Hopper

Er is een verborgen realiteit, Paulus verhaalt er uitgebreid over.  We 'zien' door een wazige spiegel.  Maar ook in 1 Timotheüs 6:16 staat waar God woont: in een ontoegankelijk licht.  Als mens kun je die verborgen realiteiten bloot leggen, maar wat ik van de meeste gelovigen zie is dat ze aan 'voorstellingsbeelden' doen.  Of zich bezig houden met zaken welke er niet toe doen.    Iemand als Paulus valt te begrijpen als een aanvankelijk dwalende mens welke de verborgen realiteit heeft ontsluiert.  In christelijke taal noemt men dat dan 'bekering'.  Maar ik zie dat anders.

Optie 7. Jezus is een mystagoog.   Omdat ik het woord niet kende, zocht ik het even op.  Een mystagoog is iemand die leeft vanuit een persoonlijke godservaring en die de mogelijkheid van zo'n ervaring ook voor anderen wil ontsluiten.   De wereld zoals wij die kennen is een verdeelde wereld en dat was noodzakelijk anders kan de wereld zoals wij die kennen niet bestaan.   Maar deze wereld geeft wel een 'versluierd zien'.  Alleen de Vader ziet de wereld zoals die werkelijk is. 

Het begrip 'zelfverloochening' is een van de moeilijkste begrippen in het leven.  Dat is gelegen in het feit dat we als zelf zijnde doorgaans in een tastbare wereld leven.  Daarin zijn we het eens: het vastklampen aan het leven (in de tastbare wereld) is juist een niet-leven.  Jezus spreekt ook in die termen over dat niet-leven (Laat de doden de doden begraven).   Of om een oud cliché van stal te halen: "Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet genoeg voor ieders hebzucht".
Ook met je alinea over wederopstanding kan ik gedeeltelijk mee gaan.  Het 'nieuwe' kan alleen ingang vinden als het oude is gestorven.  Ik zie het echter als een geestelijke wederopstanding.  Bij zoiets als een verheerlijkt lichaam kan ik me niets voorstellen.  Jezus spreekt over "Ik ben de weg, de waarheid en het leven".  Hetgeen volgens mij betekent dat je als mens die weg gaat en de weg daarbij steeds onder je voeten verschijnt.  Je hebt steeds maar géén grond onder je voeten, je doet het oude weg, maar het nieuwe is er nog niet.  Spreek je over een verheerlijkt lichaam, dan heb je er nog een beeld bij.  Om van het oude af te komen (zelfverloochening) zak je door de bodem van het bestaan heen.   Dat is ook de betekenis van de 'donkere nacht van de ziel'.  Een radicale onthechting van het oude.  Geen hoop meer op een betere toekomst.  Hetgeen diametraal staat op christelijke termen als geloof en hoop.  Het is verwant aan de Godsverlatenheid waarover Jezus sprak stervend aan het kruis.  En het "in uw handen beveel ik mijn geest".    Je draagt jezelf -geestelijk- over aan iets wat je niet kent.  Zolang je nog een 'beeld hebt' bij God is er nog iets van geloof en hoop.
 
Zonder verwachtingen zijn (in uw handen beveel ik mijn geest) is het moeilijkste wat er is.  Hulp daarbij is -zoals ik dat zelf heb ervaren- als je voor iemand jezelf verloochent.  En dan wordt het paradoxaal: jezelf verloochenen louter voor jezelf is niet te doen.   Jezelf verloochenen uit liefde voor een ander is dat wel.  In andere termen noem ik dat: jezelf als subject terug nemen ten behoeve van een medemens.  Het subject (ik) begint dan zonder interne bemoeienis het lijden aan te gaan.   Daarbij zie ik geen plaats voor gerichtheid op God.  Daar waar het zelf (subject)  zichzelf terugneemt ontstaan twee zaken: het reeds genoemde lijden én het wezen van Waarheid (ik ben de Waarheid).  Lijden en Waarheid blijken in elkaar verweven.  Sterfte van het oude en geboorte van het nieuwe treden tegelijkertijd op.  Ik noem dat het wezen(lijke) van de Christus (Waarheid) omdat het geen lichaam draagt maar wel 'wezen' is.
 
