LodewijkNapoleon

Quote: Op zondag 08 maart 2009 19:24:35 schreef anastasia het volgende: Laten we wel wezen, voor christenen komt de lol ook pas nadat we het aardse verlaten hebben en is hier eigenlijk ook niemand aanwezig voor zijn lol. Mooi schijnmanouvre. Maar kom eens met wat aanwijzingen op de proppen dat reincarnatie als iets positiefs gezien werd? Het is niet ondenkbaar dat het Boedhisme zelfs ontstaan is als reactie op een oneindig reincarnatie-denken.

Quote: Op zondag 08 maart 2009 19:20:14 schreef Barbapapa het volgende: Ik kan wel allemaal Bijbelteksten aandragen, maar dat vinden ook sommigen niet leuk. Dat zou ook niets helpen, want dan zou ik ze weer anders uitleggen, waarna jij weer zou zeggen dat mijn uitleg vergezocht is enz. enz.

Quote: Op zondag 08 maart 2009 19:11:20 schreef anastasia het volgende: Krishna is de vorm die in die incarnatie gekozen is. Die vorm, dat vlees, die ouders. De "entiteit" die in deze vorm gekomen is heeft heeft dat volgens de overlevering op cruciale momenten vaker gedaan en zal het in de toekomst vaker doen. Er is dus wel degelijk sprake van herhaaldelijk in het vlees treden re-incarnatie. Het ligt er een beetje aan welke visie je volgt hierop (en dat zijn er nogal wat!) maar dan is het een incarnatie van Svayam Bhagavan zélf wat toch wat anders is dan de reincarnatie van mense

Quote: Op zondag 08 maart 2009 17:35:15 schreef anastasia het volgende: Het is niet iets negatiefs, en het is ook geen ontsnappen maar meer een ontstijgen. Je kunt er de kwalificatie aan geven die je wilt, maar niemand reincarneert in die visie omdat 'ie het leuk vind. Hooguit uit een moreel plichtsgevoel, maar ook dan slechts bij wijze van uitstel. Kan je iets van een tekst o.i.d. uit het hinduisme reproduceren die dat anders ziet dan?

Quote: Op zondag 08 maart 2009 17:35:15 schreef anastasia het volgende: Het is niet iets negatiefs, en het is ook geen ontsnappen maar meer een ontstijgen. Zelfs een ziel die niet meer hoeft te incarneren kan daar altijd nog voor kiezen om het wel te doen. Krishna is daar een voorbeeld van, Nee, de incarnatie van Krishna heeft niets met reincarnatie van doen. Waar haal je dat vandaan dan?

Quote: Op zondag 08 maart 2009 16:17:08 schreef Iriacynthe het volgende: Nu, dat het zelf verloren gaat bij reïncarnatie is voor zo ver ik weet in het hindoeïsme niet het geval? Dat is mijn voorlopige indruk. Probleem is natuurlijk dat de taal en definitiesystemen zo ontzettend verschillen dat het moeilijk is om vergelijkingen te maken. Je zou bv. ook kunnen zeggen dat er in het hindoeisme niet zoiets als een 'ik' bestaat zoals wij het kennen na 20 eeuwen Christendom.

ik denk dat ik er zojuist een gehad heb. Ben echt doodop na alle meemaaksels van het weekend, maar het ziet er naar uit dat er toch 'bevallen' gaat worden. * Pius klopt af, want een klein uur is nog erg pril

Quote: Op zondag 08 maart 2009 15:50:23 schreef anastasia het volgende: Reincarnatie is niet duivels. Jezus bestaan is een reincarnatie bestaan. Hij was voor hij geboren werd, hij ging dood (en hij stond op) en is nu nog steeds en zal weerkomen. Laat ik duidelijk zijn; bp's uitleg werp ik verre van me, maar eveneens kan ik me in deze uitleg niet vinden. Bij reincarnatie gaat het 'zelf' verloren, en met de incarnatie en de pre-existentie, alsook de Wederkomst trouwens, is dat niet het geval. Dat is gewoon een duidelijk verschil. Overigens is dat ook wel een reden om niet bang te

