TTC

Denk dat de vraag is aan welk teken we ze kunnen herkennen? Iets met een draak of zo?

Dat maakt toch niet uit, zolang we ze maar naar concentratiekampen kunnen sturen, om te lachen, des mensen. Je maakt van geen probleem een complex probleem, het gaat om het idee dat we dat gaan doen, menselijk.

Noem eens een paar stereotiep inflatoire epistemologische obstakels, je kent ze uit je broekzak omdat je Christen bent. Het eindresultaat van het proces van financiële mondialisering zal misschien zijn dat we in de kern van onze economieën een automaat hebben gecreëerd die in beslissende mate ons leven conditioneert. De grote nachtmerrie van de mensheid, er getuige van zijn hoe machines onze wereld gaan beheersen, lijkt op elk ogenblik werkelijkheid te kunnen worden, niet in de vorm van robots die banen overbodig maken, of grote regeringscomputers die ons dag en nacht bewaken, maar al

Helemaal niet vaag, hebben al honderd keer verwezen naar een vergeten element in het denken, maar dan ben je telkens weer weg. Of wil je die oefening nog eens maken?

Technisch gezien kan dat overnacht geregeld worden, wat schijnbaar betekent dat het menselijke denken een beetje achterop loopt. Maar wellicht komt dat door iets anders? Zo vergaat het ons al eeuwen, alsof er nog niemand iets over gezegd zou hebben.

En we geloven wellicht allemaal dat het waar is? Hoge schuldenniveaus en kwijtscheldingsprogramma’s zijn van alle tijden. Zo’n 2000 jaar voor aanvang van onze jaartelling, ten tijde van de Egyptische farao’s en het koninkrijk van Mesopotamië, speelde dit ook al. Bekend is bijvoorbeeld de code van Hammurabi, koning van Babel, daterend uit 1762 voor Christus. In deze code is vastgelegd dat onder bepaalde omstandigheden schulden worden kwijtgescholden. Destijds waren de kwijtscheldingen functioneel om de stabiliteit van de leefgemeen­schap te continueren. Heersers wilden de sociale cohes

Doen we gewoon om te lachen, des mensen.

Als je als mens al het genoegen had om met een kalisjnikov tegen je slaper te zitten, weet je nog niet wat je te wachten staat wanneer je op een willekeurig forum een aantal hulpvragen stelt.

Zoals we weten, of iedereen zou kunnen weten, het probleem is strikt theoretisch al opgelost, maar we weten het niet. En als we al bereid zouden zijn om hier ernstig over na te denken, dan geloven we het niet, om het vervolgens zelf in stand te houden. Fluweelzachte scenario's bestaan ook, prachtige studiewerken over geschreven. Maar dat is iets anders dan denken dat de gebraden kippen gratis door de lucht gaan komen vliegen wanneer de hand van Jupiter alles komt oplossen, angst, zorg en weerzinwekkend.

Met heel eenvoudige oefeningen kunnen we dat aantonen, en dat in hoeverre er al aandacht voor bestaat. Onderschat het maar niet, de malaise zou wel eens veel dieper kunnen zitten dan we nog maar durven denken. Het is letterlijk wat Einstein zei, verbluffend eenvoudig.

Zo kunnen we eeuwig bezig blijven, hoef je ook niet te klagen. Een mens kan niet oordelen over wat hij niet weet, het gebrek aan empathie is daarom een kwestie van een kenniskloof.

Stigma zou begonnen zijn met onderscheidingsvermogen, weet echter niet of die mening gedeeld wordt.

De gnostische beschouwingswijze over God week belangrijk af van de Westerse opvatting, die een projectie in de ruimte geeft van een Wezen met onze eigen kenmerken, zowel goede als slechte, uitgebreid tot gigantische afmetingen, welwillend, maar toch grillig en in staat tot boosheid. De gnostische Godheid was niet een persoon, maar doordrong het universum als de intelligentie en levenskracht die het instandhield.

