Gaitema

Ik doe iets soortgelijks op mijn werk vaak. Als het er weer eens op lijkt dat we een deadline niet gaan halen. Dan stel ik tijdens de stress altijd de vraag "Gaat er iemand dood als we het niet halen?". Dat is eigenlijk nooit het geval en brengt een beetje rust in de tent (*).
(*) je begrijpt dat ik niet in een ziekenhuis werk

Er belt een dame aan die een deuk in mijn auto heeft gereden. "Zijn er doden bij gevallen?". 

Wees als een draak; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op. (Job 41)

Boss: "Finish your work, or you wil be late."
Mullog: "How do you mean late?"
Boss: "Well, late as in the Late Mullog".
(Vrij naar Douglas Adams)
 

Ik zou dat ook niet bij élke organisatie doen.
"Gaat er iemand dood als we het niet halen?"
"Jazeker."
"Oh, wie dan?"
"Jij."
"..."

Dat het bv in orde is om op sabbat aren te plukken en te eten.
Doch zo gij geweten hadt, wat het zij: Ik wil barmhartigheid en niet offerande, gij zoudt de onschuldigen niet veroordeeld hebben. (Mat.12:7)

Tanden op elkaar. Sommige mensen zijn luchtiger en vrolijker dan anderen. Zelf ben ik nogal melancholisch en somber van karakter. Ik ga niet flierefluitend door het leven. Van depressies weet ik ook alles. De vreugde en vrede zitten diep van binnen, vooral in de wetenschap dat God mij liefheeft, altijd voor mij heeft gezorgd en daar nu niet ineens mee zal ophouden. "God heeft ons geen kalme reis beloofd maar wel een behouden thuiskomst." Ook heb ik ontdekt dat het absoluut niet helpt om je zorgen te maken. Een goede vriend van me zei eens tegen me, toen alles tegen leek te lopen: "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?" Dat hielp me om de boel te relativeren. Maar gemakkelijk is het absoluut niet.

Ik ben het wel deels met je eens, maar het lijkt me ook weer niet dat Robert Frans zonder liefde handelt. Dat is een onnodig kwetsende opmerking.

Hij citeert het Oude Testament waarin meermaals voorkomt dat de profeten namens God zeggen: Hou op met die schijnvertoning van offers maar bekeer je en bescherm bijvoorbeeld weduwen en wezen in plaats van ze tot slaaf te maken of andere manieren om het recht te buigen. Jacobus zegt later ook heel duidelijk geloof zonder goed te doen is dood!

Mooi!! Dat is hoe ik gevoelsmatig denk dat Jezus het bedoeld, zeker weten doe ik dat niet.
Maar het is wel dát wat het christelijke geloof nog in mij losmaakt; dat wat je voor je naaste doet, doe je voor Mij. Niet omdat het "moet'' maar omdat het goed is. Dat is mijn lijntje nog, dat lijntje met Hem.
 
 

Ik ben het wel deels met je eens, maar het lijkt me ook weer niet dat Robert Frans zonder liefde handelt. Dat is een onnodig kwetsende opmerking.

Je smiley is ongepast.
Je denkt dat als mensen gescheiden leven, dat het dan wel goed is ? Jij denkt dat het een kind wat uitmaakt of zijn ouders gescheiden zijn of gescheiden leven ?  Dat levert een kind toch gewoon dezelfde schade op en misschien nog wel meer. Jij denkt dat als pa en ma gedwongen celibatair leven, dat dat geen extra frustratie oplevert en jij denkt dat het kind daar geen extra schade van ondervindt ? Jij denkt dat als ze bij samenwonen elkaar de tent uitvechten, dat dat weg is als ze gescheiden leven ?
Denk je niet dat het voor een kind beter is als zijn ouders allebei een nieuwe partner hebben en dar rust in vinden ? Is dat niet beter dan de frustratie van gedwongen celibaat ?
Je hebt soms wel een heel theoretische blik op de werkelijkheid en toont aan dat het ook voor priesters wel eens heel lastig kan zijn om om te gaan met zaken die ze totaal niet kennen.
Met je insteek dat koste wat kost de regels gehandhaafd dienen te worden, geef je aan wel degelijk legalistisch te zijn. Het maakt niet uit of er levens verwoest worden. Het maakt niet uit of het kind nog meer schade oploopt. De regel ZAL en MOET gehandhaafd worden.
En ja, dan ben je dus inderdaad legalistisch.
 
En dan gaarne niet zeggen dat ik dan de huidige losbolligheid promoot, want dat doe ik geenszins. Ik vind dat mensen veel te makkelijk en onnadenkend trouwen, kinderen krijgen en veel te makkelijk weer scheiden. Daar mag best iets aan gebeuren.
Maar het volledig doorschieten de andere kant op met legalistische maatregelen is niet de oplossing.
De oplossing is om liefdevol naar oplossingen te zoeken in ieder geval. En dat is niet jouw insteek. Jouw insteek is: handhaven !!