Je begrijpt dat ik Christus en Waarheid als synoniem beschouw.  Leven in zelfzucht is leven voor jezelf in de tastbare wereld, de wereld van goed en kwaad.   Leven in Waarheid is leven met de Christus als 'het wezenlijke' (het ware, dat wat er toe doet, dat wat werkelijk is).
Met de term tijdloos als 'het eeuwige' kan ik leven.  Eeuwigheid betekent de afwezigheid van tijd.   Maar Jezus verklaart: voor Abraham ben ik.  Het begrip 'ben'  (Zijn) mag je niet uitleggen als dat Jezus als fysiek persoon leefde vóór Abraham.  Abraham leefde immers in de tijd.   Daarom vind ik je tweede verklaring subliem: Hij 'is'.   De eerste verklaring zou ik vergeten omdat die plaats heeft in een perspectief van tijd.
Het is ook de betekenis (volgens mij dan) als Jezus zegt: Ik en de Vader zijn één.  In het 'is' is Jezus één met de Vader.  Waaruit ook volgt dat het 'zijn' (ik ben die ik ben) synoniem is aan 'eeuwigheid'.   In menselijk perspectief echter noem ik 'eeuwigheid' het 'eeuwig nu'.  Wat weer verwijst naar tegenwoordigheid en aanwezigheid.

Met dit soort hypothetische kwesties schiet je niks op.  Alleen als je de leer van Jezus ook in je eigen leven toepast kun je dingen aan de weet komen.   Daarvoor hoef je niet eens gelovig te zijn.

Ik hou me vast aan wat Jezus zei: Niemand komt tot de Vader dan door Mij.  Dat jij wat anders gelooft heeft daar geen invloed op.  Ook een ongelovige (of een anders-gelovige) kan zichzelf verloochenen en zijn eigen wil opgeven.  Dat is ook de enige weg naar Waarheid.

Alleen als je monotheïsme onzin vindt kunnen er meerdere goden bestaan.  Maar gezien dat het christendom een monotheïstische religie is, kan Allah geen andere God zijn dan de christelijke God.  Moslims erkennen echter de drie-eenheid niet.  Dat is het grote verschil tussen islam en christendom.   En daar heeft het christendom een streepje voor op de islam.  De Zoon kennen is de Vader kennen.  (Niemand komt tot de Vader dan door Mij)  Immers: de Zoon en de Vader zijn één.  En binnen het christendom speelt de HG ook nog een rol.
 
1 Korintiërs 3.  16   U weet toch dat u een tempel van God bent en dat de Geest van God in uw midden woont?
Gewoon na te lezen in de Schrift: de Geest van God woont in uw midden.   Iedereen die de 'eigenwillendheid' op geeft (Niet mijn wil geschiedde) zal bemerken wat dat voor verandering in 'de geest' teweeg brengt.  Geest mag hier vertaald worden als intellect.  Dan blijkt dat God alleen in de stilte spreekt, als het eigen willen is geweken.
M.a.w.  Niks mis met Allah.  Dat is ook gewoon God. (Het Ene) De christelijke God is echter wat beter gespecificeerd middels de drie-eenheid.  Doch in de koran staan ook mooie teksten (en ook hele nare teksten, net zoals in de bijbel) waar de mens kennis van kan nemen.   Het gaat immers over dezelfde God, want er is er maar één.

Nee, ik ga dat niet doen.  Dan geef ik het predikaat 'mooie tekst' mee en dan kunnen anderen op diezelfde tekst inhakken.  Zodat ik in de rol van 'moslim' wordt geduwd.  En net zoals ik mijzelf geen christen noem (de enige christen is aan het kruis gestorven), noem ik mijzelf geen moslim noch ga ik de islam verdedigen.

Nogmaals, de bijbel is geschreven door mensen. Niet door God! Als jij een God van wraak, jaloezie, haat en toorn predikt dan hebben wij het niet over dezelfde God.

