TTC

Steiner trakteert ons op 84 waarheidsperspectieven, niet alle kunnen tegelijk beschreven worden.

Ervaring leert dat verklaarbaar niet wil zeggen dat hulpvragen ook ontvankelijk verklaard worden, ondanks wat verklaard wordt.

De volgende schoendoos wordt een hulpvraag met prentjes, hou moed.

Wellicht is al de rest cognitieve inhoud, wie bedenkt nu zoiets?

De wet van de uitgesloten derde of van het uitgesloten midden is een logische wet die inhoudt dat iedere uitspraak waar of onwaar is, een andere, derde, mogelijkheid is er niet. De 'uitgesloten derde' is dus iedere andere denkbare waarheidswaarde.

Alsof je zegt dat God een spelletje speelt met zichzelf, het zou in ieder geval knap bedacht zijn.

In theorie is een metaspel een spel waarin de ontwikkelingen in een spel bepalend zijn voor de ontwikkelingen van de regels, het doel of het onderwerp in een ander spel.

Schijnbaar hebben sommigen de brute pech dat de niche waar ze per abuis in gestruikeld zijn, niet bestaat.

Een doorbraak laat zich vaak opvallen door de niet-ontkenning van die brug, maar via de ravijn geraak je daar ook wel. Zo meteen zitten we bij de dyade die getallen baart, en dat getal in tweevoud in een boekje schrijft. Binnen het dualisme bestaan er veel tussenvormen, zoals bijtijds haast onontwarbare knopen door elementen niet in rekening te brengen bij de beoordeling en/of interpretatie van het geheel. Dit kan lastig zijn en soms leiden tot onbedoelde perverse effecten, ondanks het 'eeuwige nu' zich altijd in het 'voortschrijdende nu' bevindt, tussen wonder en magie. Verwar

Misschien is het anders aan de overkant van die brug, geen flauw idee eigenlijk.

Dan kan er geen consensus bereikt worden, kunnen we verder met de valutaoorlog.

Om het mogelijk te maken om nooit een consensus te realiseren, hebben we ambivalentie in het leven geroepen.

Verklarende beginselen kunnen naar hun aard herhaald worden tot we erbij neervallen, of weggeschreven worden.

Redelijk fris wordt het dan wel, onzekerheid verzekerd.

Dan kunnen ze niet ontdekt worden, heb even geduld tot de zon dooft.

Verklarende beginselen zijn tijdloos, en het kan veel tijd kosten om ze te ontdekken.

Ook met een looping kom je uit waar je vetrokken bent, om dan meegesleurd te worden door dat wat je misschien niet verwacht.

Zoals eerder aangegeven, Aristoteles' paraconsistente logica verandert niet omdat we er geen aandacht voor hebben. In die kloof lag een berg studiemateriaal die we eerder niet hadden opgemerkt, abusievelijk.

Je bent het nu wel, waarom begeef je je dan niet naar de Olijfberg? Ervaring leert dat het Aliën Hand Syndrome nogal eens verward wil worden met de onzichtbare handen van Adam Smith, maar misschien is dat ook maar een zoveelste poging om ons hoopvol geduld tartend verblijf op wachtlijsten met enige ludiciteit te vervullen.

Jij bent een mysticus, niet iedereen is dat. Door de overigens goedbedoelde wildgroei aan opties lijkt het precies nooit genoeg, maar heel misschien ook dat wat de kracht van eenvoud en kleine dingen quasi onzichtbaar maakt.

Ik zou dat willen benoemen als een dijk van een vraag, omdat hiermee heel misschien ook het element van de omgekeerde effectiviteit transparanter wordt.

Sommigen zeggen dat, no pain, no gain. Allerminst prettig vooruitzicht, maar misschien ook betekent dat het alsmaar over ravijnen gaat, zelden over bruggen.

In dit proces van zelfrealisatie en strijd tegen het dreigende en anonieme ZIJN, wordt de mens geconfronteerd met de medemens. In deze confrontatie met De Ander en de onontkoombare verantwoordelijkheid die daaruit volgt, raken we aan de kern van het gedachtegoed van Levinas. De Ander is niet zomaar een medemens, een gezel in ons levensproject of in onze zelfrealisatie. De Ander is veel meer, en opent volgens Levinas een ‘radicaal nieuwe dimensie in de werkelijkheid, een revelatie van het oneindige’.

In de late 19e eeuw werd Cantillons werk door William Stanley Jevons 'herontdekt'. Jevons betitelde het werk van Cantillon als de 'bakermat van de politieke economie'. Sindsdien mag Cantillons werk zich in een groeiende aandacht verheugen, voor een groot deel dankzij het werk van Henry Higgs, Joseph Schumpeter, Friedrich Hayek en Murray Rothbard van de Oostenrijkse School van de economie, die alle over het onderwerp hebben geschreven. Het Essai wordt als de eerste complete verhandeling over de economische theorie beschouwd en Cantillon als de 'vader van de bedrijfseconomie'.

Aan circulaire diagrammen kunnen we nog veel meer informatie toevoegen dan wat we als fundamenteel kunnen beschouwen, eigenlijk zeggend een kluwen maken van dat wat aan de basis simpel kan lijken.