TTC

Socrates was nog de slimste, die zei dat hij van niks wist om er vanaf te zijn. Het is een andere manier om te zeggen dat inherent hoopvolle en integere mensen niet altijd in situaties verkeren waardoor ze hun volle potentie tot expressie kunnen brengen, het is dan wegkwijnen of verharden tot je niet meer dezelfde bent, alsof je nog een schim bent en je tot het diepe besef komt dat al je inspanningen totaal geen nut hebben. Zelfbewustzijn verdringen, wat betekent dat eigenlijk? Men zegt het, wie in deze wereld de geldstromen volgt, die komt het antwoord te weten. Samsara betekent

Krijg stilaan toch wel de indruk dat herstel nooit stopt, enkel het aanbod aan verklaringen waarom veel niet begrepen wordt dermate overweldigend dat verzadiging en nog meer verwarring het resultaat wordt, averechts aan dat wat je misschien hoopvol had verwacht bij aanvang. En zoveel verschillende wegen die finaal hetzelfde lijken te zeggen, vaak leidend tot Babylonische spraakverwarringen en meningsconflicten terwijl je eigenlijk over hetzelfde bezig bent, om dan totaal ontmoedigd achter te blijven als getuige van een weerzinwekkend schouwspel waar je, ondanks alle moeite om je herstel ernsti

Samsara stopt niet zomaar omdat iemand het Nirvana is binnengetreden, het is dan kunst om er niet opnieuw door opgeslokt te worden. De verwarring doorgaans compleet wanneer het ene niet begrepen wordt, noch het andere. En zo wordt alles steeds eenvoudiger, wat niet wil zeggen makkelijker zolang dat wederzijdse onbegrip niet geneutraliseerd kan worden, in de waarachtige verbinding waarin de geest zichzelf herkent als zichzelf, om er vervolgens expressie aan te geven in woord en daad met als doel meer harmonie, van harte. In liefde, hoop en vertrouwen op een goede afloop.

Als abstracties tot leven komen en je hierdoor ten diepste begint te beseffen wat je misschien al heel de tijd niet gezien, of onbewust genegeerd hebt, dan is het nog maar de vraag hoe je daarop zal reageren. Andersom is ook mogelijk, hoe kijkt iemand naar de wereld bij wie die abstracties eerder al tot leven zijn gekomen? Het is als de kip of het ei, onbegrijpelijk zonder de verlevendiging die noodzakelijk is om daar überhaupt enig oordeel over te kunnen vellen. Kortom, roepen in de woestijn is op zichzelf niet zo heel moeilijk om te begrijpen, noch het waarom een aantal zelfmoord pleegt.

Systeemtechnisch, als er een collectief probleem A en een oplossing PA01 is, dan laat dat ruimte voor meerdere opties zoals PA02, PA03, PA04 enzoverder. Dit vereist logischerwijs dialoog en consensus, tenzij je PA01, PA02, PA03, PA04 gewoon buiten het besluitvormingsproces laat en eigenlijk amper iemand weet dat deze opties überhaupt bestaan, zelfs als niet realistisch zal percipiëren. Over meer gaat het uiteindelijk niet, die elementen van beperkte en/of begrensde rationaliteit, waardoor finaal nu net de oplossing overweldigend kan zijn en plotsklaps, als reactie daarop, het collectieve probl

Hoe ga je dat dan doen met je aandelen op de beurs, op een velletje papier?

Ben je zeker dat je hier niet een en ander door elkaar haalt?

Altijd interessant gevonden, je kan een paard wel naar het water leiden, je kan het niet verplichten om te drinken. De ervaringsgerichte toetsing leidt echter tot inzichten die je prompt ook kunnen opzadelen met een aantal stoornissen waardoor de stelling ook omgekeerd kan gelezen worden, zoals niet luisteren naar de klant is niet alleen stigmatiserend maar ook beperkte rationaliteit cultiverend, zij het in alle onwetendheid omdat we niet kunnen weten wat we niet weten. En net daarom dat een aantal ervaringswerkers in alle integriteit en sereniteit hulpvragen blijft stellen aan de GGZ, omwille

Met de Bancor zou het dan alleen eenvoudiger worden? Vreemd, geld is toch neutraal? Of denk je dat dit een gevolg is van die beperkte rationaliteit waar mensen het altijd over hebben?

