TTC

Gekkenwek, acht verschillende wereldbeelden en vijf verschillende waarheidsconcepten, en dan denken dat we elkaar snel zouden kunnen begrijpen wanneer we het gaan hebben over epistemologische obstakels? Laat ze los en je weet waarom een aantal E-werkers in de GGZ in alle integriteit en bedachtzaamheid hulpvragen blijft stellen, fluweelzacht, van harte.

Wat nog moet bewezen worden overigens, knap lastig.

Het resultaat van meditatie kan zijn dat je plots dingen begint te zien die je eerder niet zag, een aantal laat het hierbij, een aantal gaat hiermee aan de slag waardoor dat wat aanvankelijk vaag is, steeds helderder wordt. Het vreemde neveneffect is dat je misschien begint te denken dat er verschillende werelden bestaan die in elkaar gevlochten zitten, interfererend. Maar het zit allemaal in ons hoofd zoals de meditatieoefeningen dan ook laten opmerken, wat bijzonder is.

Sinds ik het begrip biflatie heb toegelaten tot m’n prefrontale cortex, is er innerlijk veel veranderd in positieve zin, uitermate hoopvol. Hierna is er iets gebeurd dat ik nooit had verwacht, ik ben er frontaal mee op een GGZ gebotst die hier nog nooit van gehoord had, pijnlijk de ervaring. Op basis van deze ervaringen ben ik er echter wel steeds dieper van overtuigd geraakt dat de GGZ iets fundamenteel over het hoofd ziet, wat ik vroeger ook niet wist, het zit in kleine dingen.

Stel dat je door het advies loslaten OPS-lijder wordt, zou je dan nog meer loslaten of nu net minder? Of ga je als GGZ-expert de volgende keer twee keer nadenken alvorens dat advies te geven? Ja, een aantal E-werkers in de GGZ kunnen ook strikvragen stellen, dat is ervaringskennis. Een antwoord op de vraag is moeilijk, omdat niet altijd begrepen wordt wat er in het innerlijke van een OPS-lijder speelt, waarmee ook de impact van loslaten niet kan ingeschat worden. Raadseltjes kunnen leuk zijn, net zoals dat verhaal van dat water en het paard. Ben overigens geen expert, enkel veel losgelaten waa

Wie van gevangenschap, strijd, chaos en complexiteit naar eenvoud weet te evolueren, zal ook snel weten wat stigma betekent wanneer die eenvoud ingebed wordt binnen die gevangenis, strijd, chaos en complexiteit, wat levensbeschouwelijk misschien dan wel fascinerend kan genoemd worden maar ook mensonterend, wat op zich geen verwijt kan of mag zijn omwille van het leven zelf, maar toch, wat eenvoud vermag.

Ik denk soms dat mensen dat stuk over die non-lineaire attractor verkeerd interpreteren of beoordelen, of serieus aan mispakken, wat me natuurlijk blijft verbazen en verwonderen omdat het zo indringend hoopvol is, zelfs vrij van ideologie, en misschien net daarom als sociaal vreemd gepercipieerd, doch waarachtig. Kortom, niet zomaar dat we hulpvragen stellen aan de GGZ, wat aan velen knaagt en vrij beschikbaar is.

Over pioniers wordt vaak gezegd dat ze iets moeten bewijzen dat nog niet bewezen is, waarover ze zelf misschien zeggen dat het al lang bewezen is. Hierover stellen ze in alle bedachtzaamheid en integriteit hulpvragen aan GGZ-experten, wat niet wil zeggen dat ze dan ook begrepen worden.

