TTC

Als ethiek en eenvoud elkaar de hand reiken dan zou het best wel eens kunnen dat de romanticus hoopt nooit geboren te zijn, niet omwille van de liefde die ze koesteren maar omwille van de confrontatie met het menselijke lijden waarover ze nog nooit op die manier hebben nagedacht. En ja, een aantal ervaringswerkers in de GGZ stellen daar heel bedachtzaam hulpvragen over, aan de hand van zeer praktische oefeningen die iedereen begrijpen kan, kinderlijk en speels, van harte.

Met spreekwoorden bouwen we bruggen tot aan de hemel, om ons te beklagen in de hel en tot God te bidden om antwoorden waarmee we bruggen bouwen tot aan de hemel.

Gevatte stelling van Bateson, het grootste probleem in deze wereld is het verschil tussen hoe de natuur werkt en de manier hoe mensen denken. Hierover dieper nadenken mag dan logischerwijs ook leiden tot een veranderlijke kijk op de wereld en deze of gene reactie uitlokken. Dit wil niet per definitie wil zeggen dat die andere kijk dan beter of slechter zou zijn, het laat wel toe om een verschillenanalyse op te maken en deze nuchter te beoordelen. Het is op basis van dit resultaat dat we hulpvragen stellen aan de GGZ, om aandacht te hebben voor zaken die ons gaandeweg zijn beginnen opvallen en

Hoe meer referentiekaders, hoe meer verwarring zonder dat we de verbanden misschien opmerken, als een ondoordringbaar kluwen aan mythes en overtuigingen. Maar dat staat los van ethiek en het voelbare en zichtbare menselijke lijden dat vandaag ingebed ligt in een systeem waarin de basisfuncties optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen een prominente plaats kennen. Het is met deze eenvoud dat we aan de slag zijn gegaan, met oog voor het maatschappelijke welzijn of de realiteit van alledag. We kunnen er vervolgens nog honderd psychologische modellen naast leggen, de uitkomst van een rekenso

Momenteel probeer ik zo beleefd mogelijk m’n eigen dood aan te kondigen, netjes gedocumenteerd met bronvermeldingen en allerhande kaders ter verantwoording. Duizend integere hulpvragen volstaan immers niet om de GGZ te bewegen tot nader onderzoek omtrent de hulpvragen die we al vijf jaar voorleggen tot nader onderzoek. Ik wijt het aan m’n gebrek aan competenties dat zoiets me niet lukt, wat dan ook de reden is om überhaupt hulp in te roepen, niet andersom. Nee, ik verwijt niemand iets, ik wist dit voorheen immers zelf ook niet.

Rust? We dachten hier op een christelijk forum te zijn, waar religie nog iets ernstigs zou zijn.

Als hobby stel ik GGZ-experten hulpvragen over economische systemen die berusten op beperkte rationaliteit waarin diverse epistemologische obstakels het wereldbeeld vervormen en allerhande sociale alternatieven uitsluit, deze obstakels maken dialoog quasi onmogelijk en het vergt dan ook een deskundige aanpak om dit nader te onderzoeken op waarachtigheid. Maar verder dan dat zit ik het liefst op een terrasje met iemand die er niet meer is, m’n ware gemis.

Volgens Bateson is leren en denken een gradueel proces dat ons steeds bewuster kan maken van het leven, met verrijkende inzichten naargelang dit proces vordert. In zekere zin kunnen we dit als tijdloos beschouwen, hiermee zeggend dat we niet het ‘warme wiel’ opnieuw dienen uit te vinden maar ook in het verleden kunnen gaan kijken naar mensen die dit proces al eens doorlopen hebben. Het resultaat kan omgezet worden in de vorm van hulpvragen, en toen ging het totaal mis, het stigma ondraaglijk, en voor wie het begrijpt om banale redenen. Met spreekwoorden bouwen we bruggen tot aan de hemel.

Onwaarschijnlijk, beesten zijn we.

Het vooral niet hebben over alle alternatieven, dat is ten eerste onmogelijk, ten tweede bereiken deze impulsen het collectieve bewustzijn niet. En op deze eenvoudige zien we hoe tragisch absurd het is, maar laat rustig het stof maar waaien zodat we het over de duisternis kunnen hebben.

