TTC

In het dal maken ze zich geen zorgen om een paar kwetterende berggeiten.

Enkel wie zo kinderlijk naïef is om überhaupt iets te willen onderzoeken, mag bij ons op de wachtlijst.

Elke waarnemer ziet in meer of mindere mate doordacht andere dingen, net zoals deze of gene dingen niet-zien hier logischerwijs uit volgt.

Niet fundamenteel dan wel translationeel onderzoek is wat elke duurzame progressie blokkeert, met in het verlengde een reeks dure woorden en heel wat tumult die volwassenen aan hun kinderen mogen trachten te verklaren maar niet eens lukt. Wees bedachtzaam, wees een beetje lief, de lijst aan stereotypen haast oneindig, net zoals dergelijke verhalen eindeloos kunnen doorgaan, pardoes.

Dit kan net omwille van dit proces een oneindig aantal keer herhaald worden, in het dal woedt nu een gigantische strijd om energie en van die dingen.

Dan is hoop niet tijdloos, net zoals het continu verwarren van contexten elke dialoog onmogelijk maakt, hopeloos.

De armoedeval komt bij de eindafrekening, wat vandaag betekent je energiefactuur niet kunnen betalen. Dan verder met de Bergrede, over bergen die niet bestaan.

Die smalle weg bewandelen suggereert dat realisatie mogelijk is, anders zou het de brede weg zijn. De bergmetafoor verwijst hiernaar, om de top te bereiken kunnen we steil omhoog of via kronkelwegen, in praktijk is het bijgevolg altijd een combinatie van beiden. In jouw vorige bericht zei je dat je achter die berg bent, hoe ben je daar geraakt?

Wees gezegend met die realisatie, dat zal wel niemand betwisten.

Hoop is tijdloos, maar begrijp er geen snars van hoe dat überhaupt kan.

Alvast benieuwd wat het gaat worden wanneer die berg in elkaar gaat stuiken, illusoir of niet.

Bizar is het fenomeen dat een berg honderd keer beklimmen dan misschien wel toelaat om te veronderstellen dat er veel verschillende wegen naar de top zijn, maar tussentijdse toppen nooit de zekerheid geven dat het dan wel effectief de top is. Maar we proberen nog eens, misschien dat we nog meer wegen vinden waarover we het uiteindelijk nooit eens zullen geraken, als een niet-aflatende kwelling.

Het slechte nieuws is dat er niet altijd interesse bestaat voor het goede nieuws.

Alsof het leven van kwetsbare mensen al niet moeilijk genoeg is, door al die metaforen, aforismen, herstel- en/of groeimodellen door elkaar heen te gebruiken scheppen we ondanks goedbedoeld, zo lijkt het, nog veel meer onduidelijkheid, zelfs averechts marginaliserend.

Met al die metaforen begrijp ik er eigenlijk niet veel van, of het kost me teveel moeite en daar heb ik geen zin in.

Ervaring leert dat er een redelijk contrast in beleving kan ontstaan door enerzijds te starten met een aantal beginselen die tot actuele situaties leiden, of anderzijds deze actuele situaties te benaderen zonder deze beginselen als grondslag te waarderen. Stellingen dat de scheidslijn tussen twee paradigma’s flinterdun is kennen hierin hun wetenschappelijke legitimatie, net zoals hulpvragen die inspelen op de niet-toepassing van fundamentele kennis, het geweten belastend.

Enige tijd geleden begonnen met het Elaboration Likelihood Model om in alle bedachtzaamheid hulpvragen te begeleiden, omdat afhankelijk van de kwalitatieve input van informatie elaboratieprocessen sterk kunnen variëren en niet zelden ambivalentie induceren. Het model werkt net zoals het redelijk onnadenkend kwetsbare mensen naar wachtlijsten afleiden perfect. Kortom, het goede en het slechte nieuws kan afgeleid worden van hetzelfde model, in zekere zin als tijdloos te percipiëren met gevolgtrekkingen die het hart diep kunnen beroeren, geef niet op.

Een aantal aforismen liegen er niet om, hoopvolle binnenpretjes cultiverend.

Leg anders snel even uit dat een goede aarding tussen onze twee oren zit, maar eigenlijk geen idee hebbend of dat werkelijk ook zo is.

Het quasi onmogelijke is iets dat reeds opgelost is, maar onoplosbaar is.

Binnen complexiteitstheorieën kunnen we deelaspecten oplichten zodat het geheel transparanter wordt, het aantal niches quasi ontelbaar. Introspectie leidt niet altijd tot de antwoorden die we zoeken, soms in versneld tempo.

Bestaan daar ook statistieken van?

Zowel infra- als supralapsariërs geloven dat God alles van eeuwigheid besloten heeft, dus ook de val.

Misschien heb ik dat bericht wel aan mezelf geschreven maar weet niet zeker of jij die ik ben die hulpvraag in de schuif hebt gelegd, wat redelijk verwarrend is voor mezelf omdat jij op die manier nog altijd niet weet waar het precies over gaat.

Hulpvragen over een reeks paradoxen en anomalieën veranderen niet door ze in de schuif te leggen, en je hoeft ze maar eenmalig te bestuderen om ze als duurzaam te kunnen waarderen.