Met het verstand is het eenvoudig te begrijpen, wat niet per definitie wil zeggen dat we dan ook op die manier denken. En als we dat plots wel zouden doen dan geloven we het misschien niet omdat het nu net zo eenvoudig is, zelfs belachelijk maken, krachtdadig tegenwerken om pas dan misschien te accepteren dat het zo is. Een aantal E-werkers in de GGZ weet door ervaring en bijkomend herstelonderzoek perfect wat hiermee wil gezegd worden, het enige dat ze nu nog zoeken is een plek waar ze zichzelf mogen zijn, in gedeelde smart omwille van dat waar ze elke dag bewust getuige van zijn en niet stro

Het leven zit soms vreemd in elkaar, en tegelijk perfect logisch. Start met een economie die berust op beperkte rationaliteit door een aantal basiselementen uit te sluiten, en wie zich hier bewust van wordt mag dat proberen uit te leggen maar wordt hierin niet altijd begrepen, alsof je van een andere planeet zou komen. En tussen A en B zitten dan zoveel variaties, interpretaties, belangen en meningsconflict dat het ook amper mogelijk wordt om het uitgelegd te krijgen, ondanks het op zichzelf verbluffend eenvoudig is maar ook amper aandacht voor te vinden is. Op deze manier ontstaat het AB-pers

Herstelonderzoek, en dat is natuurlijk slechts mijn beleving, kan je maar beter niet onderschatten waarna je expressie tracht te geven aan je diepste zielenpijn die veel verder reikt dan je egobelang. In deze zin lijkt het middels diepe introspectie dan wel mogelijk om tot resolutie te komen van ons psychische ongemak en onbehagen, tegelijk lijkt het ook toegang te verschaffen tot een aantal diepere inzichten met betrekking tot wat zich oppervlakkig manifesteert, hiermee zeggend het leven van alledag. Kortom, net omwille hiervan lijkt er ook een kloof te ontstaan tussen jezelf en de omgeving,

Het kinderlijke van de kracht van eenvoud is vaak genoeg om er geen aandacht aan te besteden, simpelweg omdat het niet strookt met de gang van zaken zoals we traditioneel gewend zijn. En wie er wel aandacht voor heeft, komt dan ook op een speelse manier tot inzichten die je misschien wel als vanzelfsprekend kan percipiëren, maar ook, wanneer we hierover zouden doordenken, kunnen overweldigen. Het resultaat van een doorgedreven herstelonderzoek kan dus zijn dat je als een klein kind koppig staat te stampvoeten en huilen, maar in werkelijkheid ben je innerlijk bezig met heel de wereld, maar dat

Het is ook maar een bedenking, maar stel nu dat Don Quichote strijd voerde tegen inflatoire mallemolens, zou je dan plots ook kunnen begrijpen waarom dat Sancho de Panza altijd naast hem liep? Wees voorzichtig, misschien dat herstel nog heel leuk gaat worden, niet meer dan een verwijzing naar de hoop op een fluweelzachte paradigmashift, in rust en sereniteit, nuchter en volwassen, met GGZ-expertise.

Het baat weinig om te begrijpen wat er in een boek geschreven staat, hoe nobel dat boek ook mag zijn. Zo kunnen we lezen hoe angst voor vrijheid zich manifesteert, of hoe de linguistische realiteit zichzelf onderhoudt, of hoe epistemologische obstakels alles veel complexer dan het in werkelijkheid is, of hoe binnen toxische omgevingen groei en herstel bemoeilijkt wordt door interferentie, of hoe tijdloze katalysatoren onbewust naar de zwijgspiraal verdreven worden, of hoe we slepende ziekten auto-immuun voor ons uit blijven duwen om dan te denken dat het vanzelf oplost, of hoe het element van

Als de denkgeest niet meer spiritueel is, wat is het dan nog wel?

In vrijheid van denken reflecterend, het grote voordeel van kleine dingen is dat ze ook geen complexe verhandelingen vereisen om ze te communiceren en doorheen het netwerk te laten rollen, bekrachtigt door liefde en zuiverheid van intenties. Dit is een impressie van hoe een fluweelzachte paradigmashift tot een misschien onverhoopte kentering zou kunnen leiden, wat systeemwetenschappers dan ook vakkundig beschrijven, in weerwil van het doemdenken dat zo welig tiert in onze samenleving, wat minder prettig nieuws is. Maar hoe dan ook, het is een vrije keuze om hierin een actieve rol te vervullen