Wanneer we bijvoorbeeld de General Problem Solver van Herbert Simon hanteren, zien we dat er mits ingebruikname van een aantal neutraliserende operatoren in technische zin volstrekt geen probleem is om een en ander naar een hoger niveau te tillen. Maar dat willen we helemaal niet weten, omdat het ons confronteert met 'waarheden' die ons de rillingen over het lijf zouden kunnen jagen, alles is beter dan een dergelijke ontnuchtering te 'moeten' trotseren. In het verlengde spijkeren we elke vorm van verheldering dicht, met een wildgroei aan perifere berichten, maar de essentie blijft onaangeroerd

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat wanneer kwetsbare mensen hulpvragen stellen over een niet alledaags begrip zoals epistemologische obstakels, dat ze die term niet zomaar uit de lucht plukken, noch dat ze hulpvragen stellen omdat ze dat nu eenmaal leuk zouden vinden.

Nous is de Oudgriekse term voor geest of intellect. De Ionische filosoof en astronoom Anaxagoras introduceerde het begrip als filosofisch concept. Met Nous wordt de hoogste vorm van denken, een bijna goddelijk denken bedoeld. Het is de soort intellectuele intuïtie die aan het werk is als je definities, concepten ineens begrijpt, plots 'ziet', als bij een goddelijke ingeving. Dit in contrast met de andere vorm van denken, dianoia genoemd, waarbij je stap voor stap een redenering opbouwt naar een conclusie.

Hulpvragen over epistemologische obstakels wekken het vermoeden dat we misschien een systeem onderhouden dat we koesteren en daarom van buitenaf ook geen tegenspraak duldt, maar eigenlijk ook niets zinnigs over kunnen zeggen omdat we helemaal niet weten dat we hierin verwikkeld zijn geraakt, en pas in laatste instantie bevragen.

Het menselijke lijden interesseert ons eigenlijk voor geen meter, de misleiding gaat verder.

Onderzoekers als Engel en Singer menen dat synchronisatie in een netwerk plaatsvindt door een proces als ruimtelijke aandacht. Door de aandacht te richten op een bepaald object in de ruimte, zoals een zwart schaap in een kudde van witte schapen, wordt in de populatie van zenuwcellen die met de afzonderlijke kenmerken van het schaap corresponderen, synchrone activiteit tot stand gebracht.

Processen die via de centrale route verlopen vereisen een grote mate van aandacht, waardoor ze geneigd zijn dominant aanwezig te zijn onder condities die een grote mate van uitgesprokenheid stimuleren. Welke route gevolgd wordt is afhankelijk van de mate van uitgesprokenheid. Zowel motivatie en de geestelijke vermogens van de ontvanger bepalen de mate van uitgesprokenheid.

Hulpvragen over epistemologische obstakels wekken het vermoeden dat we misschien een systeem onderhouden dat we koesteren en daarom van buitenaf ook geen tegenspraak duldt, maar eigenlijk ook niets zinnigs over kunnen zeggen omdat we helemaal niet weten dat we hierin verwikkeld zijn geraakt, en pas in laatste instantie bevragen.

Wat ze aanvankelijk als een grap beschouwden ging echter aan velen voorbij, tot het daagde dat ze een overvloed aan deskundig studiemateriaal konden terugvinden van waaruit bleek dat een en ander toch al hun aandacht verdiende, niet in het minst hun hoop en bijhorende hulpvragen voedend, van harte.

Dank, zitten al lang op een ander spoor, wat hetzelfde zal zijn. Het cruciale binnen dit tijdsgewricht is het idee van een monetaire reset, wat elk rechtgeaard Christin beter kent als Jubeljaren en Heilige Jaren. We zouden dat gaan doen respectievelijk om de 50 en 25 jaar, of op elk moment wanneer dat noodzakelijk kon geacht worden. De tijdsduur is derhalve irrelevant, voordeel is dat we het niet allemaal zelf hoeven te verzinnen. Is dit je eigen werk misschien? https://www.bertha-dudde.org/nl

Meer dan het verleden interesseert mij de toekomst, want daarin ben ik van plan te leven.

Wie het interesseert kan ook werken met exposities waarin verschillende scenario's weerspiegeld worden, idealiter zo eenvoudig mogelijk om niet telkens, wat soms haast onvermijdelijk is, in een gigantisch kluwen te verzanden. Het is allemaal niets nieuws onder de zon, bestaan prachtige studiewerken over, tot ieders beschikking. Veel verschillende versies mogelijk, met betrekking tot het idee van een idealiter fluweelzachte paradigmashift zoals door de zogeheten nieuwe ggz gepromoot.