TTC

Verkramping is altijd mogelijk, het topic gaat dan ook over onwetendheid.

Of je begrijpt de inhoud niet van wat mensen je proberen te zeggen?

De stelling van Heraclitus dat ongeloof inzicht verhindert, intrigeert me. Steeds dieper en bewuster vallen hiermee veel stukjes op hun plaats, zo zou je immers nog jaren dezelfde hulpvraag kunnen stellen en steeds het stigmatiserende gevoel krijgen dat GGZ-experten je niet begrijpen, ondanks alle nuchter doordachte bewijslast die je aanlevert. Kortom, op deze manier wordt het dus heel eenvoudig om OPS-lijder te worden, zij het onmogelijk om uit te leggen wanneer ongeloof nu net het noodzakelijke inzicht verhindert. Tegelijk heb je wel hulp nodig van GGZ-experten om deze cluster op een profess

Als het over verwarring mag gaan, per definitie, een anomalie is als een vreemde eend in de bijt die bestaande theorieën op zijn kop zet. Maar hoe wordt het wanneer een anomalie kan gezien worden als een positieve attractor binnen het herstelproces zoals de GGZ ambieert? Om het simpel te houden, alle economische theorieën die zich baseren op het vigerende inflatoire denken komen onder druk te staan wanneer we, vaak in alle onwetendheid daarover, het element van beperkte rationaliteit opheffen. De vraag is dan niet langer of iets overweldigend is, de vraag is hoe we deze transformatie of percep

Naarmate ik steeds meer aandacht heb voor politieke debatten dan overvalt mij het bevreemdende gevoel dat politici helemaal niet op de hoogte zijn van wat er elders in de wereld gebeurt, of het blijft bij nobele ideeën die geblokkeerd worden door ze te betrekken binnen een perceptieveld waar ze eigenlijk zichzelf uitdoven. Pijnlijk is het, alsof ontbrekende schakels buitenspel geplaatst worden om vervolgens elk debat te verstikken, misschien zelfs onbewust daarvan. Mijn observatie althans, met in het verlengde nog veel meer, heel bijzonder.

Opmerkelijk idee vond ik, dat eerst het evangelie over heel de wereld moet verspreid worden alvorens Jezus terugkomt, vooral wanneer je hierover begint door te denken. Meer dan waarschijnlijk zijn de meningen hierover verdeeld waardoor het ook nooit kan lukken, tenzij je een nieuwe GGZ in het leven roept met nagenoeg dezelfde ambities, apart is het.

Is het mogelijk om je eigen zwaartepunt te bepalen? Het zijn de nieuwste vragen van een aantal ervaringswerkers in de GGZ, vreemd was echter dat veel experten perplex stonden van het overweldigende aanbod aan nieuwe ijkpunten of referentiekaders waardoor zowat alles op losse schroeven kwam te staan. Het was dan ook niet zomaar dat een aantal het alsmaar had over een fluweelzachte paradigmashift, vreedzaam, weloverwogen en bedachtzaam.

Na een gedegen herstelonderzoek loop je het risico om zelf ook een anomalie te worden, het zit allemaal zo perfect in elkaar dat de rillingen je over het lijf lopen van liefde, hoop en blijdschap, wat je vervolgens niet tot expressie kan brengen en tot suïcide leidt. En amper iemand die het begrijpt, zelfs krachtdadig verworpen, genegeerd en gemarginaliseerd, in alle onwetendheid door het gemis aan ontvankelijkheid. Per definitie, een anomalie is als een vreemde eend in de bijt die bestaande theorieën op zijn kop zet. Of waarom een aantal vreedzaam en integer hulpvragen blijft stellen aan de G

In de psychologie wordt een onderscheid gemaakt tussen platland en de meerlagige bewustzijnsontplooiing, enkel in platland worden mensen onthoofd.