Zelf denk ik dat er mensen zijn die niet gehoord worden en verlangen dat er recht gedaan wordt , juist om die reden geloven in God.    Ik kan me bv indenken dat een slachtoffer van het toeslagenschandaal zo denkt.   Of een slachtoffer van verkrachting.
Wat me er niet in aan staat is het 'vereffenen'.   En als ze dat 'vereffenen' in gebed met God mededelen dan houden ze de 'gebrokenheid' in zichzelf gaande.  Ik ben bekend met dat wat men 'gebrokenheid' noemt, dat is een persoonlijke gemoedstoestand waar de persoon in de rol van slachtoffer verkeert. Evenzo ben ik bekend met 'ongebrokenheid' (heelheid) en de weg naar ongebrokenheid verloopt niet middels het wensen van genoegdoening, al dan niet middels God.
Als slachtoffer zijnde accepteren dat het zo is, de kwestie 'laten zijn' is m.i. een veel verstandigere houding.   Slachtoffer en dader bestaan uit elkaar (complementair).  En als slachtoffer verkeer je in het voordeel dat je je kunt onttrekken aan dat complementair zijn (vergeven).  Waarmee het slachtoffer in het voordeel verkeert t.o.v. de dader.  De dader kan immers moeilijk het slachtoffer vergeven, de dader is veroordeeld tot 'gebrokenheid'.  Door zichzelf....
Er kan dus m.i. geen God bestaan die de zaak wel eventjes glad strijkt en de dader bestraft of wraak neemt uit naam van het slachtoffer.  Dan zou God het slachtoffer de mogelijkheid ontnemen om tot 'ongebrokenheid' te komen.
Als ik een onterechte boete krijg, dan probeer ik die op de normale wijze ongedaan te krijgen.  Lukt dat niet dan betaal ik de boete.   Zo heb ik een paar jaar terug een mijn inziens onredelijke aanslag gekregen van de gemeente waar ik in woon.  Na inwinning van advies bleek ik kansloos en heb ik de desbetreffende onterechte aanslag betaald.
Ik vind het nog altijd onrechtvaardig, maar ik draag het niet als een last.  Ook is er geen wens in mij aanwezig die de schuldigen straft.   Het 'de wereld laten zijn' is voor mij na de Liefde het hoogste goed.

Non-dualiteit is een algemeen gebruikte term in de diverse religies.  Maar het is een vreemd woord.  Het betekent feitelijk dat het éne niet tegenover het andere staat.  Dus in non-dualiteit kan het 'goede' ook niet tegenover het 'kwaad' staan.  Wie zich inspant om een 'goed mens' te zijn heeft dan nog steeds alle zondige mensen tegen over zich.  Zoals ik 'de Christus' interpreteer staat de Christus geheel buiten goed en kwaad.   Dat is ook wat er volgens mij bedoeld wordt in Mt. 25,31-46.   Wat je voor  de hongerigen en dorstigen, de vreemdelingen, zieken, en gevangenen doet, doe je niet om een 'goed mens' tegenover de zondaars (de zelfzuchtigen) te zijn, maar je doet het voor Mij (de Christus).  Je geeft de eigenwillendheid op (Niet mijn wil geschiedde) en 'doet' zonder voorwaarden of wens tot terugbetaling (in welke vorm dan ook).  Immers, zou je iets 'wensen' in ruil, dan zou je iets 'willen' en overtreedt je het "Niet mijn wil geschiedde".
Wat 'de Christus' voor betekenis heeft kan niet geweten worden.  Zou je het wél weten dan zou je een handelaar zijn: ik help de hongerigen en dorstigen, de vreemdelingen, zieken, en gevangenen in ruil voor weten 'de Christus'.   Wat Jezus met handelaren doet, dat weten we: die jaagt hij de tempel uit.....
Doe je iets voor Mij (Of laat je juist iets na voor Mij) dan kan dat alleen zonder voorwaarden vooraf.

Was Jezus niet die man die onrechtvaardigheid en beschimpingen gelaten onderging tijdens de kruisweg?
Jezus volgen heeft met te maken met doen en laten.   Dus als Jezus gelaten onrechtvaardigheid onderging dan dien ik dat als volger van Jezus ook te doen.  Maar jij mag er uiteraard anders over denken.
Iets anders is het hebben van een mening.  Als jij vindt dat er te weinig verzorgend personeel is ergens, dan heb je die mening.  Maar op een mening hoeft geen gemoedstoestand te volgen.

