TTC

Het is de moeite, vertaal het anders in je eigen woorden om er zeker van te zijn dat het inhoudelijk hetzelfde blijft.

Scenario's veranderen door input van informatie, waarin openbaringen een universeel kenmerk genieten. Openbaringen zijn van alle tijden en alle religies. Echter, in die gevallen dat de openbaringen niet door de volgelingen van een andere religie erkend worden, worden ze vaak door religies gezien als misvatting of soms bezetenheid door de duivel. Hedendaagse auteurs die geschriften met openbaringen uitbrengen, worden door de meeste religies met grote argwaan bekeken, omdat men in twijfel trekt dat die openbaringen daadwerkelijk van hun god afkomstig zijn.

De amygdala speelt ook een belangrijke rol in positief conditioneren. Het lijkt erop dat afzonderlijke neuronen reageren op positieve en negatieve prikkels, maar er is geen clustering van de afzonderlijke neuronen tot duidelijke anatomische kernen.

Voor elk scenario bestaat een ander scenario, het is om tureluurs van te worden. Handig om te posten op een forum, aparte vorm van humor wellicht?

Waarom al die negativiteit, het overschaduwt al het goede op een manier dat geen dialoog meer mogelijk is.

Volgens de berichtgeving bestaan er zeven manieren, er staat echter niets over de inhoud. Heb geen weet dat Jezus het ooit heeft gehad over complexiteitstheorieën zoals die vandaag gangbaar zijn. Of in ieder geval toch niet in termen die ons ontmoedigen om er überhaupt iets van te willen/kunnen begrijpen. Simpel is het moeilijkst, je kent het. Workshops over angst zijn erg in trek de laatste tijd, misschien een teken aan de wand.

Interessant, wat leidt tot de vraag of vermeende openbaringen naar inhoud steeds anders zijn, of enkel de vertaling ervan?

Er zijn twee amygdalae, die diep in de temporale kwab van de hersenen liggen en deel uitmaken van het limbisch systeem. Er bestaan veel verbindingen met de nabijgelegen cortex orbitofrontalis en ventromediale prefrontale cortex. Dit circuit speelt een centrale rol bij de verwerking van weerzinwekkende prikkels.

Voor wie het is opgevallen, geen idee of het ook klopt.

Ja, het is een kluwen, des levens wellicht.

Dan zouden we dat van binnenuit kunnen beschouwen, nog iets anders.

Als in luctor et emergo en festina lente, quasi onbegrijpelijk zonder te weten waar het over gaat. Zeg dat wel, alsof paradoxen een geheim zouden zijn, niet dus.

Op zichzelf is het al vaag omdat we niet precies weten over welke paradoxen het gaat, daar begint het mee.

Speltheoretisch heeft elk referentiekader haar eigen aspiraties en bijhorende strategieën, dit kan betekenen dat andere referentiekaders niet opgemerkt worden. Dit maakt mogelijk dat informatie van het ene in het andere ontbreekt, zodat ook een nuchter oordeel helemaal niet mogelijk is.

Of dat wat chaostheoretici al lang weten, quasi letterlijk een dubbeltje op z'n kant.

Zullen het wellicht eerst eens moeten geprobeerd hebben om te weten wat het in praktijk betekent, soms onderschat.

In theorie klopt dat, punt is dat niet iedereen die paradoxen oplost zodat ze het wereldbeeld blijven bepalen.

Ja, soms is het simpeler dan we willen denken, dan wel zijn paradoxen vaak zo diep ingeburgerd dat ze ook niet in vraag gesteld worden.

Het is maar hoe je het bekijken wil, hoeven het warme wiel niet opnieuw uit te vinden.

Hoef je niet zozeer in het geloof voor te zijn, gewoon in het alledaagse zijn deze te vinden.

Je kan wel proberen een aantal paradoxen empirisch te bewijzen, het ene staat niet los van het andere.

Misschien komt dat nog, kunnen slechts het beste blijven hopen inderdaad.

De tijd die je neemt is een andere insteek, en zoals bekend zijn er lange en korte wegen.

Vergeten is het proces waardoor informatie in het geheugen verloren gaat. In principe vergeet men meer en meer, naarmate iets langer geleden is, zoals blijkt uit de vergeetcurve. Het woord vergeten wordt meestal gebruikt in verband met het declaratief geheugen, onze parate kennis van feiten en gebeurtenissen.

Wetenschap kan niet bewijzen welk beeld er in je opkomt bij deze of gene input, noch vanuit welke referentiekaders iemand tot deze of gene conclusie komt.