TTC

Hoe ook gedraaid of gekeerd, herstel is nu eenmaal een schokkend proces dat idealiter professioneel begeleid kan worden, niet omdat ik dat zomaar verzin. Het alternatief zou zijn om het prachtige studiewerk van de GGZ te verbranden, dit zou de tragische absurditeit van allerhande misverstanden enkel maar bekrachtigen, en onze euthanasieaanvraag bespoedigen.

Het verschil tussen een dramaturg en een ervaringswerker in de GGZ is vaak moeilijk, behalve dat een ervaringswerker een dramaturg de stuipen op het lijf kan jagen omdat hij/zij echt is. Meestal worden dan de rollen snel omgedraaid, zo wordt het een levensecht psychodrama waarin de ervaringswerker het onderspit mag delven en de dramaturg inspiratie vindt voor een volgend stuk.

Binnen de economische wetenschappen is het een gekend fenomeen dat een economie, of samenleving, steeds naar een evenwicht of harmonie streeft, het wil daarom niet zeggen dat economen ook iets van economie begrijpen. Kortom, er zijn experten in vanalles, net zoals weten en begrijpen twee verschillende dingen zijn, op die manier worden zelfs de meest eenvoudige hulpvragen als overweldigend ervaren, wat begrijpelijk is voor wie dat weet, andersom niet.

Zaadjes planten en met aandacht bekrachtigen, het wekt warme gevoelens op en we horen het graag. Geen probleem zal je zeggen, tot het proporties aanneemt die zowat elk GGZ-expert purper doet kleuren, dat is liefde.

Ja, er zit logica in, als iedereen z’n psychische grenzen bewaakt dan is er misschien ook nog een overschot die zich angstig ernstig zorgen maakt, omdat ze bij de ziekenkas een cursus mindfulness hebben gevolgd. Ergo, geen probleem met allerhande GGZ-richtlijnen, tenzij we nog niet zo goed begrijpen tot wat ze leiden wanneer we ze ook effectief toepassen. Noem het een voetnoot.

Wat ik nog maar net las, weten en begrijpen is een killer combinatie, logischerwijs enkel voor wie begrijpt wat hij/zij weet. Het is als de combinatie van intellect en ethiek, het verschil tussen een raket naar de maan sturen en de impact inschatten van het ontbinden van schuldrelaties die tot tweemaal het bruto mondiaal inkomen bedragen. Voor het laatste volstaat optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, voor het eerste kan ik enkel respect opbrengen dat mensen überhaupt zoiets kunnen.

Het is werkelijk zo, ik vind vandaag meer menselijkheid in een ontluikende bloem dan in het gekrakeel van een regeringsvorming, met aangepaste gemoedstoestand die m’n darmen doen rommelen en m’n hart doet bloeden.

In deze wonderbaarlijke wereld is er een overweldigend aanbod aan zaken waarin we ons kunnen interesseren en verdiepen, het wordt pas een probleem wanneer we ons interesseren en verdiepen in dat waar iedereen expert in is.

Vergelijkbare situaties had je net voor WOII ook, het deert ons allemaal niet. Om echter bezig te blijven volg ik nu de cursus ‘wachtlijsten verkorten’ bij de nieuwe GGZ, over derde orde impulsen en paradigmashifts, heel interessant is het. We hebben co-creatief inmiddels al een berg anomalieën gevonden die ons psychisch lijden inhoudelijk meer betekenis geeft, het noemt empowerment van psychisch kwetsbare mensen die net hierom misschien ook zelfmoord plegen.

Door al m’n stoornissen ben ik over veel onwetend, niet eens wetend of ik het ook zou kunnen begrijpen, het zijn twee verschillende dingen. Zo gaat het wellicht ook met begrijpend lezen, inclusief psychische afweermechanismen, het beroeren van emoties en diverse copingstijlen. Heel fascinerend is het, tot je aan je herstel werkt en uit morele overweging het resultaat ter kennis stelt, begrijp je?

Tussen weten en begrijpen zit een hemelsbreed verschil, zegt men. Waarom ben ik dan weer de enige die dat niet begrijpt? Of moet ik ook dit andersom zien van waaruit al m’n stoornissen beter te begrijpen vallen? Zouden hulpverleners OPS-lijders dan wel willen begrijpen omwille van wat ze denken te weten? En hoe verhoudt zich dit tot luisteren naar de klant en stigma?

Uit zelfredzaamheid lijkt me het voortaan beter om het resultaat van m’n herstelonderzoek niet ter kennis te stellen, zelfs niet wanneer dat nuttig zou kunnen zijn voor anderen. Op deze manier blijf ik m’n zelfbewustzijn verdringen en innerlijke spanningen cultiveren, de analyse steeds diepgaander en accurater waardoor er nog minder ontvankelijkheid voor bestaat, ervaar ik. Slechts in zeer zeldzame gevallen is een gesprek hierover mogelijk, met telkens hetzelfde risico om afgewezen of genegeerd te worden, zelfs aangevallen op manieren die de verdringing van m’n zelfbewustzijn of eigenheid bekr

Zit wat in, openbaringen worden ervaren, maar niet altijd gezien op hetzelfde moment.

