TTC

Geloof niets zomaar, als we morgen vanuit de kosmos een berg geld zouden ontvangen om alle schulden af te betalen, en we geven dat aan de schuldenaars die het op hun beurt aan de schuldeisers geven, dan is het resultaat exact hetzelfde dan wanneer je simpelweg twee getallen van plaats zou verwisselen, het zit in kleine dingen. Over de kracht van eenvoud, aandacht, hoop, liefde, kinderlijke speelsheid en de weg van de minste energie, te verkrijgen in de betere boekhandel.

Het idee van het opschonen van ons celgeheugen is een meer dan interessante gedachte in die zin dat we heel wat rugzakjes achter ons kunnen laten, dit gekaderd als een collectief proces brengt ons dichter bij wat een fluweelzachte paradigmashift in werkelijkheid zou kunnen betekenen, met mondiale dimensies. Op dezelfde manier komt een aantal tot nogal boutade stellingen dat vandaag onwetendheid op een bierviltje past, waarmee ze eigenlijk bedoelen dat vlindereffecten over kleine dingen gaat, maar geen aandacht voor bestaat. Als liefde mag gedijen, laat het dan rustig stromen, van harte.

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat elke oplossing contextgebonden is, in het andere geval zou je problemen willen oplossen die er niet eens zijn, dat is absurd. Nog absurder wordt het wanneer er oplossingen zijn die we niet kennen, maar wel een nieuwe ggz in het leven roepen die dan veronderstelt ze plots wel te kennen, hartverscheurend.

Gezien de overweldigende kennisbron waarover de mensheid beschikt is het simpelweg onmogelijk om alles te weten, wat logischerwijs laat besluiten dat je per toeval ook iets kan weten dat anderen niet weten.

Domme vraag, is het logisch om te veronderstellen dat elk deel, hoe klein ook, oneindig kan gedeeld worden? Als het antwoord op deze vraag positief is, hoe groot is ons heelal dan? Een en ander in afwachting van een antwoord op de hulpvraag of er een bipolair verband bestaat tussen inflatoir en deflatoir denken, alvast veronderstellend dat er ook ergens een gulden middenweg bestaat die als hoopvol kan beschouwd worden, dichter bij huis.

Het fascinerende aan absurde vragen is dat je nooit weet tot welke andere inzichten ze kunnen leiden, maar niet alles leidt tot succes. Het zit in kleine dingen, hoe groot zou je zijn wanneer je het DNA in al je cellen zou uitrollen en achter elkaar legt? Extra tip, elke cel bevat ongeveer twee meter DNA, de hoeveelheid cellen weet je nog van vorige keer, succes.

Zonder kennis van een aantal boekhoudkundige beginselen is het vaak lastig om volgen, maar in combinatie met een aantal ggz-technieken is het mogelijk om wegen te vinden die perfect aansluiten bij een aantal stellingen van Einstein. De kracht van eenvoud en kleine dingen, net zoals het idee dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, komt hiermee in de schijnwerpers te staan op een manier die maar op weinig aandacht of geloofwaardigheid kan rekenen, doch aansluitend bij de aspiraties van een gesuggereerde nieuwe ggz die hiermee voor een opgave staat die men misschien zelf onderschat. En in de g

Net zoals de biosfeer de eenheid is van al het leven met zijn hulpsystemen, is de noösfeer de eenheid van alle geest en denklagen. Op deze manier kan de noösfeer worden opgevat als de som van de mentale interacties van al het leven. Binnen de noösfeer bestaan de evolutionaire bedieningspanelen, bekend als de psi-bank, het systeem voor opslag en terugvinden voor alle mentale programma's.

Volgens deze tekst zou het iets te maken hebben met die middenkolom, kwestie van oefenen wellicht. De Boom des Levens vormt in de Kabbala het grondpatroon van de schepping die in het spanningsveld tussen Licht en Duisternis tot bloei kan komen. Het is de volledige blauwdruk waar alles uitgevormd wordt. De Boom des Levens bestaat uit drie kolommen, waarin het spanningsveld tussen Licht en Duisternis en de mogelijkheid van evenwicht tot uitdrukking komt. De zwarte kolom staat symbool voor de Duisternis en heeft met veelheid, onderscheid en structuren te maken. De witte kolom verwijst naar

Bijzonder bewijs voor het idee dat ons hart een geheugen heeft, een vrouw die na een harttransplantatie in het weekend een onbedwingbare drang naar bier en bitterballen krijgt. Onderzoek naar dit raadsel zou aangetoond hebben dat de donor deze gewoonte had, ging elke weekend met vrienden op stap, met bier en bitterballen op het menu.

Ontnuchterend is de waarneming dat mensen de weg van de minste energie kunnen ontdekken door eerst een zeer omslachtig conform de regels procedure te volgen, en dan toevallig opmerken dat exact hetzelfde resultaat bekomen wordt door ze niet te volgen, maar niet geweten is omwille van de regels. Heel bijzonder, en je komt het ook niet te weten zonder dergelijke oefeningen eens te proberen, dat is wat ervaring leert.

Alwaar het onmogelijk is om je met alles tegelijk bezig te houden, wil dat niet zeggen dat kleine dingen niet met alles te maken kunnen hebben, twee verschillende dingen.