We denken niet dat je ooit al van die anomalieën gehoord hebt, met welk doel zou je dat niet willen zien? Zo kan je dat wel stellen inderdaad, eenmaal die anomalieën nuchter doordacht en geïntegreerd zijn dan wordt het kristalhelder wat de aspiraties van de nieuwe GGZ ten gronde betekenen. Het is vooralsnog echter geen pretje om dat te weten, het leidt spontaan tot gevolgtrekkingen waar je best een kwartiertje tijd voor neemt.

Ik weet niet wat jij vergeten bent, vereist dat niet dat je het ooit geweten hebt?

Hoe kom ik te weten wat ik vergeten ben, of misschien nog nooit van gehoord heb? En wat als ik het niet geloof omdat het volledig indruist tegen m’n eigen overtuiging? In dat geval heb je misschien wel iets aan ervaringswerkers in de GGZ die dit al eens hebben meegemaakt, in vertrouwen, veiligheid en verbondenheid, speels, ernstig en bedachtzaam.

De wereld redden wordt alsmaar eenvoudiger naarmate we de richtlijnen van de GGZ opvolgen, simpelweg door in herinnering te brengen van wat we al weten.

Het is interessant om zien dat we trapsgewijs kunnen groeien, op deze manier komen we tot een groeidynamiek die in fasen verloopt. Elk scharnierpunt betekent dan overstijgen, integreren en omvatten, met groeipijnen en ziektebeelden die zich hardnekkig kunnen gaan nestelen. Echt fascinerend is het, zeker wanneer we netjes de richtlijnen van de GGZ opvolgen en tot ontdekkingen komen die ze schijnbaar zelf nog niet opgevallen zijn. Het bundelen van competenties en inzichten lijkt dan ook geen achteloos advies, tenzij groeipijn en ziektebeeld verward worden met elkaar.

Ongeloof verhindert inzicht, interessante stelling van Heraclitus. Tijdens een herstelonderzoek kunnen we deze stelling onderzoeken op waarachtigheid, het wordt dan ook snel duidelijk waarom Schopenhauer meende dat elke waarheid drie fasen doorloopt, of waarom Einstein meende dat we onze problemen niet opgelost krijgen met dezelfde manier van denken dat ze veroorzaakt. En dan komt het, uit morele overweging stap je dan goedbedoelend naar de GGZ met een hulpvraag, je raadt het goed, ongeloof verhindert inzicht. Wat eenvoud vermag, verdriet, eenzaamheid en hartenpijn rest.

Soms zijn mensen bezig met jouw leven en welzijn maar het interesseert je niet eens, de relevantie ontgaat je maar toch beklaag je je elke dag over dat waar een aantal je vreedzaam iets tracht te zeggen. Herken je dat?

Het zijn eenvoudige premissen die snel ontaarden in chaos en tumult wanneer we ze in het publieke domein bespreekbaar stellen, paradoxaal genoeg nu net de premissen bekrachtigend. Er is dan ook een gegronde reden waarom een aantal hier niet telkens opnieuw in betrokken wil raken, alsof je absoluut gestraft moet worden omdat je op het absurde idee was gekomen om alles zo eenvoudig mogelijk te maken. Maar loslaten betekent ook dat je er elke dag nuchter en machteloos getuige van bent, van de haast onwaarschijnlijke strijd en tumult om redenen die op zich tragisch absurd zijn. Daarom, de kracht v

Het onbevattelijke laat zich opmerken in het gemanifesteerde op een manier waar weinig aandacht voor bestaat, nochtans doortastend ingrijpend in dat waar iedereen het altijd over heeft maar amper iets van begrijpt. We kunnen daarom ook niet zeggen dat het onmogelijk is, doch niet gezien door net dat waar iedereen het alsmaar over heeft, magie en wonder in een notendop.

