TTC

Voortbordurend op de 5G-methodiek hoeven gebeurtenissen niet strikt persoonlijk te zijn, zodat duidelijk wordt dat individu en collectief niet los van elkaar staan. Bij de derde G worden de 4B's ingevoegd, om zo, steeds verder, te komen tot een vorm van wereldziel die zich laat opmerken in het, naar één van de vier elementen van Foucault, element van utopische gespletenheid. Pragmatisme nog een andere kwestie, want hoe immers kunnen we binnen dit haast onbevattelijk en door vele stromingen chaotische kluwen een weg banen, of vinden.

Heel misschien kan ook enige bezorgdheid opgewekt worden door de betrekkelijke eenvoud van hoe een en ander gepresenteerd wordt, in schril contrast met hoe het in praktijk kan beleefd worden.

Het meest bijzondere is dat psychologen schijnbaar niet verwachten dat de aanbevelingen die ze geven ook werken, wat bij sommigen de bijtijds verwarrende illusie wekt dat ze ze zelf nog niet geprobeerd hebben.

Over de vraag of ook dieren beschikken over zelfbewustzijn verschilt men nog van mening. Sommige zoogdieren als chimpansees, dolfijnen en olifanten, en vogels als eksters blijken in staat hun eigen spiegelbeeld te herkennen in de zogeheten spiegelproef.

Wanneer je de indruk krijgt dat je, wat redelijk pijnlijk kan zijn, alsmaar tegen die ezelsbruggetjes loopt, probeer ze dan eens langs een andere kant te benaderen. Soms werkt dat, gek eigenlijk.

Nader beschouwd zijn er toch meer glaskikkers dan ik aanvankelijk dacht, opmerkelijk is echter wel dat ze zich pas laten opmerken wanneer de kust veilig is.

Sommigen spreken over downloaden, anderen over uploaden.

Een verhoogde graad van bedachtzaamheid kan voortvloeien uit het diepere besef dat we als nietige ikjes niet kunnen spelen met elementen die we niet kennen, wat geen verwijt kan zijn.

We hoeven niet te zoeken naar een bewijs voor openbaringen, dan wel onderzoeken waarom het zo duister blijft.

Van wetenschappelijke studiewerken kan je misschien beter een fictief verhaal maken, zo heb je al die bronvermeldingen niet nodig.

Wat de inhoud van een hulpvraag ook mag zijn, redelijk absurd is zeggen dat vergeten niet bestaat.

Echt tot jezelf komen? Begin te schrijven vanuit je hart. Dit gaat makkelijker dan je denkt. Schrijf wat er in je opkomt en blijf je hand over het papier bewegen. Let niet op spelling, interpunctie, grammatica of hoe ‘mooi’ je schrijft. Laat je gedachtes de vrije loop en zie wat er gebeurt en wat er op papier ontstaat nadat je tien minuten hebt geschreven. En, wat vertelt het je? Wat heb je op je hart?

Bij samengestelde begrippen zie je dat fenomeen soms ook, dat ze zo ingeburgerd raken zonder dat we nog naar de onderliggende componenten gaan kijken. In die zin kunnen we het dan misschien wel willen hebben over kleine dingen en hierover hoopvol doordenken binnen de aspiraties van een derde orde ggz, theorie en praktijk twee verschillende dingen.

Doordat pseudocode een informeel karakter heeft, is het niet geschikt om gecompileerd en uitgevoerd te worden. Het is hierdoor geen echte programmeertaal.

Volgens wetenschap hangt alles af van de randvoorwaarden, net zoals we ons nog vaag herinneren dat er vroeger helemaal geen zuurstof was om te ademen. En toch, als bij wonder, begrijpen we schijnbaar niet dat niets niet bewezen kan worden.

Flink van je, chapeau!

Ik ben als een vis die geen boom beklimmen kan, derhalve verkeer ik in de onmogelijkheid om beter te begrijpen waar de meeste mensen het alsmaar over hebben.

Je zal het zomaar zien gebeuren dat naargelang het ijkpunt atypische hulpvragen telkens opnieuw onderaan het stapeltje komen, zodat, niet perse dom, de meest kwetsbaren misschien niet eens bewust betrokken raken in zones waar conflict de norm is en het idee van een menselijk groeipotentieel als een product van volkomen dwaasheid. Hoe dan ook, het zijn binnen het kader van koude oorlogen ook niet meer dan lachwekkende smeekbedes die ontdaan zijn van enige realiteitszin, op frequenties die wellicht alleen honden horen kunnen.

Door de wind is heel m'n verzameling postzegels door elkaar gehaald, ik ga ze nu veiligheidshalve toch maar tegen de muur plakken.

In dynamische zin vinden we een aantal hardnekkigheden niet terug in het B-veld dan wel in de A-sectie, met als risico dat geambieerde fluweelzachte transities tot een ware nachtmerrie kunnen verworden. En dat behoeft niet zozeer een verwijt dan wel in alle bedachtzaamheid een hulpvraag waard, om ons in eerste instantie op een redelijke, hiermee zeggend mensvriendelijke, manier te kunnen vergewissen van deze vermeende euvels.

Bizar alweer, wanneer je lotgenoten bevraagt over een aantal dynamismen die psychologen in hun praktijkboeken beschrijven, blijk je prompt misschien toch minder eenzaam.

Een aantal denkt nog steeds dat een paar nietige luisjes met op hun grootte afgestemde tandenstokertjes, een olifant de baas kunnen.

Moest ik die workshops niet doorlopen hebben, had ik er wellicht ook nooit bij stilgestaan. Pas achteraf blijkt dat een blunder van jewelste te zijn geweest, niet meer dan verwarrend om nog te bepalen wat nu precies het goede of het slechte nieuws is. Maar hou aub moed, het doet immers geen afbreuk aan wat er inhoudelijk in die workshops gezegd wordt, integendeel.

Van slepende ziekten is gekend dat we ze in de toekomst kunnen projecteren, en je komt ze pardoes elke keer weer opnieuw tegen.

Billijk om zeggen is wanneer we op tv iemand zien zitten waarop een kalasjnikov gericht wordt, niet hetzelfde is dan wanneer je daar zit. Het is een gebeurtenis die het intellect met een haast ijzingwekkende accuratesse weet te reduceren tot 5G4B3F, alsof we niet meer zouden kunnen zijn dan robotachtige mechanismen zonder hart, zonder gevoel, zonder empathie, dan wel, voor wie begrijpen wil, kwetsbaar.