TTC

Het heeft z'n beste tijd wel gehad. Vraag het eens aan Dolce Vita en het zal blijken dat je altijd ongelijk hebt, we zijn mensen zonder verstand en ook niet in staat dat op een redelijke manier te gebruiken.

En dan zwijgen we nog over wat er nog in dat boek staat, het zou immers kunnen leiden tot een volgende strijd.

Plots zijn we het eens, het is een mooi boek.

We lijken stilaan ergens te komen, het debat kan eeuwig doorgaan en het menselijke lijden ook. Verandert dat iets aan onze houding jegens het leven en onze medemensen?

Nu wordt het wel echt hilarisch, een reset helpt bij de onthechting van geld waardoor de mens terug centraal komt te staan.

Die Goddelijke reset staat in de bijbel, straks is God dat beest. Hallo? Gods verschrikkingen, het blijkt een moeilijk boek.

Wellicht een kwestie van empathisch vermogen, sorry daarvoor. Het zou leuk zijn moesten mensen Job beter begrijpen, dan hoeven we niet overal naar schuldigen te zoeken en onze tijd anders besteden.

Anderen wel, nogal veel anderen eigenlijk.

Job stelt dat dit alles Gods verschrikking is, hij heeft Satan daar niet voor nodig en toch vervloekt hij God niet. En nu is het weer de arrogantie van de filosofie, wie is de volgende aan wie je het menselijke lijden wil toeschrijven? Wellicht aan iedereen behalve God? Om tot verlossing te komen heb je eerst een gevangenis nodig, niet?

Krijg nu toch de indruk dat je helemaal niet begrijpt waar dat boek over gaat, maar laat ons dat aan Satan toeschrijven en niet aan God.

Kunnen het enkel jammer noemen. Mannenheerschappij?

Misschien is onderstaande conclusie wel congruent verwoord. Met andere woorden, na 31 hoofdstukken is Jobs vraag nog steeds niet opgelost. Daardoor maakt alleen al de vorm van het boek het probleem, of beter het enigma, van het lijden duidelijk. Doorheen de zeer lange beschouwingen van de vrienden - drie gespreksrondes -, en de al even lange weerleggingen ervan door Job, toont de auteur aan dat er eigenlijk geen sluitend antwoord ís op het probleem van het menselijke lijden. Aan de discussie over het lijden komt nooit een eind. In dergelijke discussie is het gangbaar dat sommige partijen

Ik denk dat daarna Satan terug in actie is geschoten, denk je ook niet?

Ik denk dat het stopt wanneer je stopt met er verder over na te denken, Job stelt heel de tijd dat het om Gods verschrikking gaat. Daarom dat het boek ook zo moeilijk ligt, het is alsof je een wig wil plaatsen in de Kosmos. Al het goede komt van God, en de rest heeft Hij niets mee te maken.

Vergelijk het misschien met iemands kind dat doodgereden wordt door een stomdronken chauffeur, Job ziet dit als een vergelding van God en vergeeft daarmee ook die dronken chauffeur. Dat is toch heel de kwestie, hoe kan je in een God blijven geloven als God ook het menselijke lijden laat bestaan? Je vroeg waar ik was in relatie tot de aangehaalde context/vragen van God. Daarop antwoordde ik dat ik mezelf nog nergens heb kunnen vinden, het is dan ook onmogelijk om er een antwoord op te geven, simpelweg omdat ik dat niet weet.

Omwille van wat Elifaz zegt in het verhaal: Je weet toch dat je levenswandel slecht is, dat je zonden ontelbaar zijn? Zonder reden eiste je een pand van je naaste en armen nam je zelfs hun kleding af. Wie uitgeput was weigerde je water, brood onthield je hem die honger had. Ja, de gewelddadige bezit het land, de nietsontziende heeft er zijn macht gevestigd. Weduwen heb je weggestuurd met lege handen, de krachten van wezen, heb je gebroken. Daarom staan er valstrikken rondom en raak je plotseling door angst ontzet (Job 22,5-10). Maar dat is het punt niet, Job a

Ja, blijkbaar bestaan er meerdere perspectieven, dat werkt geestesverruimend. Jij stelde dat christenen allemaal heidenen zijn.

Mission impossible? Hoe ga je dan moslims overtuigen die het niet eens zijn met andere moslims?

Staat en religie scheiden? Ik wens je daar veel succes mee, ga je ook christelijke partijen afzonderen dan? Misschien een beetje in de war?

Wat is er zo duidelijk? Het was een antwoord op jouw vraag, binnen onderstaand verhaal. Waar was jij toen ik de aarde grondvestte? Vertel het me, als je zoveel weet. Wie stelde haar grenzen vast? Jij weet dat toch? Wie strekte het meetlint over haar uit? Waar zijn haar sokkels verankerd, wie heeft haar hoeksteen gelegd, terwijl de morgensterren samen jubelen en Gods zonen het uitschreeuwden van vreugde? En wie sloot de zee af met een deur, toen ze uit de schoot van de aarde brak? Ik stel gewoon vast dat Job stinkend rijk was en niet zo rechtschapen zoals z'n vrie

En wat ga je nu concreet doen om al die moslima's te bevrijden?

Dan zal het een ander doekje geweest zijn.

Dat kan je dan ook vergeten, hier achter de hoek wel. Waarom organiseer je geen bijeenkomsten om dat duidelijk te maken aan zij die nog niet dood zijn? Wie houdt je tegen?

Ik heb mezelf nog nergens kunnen vinden, ik weet dus ook niet waar ik was toen dat gebeurde. Ik zie mezelf niet als Job, die man was stinkend rijk.

Doe je dat zelf misschien, wat is hun reactie?