De brede en/of smalle weg (Bergrede)

[TTC 1.560]

19 minuten geleden zei Noel2:

Ik weet niet goed meer hoe te reageren. Ben wat wiebel vandaag. Wat mij duidelijk is, is dat ikzelf er cognitief niet echt uitkom, mogelijk morgen. Wat in ieder geval nu bezig met de filosofie van Levinas. Levinas in de praktijk van Jan Keij gelezen. Straks GPT maar vragen wat je kan doen als je ethisch wilt zijn maar cognitieve vaardigheden mist.

In dit proces van zelfrealisatie en strijd tegen het dreigende en anonieme ZIJN, wordt de mens geconfronteerd met de medemens. In deze confrontatie met De Ander en de onontkoombare verantwoordelijkheid die daaruit volgt, raken we aan de kern van het gedachtegoed van Levinas. De Ander is niet zomaar een medemens, een gezel in ons levensproject of in onze zelfrealisatie. De Ander is veel meer, en opent volgens Levinas een ‘radicaal nieuwe dimensie in de werkelijkheid, een revelatie van het oneindige’.

[TTC 1.560]

2 minuten geleden zei Noel2:

Ja, de verantwoordelijkheid ontstaat in de relatie met de Ander. Zowel in onafhankelijkheid (autonomie) is de Ander een gegeven, als in de afhankelijkheid(heteronomie). Jan Keij haalt de dimensie van genieten en lijden naar voren. We hebben een verantwoordelijkheid om te genieten, maar moeten tevens lijden. De ziel kan zich afkeren van hechting, maar is dan eigenlijk gecastreerd. In genieten ligt de vervulling van de mens, en deze wordt voortdurend, tot de dood, uitgedaagd door lijden. De realisatie is dat dit voor de Ander ook geldt.

Sommigen zeggen dat, no pain, no gain. Allerminst prettig vooruitzicht, maar misschien ook betekent dat het alsmaar over ravijnen gaat, zelden over bruggen. 

[TTC 1.560]

54 minuten geleden zei Noel2:

Straks GPT maar vragen wat je kan doen als je ethisch wilt zijn maar cognitieve vaardigheden mist.

Ik zou dat willen benoemen als een dijk van een vraag, omdat hiermee heel misschien ook het element van de omgekeerde effectiviteit transparanter wordt. 

[Hopper 813]

31 minuten geleden zei TTC:

In dit proces van zelfrealisatie en strijd tegen het dreigende en anonieme ZIJN, wordt de mens geconfronteerd met de medemens. In deze confrontatie met De Ander en de onontkoombare verantwoordelijkheid die daaruit volgt, raken we aan de kern van het gedachtegoed van Levinas. De Ander is niet zomaar een medemens, een gezel in ons levensproject of in onze zelfrealisatie. De Ander is veel meer, en opent volgens Levinas een ‘radicaal nieuwe dimensie in de werkelijkheid, een revelatie van het oneindige’.

In het proces van zelfrealisatie is er geen strijd, dat is onmogelijk omdat dan het ene tegen het andere zou strijden.  Er kan alleen zelfovergave zijn, het einde van het fantaseren van bruggen over ravijnen.  Het  kan alleen plaats vinden als we ons verenigen met onze eigen dood.   Dat wil niet zeggen dat we ons cognitief verenigen met onze eigen dood, dat is de dood niet ernstig nemen.   Wat de vraag opwerpt hoe te komen tot een vereniging met onze eigen dood.  

Jezus verstrekt die antwoorden.

29 minuten geleden zei Noel2:

Ja, de verantwoordelijkheid ontstaat in de relatie met de Ander. Zowel in onafhankelijkheid (autonomie) is de Ander een gegeven, als in de afhankelijkheid(heteronomie). Jan Keij haalt de dimensie van genieten en lijden naar voren. We hebben een verantwoordelijkheid om te genieten, maar moeten tevens lijden. De ziel kan zich afkeren van hechting, maar is dan eigenlijk gecastreerd. In genieten ligt de vervulling van de mens, en deze wordt voortdurend, tot de dood, uitgedaagd door lijden. De realisatie is dat dit voor de Ander ook geldt.

We hebben geen verantwoordelijkheid in onze relatie met de Ander.  Hoe we met de Ander omgaan staat in Matteüs 22:37-39:

37 En Jezus zeide tot hem: Gij zult liefhebben den Heere, uw God, met geheel uw hart, en met geheel uw ziel, en met geheel uw verstand.

38 Dit is het eerste en het grote gebod.

39 En het tweede aan dit gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelven.

 

Alleen in het liefhebben van de Ander kunnen we onze eigen dood ernstig nemen.  In dat liefhebben van de Ander lijden we.  Omdat de Ander autonomie opeist.

[TTC 1.560]

26 minuten geleden zei Hopper:

In het proces van zelfrealisatie is er geen strijd, dat is onmogelijk omdat dan het ene tegen het andere zou strijden.  Er kan alleen zelfovergave zijn, het einde van het fantaseren van bruggen over ravijnen.  Het  kan alleen plaats vinden als we ons verenigen met onze eigen dood.   Dat wil niet zeggen dat we ons cognitief verenigen met onze eigen dood, dat is de dood niet ernstig nemen.   Wat de vraag opwerpt hoe te komen tot een vereniging met onze eigen dood.  

