde een lang en gelukkig leven te leiden, in volmaakte verbondenheid met God, elkaar en de schepping, om daarna opgenomen te worden in de hemel en daar eeuwig gelukkig te zijn.
Ze leefde dus niet letterlijk eeuwig; de dood waar Genesis 2 voor waarschuwde is niet zozeer de biologische dood, maar de breuk tussen God en de mens, waardoor we niet meer van nature aangesloten zijn op de Bron van het leven.
De biologische dood werd onze vijand, omdat zij die gebrokenheid bevestigde. Doordat God zelf nu deze dood is gestorven en daaruit is verrezen, is zij voor de gelovige mens echter weer de toegang geworden tot de hemel en het eeuwig geluk. Wie in Christus sterft, zal in Christus eeuwig leven.
Hoe het paradijsleven was, kunnen we enkel maar gissen, omdat we het zelf nooit ervaren hebben en we zelfs ook niet weten wanneer dat paradijsleven nu eindigde. Verschillende ontwikkelingen in onze geschiedenis worden aangewezen als hét punt waarop we onze onschuld verloren, maar zeker weten doen we het niet en voor ons is dat nu ook niet relevant.
Maar gelet op de mystieke weg die veel heiligen nu gegaan zijn of gaan, lijkt het er wel op dat men ook toen van ziekte en lijden wist, maar deze in vrede samen met God droeg en het niets afdeed aan hun geluk en verbondenheid met Hem, elkaar en de schepping. Men vierde de eigen kwetsbaarheid, omdat men daarin Gods liefde en aanwezigheid herkende.
Daar de evolutietheorie enkel over de biologische ontwikkeling van het leven gaat en de zonde over de mystieke ontwikkeling van de mens in relatie tot God, elkaar en de schepping, kun je niet één op één de evolutietheorie daarop toepassen.
Wel zien we dat mensen maar niet lijken te kunnen wennen aan de tijdelijkheid en vergankelijkheid van alles, inclusief zichzelf.
De zoektocht naar onsterfelijkheid of naar een eeuwig nalatenschap, het verzuchten dat de tijd zo snel gaat, het willen verbergen van de ouderdom met allerlei crémes en zelfs chirurgische ingrepen, het geloof in een eeuwig hiernamaals; dat alles zou denk ik niet plaatsvinden als de tijdelijkheid en vergankelijkheid volmaakt bij onze natuur zouden passen en we diep in ons hart ons niet voorbestemd zouden weten voor de (jeugdige) eeuwigheid.
En daar de schepping altijd voorziet in wat nodig is, of anders dieren en planten zich aanpassen aan de nieuwe omstandigheden, en wij ons maar niet weten aan te passen aan die tijdelijkheid en vergankelijkheid, moet dat wel betekenen dat ook in deze noden van ons zal worden voorzien.
Niet voor niets spreken bijna alle levensbeschouwingen, religies filosofieën en ideologieën over een aankomend tijdperk van grote verlichting, die de mensheid zal voorzien in al deze dingen. Hoe dat tijdperk eruit gaat zien en hoe en door wie het geïnitieerd zal worden, daarover wordt natuurlijk verschillend gedacht. Maar het geloof daarin en alle handelingen daartoe lijken veel te universeel te zijn om enkel af te kunnen doen als zomaar een zonderlinge hersenspinsel.
Ook zien we dat als de mens vandaag de dag haar natuur niet beheerst, ze enorm destructief wordt jegens de schepping en ook jegens haarzelf. Zelfs onze progressieve, beschaafde samenleving is toch weer gebouwd op de verwoesting van enorm veel ongerepte natuur, massale wreedheid jegens miljoenen veedieren en de uitbuiting van heel veel mensen, ook in ons eigen land, waaronder ook kinderen. Complete inheemse beschavingen zijn er uitgeroeid of tot slavernij gedwongen om onze eigen beschavingen te vestigen.
Daar God de natuur en dus ook de mens niet geschapen heeft tot alverwoesting en wijzelf ook voortdurend het gevoel hebben dat het echt anders moet, dat dit zo niet door kan blijven gaan, is een belangrijke aanwijzing dat onze natuur op enige punt in de geschiedenis gecorrumpeerd is geraakt en niet meer in harmonie is met de rest van de schepping.
Dat onze menselijke natuur op een bepaald ons onbekend punt in de tijd gecorrumpeerd is geraakt en deze corruptie door de tijden heen steeds intenser lijkt te worden.
Van bescheiden deelnemers aan een groot kosmisch spel vol mysterie en pracht, waarin alles bezield is en alles goddelijk is en alles en iedereen diep met elkaar verbonden, zien we onszelf nu als machtige goden, eenzaam aan de top, in een koud, kil en verpletterend groot universum vol leegte en duisternis, op een aarde die wijzelf aan het verwoesten zijn.
Onze kennis en inzicht nemen exponentiëel toe, maar we betalen daarvoor wel een steeds hogere prijs, daar onze verwachtingen en maatstaven voor geluk ook exponentiëel toenemen en we ook steeds meer kennis en inzicht verliezen.
De zonde heeft ons denken zo onvoorstelbaar diep beïnvloedt, dat we ons letterlijk niet meer kunnen voorstellen hoe het is om te leven zonder kwaad, zonder vergankelijkheid en zonder lijden. De hel daarintegen kunnen we ons maar al te levendig voorstellen, zelfs nog met behulp van nota bene onze eigen verworvenheden.
Ik denk dat dit al heel prima en heel pijnlijk het antwoord op deze vraag samenvat.
Niet zoveel, gelet op mijn antwoord op vraag 20. De evolutietheorie zelf kan de erfzonde bevestigen noch ontkennen, omdat de leer van de erfzonde enkel een duiding en interpretatie is van hoe wij de mens en haar natuur zien in relatie tot God, elkaar en de schepping.
Maar gelet op wat ik hier verder probeerde te omschrijven, kun je wel stellen dat de leer van de erfzonde enige universele (mystieke) ervaringen van de mensheid samenvat, die tot op de dag van vandaag ervaren worden.
Elke beschaving of elk persoon die roept dat het anders moet, dat we zo niet verder kunnen, is weer een bevestiging. En een ieder die zegt dat de mens helemaal niet zondig is, maar enkel zus en zo hoeft te doen om verlichting te bereiken, zal al heel snel moeten erkennen dat de mensheid heel massaal níét zus en zo doet en wil doen. En dat zij met haar mooie ideeën hoogstens weer een nieuwe levensbeschouwing, denominatie, ideologie of sekte weet te stichten.