Op de vraag hoe we tijdloze attractors praktisch konden maken, was het antwoord aanvankelijk niet zo duidelijk. Bij elke poging daartoe bleek er immers telkens iets anders te gebeuren dat onze aandacht trok, of tenminste onze aandacht afleidde van dat wat we trachtten te zeggen. Gaandeweg werd het echter steeds transparanter wat er precies gebeurde, vanuit dat perspectief bekeken dan toch, in lijn met de herstelvisie maar misschien minder gekend.

Mijn geloof in begrotingstekorten wijt ik aan m’n onwetendheid, ik zie verder dan ook geen reden om hier aandacht aan te besteden. Sowieso, het zou niet realistisch zijn wanneer het anders zou worden, ondanks alle bewijslast en het prachtige studiewerk van de GGZ.

Theorie is altijd eenvoudig, tot je er geestelijk letterlijk in verstrikt raakt en geen weet hebt van de theorie die op zich al tot de nodige verwarring kan leiden. Daarom, ik ben de eerste om m’n beklag te maken over hoe ik behandeld ben geweest, ik ben echter ook de eerste om te willen duiden dat het minder makkelijk is dan de theorie soms doet vermoeden. Nochtans, het wordt steeds eenvoudiger naarmate het, met vallen en opstaan, herstelproces vordert, met paradoxale neveneffecten die nu net het psychische lijden op de spits kunnen drijven door de inzichten die hieruit kunnen geventileerd wo

Einstein meende dat wetenschap niet meer is dan een verfijning van het dagelijkse denken, net zoals bij beperkte rationaliteit de besluitvorming paradoxaal genoeg kan verlammen door toevoeging van alternatieve opties. Maar ook hier bestaan uitzonderingen op, door nu net het buitenspel laten van alternatieve opties kunnen ook ongewilde perverse effecten ontstaan waarover we heel lang kunnen vergaderen, soms regeringsvorming of beleid genoemd. Een aantal ervaringswerkers in de GGZ heeft dit nader onderzocht en op basis daarvan een reeks hulpvragen gesteld aan het adres van de GGZ, het resultaat

Gaat spontaan wanneer we groeien, daarom dat velen het op een niet aangepast perceptieniveau vertalen, met alle gevolgen van dien. Fascinerend is het.

Het leven wordt redelijk bevreemdend wanneer je iets weet dat anderen niet weten, niet omdat men het niet zou kunnen weten. En hoe we dat weten, is ervaringskennis, elke dag opnieuw.

Iedereen weet wel dat binnen een duale context waarheid een subjectief gegeven is, net zoals elk vogeltje zingt zoals hij/zij gebekt is. Zo zijn er vogeltjes die miljarden in hun schuif hebben liggen, je hoort ze alleen niet door al het gekrijs over miljarden die de wereld tekort komt. Tsjirpend, alle gekheid op een stokje, het gaat niet om geld, zeggen ze.

Heb het altijd al een fascinerende onderzoeksvraag gevonden, wat er precies gebeurt wanneer hart en verstand samenvallen en in symbiose gaan samenwerken? Hoe dan ook, elk crisisplan komt met een SWOT-analyse, sindsdien voel ik me machteloos en minderwaardig, ondanks alles.

Als je in je eigen staart bijt dan is de cirkel terug rond, in het andere geval blijft het bij ratelen, sissend als een ratelslang, grappig hé.

Onwetendheid, ik zie in het Vlaams Belang dan ook een geschikte kandidaat om dat op de politieke agenda te plaatsen, geen pretje weliswaar. Heb je nog steeds last van paranoïde neveneffecten naar aanleiding van je ervaringen?

M’n zin voor perfectie heb ik beperkt tot het genereren van exact evenveel neutraal geld dan de schuldenberg hoog is, uiteraard zonder extra geld bij te drukken. Hierna ben ik wat beginnen lezen in het prachtige studiewerk van de GGZ, om zodoende voor gek verklaard te kunnen worden.

Als denkexperiment vind ik die parallelle werelden van wetenschappers wel interessant, voor m’n gemoedstoestand helemaal niet, het is dubbel. Zoals altijd perceptie en interpretatie, als ik informatie toelaat vanuit een andere wereld dan word ik prompt wakker in een leugenachtige wereld, of in ieder geval een wereld die onwetend is over die informatie. Dit triggert m’n rechtvaardigheidsgevoel met een impact op m’n welzijnsbeleving, ik vind daarom dat mensen recht hebben op die informatie om er pas dan over te oordelen. Die ‘andere wereld’ is dan relatief en het product van het denken, als een