TTC

Heb het al gezegd, we zijn onmachtig jegens de groep die je vertegenwoordigt, heeft niets met schuld te maken maar een nuchter doordachte conclusie die we voor onszelf maken. Het is op basis daarvan dat we ons leven proberen in te richten op een manier dat we jullie zo weinig mogelijk tot last zijn, zelf hopend dat we er toch een beetje van kunnen genieten. Enige probleem is dat we niet kunnen wegdenken wat de gevolgen allemaal kunnen zijn, noch kunnen we deze wereld klonen om dan op de kopij van het origineel te gaan wonen. Tenminste, als we onze visie beperken en het pragmatisch aards houden

Ken je dat, dooddoeners die dooddoeners worden? Het gebeurt onbewust maar voor een aantal mensen komt het binnen als priemen in het hart, door zich bewust te zijn geworden van wat de dooddoeners op een veel dieper gelegen niveau betekenen. Het leven kan op deze manier op een weerzinwekkend en vooral mensonwaardig schouwspel gaan lijken, en moeizaam werken aan herstel dat beeld steeds scherper en pijnlijker maken. En als bij tragisch wonder begint simultaan ook het waarachtige te schitteren in je innerlijke beleving, het goede, het schone, het gewone, het vredige, het liefdevolle, het verbinden

Ik hoop dat Jezus z'n burnout snel voorbij mag zijn, het is alsof hij niet helder meer kan denken.

Licht is niet opgewassen tegen het duister, hoe kristalhelder ook.

Om innerlijke spanningen en overprikkelingen te luwen kunnen we naar afleidingen zoeken, dat klopt en hoeft ook niet ontkend te worden. Naargelang de aard van het individuele zelf is er echter nog een andere weg, namelijk de confrontatie door steeds diepgaander introspectie om zodoende tot resolutie van het innerlijke conflict te komen. Op deze manier komen we misschien tot inzichten die de innerlijke spanning niet luwen maar nu net op de spits drijven, met in het verlengde de spontane wil om deze inzichten ook te delen ten behoeve van het geheel. Voor de betrokkene gaat dit echter voorbij aa

Het staat je vrij om de oefening eens voor te leggen, voor ons speelt de kleur van de kat immers geen rol, wel het doel. En ja, enige tijd geleden, voor 2008, als ik me goed herinner.

Ja, zo zijn we OPS-lijder geworden, met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, meer niet. En zie nu, de anomalieën liggen op de tafel, kristalhelder maar niet gekend, zelfs ontkend. Schopenhauer meent echter dat het om een fase gaat, zij het met een incubatieperiode van ongeveer 3000 jaar, terug naar de toekomst dus. Hoopvol is het, geen zwans, de andere kant ook eens belichten en aandacht schenken, bedachtzaam, in liefde en vergeving.

Walgelijk is het, ik wil hier niet meer zijn.

Kunnen er niet meer tegen, de hardheid van deze samenleving.

Ja, onmachtig zijn we, ondanks alle bewijslast.

Je bent veel te machtig voor me, psychisch kwetsbare mensen kunnen hier niet tegenop.

De berusting daagt dat ik morgen misschien getuige wordt van een volgend wereldconflict en ik heb er niets aan kunnen verhelpen, zelfs niet door kennis te nemen van sociale alternatieven die me tot andere gedachten bracht. Deze alternatieven gaven me de hoop dat het dit keer anders zou worden, zelfs in versneld tempo omwille van de technische expertise van velen. Binnen dit doorgaans vaak conflictueus debat ben ik me in het bijzonder gaan interesseren in een aantal anomalieën, dit niet als een bewuste zoektocht maar dat wat zich spontaan heeft aangeboden naarmate ik steeds meer aandacht had vo

Oneindig gaat het door, het volgende regeerakkoord zal daar veel over zeggen.

Alles in een logische volgorde uiteraard, je kan desgevallend starten bij de drie guna's.

De Nationale Staatsschuld stijgt met 507 euro per seconde, eerst Vlaanderen afsplitsen en pas daarna gaan we eens kijken wat anderen hierover zeggen. Het is een kwestie van prioriteiten stellen, geen kwestie van verstand gebruiken. So, fuck off!