Alle al dan niet kolderieke afbeeldingen van hem daargelaten, geloof ik inderdaad dat de duivel echt bestaat, als een gevallen aartsengel die in zijn val ook veel andere engelen heeft meegesleept. Deze kwade engelen worden meestal demonen genoemd en proberen hier op aarde mensen te verleiden zich van God af te keren.
Hun macht is echter beperkt, daar zij maar engelen zijn en ook niet meer verbonden met Gods scheppende en levengevende kracht, zodat je als gewone gelovige met Gods hulp ze kunt weerstaan, zodra je hun tactieken weet te herkennen.
Engelen zijn net als God geslachtloos, omdat zij zich niet voortplanten en eeuwig leven. Traditioneel worden ze vaak als mannelijk afgebeeld inderdaad (hoewel dus niet altijd!), maar dat wordt God ook. Dus als je God een vrouw kunt noemen, dan ook de duivel.

Een streng katholieke basisschooldocente vraagt haar leerlingen wat ze later willen worden. De gebruikelijke beroepen komen langs: brandweervrouw, piloot, dierenarts, noem maar op. Een meisje roept echter: 'Ik wil prostituee worden!' Meteen valt de klas stil en kijkt de docente haar geschokt en streng aan: 'Wát zeg jij me daar!?' Het meisje, al meer bibberend: 'Ik... ik wil prostituee worden...' Waarop de docente van opluchting zucht: 'O, gelukkig, ik dacht even dat je protestant wilde worden.'

