TTC

Ja, kunnen er duizend boeken over schrijven, het verandert niets.

God als beperkt wezen, daar heeft men verklaringen voor gegeven.

Een elastiekje van God.

Wreken doet het zeker, mensen zijn daar inmiddels immuun voor geworden.

Dat is wat jou betreft, misschien niet voor anderen.

Kan verschillen naargelang perceptie, niet iedereen komt doorheen alle fases. En erger, voor een aantal is dit zelfs bedreigend aangezien de eigen geloofsovertuiging herzien dient te worden. In theorie lijkt het allemaal makkelijk, de praktijk nog een ander paar mouwen, de getuigenissen legio.

Elastiekjes

De meest beloftevolle poging tot volledige unificatie is tot nu toe de snaartheorie.

Plots weer een stuk vergeten, beetje vergelijkbaar met globalisme.

De kleine of de grote jihad?

Door de (h)erkenning van het menselijke groeipotentieel, men verlaat het platland-model waardoor diverse stoornissen helemaal geen stoornissen meer zijn maar eerder te beschouwen als groeipijnen. En in elke fase kan er iets misgaan waardoor een pathologie kan ontstaan, dit is nog iets anders dan louter aversie jegens de huidige gang van zaken.

Er is een paradigmashift gaande, ook binnen de GGZ.

Niets mis met zelfstandig nadenken, zei Jezus al.

Zero-sum.

Nieuwe strategieën doen het altijd goed, tot ze gekaapt worden.

Ja, het is iets vervangen door niets en dan zeggen dat niets bestaat.

Wie zou er dan zijn om in iets te geloven?

Moeilijk is het niet.

Elaboratie is een begrip in de psychologie dat verwijst naar een diepe verwerking van informatie, naargelang inhoud kan dit leiden tot schokkende resultaten die anders niet gezien worden. Maar ook termen zoals 'psychische blindheid' kunnen hiervan afgeleid worden, met quasi letterlijk tragisch absurde situaties in het verlengde.

Wellicht omdat velen denken gelukkig te zijn maar nog niet beseffen waarin men gevangen zit.

Bloedlijnen, soms letterlijk genomen.

Is dat God's leger?

Heel transparant voor wie het zien wil, niet oneens.

Zo gezien lijkt het dat God een spelletje speelt met zichzelf, met ons als figuranten om dit spel mogelijk te maken.

Donkere nacht van de ziel is een metafoor die de spirituele ervaring beschrijft van iemand die een fase in zijn leven doormaakt waarin hij zich door iedereen verlaten voelt, zonder hoop op een betere toekomst. Deze aan depressie verwante gevoelens ervaart de persoon als een crisis van geestelijke identiteit. Verschillende spirituele tradities zoals de christelijke mystiek verwijzen naar deze ingrijpende en louterende ervaring. In zijn algemeenheid betekent deze metafoor dat iemands spirituele groei onvermijdelijk gepaard gaat met lijden: no pain, no gain, maar dan met betrekking tot de geest.