TTC

Alvast benieuwd wat het gaat worden wanneer die berg in elkaar gaat stuiken, illusoir of niet.

Bizar is het fenomeen dat een berg honderd keer beklimmen dan misschien wel toelaat om te veronderstellen dat er veel verschillende wegen naar de top zijn, maar tussentijdse toppen nooit de zekerheid geven dat het dan wel effectief de top is. Maar we proberen nog eens, misschien dat we nog meer wegen vinden waarover we het uiteindelijk nooit eens zullen geraken, als een niet-aflatende kwelling.

Het slechte nieuws is dat er niet altijd interesse bestaat voor het goede nieuws.

Alsof het leven van kwetsbare mensen al niet moeilijk genoeg is, door al die metaforen, aforismen, herstel- en/of groeimodellen door elkaar heen te gebruiken scheppen we ondanks goedbedoeld, zo lijkt het, nog veel meer onduidelijkheid, zelfs averechts marginaliserend.

Met al die metaforen begrijp ik er eigenlijk niet veel van, of het kost me teveel moeite en daar heb ik geen zin in.

Ervaring leert dat er een redelijk contrast in beleving kan ontstaan door enerzijds te starten met een aantal beginselen die tot actuele situaties leiden, of anderzijds deze actuele situaties te benaderen zonder deze beginselen als grondslag te waarderen. Stellingen dat de scheidslijn tussen twee paradigma’s flinterdun is kennen hierin hun wetenschappelijke legitimatie, net zoals hulpvragen die inspelen op de niet-toepassing van fundamentele kennis, het geweten belastend.

Enige tijd geleden begonnen met het Elaboration Likelihood Model om in alle bedachtzaamheid hulpvragen te begeleiden, omdat afhankelijk van de kwalitatieve input van informatie elaboratieprocessen sterk kunnen variëren en niet zelden ambivalentie induceren. Het model werkt net zoals het redelijk onnadenkend kwetsbare mensen naar wachtlijsten afleiden perfect. Kortom, het goede en het slechte nieuws kan afgeleid worden van hetzelfde model, in zekere zin als tijdloos te percipiëren met gevolgtrekkingen die het hart diep kunnen beroeren, geef niet op.

Een aantal aforismen liegen er niet om, hoopvolle binnenpretjes cultiverend.

Leg anders snel even uit dat een goede aarding tussen onze twee oren zit, maar eigenlijk geen idee hebbend of dat werkelijk ook zo is.

Het quasi onmogelijke is iets dat reeds opgelost is, maar onoplosbaar is.

Binnen complexiteitstheorieën kunnen we deelaspecten oplichten zodat het geheel transparanter wordt, het aantal niches quasi ontelbaar. Introspectie leidt niet altijd tot de antwoorden die we zoeken, soms in versneld tempo.

Bestaan daar ook statistieken van?

Zowel infra- als supralapsariërs geloven dat God alles van eeuwigheid besloten heeft, dus ook de val.

Misschien heb ik dat bericht wel aan mezelf geschreven maar weet niet zeker of jij die ik ben die hulpvraag in de schuif hebt gelegd, wat redelijk verwarrend is voor mezelf omdat jij op die manier nog altijd niet weet waar het precies over gaat.

Hulpvragen over een reeks paradoxen en anomalieën veranderen niet door ze in de schuif te leggen, en je hoeft ze maar eenmalig te bestuderen om ze als duurzaam te kunnen waarderen.

Panarchisten hebben al een volledig andere wereld in het leven geroepen, maar dat wordt niet gezien.

De metafoor van de brede en de smalle weg is onderdeel van de Bergrede, volgens de christelijke overlevering de rede die Jezus hield op een berg in Galilea. Ga door de nauwe poort naar binnen. Want de brede weg, die velen volgen, en de ruime poort, waar velen door naar binnen gaan, leiden naar de ondergang. Nauw is de poort naar het leven, en smal de weg ernaartoe, en slechts weinigen weten die te vinden. (Mat. 7: 13-14) De uitleg bij dit Bijbelgedeelte is vaak: aan de ene kant de brede weg, aantrekkelijk met zijn verlokkingen, zondig en zelfzuchtig gedrag, wereldse comfort en overda

Interessant aan de wet van de uitgesloten derden is dat we aansluitend op de aspiraties van de nieuwe ggz steeds meer verbanden kunnen leggen, een proces dat zich als gradueel ontsluierend laat omschrijven wanneer voor dat pad gekozen wordt. Op deze manier vinden we aansluiting op wat chaostheoretici berichten, met als neveneffect dat er een kloof kan ontstaan tussen wat is en wat zou kunnen zijn, een kloof in de diepte, in communicatie, in kennis, in het hart, ondraaglijk.

Kinderen lezen boeken om grote mensen te kunnen begrijpen, het zegt niet dat ze dan ook begrepen worden.

Dat de wet van de uitgesloten derden kan leiden tot verhelderende inzichten die bijna de indruk wekken dat er magie in het spel zit, is gezien de vele getuigenissen geen ongekende materie.

Misschien is het wel zo dat wanneer we alles trachten te herleiden tot een absoluut minimum, we ook nog maar weinig interesse zullen tonen in haast ondoorgrondelijk complexe zaken die vanuit die beleving principieel irrelevant geworden zijn.

De modale en beslist goedbedoelende hulpverlener kent ook niets van pseudotoevalsgeneratoren, bijna zeggend dat we in een grote goocheldoos zitten en enkel nog maar kunnen hopen dat er straks witte rook uit de schouw komt.

Niet meer dan paradoxaal is het door iedereen met normaal logisch denkvermogen waarneembare fenomeen dat wanneer simpele mensen hetzelfde zeggen dan wat in dikke boeken beschreven staat, prompt die dikke boeken niet meer kloppen.

Het idee dat alles samenhangt kunnen we kinderlijk speels formaliseren middels een integrale kruisvergelijking, het is op dat niveau dat een reeks inzichten zich laten opmerken die in de onderliggende versnippering niet altijd gekend zijn. Deze inzichten zijn naar hun intrinsieke aard tijdloos, dit is geen ‘hocus pocus’ dan wel zijn we ons hier ‘mainstream’ niet altijd bewust van, de begrijpelijke normaal. Om kort te zijn, Einstein begrijpen duurt een relatieve nanoseconde en om 1000+1 redenen wordt er quasi letterlijk brandhout van gemaakt, ten koste van simpele mensen die dit empathisch invo

Mooi gezegd, als het vandaag in maatschappelijke zin nog niet duidelijk is, wanneer dan wel?