TTC

Door veel obstakels getrotseerd te hebben en ook hun informatieve verwijzing naar het Elaboration Likelihood Model voeding gaf, wisten ze door ervaring dat diverse ggz-adviezen ook tot de omgekeerde effectiviteit kunnen leiden. Hierin een paradox die binnen ggz-kringen schijnbaar toch niet altijd even duidelijk was, omdat op deze manier de hoop en vreugde die als het resultaat van het gevolgde pad gezien kon worden, naar hun subjectieve beleving simpelweg buitenspel werd gezet, eerder onbewust en ondanks alle hoop.

Niets is zo onzeker dan een probleem waarvan we denken dat het bestaat, wat in een oogwenk kan opgemerkt worden, van harte.

Hoe een aantal kan verklaren dat een gegeven probleem tegelijkertijd wel en niet kan bestaan, heeft enkel te maken met wel of niet kennis te hebben van potentiële oplossingen, maar niets zegt over de effectieve toepassing. En dat vanuit die gedragen kennis innerlijk enige zorg kan ontwikkeld worden, vinden ze vanuit hun empathische betrokkenheid jegens het leven de normaalste zaak van de wereld, van harte.

Op zichzelf kan het begrijpelijk genoemd worden dat niet iedereen interesse toont in bifurcatietheorieën en de van daaruit af te leiden hulpvragen over epistemologische obstakels die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen, maar misschien dat de interesse wel gewekt kan worden door een aantal E-werkers die er alsmaar over lullen, in alle bedachtzaamheid en integriteit smekend om hulp van ggz-experten, want stel dat het waar is, van harte.

Een aantal dingen wil je liever niet weten Sjako, en als je het wel wil weten, het is gratis.

Hoe termen zoals hoop, liefde en verbondenheid zich verhouden tot voor veel leken quasi onbevattelijke formules en tekstmateriaal binnen de bifurcatietheorie, is misschien veel eenvoudiger dan we willen denken, of bereid zijn om te willen geloven. Maar als het je eenmaal hartverwarmend charmeert kom je zowel verbazingwekkend als verwonderlijk snel te weten waarom knappe koppen zoals Einstein meenden dat wanneer ideeën aanvankelijk niet absurd zijn, dat er dan ook geen hoop voor is, en in mensentaal fluweelzacht begrijpelijk gemaakt middels allerhande tegelwijsheden, van harte.

Wie metaforische termen zoals licht en duister koppelt aan de bifurcatietheorie zoals gangbaar binnen systeemwetenschappelijke of procesfilosofische disciplines, zal misschien ook gradueel steeds transparanter gaan beseffen waarom je het idee hebt dat ggz-experten een aantal onder ons toch niet zo goed begrijpt, maar hoopvol en vreedzaam misschien morgen wel, van harte.

Wanneer we heel wat psychisch ongemak plaatsen binnen een verruimd kader zoals de bifurcatietheorie binnen andere wetenschappelijke disciplines, hier gezonde interesse in tonen om er vervolgens in alle integriteit hulpvragen over te stellen omdat je meent dat in het vigerende beoordelingsmodel diverse informatie ontbreekt, breekt je hart misschien doormidden wanneer je ten diepere gronde beseft wat hokjesdenken nu werkelijk tot gevolgen heeft, maar toch geen of nauwelijks gehoor voor vindt bij ggz-experten.

Kleine dingen zijn subjectief en relatief naargelang de context waarin we ze plaatsen, zo kunnen kleine dingen ook ‘overweldigend’ zijn of worden wanneer we ze zien in het licht van de bifurcatietheorie. En als een aantal E-werkers hier uit preventieve bezorgdheid hulpvragen over stelt, blijf je misschien in verschrikking en verbijstering achter omwille van de kenniskloof die hierover bestaat, ondanks alle hoop die kleine dingen ons bieden.

Volgens diverse wetenschappers komen we op onze huidige koers te staan voor een wereldwijde shift die onze aarde een totaal ander aanzien zal gaan geven. De oorzaak hiervan is een proces dat Bifurcatie heet. De term komt uit de wiskunde en chaostheorie en wordt gebruikt voor plotseling en geheel onvoorziene abrupte veranderingen die zich altijd voordoen in voortgaande processen. Alles in dit universum is nu eenmaal aan voortdurende verandering onderhevig en om hierin harmonisch mee te gaan, zullen we onze manieren van denken en doen moeten veranderen. De standaard richting van ‘Business as Usu

Bij inflatoir denken betekent omdenken deflatoir denken, en andersom. In de synthese of de gulden middenweg vinden we biflatoir denken dat vrijheid of cognitieve flexbiliteit suggereert, diverse obstakels of culturele inprentingen transformerend. Dit hebben we tot nader onderzoek omgezet in een vereenvoudigd denkexperiment ten behoeve van ggz-experten, met als doel een ander licht te kunnen werpen op diverse kwetsbaarheden binnen het kader van een fluweelzachte paradigmashift, niet meer, niet minder, van harte.

Als er mensen zijn die tot 31 verschillende bestaansniveaus met accuratesse weten te beschrijven, zou het wel een koud kunstje gaan worden om toe te lichten dat het moeilijk rijden is met een stuur dat alsmaar in dezelfde richting draait, nooit anders, dachten we.