Quote: Op zondag 08 maart 2009 10:27:18 schreef BookerT het volgende: Wat mij soms zo verward zijn de overeenkomsten tussen hindoeisme en christendom. Mij niet. Je kunt het heel praktisch bekijken en stellen dat binnen een spectrum dat zo ontzettend breed en veelkleurig is, je altijd wel overeenkomsten met wát dan ook zult vinden. Probeer het maar eens met hindoeisme en de Islam, of hindoeisme en eh... de SP. Ook idieëel gezien is er niet echt een probleem, integendeel. Als er één God is, voor iedereen, dan zul je daar ook overal sporen van terugzien. Dat is alleen maar tek

What would do think if I sang out of tune, Would you stand up and walk out on me. Lend me your ears and I'll sing you a song, And I'll try not to sing out of key. Oh I get by with a little help from my friends, He gets high with a little help from his friends, Oh I'm gonna try with a little help from my friends. What do I do when my love is away. (Does it worry you to be alone) How do I feel by the end of the day (Are you sad because you're on your own) No, I get by with a little help from my friends, Mmm I get high with a little help from my friends, Mmm I'm gonna to try with a little h

* Pius trekt z'n tutuutje aan, doet z'n hoge hakken aan en aldus is Pia van topicdeelname verzekerd. My two cents: Ergens een inkopper natuurlijk, maar aan de basis staat volgens mij gewoon angst. Angst afgewezen te worden, angst om pijn te worden gedaan, enz. Alleen kunnen vrouwen vaak veel beter de schijn ophouden, het is een beetje de vloek van een kunstje te goed kunnen als je het mij vraagt. 't zijn vaak van die dingen waarbij falen-met-opgeheven-hoofd meestal veel doelmatiger is. Quote: Op zaterdag 07 maart 2009 17:15:03 schreef WonderfulStar het volgende: is dat ech

Je hebt het onderwerp al even aangeraakt, maar kun je misschien nog meer vertellen over de kennisexport? Zeg maar het Westland als brainport op het gebied van de tuinbouw? In Oost-europa bijv. dat is niet ál tever weg, daar heeft men ruimte, op diverse plaatsen nog goedkope arbeid, en als je bv. de zuidelijke Oekraine hebt, Roemenië of Bulgarije (laatste twee EU!) ook een beter klimaat. Heb jij hier meer informatie over?

Quote: Op dinsdag 03 maart 2009 08:46:49 schreef Michiel het volgende: En nu in begrijpelijk Nederlands, zodat we allemaal snappen waar je het over hebt... Als jij me misschien voor eens en altijd dat ongrijpbare fenomeen 'begrijpelijk Nederlands' dat 'we' allemaal schijnen te kennen, uitlegt, dan ben ik je graag van dienst.

Quote: Op maandag 02 maart 2009 23:12:53 schreef Olorin het volgende: Ken trouwens je het gelijknamige boekje van C.S. Lewis? (eng: the problem of pain) Volgens mij heb ik die uitgeleent en nooit weer terug gekregen. Maar ik bedoel maar, het 'goede' lijkt zo vanzelfsprekend... Zelfs mensen die 'de juris' het begrip al hebben laten varen, zoals 'westerse Boeddhisten' of seculier-humanisten, redeneren er 'de facto' nog vaak vanuit. Omgekeerd zie je weinig van dit soort bezwaren terug vanuit b.v. Islamitische hoek, of het pré NT jodendom, de Griekse wereld e.d.

Vaak wordt het probleem van het lijden, het probleem van de aanwezigheid van het kwaad, als een reden gezien voor ongeloof in de Christelijke God. Ik heb zelf iets omgekeerds, het kwaad, het lijden, het is voor mij nou niet zo'n heel groot raadsel. Ik vind het ook eerder banaal van aard en meestal aardig goed verklaarbaar. Wat ik, elke keer weer, nu zo'n raadsel vind, is het begrip 'goed'. En hoe elke verklaring daarvan uiteindelijk toch weer tekort schiet. Ik zie hier op het forum ook vaak vormen van teleurstelling in God, het Christendom. Maar naar aanleiding waarvan eigenlijk goed be

Quote: Op maandag 02 maart 2009 21:51:51 schreef Dubito het volgende: De wetenschap weet inderdaad lang niet alles, en hoe meer we ontdekken, hoe meer we merken hoeveel we niet weten. (nooit zullen weten) We weten echter wel ongelooflijk ontzettend idioot veel meer dan in 2-3000 jaar geleden. Hoe definieer je kennisprogressie?

ja wat heet straf? Ik denk dat je het daar eerder over moet hebben... Als de hemel, of concreter; God's liefde je enige doel is, dan is alles wat je er toe brengt geen straf maar eerder een zetje in de goede richting.