Laat ons ernstig blijven, herstel in de zin van het doorlopen van een groeiproces is een bikkelhard proces waarbinnen we onszelf tot het uiterste drijven, zoals psychiater Dabrowski dan ook zeer congruent weerspiegelt. Enkel de maatschappelijke (h)erkenning van dit proces zou ons met een ruk naar een fluweelzachte paradigmashift kunnen brengen, in de vorm van een ethische upgrade die ook veel maatschappelijke problemen als sneeuw voor de zon laat verdwijnen, quasi letterlijk. Om deze reden kunnen we de aspiraties van de nieuwe GGZ volledig en van harte onderschrijven, ondanks principieel eenvo

We hoeven er niet voorbij te geraken, we zien dat er niet voorbij geraakt wordt. Nog eens proberen misschien? Je bent de vertegenwoordiger van Vlaanderen, hoeven dan ook niet met iedereen hetzelfde debat aan te gaan dan wel slechts onze nederlaag te (h)erkennen. Ik zie hier ook altijd flitsen, na diepgaander beschouwing ben ik OPS-lijder geworden, de hartenpijn ondraaglijk.

We zullen het straks wat mysterieuzer maken om de mythes te eren, het is wachten op de hand van Jupiter om uit te leggen wat anomalieën zijn. In mensentaal wordt dit verhaal totaal anders, het wordt dan bibberen en beven om niet voor gek verklaard te worden.

Perfect binnen de context, prachtig is het. Daarom, het is niet omdat je telkens aan je propaganda begint dat het niet gezien wordt, dat zou helemaal absurd worden. Mijn valse en ware zelf lijken nogal eens in conflict te leven met elkaar, als dat voor iedereen zo geldt dan wordt het wellicht een megalomaan feest wanneer we daarin een consensus zouden vinden. Zo zegt m’n hart telkens om gewoon dat feest voor te bereiden, m’n verstand dat het onmogelijk is, impasse troef.

Ja, uiteindelijk is het ook altijd hetzelfde, in schril contrast met wat de omgeving stelt. Op die manier komen we tot het AB-perspectief, het is heel eenvoudig wanneer we bereid zijn om het onze aandacht te schenken. Of hoe eenvoudig het kan zijn, dank!

Ja, zo zijn we OPS-lijder geworden, met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, meer niet. En zie nu, de anomalieën liggen op de tafel, kristalhelder maar niet gekend, zelfs ontkend.

Een aantal denkt dat Jezus een burnout heeft, het valt anders naar z'n aard immers niet te verklaren waarom hij zo lang zou wegblijven.

Waarom zou ik een boek willen schrijven als ik alle andere boeken nog niet gelezen heb? En wat met boeken die ik eigenlijk voor geen meter begrijp maar me intuïtief wel iets lijken te duiden dat ons allen dient? Benoem het zoals je wil, diverse stoornissen zijn de normaalste zaak van de wereld wanneer ze inhoudelijk ook begrepen zouden worden. En ja, waar kan je dan nog terecht? Wie is bereid om die ontnuchterende confrontatie aan te gaan met ervaringswerkers in de GGZ? Vreedzaam, integer, liefde en verbondenheid, tot welke prijs? Wie helpt ons?

Fascinerend is het psychodrama, net zoals innovatieve oplossingen maar al te vaak als niet realistisch gepercipieerd worden. Het getuigt echter van een logica die je ook naar de keel kan grijpen en diepgaander onderzoek inspireren, logisch omdat we immers geen innovatieve oplossingen nodig hebben voor problemen die niet bestaan. En hiermee wordt het psychodrama voor een aantal prompt levensecht, hoe ga je hiermee om? Als reflectie staat het mooi en duizend in een dozijn, de bijhorende bewustwording en het correlaat met het menselijke lijden een psychische geseling, ondraaglijk voor het mensenh

Volgens Einstein ben ik krankzinnig, ik probeer namelijk altijd hetzelfde en telkens opnieuw verwacht ik een ander resultaat. Verder ervaar ik het als lastig dat ik anders denk, ben zelfs gestopt met emoticons zodat de lezer niet meer weet of ik een en ander als grap bedoel. Het label van Einstein waardeer ik graag, zij het in diepe hartenpijn en verdriet, vergeef me dat ik geprobeerd heb, net zoals m'n falen.