TTC

Met mindfulness zie je ook hoe absurd het is, soms denkend dat er nog nooit een boek geschreven werd. Maar het zal wel een bedoeling hebben wellicht, net zoals veel stoornissen inhoudelijk niet begrepen worden. Mindfulness als therapievorm werd pas een probleem toen het begon te werken, werkelijk schokkend maar tegelijkertijd ook hoopgevend. Ja, paradoxaal is het, en nu is het kijken naar een hier en nu waarin morgen iets zou kunnen gebeuren dat niemand ambieert. Dat is de ene pool die we als traditioneel kunnen ijken, de andere pool veel minder gekend waarbinnen zich diverse psychisc

Zo zie je maar, mensen onderhouden hun eigen waanbeelden, en niets is mogelijk om hieraan te verhelpen, ondanks alles dat beschikbaar is om hieraan te verhelpen. En van mindfulness heb je angst, heel misschien omdat er stukken ontbreken.

Premisse, begrotingstekorten zijn een product van het vigerende maatschappelijke denken, bekrachtigt door m’n geloof hierin. Ergo, als ik m’n manier van denken verander dan verdwijnen ze als sneeuw voor de zon, waardoor tijd en ruimte vrijkomt om in iets anders te geloven en te bekrachtigen. Het bewijs is verbluffend eenvoudig aan te leveren, het begrip en geloof daarin net iets moeilijker. Maar niettemin, technisch gezien geen vuiltje aan de lucht, als een potentieel.

Dat is ons al een tijdje duidelijk, wanneer ga je nog eens op God roepen?

Het begint steeds leuker te worden, nu ik een handig trucje gevonden heb. Het is bijna als goochelen, wanneer de aandacht continu in een bepaalde richting gestuwd wordt, gewoon eens andersom proberen en even volharden omdat je aanvankelijk misschien twijfelt. Durf er bijna niet meer over door te denken, wat een nobel werk er nog voor de GGZ op de tafel ligt, zoveel goed en hoopvol nieuws waardoor het amper nog geloofwaardig is. Heb er nog een portfolio over geschreven, met veel deskundige bronnen om niet het vermoeden te wekken dat veel lotgenoten alleen zouden staan, voor wie het de interesse

Gaat allemaal niet lukken.

Amai, wellicht een kwestie van onthechten en bedachtzaamheid.

Heraclitus werd bekend als 'de duistere' omdat hij zijn filosofie in moeilijke, kernachtige en associatieve bewoording op schrift stelde, hij vond dat mensen zelf maar wat moeite moesten doen om een en ander te begrijpen. Het correlaat met dat water en het paard is treffend, net zoals een herstelonderzoek kan herleid worden tot een aantal woorden die zowat heel de GGZ op stelten zou kunnen zetten. En net daarom dat een aantal pleit voor een fluweelzachte paradigmashift, middels integere en vreedzame hulpvragen in de hoop enige ontvankelijkheid te kunnen vinden. Prettig is het niet, het verschi

En ze zijn weer vertrokken, predestinatie wordt steeds transparanter.

Het is weer om te lachen, ik vrees dat het voor jou te moeilijk zal zijn. Maar je kan altijd eens proberen, niemand verplicht je.

Het is dan ook mijn oplossing niet, ze ligt al eeuwen in de schuif. De angst bekruipt je pas wanneer ze ook begrepen wordt, anders niet. Aan de oppervlakte is alles chaotisch en verwarrend, ons oordelend vermogen tartend op een manier dat veel vaker laat vermoeden dat consensus vooral niet tot de mogelijkheden behoort. Het is echter in de verdieping dat alles veel eenvoudiger wordt, wat je vervolgens dan weer niet verkocht krijgt aan de oppervlakte. En zo kom je erachter dat je vandaag bij de ziekenkas terecht kan om alle begrotingstekorten tot nihil te herleiden, de cursus mindfulnes

De term onbewust stigma kreeg steeds meer vorm en inhoud naarmate ik een poging waagde om een en ander te begrijpen, op basis daarvan ben ik uit morele overweging dan ook naar de GGZ gestapt met een aantal nuchter doordachte hulpvragen. En nu twijfel ik of ik nog wil verder leven, nuchter doordenkend.