Serieus weer: natuurlijk is het beter om gewoon christelijk te blijven en enkel naar een andere kerk over te stappen als je met heel je hart en ziel gelooft dat zij de juiste leer vanuit de juiste bronnen onderricht en naleeft en jouw eigen kerk dat onmogelijk zo kan waarmaken. Zo ben ik onder meer als protestant katholiek geworden, onder meer omdat ik de katholieke leer omtrent de kerk en haar leergezag en haar afwijzing van het sola Scriptura veel logischer, authentieker en consistenter vond met de kerkgeschiedenis.
Vreemd genoeg kan het echter wel zo zijn dat de cultuur en de geloofsbeleving in de andere kerk veel meer kan afwijken van je eigen dan die van een andere godsdienst, ook al is dan de leer natuurlijk heel anders.
Zo liggen qua spiritualiteit het traditionele katholicisme en de islam veel nader tot elkaar dan hetzelfde traditionele katholicisme en een evangelische kerkgemeenschap, ook al heeft het katholicisme op basisniveau natuurlijk meer overeenkomsten qua leer met die evangelische kerk (doch ook flink wat verschillen natuurlijk, die soms zelfs groter kunnen zijn dan de verschillen met de islam).
Ander voorbeeld: bezoek eens een kerkdienst van een oosters-orthodoxe kerk, daarna een kerkdienst van een gereformeerde gemeente en vervolgens een gebedsbijeenkomst in een hindoestaanse tempel. Het zal je dan meteen opvallen dat de vreemde eend in de bijt qua sfeer, ritueel en gezang níét die hindoestaanse tempel zal zijn.
Onderschat dus niet de cultuurshock die het overstappen naar een andere kerk al kan bewerkstelligen, zeker als de betreffende kerk sommige dingen fundamenteel anders leert en een eigen, unieke manier van vieren en bidden heeft.
Het kan zeker een gevoel van thuiskomen geven, zoals het bij mij ook deed toen ik katholiek werd en vervolgens ontdekte dat ik tot dusver eigenlijk altijd wel iets katholieks in mij had in mijn doen en laten. Maar ook een gevoel van vervreemding en soms zelfs een tikje heimwee, als je aan veel gewoonten en soms ook leerstellingen of geboden niet (meteen) kunt wennen.

Het is niet zo dat overgewicht meteen je de toegang tot de hemel ontzegt. Maar vraatzucht kan daar wel degelijk aan bijdragen. En vraatzucht manifesteert zich niet enkel in teveel eten, maar ook in het sowieso veel te veel bezig zijn met (lekker) eten en er zelfs trots op zijn dat jij tenminste zou weten wat echt lekker eten is.
Ook als je iemand bent die het leven van de gastheer of -vrouw zo zuur mogelijk maakt met de sfeer vergallende klachten over dat het eten niet naar jouw onredelijk hoge standaarden bereid is of de portie dan weer te klein en dan weer te groot is, dan leidt je aan een hele nare vorm van vraatzucht en ook hoogmoed.
Ascese heeft altijd een belangrijke rol gespeelt in het christendom en niet alleen daar. Het verzaken van wereldse begeerten, het sober, rein en godvruchtig leven en dus ook zeer gematigd zijn in eten en drinken, het regelmatig vasten en bidden en het kritisch omgaan met entertainment; het zijn zaken die we tegenwoordig nog weleens 'calvinistisch' noemen en waar zich progressief noemende kerken liever niet over preken. Maar ze zijn nog steeds absoluut essentieel om in contact te komen met God en de relatie met Hem te verdiepen. Om juist de diepe vreugde en existentiële vrede te vinden die alleen God te bieden heeft.
Als het christelijk leven jou niet minimaal een paar hele stevige, moeilijke offers op het gebied van luxe, comfort, rijkdom en ook entertainment vraagt, dan kun je veiligheidshalve het beste er vanuit gaan dat je nog niet dicht bij Gods Rijk staat.
Als buitenstaanders nauwelijks verschil opmerken tussen jouw leefwijze en die van niet-christenen, dan is de kans niet onaanzienlijk dat je feitelijk gewoon één van hen bent (geworden). En als je geen tijd hebt om dagelijks uitgebreid te bidden of zelfs om elke zondag naar de kerk te gaan, maar wel om kritiekloos televisie te kijken, op je mobieltje alle social media af te struinen, langer op bed te liggen dan nodig, overvloedig te eten en te drinken en regelmatig uit te gaan, dan mag je zeker weten dat je prioriteiten niet voldoende bij God liggen.
De vraag in de openingspost is misschien wat vreemd en ook vrij veroordelend jegens mensen met overgewicht. Maar het antwoord kan nog weleens ernstiger zijn dan we wel zouden willen.

