TTC

Zo is het, daarom dat we verwijzen naar dat Elaboration Likelihood Model, elke waarheid doorloopt drie fasen. We zeggen dat niet om te lachen, er zijn immers ook mensen die religie ernstig nemen, heel ander verhaal inderdaad. Hoop doet leven, en het is de ervaring die het ons zal leren, voorbij aan de twijfel.

Eigenlijk wel grappig wat je zegt, stel nu dat je een hoopvol idee hebt en dat beeldsprakerig als een wolk voorstelt, dan ben jij de bestuurder van die wolk. Ik zie je al zitten, probeer maar te aarden.

Valt weinig op af te dingen, dat is ook wat mooi in kaart gebracht wordt middels het Elaboration Likelihood Model. Simpel gezegd, je mag morgen een wonderpil uitgevonden hebben, dan spreken we binnen een paar eeuwen nog eens een keertje af, alvast succes.

Dat probleem van het verdampende geld wisten ze creatief op te lossen door het te recycleren, het ging immers toch niet om geld.

Dat verhaal van die trillingsniveaus kan je inderdaad maar beter niet onderschatten, hoe hoopvol of enthousiast je ook bent. Volledig met je eens, het kost je misschien amper tijd om een bewijs te leveren, pas hierna komt de kwelling en alle dromen weg, amper geloofwaardig, maar toch waar.

Meer dan de clichés afratelen kunnen we niet, het probleem is al opgelost, en toch bestaat het nog, tussen magie en wonder.

Ze zeggen het, leer eerst het systeem en de regels kennen, vanaf dan wordt het verbluffend eenvoudig, zelfs ongeloofwaardig.

Paraconsistente logica is altijd al een lastig leerstuk geweest, en het klopt altijd, paradoxaal genoeg.

Daar zeg je wat, het verpersoonlijken van niets laat niet vermoeden dat ze al gestorven zijn, zo kan het eeuwig doorgaan.

Lijkt universeel, het is een beetje als te goeder trouw een neutraliserende katalysator voorstellen, naargelang de gebruiker wordt het een nachtmerrie, maar het was een oplossing.

Zo werkt het, congruent zoals je het schrijft. Vanaf een bepaald punt wordt het een lastige keuze, kiezen voor jezelf en nog verder gaan, of ook anderen helpen, combinatie is mogelijk maar geen sinecure. Voor het profane hebben we alles herleid tot slechts een enkel woord, omwille van tijdloos in de ziel gegrift, onpersoonlijk en deelbaar. Frappant inderdaad, zwaard en speer, als dat innerlijk al begrepen wordt, weet je al veel. In een wereld waar fundamenten ontbreken ben je inderdaad quasi gedoemd om de speelbal te worden van het gebeurlijke normaal, waaronder andere werelden verbor

Als we niet van richting veranderen dan zou het best wel eens kunnen zijn dat we uitkomen waar we naartoe gaan, alvast benieuwd.

Het zicht zou denkelijk misschien iets beter zijn als die grote olifant niet alsmaar alles platwalst, maar dat is een preferentie die niet gedeeld hoeft te worden.

Herstel in de zin van het her-integreren van ontbrekende en/of vergeten elementen en de cascade aan gevolgtrekkingen die voor het individuele zelf van hieruit spontaan volgt, vereist logischerwijs dezelfde oefening om op een doordachte manier de intrinsieke waarde deskundig en doordacht te kunnen inschatten, maar geen garantie biedt dat die openheid en/of deskundigheid dan ook gevonden kan worden, met sterk marginaliserend effect.

Mensen die je komen vertellen dat de pelgrimstocht van de ziel over miljoenen levens gaat, maar dan niet kunnen vertellen hoe oud je precies bent, geloof je maar beter niet. Vandaag beroepen we ons op de reïncarnatietheorie om te verbloemen dat we niet meer weten wat we op de basisschool geleerd hebben, en dat in hoeverre gezond verstand ons nog deelachtig is om het überhaupt enige aandacht te schenken. Wonderbaarlijk, alsof we al enige notie zouden hebben waar het nu precies over gaat, het drama der mensheid, alsof we morgen wel gaan kunnen zien wat we al eeuwen niet opgemerkt hebben.

Tot de volgende gordiaanse knoop zich aanbiedt, verstrengeld in allerhande belangenconflicten die geenszins nog laten vermoeden dat we ooit het begin gaan kunnen vinden, maar we hebben ook geen idee welke elementen buiten de collectieve aandacht vallen. Beschouwend het wereldtoneel, als een menselijke tragedie die onmogelijk kan verklaard worden zonder dat een mysterie ten grondslag ligt, de logica zoek, wat eenvoud vermag.

Het menselijke lijden zien we als een toevallig neveneffect waar geen subsidies voor bestaan om het nader te onderzoeken, helaas.

Vandaag kunnen we met een naald die olifant doorprikken, we weten alleen niet hoe die ballon gaat reageren, lastig. Was het niet Jezus die zei dat we zelf ons verstand mogen gebruiken?

Ergens hebben ze wel een punt, het heeft immers weinig zin om telkens te verwijzen naar een grote grijze olifant die niet gezien kan worden. Mammoet had misschien beter geweest, als vernieuwend inzicht.

Hoeveel geld heb je nodig, we zullen het voor je baren.

Volstrekt naast de kwestie, simpelweg omdat het behoort tot een geijkt referentiekader, en het andere niet eens gekend is. Maar dat is net wat er in het citaat gezegd wordt, een religie zonder geld.

Zielig is het religieuze inzicht, alsof mensen geen verstand in hun hoofd zouden kunnen hebben.

Wat geldig is binnen dat soort contexten, andere referentiekaders laten anders vermoeden, zo zijn beiden waar.

Ja, en de monade van Pythagoras blijft oneindig getallen baren, die steeds weer opnieuw lijken te verdampen, mysterieus. Tenzij je dat weer anders interpreteert, in verwarring stichten zijn ze nooit slecht geweest, dat is een verdienste.

We hopen altijd dat mensen niet gespeend zijn van enige ironie, in het andere geval wordt het angst, zorg en weerzinwekkend.