TTC

Het zicht zou denkelijk misschien iets beter zijn als die grote olifant niet alsmaar alles platwalst, maar dat is een preferentie die niet gedeeld hoeft te worden.

Herstel in de zin van het her-integreren van ontbrekende en/of vergeten elementen en de cascade aan gevolgtrekkingen die voor het individuele zelf van hieruit spontaan volgt, vereist logischerwijs dezelfde oefening om op een doordachte manier de intrinsieke waarde deskundig en doordacht te kunnen inschatten, maar geen garantie biedt dat die openheid en/of deskundigheid dan ook gevonden kan worden, met sterk marginaliserend effect.

Mensen die je komen vertellen dat de pelgrimstocht van de ziel over miljoenen levens gaat, maar dan niet kunnen vertellen hoe oud je precies bent, geloof je maar beter niet. Vandaag beroepen we ons op de reïncarnatietheorie om te verbloemen dat we niet meer weten wat we op de basisschool geleerd hebben, en dat in hoeverre gezond verstand ons nog deelachtig is om het überhaupt enige aandacht te schenken. Wonderbaarlijk, alsof we al enige notie zouden hebben waar het nu precies over gaat, het drama der mensheid, alsof we morgen wel gaan kunnen zien wat we al eeuwen niet opgemerkt hebben.

Tot de volgende gordiaanse knoop zich aanbiedt, verstrengeld in allerhande belangenconflicten die geenszins nog laten vermoeden dat we ooit het begin gaan kunnen vinden, maar we hebben ook geen idee welke elementen buiten de collectieve aandacht vallen. Beschouwend het wereldtoneel, als een menselijke tragedie die onmogelijk kan verklaard worden zonder dat een mysterie ten grondslag ligt, de logica zoek, wat eenvoud vermag.

Het menselijke lijden zien we als een toevallig neveneffect waar geen subsidies voor bestaan om het nader te onderzoeken, helaas.

Vandaag kunnen we met een naald die olifant doorprikken, we weten alleen niet hoe die ballon gaat reageren, lastig. Was het niet Jezus die zei dat we zelf ons verstand mogen gebruiken?

Ergens hebben ze wel een punt, het heeft immers weinig zin om telkens te verwijzen naar een grote grijze olifant die niet gezien kan worden. Mammoet had misschien beter geweest, als vernieuwend inzicht.

Hoeveel geld heb je nodig, we zullen het voor je baren.

Volstrekt naast de kwestie, simpelweg omdat het behoort tot een geijkt referentiekader, en het andere niet eens gekend is. Maar dat is net wat er in het citaat gezegd wordt, een religie zonder geld.

Zielig is het religieuze inzicht, alsof mensen geen verstand in hun hoofd zouden kunnen hebben.

Wat geldig is binnen dat soort contexten, andere referentiekaders laten anders vermoeden, zo zijn beiden waar.

Ja, en de monade van Pythagoras blijft oneindig getallen baren, die steeds weer opnieuw lijken te verdampen, mysterieus. Tenzij je dat weer anders interpreteert, in verwarring stichten zijn ze nooit slecht geweest, dat is een verdienste.

We hopen altijd dat mensen niet gespeend zijn van enige ironie, in het andere geval wordt het angst, zorg en weerzinwekkend.

Hoe eenvoudiger de beslisregels, hoe groter de kosmos.

Kunnen nog altijd eens proberen een simpele rekenoefening voor te stellen, tenzij je nog zou twijfelen.

Mensen spreken de taal zoals het systeem geconfigureerd is, in trance waardoor wakker worden tot een schok kan leiden.

We zoeken nog steeds naar een manier om empathisch vermogen uit de wereld te bannen, zo hoeven we het ook niet meer over stigma te hebben.

Ik waardeer je humor ten zeerste, kosmisch grapje van je wellicht. Paraconsistente logica is op meerdere zaken van toepassing, ik bedoel maar.

Wat weinigen zullen begrijpen omdat het al een vleugje paraconsistente logica vergt, want hoe immers kunnen we bestaan, en tegelijk toch niet bestaan? De verwarring begint doorgaans al bij ons begrip over dood en leven, vandaar even m'n bijkomende vraag over het referentiekader, met oprecht dank voor de toelichting die getuigt van dieper begrip. Kortom, strikt lineaire beschouwingen dekken de lading niet, met veronderstellingen die slechts het deficit van waarachtige religie bevestigen, wie zoekt, vindt.

Wie begint te experimenteren met tijd en ruimte, komt maar al te vaak bedrogen uit, dat is het goede nieuws. Zie Elaboration Likelihood Model, niet iedereen verteert goed nieuws op dezelfde manier, maar we blijven hoopvol.

Simpel, we leggen het voor aan christenen die dit allemaal perfect weten, maar misschien vergeten zijn?

Het idee dat we de kosmos in één teug kunnen leegdrinken mag beslist overweldigend genoemd worden, zacht gezegd. En het antwoord op de vraag hoe we überhaupt tot deze absurde redenaties kunnen komen, volstrekt belachelijk.

Vanaf hier wordt het dan misschien beter om geen inschatting te maken van het menselijke lijden dat zich ontvouwt in de periferie, het zou immers ongeloofwaardig kunnen worden, wellicht ook ongepast en moeilijk te verteren, en uit zelfredzaamheid misschien zelfs beter om simpelweg te negeren.

Hulpvragen over epistemologische obstakels wekken het vermoeden dat we misschien een systeem onderhouden dat we koesteren en daarom van buitenaf ook geen tegenspraak duldt, maar eigenlijk ook niets zinnigs over kunnen zeggen omdat we helemaal niet weten dat we hierin verwikkeld zijn geraakt, in laatste instantie bevragen. Religie lijkt daarom bijna op niet meer dan een grap, goed voor afleiding en de tijd op te vullen, in liefde en verbondenheid, van harte. In welk referentiekader plaats je deze drie?

Dan begrijp je ook dat het technisch gezien een relatieve nanoseconde duurt om elk geldelijk probleem tot het land der fabelen te verwijzen? Simpelweg wanneer we die tijdloze katalysator in rekening zouden brengen, werkend vanuit het hart. Wat we vandaag zien is niet meer dan het product van het eenzijdig inflatoire denken, alsof we een deel van onze hersenen niet mogen gebruiken. En dan gaan we wat flauw doen over liefde en verbondenheid?