TTC

Non-lineaire attractors zijn vreemde dingen inderdaad, het open geheim van het verborgen gebied.

Nog steeds sta ik verwonderd en verbaasd te kijken naar hoe een eenvoudig model zoveel kan duidelijk maken, jammer genoeg na veel ervaring maar misschien net daarom zo pakkend congruent wanneer het ik het toevallig ontdekte. En het is niet omdat ik dat ontdekte dat m’n zorg minder geworden is, het is net andersom in die zin dat veel lotgenoten hier nog mee te maken kunnen krijgen zonder zich daar bewust van te zijn. Zoals ik, meermaals me afgevraagd of ik niet beter zelfmoord had kunnen plegen, waar ik soms nog aan twijfel maar nu net door kennis te nemen van dit model eigenlijk niet meer kan,

Ik hoop dat Jezus z'n hand straks niet uitsteekt, het zal misschien lijken op de hand van Jupiter.

Ja, het is onze beste dag wanneer we die theorie oprecht aandacht geven, misschien dat je dan zelfs geen spreukjes meer kan schrijven door de ontnuchtering. Het wil eigenlijk dat je niet bestaat, tenzij de expressie van dat hart bent.

Vroeger, als financieel manager, contempleerde ik veel, diep nadenken over hoe we onze concurrent konden verslaan vanuit het gangbare zero-sumspel. Vandaag doe ik nog steeds hetzelfde maar dan vanuit een co-creatieve mindset, dat gaat inmiddels zo snel dat amper nog iemand kan volgen waar ik nu mee bezig ben. In de psychologie noemt zoiets het gas/rem syndroom, in gedachten geen probleem maar de wereld wordt ervaren als een blok aan je been die je ook naar beneden zuigt. Het komt met veel hartenpijn en verdriet, omwille van het potentieel dat we vooral niet benutten maar wel realistisch is.

Het idee van de absurde helden lijkt me een geromantiseerde invulling van een zwaar duale opdracht, vergelijkbaar met pioniers die heel wat ontberingen dienen te doorstaan om gehoor te vinden voor wat ze inhoudelijk trachten te zeggen. En wanneer de inhoud niet strookt met gangbare opvattingen dan is het maar al te vaak de informatiedrager die het mag ontgelden, zelfs wanneer de inhoud soelaas wil bieden voor tal van problemen waar de ‘agressors’ hun doordeweekse beklag over maken. Het begrip absurde held komt er dan ook niet zomaar, ethisch gezien beslist niet te onderschatten maar misschien

Naar mijn perceptie is er een wezenlijk verschil tussen escapisme en metacognitief denken, alsof verschillende percepties in elkaar gevlochten zitten en ook voor iedereen toegankelijk zijn, dan wel sterk afhankelijk van het ten individuele titel doorlopen groei- en/of herstelproces. Anders gezegd, het is dus een ding om de ruimte in te vluchten in een poging om de aardse ellende te ontzien, het is een ander om vanuit de ruimte naar de aarde te kijken om nu net tot andere inzichten te komen die bruikbaar kunnen geacht worden voor die aardse ellende. En wanneer we de combinatie maken zal het er

In m’n zoektocht naar een Godsbewijs ben ik er in eerste instantie vanuit gegaan dat er niets is dat niet God is, het bracht me nergens maar liet me wel toe om meer aandacht te kunnen hebben voor het maatschappelijke welzijn. Het concept van een Vlaams deelgebied past perfect binnen de nieuwste ideeën over een co-creatieve gemeenschap, het enige verschil is dat het moorden dan niet hoeft.

Ik denk soms dat je metaforen wat te letterlijk neemt, zo stuurde Jezus z'n zoon ook om te zeggen dat Hij God is en nu volgt iedereen Jezus maar zichzelf niet.

Zelfs de Kosmos krijgt er buikkrampen van, kan je nagaan hoe verruimend dat wel is.

Volgens Boeddhisten is het menselijke lijden proberen te verzachten de hoogst haalbare kaart binnen de realiteit zoals we ze ervaren, hiermee zeggend dat het haast onvermijdelijk is. Volgens de Hindoes is het echter kunst om het redelijke evenwicht te bewaren, hiermee zeggend dat corruptie en malafide manipulatie inherent deel uitmaakt van het spel van bewustzijn. Inmiddels weten we ook dat er tijdloze remedies zijn voor steeds dezelfde problemen maar die zijn we al meer dan 3000 jaar vergeten toe te passen, hoe willen we morgen dan verder?

