TTC

Tweestrijd uit zich door de keuze tussen honderd drenkelingen redden of voor jezelf aan het strand nog gezellig een Cuba Libre bestellen, aan zwembandjes is echter geen gebrek.

Machteloos staan we te kijken naar de door het systeem in gang gebrachte mallemolen van miljarden financiële transacties waarbinnen het streven naar steeds meer winst het doel is, bekrachtigt door auto-conforme manieren van denken en perverse effecten die we binnen dat kader als volstrekt normaal en logisch kunnen beschouwen. De verbazing en verwondering wordt echter pas gewekt wanneer we het systeem van naderbij gaan bekijken, wanneer blijkt dat het elementen uitsluit die nuchter doordacht een heel andere kijk toelaten. Kortom, inhoudelijke verklaringen geven voor diverse psychische ongemakke

Als de hemel openbreekt dan barst de hel los, dit is in metaforische zin waar de GGZ vandaag op aanstuurt middels derde orde veranderingen. Een aantal ervaringswerkers in de GGZ maakt zich dan ook zorgen wanneer dit niet op een fluweelzachte en deskundige manier wordt aangepakt, bizar genoeg niet eens gehoord of begrip vindend binnen de GGZ.

Heb je vijand lief, alwaar complotdenkers misschien koortsachtig zoeken naar het volgende verhaal dat heel wat maatschappelijk stof doet oplaaien, is het ook de voor complotdenkers vermeende vijand die de oplossing spontaan aanreikt. Maar misschien is daar veel minder aandacht voor te vinden, ondanks voor iedereen vrij beschikbaar ter diepgaander reflectie.

Alwaar de existentialisten en absurdisten hun bespiegelingen laten uitgaan vanuit het afgescheiden individuele zelf gaan de solipsisten een stap verder door het individu te zien als de expressie van een onpersoonlijke persoonlijkheid, om zodoende bijkomende verklaringen te kunnen afleggen over het verschil tussen het ware en valse zelf. Verwarring kan dan ook ontstaan wanneer het ware zelf zich dis-identificeert van het valse zelf, begeleid of spontaan. De romantiek ontgaat velen wanneer ze betrokken raken in deze psychische worsteling, net zoals de inzichten die we hieruit kunnen ventileren b

Het is hier werkelijk fantastisch, je kan mensen zelfs vragen om een aantal fouten tegen de logica op te sommen, het maakt het des te eenvoudiger.

Mensen geloven dat precies niet, ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat Rome niet op een dag gebouwd zal worden, zelfs realistisch genoeg om te beseffen dat beperkte rationaliteit eeuwen kan aanhouden waardoor het plots toevoegen van ontbrekende elementen tot vreemde reacties kan leiden. Het lijkt me dan ook raadzaam om hierover de GGZ te interpelleren, ter preventie van toestanden die we niet willen maar jammer genoeg misschien wel onvermijdelijk worden. Maar sowieso, het begint bij de eerste steen, logischerwijs.

Dat alles energie is weet iedereen, of is eenvoudig af te leiden uit de stelling E=MC². Zo, nu hebben we een verklaring waarom logica binnen het vigerende economische systeem een uiterst dubieus begrip is geworden. Of niet?

Er zijn veel verschillende copingstijlen, het samenspel leidt tot de duisternis waarbinnen de dooddoeners tot realiteit verworden.

Het absurdisme is er niet zomaar, we zijn ook getuige van tragisch absurde systemen die we voor normaal nemen. Verder is het een ding om een mening te hebben, een ander om deze mening logisch en rationeel doordacht te onderbouwen zodat ook anderen hierover een nuchter oordeel kunnen vormen. Maar ook dat baat tot niets wanneer slechts een minderheid hiervan op de hoogte wordt gesteld of in geschoold wordt, onder deze omstandigheden niet anders dan het absurdisme bekrachtigend. In liefde, hulpbereidheid, hoop en vertrouwen. Niet mijn schuif, op internet.

In achterkamertjes liggen werelden in schuiven die amper iemand kent, zelfs dermate hoopvol dat mensen er nog liever voor kiezen om deze wereld te verlaten. De schuiven blijven gesloten, ongekend is onbemind. Dat weten we al meer dan 3000 jaar, al denkt niet iedereen er even ernstig over na, wat schokkend kan zijn.

Kan technisch gesproken fluweelzacht, het is de onvoorspelbaarheid van de menselijke geest die het tot een nachtmerrie kan maken.

Metacognitief is de som altijd nul, ook binnen een nulsomspel. Als individu in de zin van onverdeeld, het spel van het ene dat zich voordoet als het vele van waaruit het streven naar het redelijke evenwicht verklaard kan worden.

De helaasheid der dingen laat zich opmerken door een overvloed aan sociale alternatieven en wijsheden die minderheidsgroepen niet kennen, zij het gebundeld wel de meerderheid vormen.

