TTC

Heeft met die baard te maken, denk ik. Discursieve psychologie is ontstaan als een kritiek op methoden die gebruikelijk zijn in de sociale psychologie, zoals het interview en het experiment, waarin taal buiten haar natuurlijke context wordt bekeken en behandeld als directe weergave van de wereld om ons heen. Het uitgangspunt van discursieve psychologie is dat taal niet alleen beschrijft wat we zien, denken of voelen, maar dat zij ook gebruikt wordt om handelingen mee te verrichten.

Apart alleszins, alsof je de omgekeerde effectiviteit andersom wil laten blijken, verwarrend.

Pseudocode wordt gebruikt om algoritmen vast te leggen op een voor mensen leesbare manier, met behoud van de opeenvolgende algoritmische stappen. Natuurlijke taal is hiervoor niet geschikt, omdat deze voor meerdere uitleg vatbaar is. Een formele programmeertaal is vaak te strak gedefinieerd, en vereist te specifieke kennis van die taal om het algoritme snel en voor iedereen begrijpelijk te maken.

Translationeel onderzoek richt zich op het vinden van praktische toepassingen voor ontdekkingen in fundamenteel onderzoek.

Meer dan waarschijnlijk een kwestie van oefenen, kunnen het ook eens proberen door Kronos en Chronos door elkaar heen te gebruiken.

Tja, en katalysatoren zijn auto-onderdelen, kennen dat verhaal.

Over wie dan wel?

Misschien dat we het synoptische vraagstuk nog eens kunnen overdoen, het is alweer zo lang geleden.

In theorie is het perfect mogelijk om een aantal denkexperimenten op te maken waarmee we per definitie nogal verwarrende begrippen zoals ambivalentie op een serene manier helder kunnen maken. Hierover in alle bedachtzaamheid hulp- en/of onderzoeksvragen stellen is echter quasi onmogelijk, en wellicht net omwille van het fenomeen gepaste ggz-begeleiding genoodzakend. Vanuit die optiek ontstaat een schril contrast tussen theorie en praktijk, dermate hypergevoelig veel vaker ook het ongeloof tartend, maar toch waar. Niet onbelangrijk detail, denkexperimenten zeggen niets over deze of gene appreci

Kijk bijvoorbeeld naar de ontwikkeling van onze hersenen, een toename van complexiteit en integratie, waarbij iedere fase, ieder ontwikkelstadium, de voorgaande fasen omvat en overstijgt. Of zoals in de reeks quark, atoom, molecuul, complexe molecuul, eenvoudig organisme, meer complex organisme, neuraal organisme, reptielenbrein, limbisch systeem en neocortex. Een dergelijke reeks noemt men een holarchie.

Zolang we maar bereid zijn om te blijven blunderen, komt er vroeg of laat wel eens een wit konijn uit een hoge hoed. Beetje als de zoeker is het gezochte, en het oog dat zichzelf niet kan zien.

Als het niet gezien kan worden, is er ook geen ziener.

Er is ook geen ziener, dat zou het absurd maken.

Zal Plotinus zich wellicht schromelijk vergist hebben, kan gebeuren.

Plotinus’ metafysica houdt vragen in naar het denken, wat überhaupt gedacht kan worden, en ook naar het geheel van het denken of het geheel van het zijnde. De vraag die dan opkomt, is hoe het geheel gezien kan worden. Wat is de ultieme oorzaak en oorsprong van alles, de eenheid van het geheel? Zo komt zijn wijsbegeerte uit bij het begrip van het Ene, de eerste hypostase van zijn drie-principesleer.

Veel benchmarks komen in aanmerking om een aantal hulpvragen op een redelijke manier te onderbouwen, misschien zelfs teveel zodat de kracht van eenvoud en kleine dingen naar de achtergrond verdreven wordt.

De progressie is dat ik er geen jota van begrijp, het is toch al iets.

De oorspronkelijke betekenis van nemawashi was heel letterlijk, namelijk het graven rond de wortels van een boom ter voorbereiding op een verplaatsing. Onderdeel hiervan is het bij de wortels brengen van aarde van de nieuwe plek zodat de boom op deze wijze vast kan wennen.

Vreemd dat het nu pas helder is, het AQAL-model bestaat immers al lang. Maar goed nieuws, geen dank.

Binnen het AQAL-model correspondeert het kwadrant linksbeneden met de ‘wij-wereld’, de gemeenschappelijk perceptie van de werkelijkheid, en representeert de culturele dimensie. De socioloog Max Weber introduceerde een voor dit kwadrant typerende intersubjectieve benadering die bekend geworden is als de Verstehende Methode. Het kwadrant beschrijft de processen waarlangs gedeelde waarden, bewustzijn en beelden van de werkelijkheid tot stand komen, alsmede gemeenschappelijke interpretatie, menings- en besluitvorming.

Fundamentele wetten veranderen niet tijdens een volgend wereldconflict, dat heeft enkel te maken met besluitvorming.

Om een keertje interessant te doen kan je in een workshop vluchtig even opmerken dat de grootvader van Hermes Atlas is, en in het beste geval vraagt niemand hoe het met de rest van de familie gaat. Hoeft ook niet, het is redelijk afleidbaar van de aangeboden stimulus, voor iedereen exact hetzelfde.

Zelfs wanneer we allerhande valkuilen voor heel even zouden kunnen parkeren, is en blijft het redelijk verwarrend dat hetzelfde proces niet alleen om de haverklap in andere termen wordt omschreven, maar ook het aantal stappen telkens varieert. Het zijn impressies of observaties die je in het beste geval nog kan navertellen, want zo heel prettig is het nu ook weer niet om daarover eens een hulpvraag te stellen. Maar goed, het ligt aan ons, dat we als gewone stervelingen aandacht hebben voor het nobele studiewerk van experten, sorry.

Op die manier gezien lijkt meditatie zich vooral te richten op innerlijke herstel- en/of groeiprocessen, maar ook soms de indruk wekkend dat over een aantal neveneffecten nogal lichtzinnig wordt gedaan. En zoals altijd, bij alles komt een bijtijds irrelevante overvloed aan randinformatie, en daarmee de goedbedoelde hulpvraag van vooral preventieve aard weg.

Met dat lijstje ascentiesymptomen ben je nog niet op 1-2-3 klaar.