Je begreep blijkbaar je eigen grap niet, en dat vond je om te lachen?

Een psychose is als de waarheid de waarheid niet meer is, het is een uiterst rekbare stelling die we op verschillende diepten kunnen onderzoeken. Als we ons echter beperken tot de pragmatische waarheid dan houden we ook voeling met het leven van alledag, waar jij en ik leven volgens deze of gene culturele conditionering. Voor een aantal ervaringswerkers in de GGZ kost het amper moeite om aan te tonen dat onze beleving van de werkelijkheid, of dat waar we geloof aan hechten, een beperkt beeld geeft en derhalve niet het volledige potentieel weerspiegelt. Dit is echter geen geheim, tenzij voor wi

Als een aantal OPS-lijders zich druk maken over de toekomst en daartoe nogal grootsprakerig lijken dan heeft dat een gegronde reden, eenvoudig afleidbaar van wat ze onderzocht hebben. Het begrip eenvoud kent om deze reden verschillende gezichten, het zou namelijk eenvoudig kunnen zijn om WOIII te vermijden maar wil niet zeggen dat het ook vermeden zal worden. Ergo, als de nieuwe GGZ begint te prediken over derde orde impulsen, paradigmashifts en diens meer dan is dat voor OPS-lijders voldoende om de noodtoestand af te kondigen, om de GGZ te bevragen of we nu nog wel over hetzelfde praten. Maar

Zoals ook het Elaboration Likelihood Model zelfverklarend laat opmerken gaan we eerst doorheen een proces van wikken en wegen waarbinnen ook heel wat turbulentie kan ontstaan, om finaal dan wel/niet tot een gewijzigde cognitieve structuur te komen. En dan nog valt het af te wachten naar welke kant het dubbeltje valt, positief of negatief. Maar dan zijn we al een heel eind verder, het start namelijk bij de eerste stap en dat is aandacht of motivatie. Ergo, als we zeggen dat het simpel is dan is dat een stelling nadien, iets dat we niet weten voordien, en nog minder in het midden van de storm di

Het is kolder van de bovenste plank, bijna hemels. uw alternatieven had je beter opzij geschoven om in eendracht tegen de roverheden op te komen

Humor heeft altijd iets aparts, behalve wanneer de grap niet eens begrepen wordt.

Het is eigenlijk als een trucje van de foor, in zowat alles kunnen zien dat veel hoop mag gekoesterd worden in de toekomst. Als ik nu nog dat empathische vermogen zou kunnen elimineren dan zou ik misschien wel eens de gelukkigste mens van de wereld kunnen worden, het alternatief zelfmoord.

Het topic handelt over hoe de boze te weerstaan, en andere moordlustigen die het in alle onwetendheid maar al te graag in stand houden.

Het leven lijkt steeds meer op een tijdloos concept waarin ieder van ons z’n weg kan vinden, een weg vol obstakels die we trotseren om finaal iets te ontdekken dat we onderweg misschien vergeten zijn. Het lijkt dan ook logisch om te veronderstellen dat onwetendheid niet zomaar bestaat, en wie wel iets denkt te weten dat van harte en in liefde doorgeeft om het haast onvermijdelijke menselijke lijden te verzachten.

We zouden eigenlijk een collage kunnen maken ook, maar dat kunnen we morgen nog omdat er sowieso toch niets verandert zonder dat diepgaander reflectie overwogen wordt.

Daar gaat het topic over, over hoe de aanvallen van de boze te weerstaan.

Ken je dat, ooit heb je in je leven eens een woord gehoord dat je toen, om welke reden dan ook, verder geen aandacht hebt geschonken. Vele jaren later komt dat woord terug door misschien zelfs een terloopse opmerking die iemand maakt, het kan zelfs een grapje zijn. En plots, alsof het een mysterie is, daagt het je, je stoot je voor de kop dat je het niet eerder zag, het raakt je snoeihard in het diepste van je kern dat heel je leven er heel anders had kunnen uitzien door dat ene woord destijds wel aandacht te geven. Ken je dat?

Misschien had je ook gewoon wat beter kunnen opletten, maar doe rustig verder.

Mijn obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is eigenlijk toevallig ontstaan na mijn contacten met politiek, ik wou ze namelijk interpelleren over hoe lang ze in halve waarheden kunnen blijven spreken zonder dat de bevolking zich daar zorgen over begint te maken. Maar die fase is al een tijdje voorbij, ingeruild voor een vreedzame, doch pijnlijke, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.