Goed om weer eens wat oude reacties door te lezen hier. Wat ik bij mezelf ook merk, is, en dat is wat verweven met elkaar: 1. Dat je echt het idee hebt dat je vroeger of later alles stukmaakt en op een bepaalde manier een gevaar bent voor je omgeving. 2. Dat je ergens een beschuldigende gedachte voelt, die steeds maar zegt dat je te onverschillig bent in een conflict. Of medelijden van wat je een ander al dan niet bewust hebt aangedaan, en dat je er niets aan weet te doen, maar toch zó ontzettend sterk voelt dat je iets moet doen.

Voor Christenen was en is het altijd belangrijk geweest om goed om te gaan met mensen die buitengesloten waren van de maatschappij. Een goed voorbeeld daarvan door de eeuwen heen zijn de melaatsen geweest. Het beeld van de figuurlijke melaatse verandert ook door de tijd heen. Als je vroeger in een leprozenkolonie werkte, dan kon je zelf ook besmet raken. Als je dat dus toch deed, dan was dat meer dan alleen zorgen, maar ook een stuk zelfgave. Een klassiek voorbeeld daarvan is het verhaal van pater Damiaan. Om een voorbeeld te geven van hoe bepaalde zaken kunnen veranderen; zowel homofilie

Quote: Op vrijdag 20 februari 2009 23:37:30 schreef Rafox het volgende: ja het is zo dat het kennelijk in de bijbel niet zo heel belangrijk wordt gevonden, en ja, ik geloof zonder meer dat ze nog steeds voorkomen en functioneel zijn. Zo geformuleerd is het ook grofweg de katholieke visie.

Het verhaal eindigt daar. Vandaar dat men wel denkt dat het boek Handelingen in die tijd geschreven is. Volgens sommige bronnen zou hij zijn zaak bij de keizer bepleit hebben, toen zijn vrijgelaten, naar Spanje gegaan, daar het Evangelie verkondigt. Daarnaa weer teruggegaan naar Rome, en tijdens de grote Christenvervolging onder Nero ter dood gebracht.

Quote: Op vrijdag 20 februari 2009 12:53:10 schreef JoostG het volgende: Het gaat me ook meer om 'wedergeboorte'. Ja nu ja, voor een katholiek is dat gewoon de doop zélf. That's it. Historisch gezien heeft dat geen onredelijke papieren. In de Reformatie is dat op diverse manieren wat losser van elkaar komen te staan, niet alleen bij Evangelischen hoor. Maar goed, áls je dus eens in een discussie beland, en je hebt het gevoel je te moeten verdedigen, dan kan je deze insteek kiezen. Beter is het misschien om het langs je heen te laten gaan.

Quote: Op woensdag 18 februari 2009 18:00:25 schreef MarinusCopy het volgende: Ik vind dat een deel van de gelovigen een redelijk dubbele standaard hanteerd. Ik vind het bijzonder onbeschoft als iemand zich ongevraagd met andermans sexleven bemoeid. Niemand hoeft daar bij mij mee aan te komen eigenlijk, en in voorkomend geval beschouw ik dat trouwens als een carte blanche om me ook even flink tegen betrokkenes sexleven aan te bemoeien. Dan is het ineens wel NIET netjes. Nou mijn zegen heb je

Quote: Op woensdag 18 februari 2009 21:24:30 schreef MarinusCopy het volgende: Hoe leef je daar mee als christen? Ehm... het is niet echt zo'n big deal. Soms zit ik in de kardinaal Simonis-modus (achterlijke beschrijving van een achterlijk Godsbeeld door een achterlijk volk, maar dan vriendelijker geformuleerd), dan weer in een meer verwonderende modus als ik er daadwerkelijk wat meer achtergronden over lees, of me in verschillende Joodse of Gereformeerde visies op het OT verdiep. In het algemeen, een heilspedagogiek. En een besef dat je nooit meer precies de context kan achterhal

Indrukwekkend, boeiend, en heel anders dan ik verwacht had.