In ieder geval een stevige kluif, verwarring troef. Wanneer we hier straks een paar vlindereffecten aan toevoegen, wordt de puzzel misschien compleet.

De moed zakte hen in de schoenen bij het aanschouwen van hoe eenvoudig een fluweelzachte paradigmashift zich zou kunnen voltrekken, wat paradoxaal lijkt zonder ook het waarom beter te leren kennen.

Bijzonder was dat ze in de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie schoon hun kans zagen om aan te tonen dat niets helpt, maar verder dan de poort van tijd en ruimte zijn ze er nooit mee geraakt, het is immers altijd hetzelfde. Of wat begon met een simpele hulpvraag, over eenvoud en kleine dingen, niet meer, niet minder.

Apart is de bedenking dat wanneer we een aantal metaforen technisch ook inzichtelijk of transparant maken, dat ze dan ook aan betekenisdiepte winnen, wat ondanks alle hoop die ze innerlijk kunnen opwekken niet altijd wil zeggen prettiger om weten, van harte.

Zoals verwacht kon worden ging het moeilijk worden om tijdloos weg te denken, maar toegegeven, toch knap staaltje van creativiteit om die optie überhaupt te bedenken.

Karma is het zaaien en oogsten uit de bijbel, actie en reactie voor boeddhisten en brahmanen, oorzaak en gevolg voor wetenschappers, debet en credit voor bankiers, het geven en nemen dat ons leven aangenaam en harmonieus maakt. Heel soms gebeurt het echter dat een aantal obstakels dit vloeiende proces niet altijd gunstig stemmen, zo subtiel dat het amper opvalt maar toch een wildgroei aan perverse effecten genereert, als een bolide die eerder onbewust zichzelf onderhoudt, en hoopvol herstel bemoeilijkt.

Wat we lezen, de filter die de instroom van nieuwe kennis in goede banen moet leiden zou zich op twee plaatsen bevinden, in de thalamus, het centrale verbindingsstation in de hersenen, en in de prefrontale cortex, het voorste gebied in de hersenen. Hetzelfde geldt wellicht ook voor oude kennis, of vergeten elementen die we in herinnering kunnen brengen om een bredere kijk mogelijk te maken, hoopvol naar meer harmonie en verbondenheid. Vergeet echter de bijsluiter niet te lezen, dingen waarvan je nietsvermoedend misschien denkt dat ze wel vanzelfsprekend zijn, blijken dat niet altijd te zijn, h

Omdat alle wegen naar Rome leiden kunnen we ook halverwege stoppen, telkens een andere proberen en hetzelfde herhalen, zo blijven we die onoverwinnelijke berg als een slepende ziekte voor ons uitduwen, moeizaam. En moest je toch zo dom zijn om verder te zetten, sta je achter een berg die niet bestaat, tenzij als een weerbarstige illusie die niet meer is dan het product van de manier hoe we daarover denken, kinderlijk speels oplosbaar, maar onbegrijpelijk en belachelijk, negeerbaar.

Begrijpen we niet zo goed, we maken enkel gebruik van dat fenomeen dat de magische verdamping van geld wordt genoemd, dit gebeurt wanneer de geldhoeveelheid hetzelfde blijft en de prijzen alsmaar stijgen, vigerend inflatoir. Het is gewoon de omgekeerde logica, in het voorbeeld laten we enkel het monetaire aspect zien. Het zegt principieel dat alle geldtekorten eenvoudig kunnen opgevuld worden, het zegt niet dat we ook voor die optie kiezen, maar ze is wel tijdloos beschikbaar; Het niet kunnen volgen is daarom slechts een kwestie van aandacht en motivatie, een denkproces waarin verschillende sc

Voor wie nu pas aansluit hoeft niet perse het warme wiel opnieuw uit te vinden, er zijn immers ook mensen die al veel vroeger op het idee zijn gekomen dat empathische betrokkenheid een normaal menselijke eigenschap is, geen afwijking.

Ze krijgen nog veel meer, en ze hoeven er veel minder voor te doen door effectief gebruik te maken van de gulden middenweg. Gaandeweg is echter wel het vermoeden ontstaan dat ze dat zelf ook niet weten, hoe zou het immers kunnen wanneer je niet kan volgen?

Dat is nu net waar het om gaat, er zijn mensen die het wel kunnen volgen, anderen niet. En sterker, er zijn zelfs mensen die hier nog nooit van gehoord hebben, volledig overgeleverd aan wat niet verteld wordt, onder die omstandigheden is enig doordacht oordeel zelfs niet eens mogelijk, hoe zou het immers kunnen? Het verdriet, de angst, zorg en de weerzin, de eenzaamheid en de onmacht zitten daarom niet in het niet-weten, dan wel in het verrijkte zelf dat in de onmogelijkheid verkeert om zichzelf tot expressie te brengen ten behoeve van het geheel, ter preventie van erger in schril contrast to

De stilte komt me over als een pulserende bron die op verschillende manieren alsmaar hetzelfde wil zeggen, ongeacht tijd, ruimte en context, als een lokroep om tot onszelf te komen, in zekere zin onszelf te worden door de herinnering aan wie we diep innerlijk al zijn, voorbij aan de schijn.