Blijkbaar ligt de geschiedenis wat gecompliceerder. Ik heb er zelf onvoldoende kennis van, maar had begrepen dat het ook een wisselwerking was tussen kerkelijke en lokale machthebbers en ook tussen katholieken en protestanten. En dat de heksenvervolging vooral opkwam daar waar de macht van de kerk afbrokkelde. Sowieso was het beruchte boek 'De Heksenhamer' naar mijn weten nimmer door de kerk goedgekeurd.
Feit is dat het is gebeurd en er dus mensen waren die oprecht in heksen geloofden en dus meenden dat zij echt kwaad konden doen.
Het is wellicht ook goed je te realiseren dat blinde gehoorzaamheid aan het Vaticaan sowieso niet wordt geleerd, maar in een tijd zonder telecommunicatie en zelfs massale boekdrukkunst dat sowieso onmogelijk kon worden afgedwongen. De meeste gewone mensen hadden geen flauw idee wie de paus was en wat hij wilde en het had ook bepaald een reden dat het concilie van Trente uiteindelijk de priesteropleiding verplichtte. Want ook veel priesters (en bisschoppen) deden maar wat, even boud gezegd.
Wij krijgen per dag meer informatie binnen dan de gemiddelde middeleeuwer in haar hele leven. Ik bedoel maar.
Een interessantere hypothese: stel dat de wétenschap morgen aantoont dat er daadwerkelijk levensgevaarlijke zwarte magie bestaat, waarmee men kan doden, ziekmaken en verwoesten. Zou jij het vervolgen van mensen die zich daarmee bezighouden dan alsnog weer rechtvaardig vinden? En moet de kerk daarin dan de wetenschap volgen?
Of om de hypothese wat moeilijker te maken: stel dat de wetenschap met onderzoeksresultaten over zwarte magie komt die (nog) geen uitsluitsel kunnen geven over de werkzaamheid ervan, zodat we niet zeker weten of het nu echt gebruikt kan worden en dus dood en verderf kan veroorzaken of niet. Terwijl er wel mensen zijn die zich ermee bezighouden.
Wat moeten we dan doen: deze beoefenaars laten begaan, met het risico dat de magie uiteindelijk toch werkzaam blijkt en ze daardoor wel degelijk enorm veel schade en leed kunnen berokkenen, of ze vervolgen, met het risico dat ze toch onschuldig zijn omdat de magie toch niet werkzaam blijkt?
De werking van de heilige Geest is ons een mysterie. Hij leidt de katholieke kerk door de eeuwen heen en zorgt ervoor dat zij ondanks alle kwaad en leugenarij binnen en buiten haar op wezenlijk niveau niet kan dwalen, maar het voert te ver om te willen analyseren hoe Hij dan precies zou werken en wie Hem wel of niet goed zou ontvangen. Hij heeft nota bene zelfs het grote schisma tussen de katholieke en oosters-orthodoxe Kerk en de Reformatie niet tegengehouden.
Mij schijnt het toe dat Hij zich vrijwel alleen met  mystiek en de (katholieke) godsdienst bezighoudt en de politiek en wetenschap vooral aan onszelf overlaat. En dat hoe heiliger je leeft, hoe zwaarder de mogelijkheden zijn om tot zonde te vervallen, maar Hij toch wil dat je naar die heiligheid streeft. Maar alleen dat laatste weet ik redelijk zeker.

Dat schrijf ik dan ook hè. Het is een containerbegrip, dus inderdaad geen levensbeschouwing op zichzelf. Net zoals het theïsme dat ook niet op zichzelf is. Alles wat je over atheïsme schrijft, kun je ook over theïsme schrijven.
Maar niet-gelovigen kan wel een belangrijk kenmerk zijn van een levensbeschouwing, vooral als deze zich actief keert tegen religie. Net zoals in een wereld waarin iedereen postzegels verzameld, het niet verzamelen daarvan alsnog een belangrijke en welbewuste karaktereigenschap kan zijn. En in een wereld waar de meeste mensen vlees eten, het niet eten van vlees wel degelijk een bewuste leefwijze kan zijn in de vorm van het vegetarisme.
Het atheïsme is dus te onderscheiden van het theïsme door het gebrek aan God of goden en in een wereld waarin theïsme gemeengoed is, is zo'n term als atheïsme gewoon handig om snel levensbeschouwingen met dat kenmerk aan te duiden.
Naturisten noemen reguliere campings 'textielcampings', in tegenstelling tot hun eigen campings waar men naakt rondloopt. Het begrip textielcamping wordt buiten die gemeenschap echter niet gebruikt; wij spreken gewoon over campings en over naturisten- of naaktcampings.
Maar in een wereld waar het naturisme de standaard zou zijn en het dragen van kleding uitzonderlijk, zal het woord 'textielcamping' juist weer gemeengoed zijn en zal de naaktcamping als gewone camping worden aangeduidt. Dat is misschien niet zo leuk voor de textieldragers, dat hun unieke, gevarieerde campings zomaar even in één term worden weggezet, maar voor het gemakkelijk en snel aanduiden van hun campings is zo'n woord wel handig. Zeker als je als naturist niet op een camping met aangeklede mensen wil terechtkomen.
Het spreekt dan voor zich dat wanneer in die wereld de textieldragers langzaam maar zeker de meerderheid zouden gaan vormen, de terminologie ook daarop aangepast zal worden. Dan worden de gewone campings ineens naturistencampings en textielcampings de gewone campings.
 