Ik denk dat het in een rijke, welvarende samenleving onder een redelijk democratische overheid, met alle comfort, gemakken en beschaving van dien, een stuk gemakkelijker is om Gods toorn af te wijzen, of te doen alsof die niet bij een liefdevolle God zou horen. Immers, je hebt toch alles goed voor elkaar en God zorgt toch goed voor je? Waarom zou Hij boos op je willen zijn?
Maar als je als je als kind dagelijks misbruikt wordt door nota bene geestelijken van de kerk terwijl niemand naar je wil luisteren, als je als moeder je zoon moet verliezen omdat deze onder afschuwelijke omstandigheden een stadion voor rijke mensen moest bouwen, als je in oorlogsgebied hebt moeten toezien hoe je vrouw verkracht werd en daarna samen met je kinderen wreed werd afgeslacht door zij die tot voor kort je buren waren, als je bijna halfdood wordt getrapt op straat door zij die je al jarenlang treiterden en sloegen omdat je andersgeaard bent, als jouw eeuwenoude beschaving bijna volledig is uitgeroeid en beroofd van haar land en die nieuwe beschaving jou weigert als volwaardig medeburger te accepteren, als je weggerukt wordt uit je eigen huis en land en vervolgens als slaaf gebrandmerkt, verkocht, bruut mishandeld en zwaar uitgebuit wordt, om na je vrijlating nog veel meer wreed geweld en meedogenloos racisme te moeten ondergaan... dan kan Gods toorn zomaar de laatste strohalm zijn waaraan je je kunt vastklampen.
Moge God het ons vergeven.

Het is fijn dat de mens Jezus er anders over dacht. Volgens mij predikte hij de liefde, dat is toch iets anders dan het oproepen tot lijfstraffen en de doodstraf. Hij predikte het oordeel aan God over te laten, omdat wij allemaal misdadigers zijn die de liefde geweld aandoen. Wijsheid sprak uit zijn woorden, iets wat ik niet terug hoor in bovenstaand relaas over lijfstraffen en de doodstraf.

De schrijver heeft het over 'de diepste betekenis' .  Math. 16:25 gaat m.i. over zelflediging (zelfverloochening).  De vraag is: Hoe doe je dat?   Leerde Jezus ons niet dat de ultieme dienstbaarheid jegens een ander het opgeven van je zelf is?
Uitspraken over het handhaven van individualiteit doe ik niet.  Zelflediging is zonder voorwaarden vooraf.  Herschepping is wel degelijk een optie.  Dan maakt het 'zelf' plaats voor iets anders wat je tot dat moment niet kent.  Maar dat kun je niet weten, de sprong in het diepe is een ongewisse zaak.

Zolang Jezus een man is die 2000 jaar terug leefde is het niet erg spannend.
Misschien is het de wijze van uitdrukken?  Kun jij -Peter- dermate dienstbaar zijn aan een ander dat je je zelf er voor op zou geven?  Is dat niet wat Jezus heeft voorgeleefd en nagevolgd kan worden?  Dat is én-én: zelfverloochening én dienstbaar zijn aan een ander.

Het pad leidt naar de fontein , als God het wil...

De schrijver heeft het over 'de diepste betekenis' .  Math. 16:25 gaat m.i. over zelflediging (zelfverloochening).  De vraag is: Hoe doe je dat?   Leerde Jezus ons niet dat de ultieme dienstbaarheid jegens een ander het opgeven van je zelf is?
Uitspraken over het handhaven van individualiteit doe ik niet.  Zelflediging is zonder voorwaarden vooraf.  Herschepping is wel degelijk een optie.  Dan maakt het 'zelf' plaats voor iets anders wat je tot dat moment niet kent.  Maar dat kun je niet weten, de sprong in het diepe is een ongewisse zaak.

http://www.wegennaareenheid.nl/non-dualistisch-christendom
 
[quote]De mens denkt in menselijke categorieën. Hij heeft, met andere woorden, de neiging om te antropomorfiseren. Omdat God zich openbaart als liefde, als aanwezigheid, concludeert de mens dat God een persoon is, met wie hij op vertrouwelijke wijze om kan gaan. Maar als hij dan denkt God te kennen, komt er vroeg of laat een ervaring waarin God zijn onkenbaarheid kenbaar maakt. In uiterlijke omstandigheden kan dat rampspoed zijn, de ervaring van Job, die eraan gewend was zijn vroomheid in voorspoed te genieten, maar wiens geloof ook bestand bleek tegen alle vormen van ellende. De mystici spreken over de donkere nacht. Na een lange periode van 'geestelijke vertroostingen' trekt God zijn aanwezigheid terug om de mens die Hem zoekt te leiden naar een subtieler vorm van kennen en liefhebben, die, als de mens de weg ten einde gaat, uitloopt op wat in de christelijke mystiek wordt beleefd als de vereniging van het geestelijk huwelijk, waarin God en de mens één worden. In de eenheid van God en mens vallen de personen weg, want een persoon bestaat bij de gratie van scheidingen en in de eenheid zijn alle scheidingen overwonnen.[/quote]
 