De pragmatische waarheid hoeft niet waar te zijn vis-à-vis het algemeen geaccepteerde referentiekader, ze heeft in het bijzonder oog voor het menselijke lijden en welzijn. Maar zowat iedereen zal je maar al te graag voor gek verklaren wanneer we stellen dat we met helikoptergeld ook begrotingstekorten kunnen oplossen, in schril contrast met het vigerende wegwerken dat op de schouders van de bevolking wordt gelegd. Vergeef me, ik had enkel maar een beetje interesse in het leven, op deze manier hoor ik niet meer tot deze wereld, alsof we niet meer bestaan, letterlijk. En over wat gaat het nu uit

De dubbele insteek mag gezien de aspiraties van de nieuwe GGZ als maatschappelijk wenselijk geacht worden, dit zou betekenen dat klanten ook inspraak kunnen hebben binnen een wetenschappelijk referentiekader. Dit leidt tot het AB-perspectief, zodoende wordt het mogelijk om elke stoornis deskundig op twee verschillende manieren te belichten, enerzijds vanuit het vigerende ‘nulsomspel’ denkkader, anderzijds vanuit het 'co-creatieve’ denkkader. Het waarom mag echter evident genoemd worden, het zou anders immers totaal absurd worden om nog positief en hoopvol te denken, een stelling die echter nie

Als ik de duivel in mezelf wil leren kennen dan lees ik dat het de personificatie van verwarring is, ik slaap en ben dronken, alsof ik door m’n onwetendheid in trance leef en niet eens kan weten welke schade ik aanricht aan m’n omgeving. En erger, ik hou nog het liefst vast aan het referentiekader dat ik als enige echte zie, elke poging om dat te veranderen zie ik dan ook als des duivels, als een vijandelijke verstoring die m’n zekerheden in het gedrang brengt, zelfs zonder dat ik daar enig begrip voor kan opbrengen, ik luister niet eens naar wat anderen inhoudelijk te vertellen hebben. Verder

Doorwinterde OPS-lijders getuigen van harte en ter preventie van nog veel erger, tot ze niet meer getuigen, dan zijn ze dood, op z’n minst innerlijk gestorven door te bezwijken onder dat wat ze niet tot expressie hebben kunnen brengen, onwaardig, hoe hoopvol en speels ze ooit ook waren, niet langer van deze wereld, minderwaardig, dom, innerlijk verteerd door onvoorwaardelijke liefde, verdriet en hartenpijn.

Vreemd eigenlijk, had het eerder nog niet zo gezien, de tweeledigheid van een sleutel, en de binnen en de buitenkant die ons in verwarring kunnen brengen. Waar gaat het over? Simpel eigenlijk, als we onszelf beperken door aangeboden sleutels niet diepgaander te exploreren dan krijgen we nooit een glimp van wat er zich achter de deur bevindt, zelfs diegenen die ze in alle integriteit aanreiken marginaliserend. Voor hen echter, ziet de binnenkant er totaal anders uit dan de buitenkant, van waaruit tal van symptomen eenvoudig kunnen verklaard worden, maar onbegrepen zonder zichzelf ook een beter

We lezen het, het is onmogelijk te begrijpen zonder de ervaring zelf, dat wat je iedereen gunt maar ondanks de eenvoud onmogelijk blijkt. Wie dan nog de moed heeft om verder te zoeken komt misschien, vroeg of laat, tot nog heel andere ontdekkingen, alsof de puzzel plots klopt maar je ook opzadelt met kennis die heel je leven vergalt, als een innerlijk loodzwaar ervaren vergiftigd geschenk. En toch, het is niet eens een geheim, de magnitude een ander paar mouwen, in zekere zin, wat wil zeggen naargelang perceptie, zelfs ongeloofwaardig. En waar kan je dan nog terecht? Het is echter vanuit dat p

Wat is dat, zelfbewustzijn? Heeft dat inhoud? Negatieve theologie is proberen God te bewijzen door te beschrijven wat God niet is, oppervlakkig gezien lijkt het onschuldig en een beslist mooie oefening voor het zoekende intellect. Diepe introspectie kan echter tot heel andere conclusies leiden die ook in het verkeerde keelgat kunnen schieten, door de tweedeling die in de vraag gelegen is. Fascinerend, niet?