Er lijken twee opties te bestaan, de BEF of de Bancor. Verder worden nog verschillende kloven opgemerkt, welke zou jij kiezen?

Als ik het AB-perspectief combineer met het XY-perspectief dan wordt het helemaal een helse ervaring, het zal dan misschien lijken alsof je terecht bent gekomen in een apocalyptische wereld die zich enkel in jouw hoofd afspeelt en je omgeving heeft werkelijk geen idee wat er aan de hand is. Ja, achteraf is het makkelijk praten, je durft het alleen niet meer zeggen omdat je telkens opnieuw het risico loopt om door stormen, tsunami’s en aardbevingen gekaapt te worden. De synthese, delen, aftrekken, optellen en vermenigvuldigen, en een paar hulpvragen voor de GGZ, eenvoud.

Als OPS-lijder ervaar ik de regeringsvorming als pijnlijk, dit komt door het AB-perspectief dat doorheen m’n herstelproces steeds meer vorm gekregen heeft. Het is als mindfulness, het debat conformeert zich aan stereotiepe A-wolken zonder innovatieve B-wolken in de gedachtensfeer toe te laten, er ontbreekt iets. Deze situatie leent zich dan ook tot het uiten van frustraties maar ook humor, zoals het idee om politici eerst naar de ziekenkas te sturen en pas daarna het debat verder te zetten. Einstein zei het eerder al, logica brengt je van A naar B, verbeelding overal.

Is het werkelijk zo, zoals Ken Wilber beweert, dat bewustzijnsgroei in fasen geschiedt waarbij elke fase nieuwe inzichten oplevert maar ook nieuwe uitdagingen in een gradueel steeds complexer lijkende wereld? En dat, bijgevolg of inherent, eenvoud daarom de grondslag vormt waarop, waarrond of waarin deze complexiteit gebouwd wordt door de geest die zich hiermee identificeert om er vervolgens misschien ook hopeloos in verstrikt te raken? En dat net daarom allerhande anomalieën misschien niet gezien worden zonder dat diepe introspectie, of onderzoek in algemene zin, hieraan vooraf gaat? Of zoeke

Hoe dan ook, de positieve desintegratie theorie en schematherapie heeft mij althans goed geholpen om een en ander beter te kaderen, al had ik dat precies beter niet kunnen koppelen aan positief denken en omdenken. Probleem is nu een beetje (nogal veel) dat ik dat niet meer kan omkeren waardoor dat vreemde fenomeen cognitieve dissonantie een standaard wordt, ik zoek verder naar een aangepaste omgeving maar heb gemerkt dat alle onbewoonde eilanden al bezet zijn, of simpelweg te duur volgens dat andere paradigma.

Mij zul je echt niet horen zeggen dat het niet altijd hetzelfde is geweest, het is net daarom dat het zo eenvoudig is om te weten te komen wat we vergeten zijn, dat verzin ik niet. Maar dan gaat het nog maar over dat ene deel van wat een paradigmashift betekent, voor het andere deel laat ik me graag verrassen, keertje wat anders.

Zoals Manuel Castells, toch geen klein bier, terecht stelt, het door het systeem in gang gebrachte en steevast onderhouden kluwen van per minuut miljarden financiële transacties laat op generlei vermoeden dat we er ooit een derde orde impuls aan kunnen toevoegen, ondanks deze wenselijkheid misschien wel noodzakelijk is om überhaupt in de richting van een volwaardige co-creatieve samenleving te kunnen evolueren. Maar sowieso, louter technisch gezien is het wel perfect mogelijk om heel het systeem te laten imploderen alsof het nooit bestaan heeft, met catastrofale gevolgen voor heel onze wereld.

Je hebt het over niets anders, Einstein een mysticus? Het wordt erger met de minuut, mensen die hun verstand proberen te gebruiken, verklaar ze snel tot mysticus en je kan ze klasseren bij dat waar we niet eens over willen nadenken.