Dan nog, het zich bewust worden van dat punt geeft meer inzicht in het lijden, in het systeem dat we leven noemen. Daarom dat we kunnen zeggen dat veel problemen tragisch absurd zijn, hebben we geen duizenden teksten voor nodig maar aandacht.

Alles wat nooit verandert, is basis binnen elke religie.

Is het nu weer niet ingeblazen? Bestaat tijd en ruimte wel werkelijk?

Als zelfrealisatie tot meer verbondenheid met alles en iedereen leidt, is dat gezien de toestand in de wereld dan wel een prettig idee? Ook hier blijken verschillende versies van te bestaan, met allerhande zich ontvouwende inzichten die ons hart diep kunnen beroeren, inzicht in het menselijke lijden waar we dan ook elke dag beschouwend getuige van zijn, eenzaam en ondeelbaar, geen hoop meer.

Wat logisch is wanneer God dit alles voorzien heeft, het klopt altijd.

Zo meteen wordt het weer heel duister, opgevuld met vanalles dat we niet begrijpen. Wat is voor jou dan een bekende mens?

Van God, het is allemaal ingeblazen, je doet net of religie is iets voor kleine kindjes.

Dat is het punt van bezorgdheid en onbegrip dan ook, mensen kunnen zich geen zorgen maken over wat ze niet weten. Daarom, het is perfect mogelijk om vlotjes WOIII in te stappen terwijl iedereen vandaag kan zien hoe absurd zoiets zou zijn, waarover dan ook hulpvragen gesteld worden. En zo heeft het E-pad z'n aparte waarde, het is verbluffend eenvoudig en wat je te zien krijgt weerzinwekkend. Hoop doet leven, als is dat met een kanttekening die je leven vergalt, vaak een onbegrepen paradox.

God is overal, binnen en buiten bestaan niet wanneer we spreken over non-duale entiteiten. De klepel hangt altijd in het midden, waar dan ook.

God is een blaaskaak, alsof hij altijd serieus zou zijn.

Mythes kunnen heiligen van ons maken, maar ook terroristen. Slecht verteerde tekstjes wellicht, oneindig veel mythes.

Volgens de literatuur is zelfrealisatie het besef dat er geen persoonlijk zelf te ervaren is, je kunt alleen jezelf zijn. Het is een innerlijk weten en omdat er geen eigen zelf is, is er ook geen afgescheidenheid. Wanneer je stopt met zoeken zoals gesuggereerd door de zoeker is het gezochte, kan de onmiddellijke ervaring ontstaan dat je verbonden met alles en iedereen. Apart is het, dan wordt het schijnbaar als leven in een film waarin we deze of gene rol spelen, maar dat zijn we niet. Nothing really matters, met niets in de hoofdrol.

Ik denk dat we ons kunnen verrijken met kennis, als een potentieel om op basis hiervan verschillende meningen aan te hangen door geloof.

De Bateson logische niveaus is een goed hulpmiddel om veranderingen te begrijpen maar ook om problemen op het juiste niveau aan te pakken. Binnen het kader van herstel is dit interessant maar niet te onderschatten, vooral niet wanneer blijkt dat het vigerende inflatoire denken ook leidt tot obstakels die de vooruitgang van heel de samenleving verhinderen, naar mijn perceptie onbewust. Dit brengt niet de hulpverlener in een hachelijke situatie maar de klant die hierdoor mogelijks nog meer overprikkeld raakt met alle gevolgen van dien. We zouden dan voor de grap kunnen zeggen dat het finaal om e

Binnen het kader van een paradigmashift kunnen we ons ook de vraag stellen of een volledig geldloze maatschappij mogelijk zou worden, zelfs geen duizend verschillende systemen of munten maar gewoon geldloos. In theorie is het mogelijk, als denkexperiment knap lastig van waaruit veel kan afgeleid worden, geen sinecure. Ook hier, als die keuze maatschappelijk al gemaakt zou willen worden, wat voor vele interpretaties vatbaar is maar toch als een derde orde verandering gezien kan worden zoals door de nieuwe GGZ in het vaandel gedragen wordt. Een aantal ervaringswerkers in de GGZ wil hiermee enkel