TTC

Alsmaar verwarring proberen te zaaien, straks zijn er helemaal geen wegen maar enkel nog een moeras.

Tegenwoordig verstaat men onder repressieve tolerantie iets anders, het zou een door een heersende macht toegepaste techniek zijn waarbij ideeën of organisaties die voor die macht ongewenst zijn, juist een plaats wordt gegund om ze zodoende onschadelijk te maken. In de jaren zeventig zouden autoriteiten dit middel gebruikt hebben om maatschappelijk verzet te institutionaliseren en zo uit te hollen. Repressieve tolerantie is dan geen echte tolerantie, maar een strategie om niet-getolereerde ideeën te bestrijden.

Misschien dat we het filosofenprobleem in de informatica nog het best kunnen vergelijken met het zogeheten bloemkooleffect, als een haast ondoordringbaar chaotisch kluwen waarbinnen hulpvragen met betrekking tot een aantal gehanteerde logica’s ook snel zoek kunnen raken.

Gedistribueerd programmeren is een techniek van programmeren en programma-ontwerp, waarbij een computerprogramma bestaat uit meerdere deelprogramma's die al dan niet gelijktijdig uitgevoerd kunnen worden.

In vroegere tijden waren grasduinen heuvels of verhogingen die bedekt waren met gras. Als het vee, zoals koeien of schapen, de grasduinen ingingen, betekende dit voor hen volop voer en dus plezier.

Grasduinen zijn duinen met welig gras, voor schapen een Luilekkerland.

Goed dat er in tijden van transitie en transformatie onbevangen en creatief wordt stil gestaan bij onze gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de geestelijke gezondheid. De vrucht van deze reflectie is een inzet die effectief en de-stigmatiserend zal werken.

Je wil precies zeggen dat het zo lang is dan het breed is, omdat we continu van filosofische positie kunnen veranderen en net daarom het element van utopische gespletenheid eindeloos gevoed wordt?

Horizonversmelting is een begrip uit de hermeneutiek dat wijst op het bestaan van een eigen ervaringshorizon met betrekking tot de denkwereld van een individu. Horizonversmelting is voor een onderzoeker binnen de hermeneutiek het vinden van raakvlakken tussen zijn eigen 'horizon' en die van de persoon die hij onderzoekt om daarmee de ander te kunnen 'verstaan'. Het vormt de paradox binnen de hermeneutiek. De versmelting houdt niet in dat de beide horizonten samen moeten vallen, omdat een onderzoeker het niet eens hoeft te zijn met de denkbeelden van degene die hij onderzoekt. Kritiek is dus we

De versmelting houdt niet in dat de beide horizonten samen moeten vallen, omdat een onderzoeker het niet eens hoeft te zijn met de denkbeelden van degene die hij onderzoekt. Beetje als Statler en Waldorf, maar de uitkomst kan finaal wel simpel zijn, zoals het bij oorsprong al was. Voor onderscheidingsvermogen kunnen we misschien beter een nieuw topic starten, anders raken we misschien steeds opnieuw in verwarring.

In zekere zin kunnen we de tijd stilzetten middels abstractie, het zegt echter niet dat er ook aandacht bestaat voor het simpele dat we hiervan kunnen afleiden.

Heel je leven met bananen bezig, komt Hopper met het verrijkende inzicht dat ze niet recht zijn.

Ervaring leert dat het een beetje kortzichtig is om een aantal diagrammen te presenteren en dan te denken dat ervaringswerkers dat op een relatieve nanoseconde zouden kunnen begrijpen, zodat het inderdaad begint te lijken dat we niet meer dan experimenten zijn. In die zin krijgen de geopperde aspiraties een eerder wrange nasmaak, aanvankelijk misschien vaag en mistig maar door nu net aan de slag te gaan met de aangeboden adviezen steeds transparanter. Voor wie behept is met enig empathisch vermogen veel vaker dan ook een kwelling, en daarmee het nobele idee van meer verbinding en harmonie tot

Niet meer dan logisch is dat leken niet kunnen weten wat voor ggz-experten al lang helder is, zodat herstel- en/of groeiprocessen meer lijken op een inhaalbeweging waarbij we mogelijks van de ene verbazing in de andere vallen.

Wellicht omdat de dyade getallen baart, en een wormgat betekent dat we op een versnelde manier de berg op kunnen. Dat leerstuk over paraconsistente logica blijkt vaak iets lastiger om goede redenen, meestal omdat we geen vergelijk kunnen maken met iets dat we niet kennen.

Horizonversmelting blijft een mooi begrip, nog handiger wanneer we eerst de context afbakenen.

Vraag vervolgens eens om tot drie te tellen, het zal niet eens lukken.

Methodische twijfel zorgt voor verdieping, precair in die zin dat we ook in elk afzonderlijke laag kunnen verstrikt raken. Maar dat gaat ver voorbij aan wat er aan de oppervlakte of de courante realiteit in beweging gebeurt, waar het om menselijke waarden gaat, over welzijn, over lijden, over hoop en vertrouwen, over meer verbinding en harmonie. Het ene sluit echter het andere niet uit, net zoals het risico bestaat te vervallen in puur nihilisme dat elke vorm van redelijke nuancering binnen dit meervoudige complex verafschuwt, met als pervers effect destructie ten top.

In weer andere studiewerken wordt het metaforisch voorgesteld als drie kamers, als these-antithese-synthese die voor het navigerende zelf toegankelijk zijn. In dynamisch opzicht wordt het daarom mogelijk om de verschillende invalshoeken als onlosmakelijk verbonden te zien, van waaruit vertrekkend vanuit de these ontluikende visielogica verklaard kan worden. Maar dat zijn geen kwesties die aan de ontbijttafel snel opgelost kunnen worden, ter getuigenis de definitie van het begrip paradigmashift waarin we geconfronteerd worden met heel wat tegenstrijdigheden die binnen de these, of dat wat het z

Wetenschap claimt dan ook geen waarheden, zoals Kuhn al zei.

Dat zou cognitieve inhoud zijn, schiet je niets mee op.

Heb je eerder al gezegd, het zijn allemaal analfabeten.

Het is dan ook een koude oorlog, wellicht omdat het zelf daar niets van begrijpt.

Schijnbaar begrijp je er werkelijk niets van, het is dan ook een illusie waar niets aan te begrijpen valt.

Over het getal 0 is het laatste woord nog niet gezegd, maar toen waren er ook nog geen wegen.