We gaan straks dan toch een occult gezelschap moeten oprichten, omdat we in de normale wereld niet meer tot twee mogen tellen, te schokkend is het. Logischerwijs vragen we geen geld voor het mythische lidmaatschap van deze, voor het toch niet al te doordachte oordeel, bedreigende beweging. Het zou immers de sowieso al absurde reden van oprichting en bestaan als een tragische grap doen lijken, en het is nu al zo erg. Nu, achteraf bekeken zijn we er nergens mee geraakt omdat het de vorige keer hetzelfde was, al onze nobele pogingen om terug naar de toekomst te leren kijken, een fiasco, in woord

Werkelijk, ik heb geen flauw idee over wat het gaat, nog minder als ik jouw mind read aangezien dat in volledige tegenspraak is met de mijne. Het is nu zo, interferentie kan leiden tot de verhoging van het psychische lijden van anderen, gebeurt geheel onbewust en het gaat onverminderd verder, ondraaglijk is het.

Ja, waarom niet, laat ons dat snel eventjes doen omdat we hier nu toch zijn, de donkere nacht van de ziel induiken omdat de theorie zegt dat we er ook gelouterd uitkomen. Verheugend echter het nieuws, een workshop van een halve dag volstaat, vanaf dan ben je een vlinder die een gelukzalig leventje tegemoet kan gaan, altijd vrolijk en gelukkig, geen zorgen, zonder angst. Ja, wees maar zeker, jaloers ben ik, en kwaad op God omdat ik niet tot de uitverkorenen hoor, misnoegd en minderwaardig omdat mij dat niet lukt, enkel de pijn ervaar ik, zelfs niet eens wetend wat die loutering tot effect kan h

Het aanhoudende stigma weegt te zwaar, dat is alles. In deze wereld is namelijk niets mogelijk, zelfs wanneer het perfect mogelijk is.

Eenmaal het navigerende zelf het kennis- en/of bewustwordingsdomein van Zijn en Zijnden effectief betreedt dan mag dat de voorbode zijn van veel verwarring en onbegrip, het wordt dan misschien tollen en pijn lijden omdat je de richtlijnen van de GGZ ter harte hebt genomen, niet andersom. Tijdens dit proces kunnen er zich voor de eerste keer een aantal inzichten openbaren die voeding geven aan reeks bijkomende hulpvragen jegens de GGZ, wat alleen stigmatiserend wordt wanneer hulpverleners dit proces niet maatschappelijk (h)erkennen. Op deze manier komen we op het idee van ‘platland’, het soort

De laatste tijd voel ik me als het slachtoffer van mezelf, omdat ik zo dom was om dingen te willen weten of begrijpen. Geïnspireerd door de richtlijnen van de GGZ is het enkel maar erger geworden, net zoals door allerhande bijkomstigheden zoals mindfulness, meditatie, educatie en introspectie. Kortom, de inherente logica van een herstel- en/of groeiproces is door ervaring dan wel transparanter geworden, in bepaalde kengebieden zelfs zo kristalhelder dat het ook ondraaglijk is, met als kers op de taart het onbegrip daarover. Nee, geen verwijt, ik wist dit vroeger immers ook niet, en wellicht za

Enkel het idee van een fluweelzachte paradigmashift is al voldoende om het stigma op je af te roepen, nog erger wordt het wanneer je over de inhoud zou beginnen. Het is een stelling die onderzocht kan worden op waarachtigheid, uit ervaring zou ik het echter afraden maar het levert wel heel verrijkende inzichten. Kortom, vroeger was mijn leven zalig, vandaag is het proberen te overleven door de bewustwording van wat ik tijdens m’n herstelonderzoek leerde, finaal volstrekt nutteloos door het innerlijke weten dat niet zonder risico tot expressie kan gebracht worden.

Dat religie en wetenschap geen vijanden zijn is me al een tijdje geleden duidelijk geworden, dat is wat procesfilosofen of systeemwetenschappers ook niet zullen ontkennen en zich uitend in een nieuwe manier van maatschappelijk denken. Het haakt allemaal mooi in elkaar middels het Elaboration Likelihood Model dat finaal streeft naar een positieve attitudeverandering, en wat ik eerder niet wist is dat evangelie letterlijk betekent ‘goede boodschap’. Maar dat is niet het einde van het verhaal, het is het begin van een transformatieproces dat misschien wel iets woeliger zou kunnen verlopen dan de