Je redeneert nu wat inconsequent. Als atheïsme geen levensbeschouwing op zichzelf is, dan is theïsme of religie dat ook niet, daar het beiden containerbegrippen zijn. Net zoals er atheïsten zijn die wetenschap omarmen of juist wantrouwen, zo zijn er ook theïsten die dat doen.
Een wantrouwen jegens de wetenschap komt altijd uit de eigen levensbeschouwing voort, die theïstisch of atheïstisch kan zijn. En ook bij een theïstische levensbeschouwelijk hoeft er geen oorzakelijk verband te zijn tussen dat wantrouwen en het geloof in God. Er zijn immers theïstische levensbeschouwingen die net zo positief tegenover de wetenschap staan.
Ook dit komt op mij wat inconsequent over. Je schrijft zelf immers dat atheïsme enkel en alleen behelst dat het het bestaan van God of goden niet erkent en dus verder niets zegt over de betreffende levensbeschouwing die de atheïst aanhangt. Zodra een levensbeschouwing dus geen God erkent, moet deze volgens jouw definitie wel atheïstisch zijn. Dat zegt verder dus niets over de levensbeschouwing zelf, dus kun je ook niet stellen dat de levensbeschouwing dan ook niet zus en zo kan leren.
Wanneer iemand niet in God gelooft, maar wel in een hiernamaals, dan moet zij dus wel net zo atheïstisch zijn als iemand die beide concepten afwijst, omdat het wel of niet geloven in God als enige bepaalt of iemand atheïstisch of theïstisch is. Wat zij dan verder wel of niet gelooft is vervolgens irrelevant voor beide begrippen.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Het is een beetje wat je bij veel wokers ook hebt: bij hen kun je het enkel óf verkeerd doen, óf niet goed genoeg. En het is altijd jouw schuld. We zijn het hier blijkbaar samen eens over de rol van rijkdom in de wereld, maar in plaats van daarop bij wijze van spreken een biertje te drinken, vind je het toch weer nodig een off-topic sneer naar de paus te maken en dus indirect naar mijn geloof. Alsof je het ondraaglijk vindt dat we het ergens onbekommerd over eens kunnen zijn en we elkaars gelijken hierin kunnen zijn.
En uiteraard haal je in een andere post weer het misbruik erbij, want dat heb je ook zo'n beetje tot sport verheven, zelfs in topics die daar helemaal niet over gaan. Want hoewel misbruik echt óveral voorkomt en ook volop en massaal door seksueel actieve en niet-gelovige mensen wordt gepleegd, vind jij het blijkbaar toch iets typisch katholiek en typisch iets voor het celibaat. Niet alleen ontzettend naïef en schadelijk om zo te denken, maar het levert dus blijkbaar ook trollgedrag op hier.
Wel, hoe vervelend je het ook mag vinden, ik ben en blijf gewoon katholiek. Ondanks alle schandalen en zonden, waar ik prima voldoende van op de hoogte ben en waar ik jou dus echt niet voor nodig heb (waarschijnlijk ook erover heen gelezen dat ik nota bene hier allang erkende dat vroegere pausen wél decadent leefden?). Deal with it.

Je hebt het nu precies over een paus die juist heel sober leeft en zelfs niet in het pauselijk appartement verblijft, maar in het gastenverblijf. Een paar eeuwen geleden zou je wellicht een goed punt hebben, maar deze en ook de vorige paar pausen leven op geen enkele wijze decadent.
Overigens begin ik dit soort onderhuidse sneren richting de kerk in allerlei topics van jou een beetje zat te worden. Als je niets beters weet toe te voegen aan dit forum dan dit soort fratsen, zwijg dan liever. Hier willen we gewoon ongestoord over en vanuit het geloof praten en als je dat stom vindt, dan houdt niets je tegen je terug te trekken van dit forum. Ik heb deze post van jou dan ook gerapporteerd.