Zelf vind ik dat als God zich aan jou heeft geopenbaard als liefde, als aanwezigheid, dat je dan al een stuk in de goede richting zit.
Maar dan ken je God nog niet, omdat God onkenbaar is.  De donkere nacht van de ziel is bekend onder mystici: https://nl.wikipedia.org/wiki/Donkere_nacht_van_de_ziel  Het is een toestand van verlatenheid, eenzaamheid, depressie.   Deze 'verenkeling' is noodzakelijk om het zelf te ledigen.
 
 
 
Dit is misschien wel de kern van de mystiek van Jezus.  Hij noemt God zijn Vader (ik-gij relatie) maar spreekt ook over één zijn (Afwezigheid van iedere relatie.)   Jezus zegt dus feitelijk iets wat met zichzelf in tegenspraak is en toch liegt hij niet. (Ik ben de Waarheid)   Dat zijn zaken welke in de mens verborgen liggen.  Jezus wijst immers ook op andere terreinen naar non-dualisme.  Mattheüs 18:20 bijvoorbeeld.   Wie bijeen komt in Jezus' naam, daar ben 'ik' in hun midden.  Daar wordt volgens mij niet bedoeld dat je met elkaar afspreekt om in Jezus' naam bij elkaar te komen.  Maar dat het iets is wat 'vanzelf' gebeurd.  Zoals jij bent zul je ook jezelf herkennen in andere mensen.  Of juist niet natuurlijk.

Ik heb geen bezwaar tegen bidden, maar topicstarter wil God ervaren.  Zolang je aan het bidden bent is het onmogelijk om God te ervaren omdat je je dan tot iemand anders dan jezelf richt.  En ik beken dat ik ooit -heel lang terug- ook wel eens gebeden heb in nood.  Omdat het stil bleef van God's kant weet ik dat dat een beproeving was in mijn leven.  Ik moest leren dat bidden niet helpt.   God spreekt alleen in de stilte.

Voor wie God zoekt is er natuurlijk ook nog Math  16: 25.  "Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het vinden."
 
God kan zich alleen als de Zoon (Waarheid) baren waar het zelf is geweken.     God baart de Zoon in de ziel (Zie Math 16: 26).  Wees vrij van de handelaar in je zelf.  God handelt niet met jou.  Alleen zij die niets van God verwachten kunnen de ziel ontvankelijk maken.

Er staat geschreven: Niemand komt tot de Vader dan door Mij.   Daarmee bedoelt Jezus zichzelf als Waarheid.  Maar die Waarheid komt niet op commando omdat iemand bidt, die kan alleen komen als het 'eigen willen' is opgegeven.  (Niet mijn wil geschiedde )
Zolang je Jezus of God nog verwacht is er 'willen' is je aanwezig.   De enige die aan het 'willen' een einde kan maken dat ben je zelf.    Daarom moet je ook "het leven verliezen om Mijnentwil".   Zelfs de wil om te leven kan opgegeven worden, zodat je helemaal kan opgaan in het onbekende.  Daarmee bedoel ik: je leven opgeven zoals je dat leeft op  deze aarde.   (Ieder begeren naar het aardse opgeven)
In dat leven verliezen om Mijnentwil kan God zichzelf als de Zoon baren.  Dat kan je niet ontgaan omdat dat niet een baren in het intellect is, maar in het hart.
Dan ben je nog steeds niet bij God, maar wel bij Christus als zijnde Waarheid.   Deze Waarheid is van dien aard dat er een verlangen van uit gaat.   Dat verlangen brengt je bij de Vader.  Dan komt de verloren zoon thuis.