Nee, over het algemeen niet, maar ze zijn er dan wel op uit om het echtpaar te helpen om het huwelijk waar mogelijk weer te repareren, of op een zo goed mogelijk wijze te leven met of apart van elkaar binnen het huwelijk. Ik meende dat hier werd gesproken over het helpen van echtparen in het algemeen en mijn visie is dus dat dat niet per se enkel door gehuwden gedaan kan worden.
Deze twee punten vind ik erg interessant, om twee redenen. De eerste is dat in beide citaten op geen enkele wijze minderwaardig of respectloos over de veronderstelde positie van de vrouw wordt gesproken. Ik heb wel meer traditionelere katholieke teksten hierover gelezen en geen van allen beschreef de traditionele rol voor de vrouw als minderwaardig. Integendeel zelfs.
Dat minderwaardige spreken is volgens mij vooral het domein van harde mannenhumor en van bepaalde feministische groeperingen.
De tweede is dat het kerkelijk spreken de positie eigenlijk helemaal niet gebiedt, maar er vanuit gaat dat vrouwen in die positie het beste tot hun recht komen. En dat ze niet gedwongen mogen worden buitenshuis te werken. Je moet mensen dan ook niet gebieden om een rol aan te nemen die hen niet past.
Vrouwen die willen werken of moeten werken omdat ze niet gehuwd zijn, moeten dat gewoon doen; in genoeg tijden was dat heel normaal en nu ook. Maar vrouwen die huisvrouw willen zijn binnen hun huwelijk, moeten dat ook gewoon doen. Dat is net zo goed prachtig, waardevol en verantwoordelijk werk.
Als je dan kijkt naar de praktijk in onze samenleving qua werk en huishouden, dan zie je ook dat vrouwen meestal parttime werken, voor een verzorgend beroep kiezen en dat in een huwelijk de man vaak toch het meest werkt. Ook zijn er teveel vrouwen die bijvoorbeeld na een scheiding niet voldoende financiëel onafhankelijk zijn. Daarnaast worden in onze samenleving ook weleens eisen gesteld die vrouwen lang niet altijd passen. Zo vrouwvriendelijk zijn wij eigenlijk ook lang niet altijd.
Waarom zouden per se meer vrouwen bijvoorbeeld in de techniek moeten werken, terwijl vrij duidelijk blijkt dat er heel weinig animo onder meisjes is om de opleidingen daarvoor te doen? Waarom moeten meer vrouwen per se topfuncties bekleden, terwijl veel vrouwen de daarvoor te brengen offers helemaal niet willen brengen? Waarom wordt in reclames en damesbladen zo ontzettend veel nadruk gelegd op een druk, enerverend bestaan voor de vrouw?
Wat ik al zei: als een vrouw zulke dingen wil, dan moet dat natuurlijk gewoon kunnen en moeten de geschikte wegen voor haar daartoe openliggen. Maar als ze die wegen niet wil gaan, wel, prima toch? Als ze maar gelukkig en zelfredzaam is, binnen of buiten een huwelijk.
Wat, weer directer terugkomend op je punt, ook interessant is, is dat in kerken met gehuwde geestelijken, zoals protestantse kerken en de oosters-orthodoxe Kerk, van oudsher er helemaal niet zo verschillend naar het huwelijk wordt gekeken. Goed, de orthodoxe Kerk kent scheiding bij overspel, maar dat is het dan ook wel. En tot een paar decennia geleden was in vrijwel geen enkele protestantse kerk scheiden toegestaan.
De visie op het huwelijk en de pastorale praktijk heeft mijns inziens dus geen aantoonbaar verband met de celibataire leefwijze van katholieke geestelijken; ook al omdat het celibaat niet altijd bestaan heeft. Gehuwde en niet-gehuwde geestelijken zijn beiden evengoed in staat om een echtpaar van pastorale zorg te voorzien.
Daarbij mag je binnen de katholieke Kerk in principe gescheiden van elkaar leven, ook als door de geleden huwelijksschade betekent dat je dat in de praktijk je leven lang zult doen. Je kunt dan alleen niet hertrouwen.

Hij hield nog van haar en zij van hem? In mijn praktijkgeval is/was dat alles behalve duidelijk. 

Ach weet je, ik mag dat allemaal nog ontdekken. Mijn vrouw met de gave van profetie heb ik daarom ook even naar haar gebedsleven gevraagd en ze zegt: "ik bid vast wel meer dan 5 uur per dag, want ik praat de hele dag door tegen God." 
 
O Help Heer, sta me bij... Wholla, het begin is er ?