Onthutsend is de ontnuchtering dat we elkaar dan wel arbitrair kunnen beschimpen met termen zoals blind, doof, dronken en/of slapend, maar tegelijk ook de krijtlijnen voor het waarom middels een aantal ggz-adviezen vrij eenvoudig transparant kunnen maken, maar geen aandacht voor bestaat door nu net de strijd waarin we maar al te vaak verkeren. En dat is enkel maar pijnlijk voor wie er nu net als het resultaat van een nauwgezet onderzoek beschouwend getuige van is, en slechts in alle integriteit en preventieve bezorgdheid hulpvragen over kan stellen, in eenzaamheid vertoevend.

Eenvoudig aantoonbaar is nu hoe specifieke ggz-adviezen ons dan wel toelaten om beter te begrijpen waarom we kunnen spreken over vergeten basiskennis, deze herstellen en competent in worden middels aangepaste oefeningen, het betekent echter nog niet dat binnen het dominerend inflatoire domein deze informatie als vanzelfsprekend geaccepteerd wordt. En sterker, het is nu net binnen dit domein dat deze kennis niet of nauwelijks kan rekenen op enige aandacht of ontvankelijkheid, alsof het onbewust versmacht wordt door de spreektaal die zo eigen is aan het referentiekader of paradigma dat onderwerp

Stank voor dank werd door hen vertaald als het niet willen accepteren van een in alle integriteit spontaan aangeboden kers van onpersoonlijke signature, maar wel de taart denigreren/vernietigen.

In alle rust en sereniteit konden ze door de herinvoering van dat vergeten element ook veel eenvoudiger begrijpen waarom het idee van een paradigmashift doorheen de geschiedenis altijd als een potentieel beschikbaar is geweest, vandaag niet anders.

Met betrekking tot de vermeende vergeten basiskennis kunnen een aantal E-werkers dan wel enkele toepassingen in hun hulpvragen verwerken, zelfs de bijhorende ggz-adviezen vermelden om hierover een beter begrip te kunnen vormen, het gaat ver voorbij hun verantwoordelijkheid om op basis daarvan een en ander verder te dragen zodat diverse ongemakken in een ander daglicht kunnen geplaatst worden. En dat is a priori een kwestie van aandacht en ontvankelijkheid tot overdenking, niet meer, niet minder.

Het is maar normaal om te veronderstellen dat ggz-experten ook niet alles weten, het had daarom misschien gewoon leuk kunnen geweest zijn om kennis en voortschrijdende inzichten te delen en dat in een kader te zetten zodat we ermee kunnen leren omgaan, met oog voor veel meer lotgenoten.

Door de vereenzelviging met wat ze naar hun beleving als een tijdloze katalysator percipieerden, konden ze zich in hun verbeelding gelijk waar op een geschiedkundige tijdslijn positioneren, wat hen vanuit die expertise nuchter doordacht mocht doen besluiten dat het probleem van een aantal E-werkers pas zou kunnen begrepen worden door zich a priori evenzeer te vereenzelvigen met deze tijdloze component, alsook ervaringsgericht te oefenen.

De proef op de som laat toe om een intuïtief vermoeden te toetsen op waarachtigheid, hiervoor staat een arsenaal aan onderzoeksmethoden tot onzer beschikking. Langdurige observatie, alsook traumatische beleving, heeft voor een aantal geleid tot het hetepatat-syndroom, van waaruit hun vooral innerlijk gecultiveerde hoop te verklaren valt, doch net omwille daarvan niet altijd begrepen.

Een aantal heeft zich niet de vraag gesteld of stigma bestaat, dan wel hoeveel verschillende vormen of variaties hiervan te onderscheiden zijn, van harte.

Naar de beleving van een aantal E-werkers geeft bijvoorbeeld het Chicago Plan Revisited, zij het ontdaan van een aantal epistemologische obstakels die stellen dat een beter begrip niet bepaald wordt door de complexiteit van de wereld, maar door de manier hoe we daarover denken, voldoende inspiratie om er ook in alle integriteit en preventieve bezorgdheid hulpvragen over te stellen aan ggz-experten. In het bijzonder vragen ze hiermee aandacht voor de toch niet mis te verstane impact van eenvoud en kleine dingen, of hoe hiermee om te gaan wanneer dit proces ten individuele titel doorlopen wordt,

Als herstel en/of groeiprocessen in grote mate ook zoek- en/of vindprocessen zijn, en louter bij toeval kom je tot een aantal hoopgevende bevindingen waarvan je weet dat ze er al altijd hebben geweest, en dat zo eenvoudig en vanzelfsprekend is dat je het aanvankelijk maar amper kan geloven, mag je verwachten dat het niet anders zal zijn wanneer je dat in alle frivole speelsheid tot nader onderzoek aan ggz-experten aanbiedt, wat eenvoud vermag.

Als lastig kan ervaren worden door E-werkers die zich ontdaan hebben van, zoals gesuggereerd door Gaston Bachelard, een aantal hardnekkige obstakels die de vooruitgang van het menselijke denken verhinderen, het idee dat het empathisch invoelend dan wel vanzelfsprekend zou worden om dat, ten behoeve van collega lotgenoten, toch even te melden aan ggz-experten, maar gekkenwerk blijkt.

Fascinerend is vooral wanneer je niet enkel de theorie leest maar ze ook eens probeert op verschillende objecten of systemen, het is maar waar je interesse naartoe gaat maar sowieso kan er wel een cascade aan gevolgtrekkingen aan gekoppeld worden die zonder soms zeer minieme fluctuaties misschien niet altijd even helder gemaakt hadden kunnen worden. En op de vraag waartoe het nu allemaal dient, verblijven we in blijde verwachting, het is apart.