Als we alle politieke en economische debatten beschouwen en dan in rekening brengen wat een aantal kwetsbare maar oprecht goedbedoelende E-werkers in de GGZ nuchter doordacht tracht te zeggen en integer hulpvragen over stelt aan GGZ-experten, dan krijgen we een glimp van de haast onbevattelijke betekenis van die kleine dingen waar een aantal mee leven mag, het innerlijke bezwarend, genegeerd, ontweken, gedenigreerd en belachelijk gemaakt wanneer hier expressie aan gegeven wordt, dan weet je ook waarom een aantal zelfmoord pleegt, maar dat wordt niet begrepen omdat het ook amper iemand interess

Dualiteit, in de zin van het spel van goed en kwaad, laat opmerken dat er ook innerlijke dimensies zijn, een groeipotentieel dat zich doorheen het leven ontvouwt en tot inzichten leidt die in de voorgaande stadia afwezig waren en als een vorm van ontwaken gepercipieerd kunnen worden, wat door het individuele zelf op verschillende manieren kan geïnterpreteerd worden maar geen garantie biedt op acceptatie door de omgeving. Kortom, we zouden zo bij de GGZ kunnen binnen stappen om tot rust te komen en totaal onthutst buiten stappen, niet omdat mindfulness voor het individuele zelf niet verrijkend

In het begrip biflatie vonden ze nuchter doordacht een neutraliserende katalysator die strijdende partijen tot verzoening kon brengen en hiermee dan ook een fluweelzachte paradigmashift mogelijk maken, het technische luik konden ze hiermee dan ook afronden maar onmogelijk realiseerbaar zonder co-creatieve samenwerking op beleidsniveau, ver voorbij aan de verantwoordelijkheid van E-werkers in de GGZ. Het hoogst haalbare was hierover in alle integriteit hulpvragen stellen aan GGZ-experten, wat om redenen die ze nu net wilden aantonen paradoxaal genoeg niet gelukt is, maar wel veel vermeende stoo

De afgelopen vijftig jaar heeft me teruggebracht naar de vraag die ik als kind al had, namelijk de vraag hoe groot oneindigheid is. Niemand heeft me daar ooit op kunnen antwoorden, maar ik zoek verder. Kortom, ik ga me noodgedwongen met andere thema’s bezighouden, dat van die hulpvragen heeft z’n dienst nu wel bewezen, meen ik van harte, in liefde.

Sinds kort kan de DMS aangevuld met nog een bijkomende stoornis, speciaal in het leven geroepen door een aantal E-werkers in de GGZ op basis van ervaringskennis en bijhorend onderzoek. Eenvoudig gaat het zo, telkens wanneer direct of indirect verwezen wordt naar een bepaald woord, dat er bij de betrokkenen in het innerlijke een bel snoeihard begint te luiden, wat niet gehoord kan worden aan de buitenkant.

Het was pas toen ik door de GGZ uit het systeem geschreven werd dat ik het systeem ook grondiger ben beginnen bestuderen, maar of dat nu ook tot enig nut is voor de GGZ zelf, groot vraagteken en koffiedik kijken.

We hadden aanvankelijk genoeg aan een komma om de stellingen van Einstein te toetsen op waarachtigheid, de rest was bladvulling om uit te leggen waarom dat niet altijd begrepen wordt. Maar het klopt dus wel wat een aantal E-werkers in de GGZ beweren, wat niet begrepen wordt zonder het ook te begrijpen, wat dan weer kinderlijk eenvoudig is, logica. Het hart bloedt, wat niet meer dan menselijk is, als zonderling toeschouwer en participant, onmachtig.

Ik heb geprobeerd en hopeloos gefaald, wat me tot een mislukkeling maakt. Het was in ieder geval oprecht goed bedoeld en in eer en geweten, maar vergeef me aub m’n tekortkomingen.

Hordenlopen in spreidstand wil zeggen dat we het allemaal wel weten maar er ook niets aan kunnen doen. En in het verzamelde studiewerk van de GGZ lezen we hoe dat precies werkt, vakkundig in kaart gebracht door zij die er aandacht voor hebben gehad. Op deze manier worden E-werkers in de GGZ als boeddhisten en melancholie een filosofenziekte, het beeld niet fraai.