Het probleem van keuzevrijheid is dat we nooit alle opties kennen, net zoals er verschillende opties kunnen zijn voor het oplossen van een probleem. Iedereen met een klein beetje gezond verstand begrijpt deze zin, behalve een aantal die mensen absoluut voor gek moeten verklaren wanneer ze oplossingsgericht denken. Een aantal daarvan pleegt hierna zelfmoord, en met spijkers van Van Leeuwen hangt Jezus daar al eeuwen.

Per definitie, arbeid is een maat voor het werk dat gedaan wordt, of de inspanning die door een krachtbron geleverd wordt bij verplaatsing van een massa. Denken of verbeeldingskracht is ook arbeiden, zo kunnen we principieel met een historische muisklik alle schuldenbergen laten verdwijnen in het niets waar ze vandaan komen. Iedereen kan dit weten en het is niet eens zo moeilijk om te begrijpen, omdat het eenvoudig is. Op deze manier lijkt het dat er nog een aantal factoren ontbreken, of volstaat het om onze definitie over arbeid te herzien?

Het is bizar maar zeker niet ondoordacht, moesten een aantal ervaringswerkers in de GGZ begrepen worden dan zou het morgen misschien al WOIII kunnen worden. Maar dat ligt nu eenmaal niet binnen hun ambities waardoor ze zich dan ook ernstig zorgen maken over een en ander, wat dan weer niet begrepen wordt, begrijp je? Uw leverancier voor mindfulness, de ziekenkas.

Hoe ik een aantal citaten van Einstein nader heb onderzocht en vanuit ervaringskennis ook kan bevestigen? Verbluffend eenvoudig, waarna ook duidelijk werd waarom eenvoud toch niet zo gemakkelijk is dan ik aanvankelijk enthousiast hoopte, een paradox die een kind van zes kan begrijpen. Dit is de reden waarom ik nu OPS-lijder ben, amper geloofwaardig is het, doch kristalhelder voor wie het ernstig beschouwen wil.

Angstwekkend is het, nooit heb ik gedacht dat m’n leven zo zou eindigen, levend in een wereld waar WOIII waarschijnlijker is dan dat je een GGZ-expert zou kunnen vinden die begrijpt wat biflatie betekent. Wat we wel begrijpen is zowat elke tegelwijsheid die ons doet herinneren dat er meer is tussen hemel en aarde, we vinden alleen de sleutel niet omdat we alles onnodig complex maken. Ergo, het is niet omdat die sleutels er niet zouden zijn, het collectieve bewustzijn is nu eenmaal met iets anders bezig, met als paradoxaal neveneffect dat waan normaal wordt en beschikbare oplossingen onmogelijk

Bestaat er een verschil tussen escapisme en verruiming van denken? Naar mijn beleving, escapisme lijkt me een poging om van de pijn weg te lopen, bij verruiming van denken integreren we die pijn waardoor ook meer verbondenheid ontstaat. Een het is vanuit dit verruimde perspectief dat er zich inzichten ontbloten die betrekking hebben op het leven van alledag, dit kunnen we steeds verfijnder gaan onderzoeken van waaruit nuchtere conclusies volgen die ondraaglijk zijn voor elk mensenhart, zij het onbegrepen en onthaald op manieren die het innerlijke lijden op de spits drijven. In het verlengde wo

Wat ik al heel de tijd probeer is mijn diepe zorg- en angstschreeuw zo nuchter mogelijk te vertalen en tot expressie te brengen, het innerlijke psychische lijden voelen jullie wellicht niet, wat ik ook niemand toewens. Kan iemand mij aub helpen waar ik met m’n hulpvragen terecht zou kunnen, het gaat niet enkel over mezelf gezien het inhoudelijke, het wordt steeds zwaarder.