Je hebt het nu precies over een paus die juist heel sober leeft en zelfs niet in het pauselijk appartement verblijft, maar in het gastenverblijf. Een paar eeuwen geleden zou je wellicht een goed punt hebben, maar deze en ook de vorige paar pausen leven op geen enkele wijze decadent.
Overigens begin ik dit soort onderhuidse sneren richting de kerk in allerlei topics van jou een beetje zat te worden. Als je niets beters weet toe te voegen aan dit forum dan dit soort fratsen, zwijg dan liever. Hier willen we gewoon ongestoord over en vanuit het geloof praten en als je dat stom vindt, dan houdt niets je tegen je terug te trekken van dit forum. Ik heb deze post van jou dan ook gerapporteerd.

Dat zeg ik toch niet?
Ik zeg dat als je redeneert op de manier van evangelistische Amerikanen (die stellen dat hetero 'default' is) je tot de conclusie moet komen dat niet geloven default is.
Daarmee de 'default' bal dus terug kaatsen naar degene die hem speelden.
Overigens is een stelling over wat default is altijd arbitrair, dat is juist zo komisch aan dat 'argument': het is in feite geen argument.

 
Nee, het één volgt niet uit het ander.
Ook niet-geloven is iets dat je van je ouders en omgeving mee krijgt.  Impliceert dat dan dat geloof een bewuste keus is die tegen de gangbare natuur in gaat? Nee, die twee hebben niets met elkaar te maken.
Bovendien is het niet zo dat een bewuste keus altijd tegen de gangbare natuur in gaat. Nog los van de vraag wat je onder gangbare natuur verstaat en of die gangbare natuur maar één ding kan zijn.    

Nu wil ik niet sandingisakill beamen in de door jou geciteerde uitspraken, maar ik vraag me wel af waarop je de stelling dat niet geloven de 'default' zou zijn precies baseert.
Verreweg de meeste mensen zijn immers religieus, vanaf de dageraad der mensheid tot nu hebben mensen uiteenlopende religies aangehangen, veel elementen uit ook seculiere culturen zijn uit religie ontsprongen, in tijden van nood vallen niet weinig niet-religieuzen vaak weer terug in religieuze gedragingen en volgens niet weinig atheïsten is het geloof zelfs iets wat je automatisch meekrijgt van je ouders en omgeving, implicerend dat atheïsme dus een bewuste(re) keuze is die tegen de gangbare natuur ingaat.
Alle aanwijzingen lijken dus precies het tegenovergestelde te impliceren van wat jij nu stelt.

Er kunnen uiteenlopende redenen zijn waarom iemand geen kinderen wil. Zelf wil ik ze niet, onder meer omdat ik de offers bij het zorgen voor een kind de vreugden niet waard vind (waarbij die vreugden ook niet vanzelfsprekend erbij komen!), ik zelf ook niet voor een kind zal kunnen zorgen en een mogelijk erfelijke aandoening heb waar ik mijn kind of kleinkind niet mee wil belasten. Misschien zijn dat voor jou geen legitieme redenen, dat kan en dat mag ook, maar dat is wel hoe ik het in mijn geweten afgewogen heb.
Maar ook zonder kinderen is een huwelijk voor mij een te zware belasting, zeker als ik een vrouw zou treffen die de meer traditionele rollenpatronen zou willen aanhouden (wat nu eenmaal een grotere kans is in een christelijke wereld) en mij dus als hoofd van het gezin wil beschouwen. Die rol en verantwoordelijkheid kan en wil ik niet op mij nemen.
Die verleidingen zullen binnen een huwelijk echter ook blijven; je kunt nu eenmaal niet altijd vrijen wanneer je maar wil. Zelf geef je in je schrijven aan de meest natuurlijke gezinsplanning voor te staan, juist om zelfbeheersing te leren. Ook is het sowieso niet goed om te trouwen louter om je lusten te bevredigen.
Uit ervaring weet ik echter dat met die verleidingen te leven valt en met Gods hulp over het algemeen goed te weerstaan zijn als je dat eenmaal gewend bent en je je beseft wat het inhoudt als je eraan toegeeft. Ze kunnen zelfs in heftigheid verminderen, zeker als je de omstandigheden waarin ze oplaaien zoveel mogelijk uit de weg gaat.
Daarbij heeft het huwelijk weer haar eigen beproevingen en valkuilen, soms nog zwaarder dan die van het ongehuwde leven, en lang niet iedereen weet die te weerstaan.
Elke leefwijze heeft haar zegeningen en offers, haar vrijheden en haar beproevingen. De vraag is alleen welke offers je welke zegeningen waard vind en welke beproevingen je wel of niet wil of kan doorstaan. Die afweging kun je echter alleen in je geweten met God zelf maken, want uiteindelijk bepaalt Hij welke roeping je wel of niet hebt.
Ik zou zelf mensen nooit als 'last' willen omschrijven. Een bejaarde zonder kinderen is geen last. Een bewust ongehuwde is geen last. Een ziek, zwak of behoeftig iemand is geen last. Het zijn net zo goed kinderen van God, door Hem gewenst en geliefd.
In plaats van als een last zou je ze ook als een kans kunnen zien om Gods opdracht tot zorgzaamheid en hulpvaardigheid in het bijzonder waar te maken. God heeft ons daartoe alle mogelijkheden gegeven, dus daar ligt het probleem niet.
Als drie broeders samenleven en de eerste zwijgt in gebed, de tweede is ziek maar dankbaar en de derde zorgt voor beide anderen, met goede wil, dan doen ze alledrie evenveel, ze zijn bezig met hetzelfde werk.
-Een Egyptische woestijnvader