Binnen de speltheorie onderscheiden we het vigerende nulsomspel en het door de nieuwe GGZ geambieerde co-creatieve spel, karakteristiek voor het nulsomspel is chaos, duisternis en polarisatie, voor het co-creatieve spel orde, helderheid en harmonisatie. Vanuit de co-creatieve mindset kost het amper moeite om binnen het nulsomspel sociale correcties door te voeren die een ethische upgrade bevorderen, een proces dat bemoeilijkt door nu net de beperkte rationaliteit zoals eigen aan het nulsomspel. Anders gezegd, het is een maatschappelijke keuze om voor het ene of andere spel te kiezen, systeemte

Als economisch epistemologische obstakels het wereldbeeld vervormen op een manier dat ze continu chaos en perverse effecten stimuleren dan lijkt het raadzaam om eerst deze anomalieën te onderzoeken alvorens hier meer ontvankelijkheid voor gevonden kan worden, in het andere geval blijven deze obstakels onbewust het maatschappelijke denken verhinderen en het systeem voeden als een auto-immuunziekte die we collectief voor ons uit blijven duwen.

Hij kent niets van epistemologische obstakels die een verduisterende invloed hebben op het collectieve herstel, hij zal je dat dan ook niet kunnen zeggen. Maar anders vraag je het hem maar even, jij kent ze wel.

Er is nog een manier die finaal exact op hetzelfde neerkomt, behorend tot dezelfde familie. Stel dat je nog een schuld hebt dan boek je die over naar je eigen vermogen, de schuldeiser kan op zijn beurt de vordering overboeken naar z'n bankrekening. Leg deze drie naar denkpiste kwalitatief verschillende opties naast elkaar en het komt steeds op hetzelfde neer.

Technisch gesproken de eenvoud zelve, veel andere variaties zijn te bedenken. De prijs van onwetendheid en gebrek aan interesse in het leven als dusdanig.

Ik sluit m’n herstelonderzoek af in een wereld waar optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen veel te moeilijk bleek, wat aanvankelijk tot veel frustratie leidde transformeerde echter naar compassie en medeleven zonder verwijt aangezien het in alle onwetendheid geschiedde. Verder blijf ik hopen dat er meer naar elkaar zou geluisterd kunnen worden, eenvoud, communicatie en wederzijds begrip is namelijk minder makkelijk dan het lijkt, ondanks het vanzelfsprekend zou kunnen zijn.

Als we wisten wat we deden dan hadden we geen onderzoek nodig, zo zal morgen die geambieerde paradigmashift van de nieuwe GGZ misschien een combinatie worden van wat we vergeten zijn en dat wat we nog nooit gezien hebben. Wat we vergeten zijn lijkt dan het meest praktische om ons over te ontfermen, op basis van wat we reeds weten en ook door iedereen gekend en eenvoudig begrepen kan worden. Maar is dat werkelijk zo?

Heel af en toe stellen OPS-lijders vragen waarop amper iemand een antwoord op heeft, ondanks in veelvoud het antwoord al gegeven werd. Het is dan ook fascinerend om te achterhalen hoe dat nu precies komt maar dat betekent ook dat de betrokkene zich nog meer zorgen begint te maken. Ergo, als ervaringswerkers in de GGZ gevraagd wordt om te getuigen in de hoop lotgenoten hiermee te kunnen helpen dan is dat geen garantie op succes, ondanks de oefening oneindig kan herhaald worden, wat vermoeiend is.

Mijn mening is dat weinig GGZ-experten begrijpen waar het inhoudelijk nu precies over gaat, ondanks alle bewijslast die klanten aanleveren. In dit geval spreken we dan over de omgevingsfactoren waarop het zelf op deze of gene manier reageert, in combinatie of interfererend met innerlijke groeiprocessen naar steeds meer bewustwording waarbinnen ethiek een steeds prominentere rol krijgt. Hoe het zelf of het individu hiermee omgaat is nog een andere kwestie, net zoals het onbegrip kan blijven aanhouden door geen of nauwelijks aandacht te hebben voor dat wat inhoudelijk gezegd wil worden en voor i

Volgens Sartre, pas als de mens zich los weet te maken van de voorstelling die hij van zichzelf heeft of die anderen van hem hebben, en in alle vrijheid zijn keuzes maakt, vanuit het 'niets' zonder doel of opdracht, kan hij existeren als authentiek persoon. Vreemd is het, en met niets kunnen we ons verlossen van onze geldketenen, daarom de stelling dat niets helpt.

Hoe graag ik het ook anders zie, als mensen willen blijven geloven dat er geen pasklare oplossingen zijn voor begrotingstekorten, staatsschulden, pensioentekorten en diens meer dan is geloof een kwestie van desinteresse voor dat wat we eenvoudig zouden kunnen weten. En het is pas wanneer we dat wel weten dat het ons zorgen kan beginnen baren, als vanzelfsprekend gezien de impact op het maatschappelijke welzijn. Maar hoe dan verder? Volgens existentialisten en absurdisten is de wereld irrationeel en niet vatbaar voor menselijke logica, logischerwijs zouden we dan een ander soort logica