TTC

Die smalle weg is precies een lange weg, net zoals we zonder te tellen niet kunnen weten hoeveel atomen er in een banaan zitten.

Dat is de vraag inderdaad, wie kan zoiets überhaupt bedacht hebben?

Het is precies allemaal zo simpel nog niet, en dan hebben we nog niet eens over basale logica kunnen hebben.

Wellicht bedoel je dat er geen verwarring meer is op het niveau van de ego-transverwarring, dit geeft wellicht een verklaring waarom niet of nauwelijks dialoog mogelijk is wanneer we het over andere niveaus hebben. Bizar genoeg geeft dit de perceptie dat alles wat hoopvol is wordt weggeredeneerd, soms denkend dat elke poging tot verheldering nu net verduisterd wordt. Op die manier wordt het meervoudig complex, vaag, mistig, schemerachtig, quasi onbegrijpelijk, om een punthoofd van te krijgen.

Wedergeboorte is een boeddhistisch concept dat verwijst naar het opnieuw plaatsvinden van geboorte na de dood. In het boeddhisme maakt wedergeboorte deel uit van samsara, de cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en zonder eind. Indien iemand verlicht is en het nirwana bereikt heeft, vindt er na het overlijden geen wedergeboorte plaats maar parinibbana.

Ja, niemand zal willen ontkennen dat een ster gevormd wordt door kosmisch stof, zo zijn er miljarden.

Het thema hoop als tweesnijdend zwaard heeft wellicht betrekking op de verwarring die kan ontstaan tussen klimmen en/of dalen, wat het samen met smalle- en/of brede wegen beslist niet transparanter maakt. Om nog niet te spreken over de invloeden vanuit het dal die onverminderd blijven spelen doorheen deze processen, vaak ook geen idee hebbend waarom een aantal het nu altijd over bergen beklimmen heeft. Daar is het nu te laat voor, er is immers geen weg terug. In het veld van de psychologie is veel onderzoek gedaan naar deze fenomenen. Eerder werd aangenomen dat change blindness

Voor Dabrowski fungeert therapie in de eerste plaats om cliënten hun psychoneurosen te laten zien en bestuderen als unieke uiting van hun individualiteit zodat ze een meerlagige ontwikkeling kunnen doormaken zonder daarbij nog langer van de therapeut afhankelijk te zijn. Hij zou derhalve minder snel geneigd zijn symptomen te beschouwen als pathologisch en deze bestrijden met medicijnen, en eerder verkennen of zij niet het gevolg zijn van overprikkelbaarheden. Dit vergt een meer diepgaande analyse van het volledige psychologische functioneren van een individu dan vaak plaatsvindt wanneer enkel

Denk dat het raadzaam is om even met Sjako contact op te nemen, misschien behoor je tot die 'getuigen' waar hij het altijd over heeft. Als het hoopvolle al volledig verdwenen is, kunnen wij dat in onze harten koesteren.

Dis-identificatie en/of positieve desintegratie leidt maar al te vaak tot schijnbaar conflicterende stellingen, dat is gekend.

Misschien beter om het de simpele weg te noemen, anders raken we misschien in conflict met al die verschillende lagen waarin dat wat hoopvol is veel vaker verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat hoopvolle blijft echter beschikbaar voor wie er open voor staat, waartoe onze zintuigen nuttig kunnen zijn.

Dat wist zelfs Heraclitus al te zeggen, anders had je misschien ook geen uurwerk nodig.

Het richten van aandacht op objecten in de omgeving zorgt ervoor dat wij die objecten scherper waarnemen. Dat heeft echter ook een keerzijde, namelijk dat prikkels die geen aandacht krijgen minder goed of soms in het geheel niet worden waargenomen. Het lijkt wel of we dan 'blind' zijn voor die prikkels.

Er bestaan verschillende specifieke vormen van agnosie, zoals problemen met het herkennen van kleuren, vormen, teksten, muziek of bepaalde voorwerpen. In tegenstelling tot wat vroeger gedacht werd, is er soms ook sprake van stoornissen in de visuele waarneming.

Van verwarring zijn we verzekerd wanneer we van één bol twee bollen maken, en blijkt dat die twee bollen in nog een andere bol passen. Ergo, het is die andere bol waar het om gaat, dat is bronkennis.

Misschien dat we van die brug beter een tunnel kunnen maken, anders moeten we eerst nog een kuil graven om die berg weg te krijgen.

Gaat meestal zo met onveranderlijke abstracties, het zijn gratis fenomenen die ons tijdloos vergezellen.

Redelijk absurd is om in een grot van een eilandmodel een maquette te maken, om dan een verhandeling te schrijven over verborgen werelden.

Nu we onze automatische patronen kennen, leren we vanuit mindful observeren wat er in dit hier en nu is.

Lezing van de theorie schept alvast de indicatieve contouren, finaal een kluwen waarin het onpersoonlijk simpele schittert.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat abstracties onveranderlijk blijven, anders zouden we ze kunnen vergeten.

Stel dat je nadien rustig wil terugzwemmen, blijken die doorzichtige wanden prompt van staal. In het kielzog van een tanker is het vrij lastig om de helderheid van abstracties op te merken, noch is het in alle bedachtzaamheid hulpvragen stellen over een aantal anomalieën een prettige bezigheid.

Voor open deuren hebben we geen sleutel nodig, beetje als zeggen dat alles een kwestie van perceptie is en het daarbij laten.

Alsmaar op je bord krijgen wat je net hebt losgelaten, is zelden prettig.

In beeldspraak lijkt positieve desintegratie sterk op een proces waarbij we in een wilde rivier stappen en proberen de overkant te bereiken, zij het niet-wetend dat iets verder ook een brug ligt.