Het was ook absoluut niet bedoeld om iemand iets op te leggen. Gebed als verplichting! Ik moet er niet aan denken! Misschien moet ik mijn diepste zielenroerselen even een tijdje voor me houden. 
Ook dat is waar. Let wel dat in de door jou aangehaalde tekst staat "opdat zij den Heere zouden zoeken.....". Heb jij er een gedachte over waarom God daar belang aan zou hechten?
Ook dit heb ik gelukkig mogen ervaren! Dank je voor het delen.

Dat lijkt me een goede geloofsoefening. Het gekke is, ik ben eigenlijk best wel een slechte bidder. Soms bid ik alleen maar bij het eten ?
Dat ben ik nu weer meer aan het oefenen. Voor jou bidden bijvoorbeeld 

Ik kan het zelf wel uitleggen. Echter  ik ben benieuwd naar jouw uitleg. Tegenstrijdig vond ik het in het verleden dat Jezus geloof vraagt, maar toch oordeelt op basis van onze daden. En jij?

Daar moet ik een keer even voor zitten
Trouwens, gaan door de rijen met een profetie is een mooi gebruik in de charismatische wereld. Mensen worden er echt door bemoedigd als God een Woord van kennis voor hen heeft, zoals dat genoemd wordt in evangelische jargon. Ik ben het zelf nog niet tegen gekomen, moet ik eerlijk zeggen. Wel dat mensen die geraakt werden door een preek naar voren mocht komen. Ik voelde me met vele anderen geraakt en toen ging het als volgt, de Amerikaanse spreker zei dat er iemand in de zaal is die niet bij de gemeente hoorde en met iemand mee gekomen is, of die bij hem wilde komen. Ik keek om me heen en ben toen naar hem toe gelopen met een vuur rood hoofd. Ik was toen als pkn-er met een vriend mee gekomen. Hij had hele liefdevolle bemoedigende woorden. Ik zou volgens God niet zijn wat ik lijk dat ik ben. Ik ben namelijk een boom van een vent van rond de 110 kilo en 1,97 m lang. Echter ben ik volgens God heel liefdevol. Ik moet me alleen niet door anderen in wat ze zeggen naar beneden laten halen.. God zou me tijd geven om me hiervan te herstellen. Te genezen van mijn gevoel van minderwaardigheid dus..
Ik had verwacht dat God me om mijn zonden zou berispen, maar Hij noemde mij juist heel liefdevol. God wist me echt ermee diep te raken. Niet trouwens om mijn ego te strelen, maar juist om niet langer zo hard voor mij zelf te zijn en mij zelf te veroordelen.
God oordeelt juist vaak helemaal niet. We veroordelen steeds ons zelf.
Wat me toen op viel is dat God naar iedereen die Hij aansprak heel positief en opbouwend is 

Jullie zijn ook milder geworden in commentaar door de jaren heen ?
Het valt me inderdaad op dat hij rustiger aandoet. Geen rake klappen meer ? Maar goed, de profetie over 2018 vind ik van hem zelf best wel oppervlakkig en een tikkeltje welvaartsevangelie klinkend.
 

Je slaat de spijker op zijn kop.

Daarin zit denk ik vaak het verschil. Dat we geloven in een levensopdracht, ook ten aanzien van ons partner, waar iemand die geen Christen is dat doel niet zo nastreeft. 

@Gaitema,
Mooi, dat je toch ook de liefde centraal stelt. 
 
 

Ja mooi is dat idd.   Er komen sowieso weinig Nederlandse woorden in de bijbel voor, met uitzondering van de Nederlandse vertalingen. 
Het woord kerk gebruiken we in het Nederlands voor waar in het Grieks "ekklèsia" staat. En dát woord zul je ruimschoots in de Griekse grondtekst van het nieuwe testament tegenkomen.
(In het kerklatijn "Ecclesia".)

Toch een rustdag. Is dat ook vanwege het Sabbathgebod of beredeneert de Katholieke Kerk het anders?
Bijzonder hoe de kerk in Belfast nog zo sterk leeft. Wel apart hoe ze dan met de zondag omgaan. Anders dan de Nederlandse protestanten. In het dorp waar ik vandaan kom is eens de actie tegen de 24 uurs economie landelijk door georganiseerd, door een vrij evangelische dominee.  Hoewel ik ruim met de Sabbath om ga, begrijp ik wel dat er weerstand is tegen het werken op zondag. De kleine zelfstandige christelijke winkeliers zitten daar ook mee. Ze moeten wel mee, tegen de groten aan, maar willen ook naar de kerk en zondags vrij zijn. Leeft die discussie in die christelijke landen niet?
Polen is denk ik voor meer dan 80 procent katholiek. Het aantal kerkgangers is het hoogste van Europa, maar dat zit geloof ik rond de 50 procent. Net als New York
Urk trouwens ruim 95 procent en Spakenburg 70 procent
Rotterdam 3 procent