Waarbij ik overigens nog wil zeggen dat mijn ouders qua kleinkinderen niets te klagen hebben.

Ik heb het artikel ook gelezen. En ik denk dat het aan iets vrij belangrijks voorbij gaat, namelijk de vraag in hoeverre het katholieke basisgeloof nog wordt beleden. Veel zogenoemde progressievelingen geloven niet (meer) in de opstanding van Christus, in de noodzaak van het Offer ter vergeving van zonden, in de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie en de andere sacramenten, in de Kerk als het Lichaam van Christus en in God als drie echte Personen die een echte relatie met je aangaat en echt geeft om wat jij wel of niet doet.
Dat zijn echter wezenlijke kenmerken van het katholieke geloof. Vooral de eucharistie is echt het kloppend hart. Ontken je dat sacrament door het enkel als een symbolisch ritueel te zien en niet als de consecreatie van brood en wijn tot het Lichaam en Bloed van Christus, dan ontken je het enige echte bestaansrecht van het katholieke geloof.
Vaticanum II is dan ook eigenlijk een vrij orthodox concilie. In tegenstelling tot wat het artikel beweert, schafte het concilie het Latijn níét af en schafte het ook níét de mondcommunie af, het sacrament van de biecht, het gregoriaans, de algemene plicht de liturgie nauwkeurig te volgen in woord en gebaar, de katholieke moraal omtrent seksualiteit en ethiek, etc.
Zou je een mis volgens de bepalingen van Vaticanum II zelf opdragen in de huidige liturgie, zoals je die dus daadwerkelijk vindt in haar documenten en besluiten, dan zal de mis onvermijdelijk conservatief tot zeer orthodox overkomen. Maar dat wordt dus lang niet overal meer zo gedaan.
De polarisatie destijds, die nu grotendeels geluwd is, ging dus niet over naar binnen of naar buiten treden, of over het wel of niet terugwillen naar de jaren vijftig of naar de jaren zestig. Het ging over wat wezenlijk is binnen het katholieke geloof, over in hoeverre je met een eeuwenoude geloofstraditie kunt breken als deze niet voldoende zou aansluiten op de tijdsgeest.
Het was dus meer een strijd tussen orthodoxe gelovigen en vrijzinnige gelovigen. Een strijd zonder winnaars, want God blijft zich sacramenteel steeds meer terugtrekken middels het sluiten van steeds meer parochies en zowel vrijzinnigen als orthodoxen weten nauwelijks (structureel) niet-christenen tot het katholieke geloof te trekken.

Fair enough. Maar voor de rest blijf ik wel bij wat ik geschreven heb. Om weer protestants te worden, zou ik alsnog overtuigd moeten worden van haar 'bronnenleer'. En dan ook nog zeker moeten weten naar wélke protestantse kerk ik dan zou moeten gaan. Daar 'kerkhoppen' echter bepaald niet mijn bedoeling is, blijf ik nu gewoon trouw katholiek