De betekenisdiepte van de stellingen van Einstein kunnen we maar beter niet onderschatten, dat weet je pas nadat je hier ten gronde onderzoek naar verricht hebt. In dit weten ligt dan ook een innerlijk verwoestende psychische last en lijden, dat wat je ook niet loslaat omdat je er elke dag mee geconfronteerd wordt, als een normaliteit die zich uit in ons inflatoir taalgebruik. Inflatoir taalgebruik staat hier voor onze culturele conditionering, geld, geld, geld … en nog eens geld, dit in absoluut contrast met wanneer we zouden gaan omdenken, ontegensprekelijk anders met gevolgen die amper te o

We kennen het, het is altijd al zo geweest, net zoals we telkens opnieuw hetzelfde vergeten. Alles is interpretatie, net zoals ervaringskennis tot andere conclusies kan leiden, zij het vaak onbegrepen. Hierbij, heel wat verwarring kan ontstaan door verschillende referentiekaders door elkaar heen te gebruiken, zelfs wanneer ze puur intellectueel gekend zijn. Het kan oneindig doorgaan door alles binnen een OF/OF context te betrekken, en te vergeten dat het ook EN/EN kan zijn. En zo komen we tot het individu, in onverdeelde verdeeldheid, nooit gescheiden.

Zoals altijd, een onderzoek kan leiden tot een conclusie, als het resultaat van ervaringsgerichte toetsing en observatie die herhaalbaar is. Dat is nu mijn grote probleem, nuchter en machteloos getuige zijn van een wereld die geen weet heeft van een aantal anomalieën die oppervlakkig niet eens opvallen dan wel onze realiteit vorm geven en paranoïde neveneffecten kan opwekken. Er zit een logica in die niet altijd iedereen begrijpt maar wel kan ervaren door onbewuste bewustwording, op dat moment nog niet doorleefd of technisch onderbouwd. Mijn conclusie is dat mensen in dit proces hopeloos verst

Mensen zijn werkelijk fascinerende wezens, in staat om zich te verankeren aan onwaarheden om vervolgens al het andere als ongeloofwaardig te percipiëren en naar de zwijgspiraal te verdrijven, zij het geheel onbewust. Onderzoek hiernaar leidt dan ook spontaan naar een aantal inzichten die je wereldbeeld op z’n kop zet, het enige dat we hiervoor nodig hebben is logisch redeneren, het is niet meer dan dat. Als ervaringswerker in de GGZ heb je hier echter niets aan, net omwille van die zwijgspiraal die fungeert als een mallemolen die je telkens opnieuw in verwarring brengt, tot het stopt en je twi

Het is hartverscheurend maar je kan er beter niets over zeggen, het aantal labels dat je dan te verwerken krijgt simpelweg overweldigend, wat je hart nog meer verscheurt. Dit willen begrijpen is dan zowat de grootste blunder die je in je leven kan maken, bizar genoeg omdat het steeds eenvoudiger wordt, wat tot nog meer ongeloof, stigma en marginalisatie leidt. En dan komt het advies loslaten, alsof je eigenhandig ook nog eens een dolk in je hart mag spiesen, in liefde, hoop en vertrouwen op een goede afloop, weerzinwekkend. En niemand weet waar het over gaat, waar je dan maar beter niets over

Als niet begrepen worden al pijnlijk is, dan wordt het pas echt pijnlijk wanneer het resultaat van dat niet begrijpen steeds waarachtiger wordt. Maar dat is het dan elke dag, zelfs zonder te begrijpen waar het dan precies over gaat. En het wordt steeds erger, loslaten lukt niet, men heeft het over niets anders in deze wereld, over wat niet begrepen wordt. Onbegrijpelijk wellicht?