TTC

Als de denkgeest voorafgaat aan het bedachte, dan kunnen we ons de vraag stellen of we niet veel problemen in stand houden door de manier hoe daarover gedacht wordt. In z’n meest pure vorm, gedenkend onze 3D-wereld, heeft een en ander geleid tot een gulden middenweg, op basis van de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’. Maar hoeveel mensen weten wat ‘biflatoir’ denken nu precies wil zeggen, en tot welke gevolgen dit zou kunnen leiden? Ja, simpel, de drie-eenheid ‘inflatie-deflatie-biflatie’, niet meer, niet minder, in liefde en verbondenheid, de gulden middenweg, van harte.

Hoe we het ook draaien of keren, een denkproces is nu eenmaal een denkproces, met een resultaat en conclusie als gevolg daarvan. Heel anders wordt het wanneer we tien getallen optellen en halverwege stoppen, omdat we misschien aanvoelen dat de uitkomst ons niet gaat bevallen, zelfs wanneer dat hoopvol zou kunnen zijn, van harte.

Hoe kan je nu een grote zondaar zijn en dan zeggen dat je aangevallen wordt door satan? Begrijp ik niet zo goed, eerlijk gezegd.

We merken het, hebben al een harnas nodig om een simpele oefening tot een fatsoenlijk einde te brengen, waar we niet eens toe komen.

Het verdween sneller dan het verscheen, wat slechts met een arendsoog kon opgemerkt worden, tijdloos voortschrijdend.

Het is misschien vreemd om zeggen, maar die caleidoscoop heeft precies niet de neiging om ons niet telkens opnieuw in verwarring te brengen, heel apart. En dan maar hulpvragen stellen natuurlijk, hopeloos.

Theophrastus schreef het aan melancholie toe, dat Heraclitus' geschrift 'maar half af' is en 'een vreemd ratjetoe lijkt'. Seneca, Juvenalis, Lucianus en Sidonius Apollinaris noemden hem vervolgens 'de huilende filosoof' omdat hij stelde dat 'alles stroomt' en omdat de domheid van mensen hem deed huilen. Heraclitus, die bekend bleef staan als pessimist, werd tegenover 'de lachende filosoof' Democritus geplaatst, die juist moest lachen om domheid en tragiek.

Nu je het zegt, we zijn hier wel heel snel overheen gegaan. Hoe lang zou het volgens jou duren, wanneer we daarvoor zouden kiezen, om de goudstandaard te herstellen?

Een aantal heeft tot hun ontnuchterende verbazing ontdekt dat het Dunning-Krugereffect op zowat alles van toepassing is, heel bizar.

Iets dat we 'plots' kunnen zien vergt geen tijd, we zien het, of ook helemaal niet. Daarenboven, het is morgen niet anders dan vandaag, dat is het hele punt.

Telkens wanneer het dreigde simpel te gaan worden, waren ze alweer weg, bevreemdend.

Het grote voordeel van tijdloze concepten is dat je ze in de schuif kan leggen, de hoop koesteren dat je dat snel mag vergeten en ook niemand je hieraan herinnert, niet vandaag, niet morgen, nooit meer. Nadelig kan echter wel zijn dat je geweten begint te knagen en eigenlijk niemand weet waar je het nu precies over hebt, en toch ligt het in de schuif, gewoon.

Als vlinder worden betekent het zich gradueel ontworstelen uit onwaarheden of verkeerde aannames, zou het best wel eens kunnen dat het bijhorende wereldbeeld eentje wordt van angst, zorg en weerzin, net zoals veel onbegrip en verzet, van harte.

Wat je als E-werker beter kan vermijden is zeggen dat je denkt onderhand wel een beetje begrepen te hebben waar de besluitvormingstheorie van Herbert Simon nu precies over gaat, het zou immers zomaar eens kunnen dat men je verdenkt informatie achter te houden, weet je nooit.

Is het überhaupt wel mogelijk om niet in de periferie van een katalysator zoals biflatie te leven?

Wat er in de periferie van een katalysator zoals biflatie allemaal gebeurt, kunnen we wellicht ook maar enkel bevatten wanneer we ook weten waar het precies over gaat, in het andere geval blijft enige conclusie vaag en mistig, alleszins beperkt, van harte.

In veel aforismen wordt vaak op een ludieke manier de draak gestoken met de samenleving zoals we deze op dat moment in de tijd delen, maar dan denkt iedereen weer dat het om te lachen is.

We hebben nog altijd een verrassing voor je, iets dat je wellicht onmogelijk kan geloven dat het waar is, en het is simpel.

Hoe eenvoudiger, hoe minder dat het begrepen wordt, dat is een standaard.

Vermoeiend is het, wanneer E-werkers gewoon een simpele hulpvraag willen stellen, hebben ze telkens opnieuw ook nood aan het volledige arsenaal aan psychologische studiewerken om uit te leggen dat het perfect mogelijk is dat we misschien een detail over het hoofd hebben gezien, wat verzekerd dat we dat detail ook nooit te zien zullen krijgen, en daarmee ook de hulpvraag ongezien, zogezegd onbegrepen, van harte.

Het zijn denkexperimenten voor ggz-experten, om aan te geven dat kwetsbare mensen ook gewoon maar mensen zijn, ze hebben gevoelens en een hart, soms ook behept met logisch boerenverstand, speels als kleine kinderen, zij het vaak angstig en zonder stem, betekenisloos, waardeloos, als wegwerpvuil.

Het is denkelijk zowat de grootste blunder die E-werkers kunnen maken wanneer ze hulpvragen stellen, denken dat al het prachtige studiewerk van de ggz ook door ggz-experten begrepen wordt. Anders gezegd, wanneer je als nietsvermoedende leek zou verwijzen naar de logische niveaus van Bateson, omdat je dat wel mooi en hoopvol vindt passen binnen de aspiraties van de nieuwe ggz, zal plots misschien blijken dat je met logica nergens komt, van harte.

De preventieve hulpvragen van een aantal gingen niet zozeer over al het moois dat we met recht en rede met liefde en van harte kunnen bejegenen, maar over dat we wat in al ons enthousiasme misschien klakkeloos over het hoofd zouden kunnen zien, hoezo?

Als we het verschil tussen nous en dianoia moeten trachten toe te lichten, heeft het weinig zin om er hulpvragen over te stellen. Een aantal E-werkers maakt daarom in eer en geweten visieschetsen in de hoop dat het experten misschien interesseren kan, garantie op succes bestaat echter niet, ondanks alles.

Alwaar in onwetendheid angst voor vrijheid alle hoop keldert, verwordt kennis tot foltering.