Ik blijf de kerk trouw, hoe dan ook. Ergo: als ik bemerk dat God het wel opvallend veel met mij eens lijkt te zijn, dan ga ik er vanuit dat ik een eigen godsbeeld aanbid en niet God zelf.
Ik ga er dus vanuit dat in een gezonde relatie met God er altijd iets zal zijn waar ik het niet mee eens kan zijn, of waar ik het (heel) moeilijk mee zal blijven hebben. En dat zijn de dingen waar ik God dan maar op moet vertrouwen, dat Hij zijn Kerk niet zal laten dwalen en uiteindelijk alles zelf in de hand heeft.
Ik ben dan ook als protestant niet toegetreden tot de katholieke Kerk om beleidsredenen, maar onder meer omdat ik de protestantse kijk op Bijbel, Kerk en heilsgeschiedenis niet langer als consistent en waar kon beschouwen.
En dan kom je vrij automatisch toch uit bij die vreemde, mysterieuze katholieke kerk die ondanks alle verschrikkingen binnen haar en alle ergernissen die ik hier en daar nog altijd heb jegens haar, zowaar toch heel veel zinnigs en authentieks weet te zeggen en een uniek geheim in zich draagt dat door alle eeuwen heen gelovigen blijft trekken.
Ik ga er dan ook vanuit dat als ik straks in de hemel kom, minimaal negentig procent, zo niet alles, van wat ik over Hem gezegd en geschreven heb, volslagen onzin zal blijken te zijn. En dan zal ik er hopelijk alleen maar hartelijk om kunnen lachen, samen met Hem.

Dat schrijf ik dan ook niet. Ik schrijf enkel dat buitensporig veel aandacht voor een bepaalde bevolkingsgroep wel enigszins die indruk kan wekken.

Maar het dogma werd dus wél aangenomen. Hier, of alreeds in het eerste Concilie van Nicea, had God zijn Kerk kunnen corrigeren, als Hij geen Drievuldigheid zou zijn geweest en Christus niet God en mens. Maar dat deed Hij niet.
De mens kan weliswaar geloven wat zij wil, maar de Kerk kan níét verkondigen wat zij wil. De mens moet erop vertrouwen dat er in de geschiedenis altijd een grondslag en pijler van de Waarheid is (vgl. 1 Tim. 3, 15), die de poorten van de hel niet zullen overweldigen (vgl. Matteüs 16,18), waarin hij God altijd kan leren kennen zoals God gekend wil worden.
Ook als binnen de Kerk zwaar gezondigd wordt, kan zij enkel de waarheid blijven verkondigen omwille van de rechtvaardigen. Daardoor kunnen we bijvoorbeeld veel van haar misdaden veroordelen, juist omdát zij door haar eigen verkondiging had kunnen weten van Gods wil. Want de zonde brengt tijdelijk kwaad, maar een dwaalleer eeuwig kwaad als daardoor de kennis over God en zijn goddelijke Wil verduistert blijft.
Daarom kan de Kerk nooit wezenlijk dwalen. Natuurlijk kan ze door de eeuwen heen eigen accenten leggen op de verkondiging en verschillende minder wezenlijke theologieën aanvaarden, verwerpen of vrij voor eigen overweging laten. Maar als het gaat om het wezen van God zelf en om het Evangelie, dan kan zij geen dwaalleer verkondigen.
Dat is dan ook de reden dat katholieken, oosters-orthodoxen en protestanten op de meest wezenlijke dogma's met elkaar overeenstemmen, want zelfs schisma's mogen mensen niet wezenlijk tot dwaling brengen. Enige dwaling is onvermijdelijk bij dit soort ontwikkelingen, maar God blijft wel God.
Voor het zuiver houden van zijn leer heeft Hij in katholiek verstaan apostelen en hun opvolgers ofwel de bisschoppen aangesteld, die tot op de dag van vandaag zijn leer verkondigen. Zij hebben ook de volmacht om vermeende profeten, profetieën, visioenen en verschijningen te onderzoeken op echtheid, onder meer op basis van deze leer.
Profeten zijn immers net zo goed gebonden aan de leer, ofwel aan de geloofstraditie, en kunnen daarop dus gecontroleerd worden. Zij staan immers niet boven de Openbaring, maar zijn daaraan des te meer gebonden.
Wanneer een profeet iets verkondigt dat tegen de leer ingaat, dan dient hij of zij verworpen te worden. En wanneer een profeet wezenlijk nieuwe openbaringen verkondigt, dan dient hij of zij verworpen te worden, daar de Openbaring voltooid is in Christus. Elke profetie is dus altijd van tijdelijke, private aard, toegespitst op de noden van de betreffende tijd en of regio.

Misschien moet je juist God zijn om dat wél volmaakt te kunnen verdragen.

Misschien moet je juist God zijn om dat wél volmaakt te kunnen verdragen.