Je zegt met andere woorden hetzelfde als ik.   Christus als Waarheid moet gaan leven in de mens en niet langer 'ik'.  Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij. Zoals Paulus dat schreef.
En het kan ook niet betekenen dat we allemaal ons eigen Christus gaan verzinnen, het moet dezelfde Christus zijn.  Als 'ik' zijn we allemaal verschillend, als Christus zijn we universeel.  Daarom moeten we afscheid nemen van de begeertes welke in het aardse liggen, maar zónder ons af te zonderen.  De verleidingen mogen zich onder onze ogen bevinden, maar wij begeren hen niet langer.  En we oordelen ook niet over hen die wel begeren.

Het is alleen maar gemuggezift met jouw. Je bent alleen maar tegen en uit op ruzie. Ik zet je op negeren.

Ik dacht even, nu komt DBI met een zinnige opmerking. Maar, nee.
Als ik feitelijk schrijf, dan bedoel ik 'in de kern (van de zaak)'. Je hebt gelijk, dat ik dan op de bedoeling, van wat er staat geschreven, voorsorteer. Ik interpreteer, zogezegd.
Maar het punt is, dat iedereen dat hier doet. En iedereen interpreteert anders. Daarom probeer ik zoveel mogelijk te schrijven: ik denk, of naar mijn mening, etc.
Daarom reageer ik nooit (meer) op jouw opmerkingen, omdat jouw wijze van interpretatie in geen enkel opzicht met die van mij in vergelijk is te brengen. Dit bericht is feitelijk een uitzondering, omdat je me even op het verkeerde been zette en ik echt van plan was jouw raad ter harte te nemen.
Bij nader inzien, zie ik er toch maar vanaf; hoe je ook wendt of keert, je blijft een intrigant. En daar verspil ik m'n tijd niet aan.

Ik denk dat het eigenlijk heel eenvoudig is * .
Als Jezus zegt: 'Ik ben de Waarheid', dan zegt Hij feitelijk: als je Mij ziet, dan zie je het Woord van God zelf, dat realiteit geworden is. Immers, het Woord (de logos) is vlees geworden! Jezus wijst dus op Zichzelf en zegt: In Mij heeft het Woord, dat God al vanaf de grondlegging van de wereld heeft gesproken, gestalte gekregen. De ultieme Waarheid van God, is dus de eniggeboren Zoon, oftewel Jezus Christus. Daarom staat er: Openbaring 22:13 (NBG1951) "Ik ben de alfa en de omega, de eerste en de laatste, het begin en het einde".
En als Jezus zegt: "Ik ben de Weg" dan zegt Hij in feite, dat je alleen maar in gemeenschap met Hem aan die Waarheid deel kunt krijgen. Vandaar ook: "Ik ben het Leven". Waarna Hij dan, om elke misverstand uit de weg te ruimen, nog zegt: "niemand komt tot de Vader dan door Mij"
Concreet is dus de ultieme Waarheid van God (die Hij ook openbaart!), dat het Woord vlees is geworden. In Jezus Christus is het oude voorbij, zie het nieuwe is gekomen. De tijden van zinloosheid zijn voorbij; nu breekt de tijd van het herstel aan. Deze Waarheid omvat alles wat er verder nog over gezegd kan worden, want Jezus is niet alleen het begin; Hij is ook het einde. De Eerste én de Laatste.
Buiten deze Waarheid, bestaat geen andere waarheid. En alle 'kleine waarheden' zijn op hun best verwijzingen naar dé Waarheid die, als eerste, in Jezus Christus gestalte heeft gekregen. De enigen die hiermee een probleem hebben, zijn zij die, desondanks, willen vasthouden aan hun eigen kleine waarheden en, om die reden, toch blijven zoeken naar een overkoepelende waarheid. Echter, de Waarheid die Zich in Christus heeft geopenbaard, verklaart al dit zoeken als het najagen van hersenspinsels, die het gevolg zijn van de geest van de antichrist: Johannes 6:53-57 (NBG1951) "Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij gij het vlees van de Zoon des mensen eet en zijn bloed drinkt, hebt gij geen leven in uzelf. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem opwekken ten jongsten dage. Want mijn vlees is ware spijs en mijn bloed is ware drank. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. Gelijk de levende Vader Mij gezonden heeft en Ik leef door de Vader, zo zal ook hij, die Mij eet, leven door Mij."
* = Maar misschien is dit wel het moeilijkste dat er is.