Jij bent een mysticus, niet iedereen is dat. 

27 minuten geleden zei Hopper:

Alleen in het liefhebben van de Ander kunnen we onze eigen dood ernstig nemen.  In dat liefhebben van de Ander lijden we.  Omdat de Ander autonomie opeist.

Door de overigens goedbedoelde wildgroei aan opties lijkt het precies nooit genoeg, maar heel misschien ook dat wat de kracht van eenvoud en kleine dingen quasi onzichtbaar maakt.

[Hopper 813]

6 minuten geleden zei TTC:

Jij bent een mysticus, niet iedereen is dat. 

Dat is te gemakkelijk.  Toen ik mysticus werd kende ik dat woord niet eens.   En dat is de bedoeling ook van mystiek, anders had Jezus ook wel een kant en klare routeplan kunnen uitstippelen voor de mens, zoals het kerkendom dat doet.

10 minuten geleden zei TTC:

 

Door de overigens goedbedoelde wildgroei aan opties lijkt het precies nooit genoeg, maar heel misschien ook dat wat de kracht van eenvoud en kleine dingen quasi onzichtbaar maakt.

Het liefhebben van de Ander is niet synoniem aan goedbedoelde charitatieve acties.  Jezus heeft geleerd hoe de Ander te liefhebben.  Ondanks dat hij werd bespot en verraden door zijn leerling en ontkent werd door zijn leerling (de haan die 3 x kraaide) stierf hij toch voor de Ander.

[TTC 1.560]

29 minuten geleden zei Hopper:

Dat is te gemakkelijk.  Toen ik mysticus werd kende ik dat woord niet eens.   En dat is de bedoeling ook van mystiek, anders had Jezus ook wel een kant en klare routeplan kunnen uitstippelen voor de mens, zoals het kerkendom dat doet.

Je bent het nu wel, waarom begeef je je dan niet naar de Olijfberg? 

32 minuten geleden zei Hopper:

Het liefhebben van de Ander is niet synoniem aan goedbedoelde charitatieve acties.  Jezus heeft geleerd hoe de Ander te liefhebben.  Ondanks dat hij werd bespot en verraden door zijn leerling en ontkent werd door zijn leerling (de haan die 3 x kraaide) stierf hij toch voor de Ander.

Ervaring leert dat het Aliën Hand Syndrome nogal eens verward wil worden met de onzichtbare handen van Adam Smith, maar misschien is dat ook maar een zoveelste poging om ons hoopvol geduld tartend verblijf op wachtlijsten met enige ludiciteit te vervullen.

[Hopper 813]

1 uur geleden zei TTC:

Je bent het nu wel, waarom begeef je je dan niet naar de Olijfberg? 

 

Geestelijk hoef ik me nergens meer naar te begeven.

[TTC 1.560]

14 minuten geleden zei Hopper:

Geestelijk hoef ik me nergens meer naar te begeven.

Zoals eerder aangegeven, Aristoteles' paraconsistente logica verandert niet omdat we er geen aandacht voor hebben. 

2 uur geleden zei Hopper:

Dat is te gemakkelijk.

In die kloof lag een berg studiemateriaal die we eerder niet hadden opgemerkt, abusievelijk.

9 april 2023 bewerkt door TTC

[TTC 1.560]

4 uur geleden zei Hopper:

In het proces van zelfrealisatie is er geen strijd, dat is onmogelijk omdat dan het ene tegen het andere zou strijden.

Ook met een looping kom je uit waar je vetrokken bent, om dan meegesleurd te worden door dat wat je misschien niet verwacht.

[Hopper 813]

16 minuten geleden zei TTC:

Ook met een looping kom je uit waar je vetrokken bent, om dan meegesleurd te worden door dat wat je misschien niet verwacht.

Een beginsel blijft een beginsel.  Dus de mens komt sowieso uit waar hij vertrokken is.  Had ik dat verwacht?  Neen, zeker niet. Ik wist niet eens dat ik vertrokken was uit het beginsel zoals omschreven in Joh 1.   Ik was verdwaasd en verdoofd, belast met de erfzonde van 'twee'.  Hoe kon ik weten van het beginsel?

[TTC 1.560]

3 minuten geleden zei Hopper:

Een beginsel blijft een beginsel.  Dus de mens komt sowieso uit waar hij vertrokken is.  Had ik dat verwacht?  Neen, zeker niet. Ik wist niet eens dat ik vertrokken was uit het beginsel zoals omschreven in Joh 1.   Ik was verdwaasd en verdoofd, belast met de erfzonde van 'twee'.  Hoe kon ik weten van het beginsel?

Verklarende beginselen zijn tijdloos, en het kan veel tijd kosten om ze te ontdekken. 

[Hopper 813]

2 minuten geleden zei TTC:

Verklarende beginselen zijn tijdloos, en het kan veel tijd kosten om ze te ontdekken. 

Ze kunnen niet ontdekt worden, dat wat beginsel is gééft zich te kennen.   De mens kan alleen ontvangen als hij weet wat  daadwerkelijk géven is.  Voor de hebzuchtigen en zelfzuchtigen is er geen plaats in het Koninkrijk Gods.

[TTC 1.560]

Zojuist zei Hopper:

Ze kunnen niet ontdekt worden, dat wat beginsel is gééft zich te kennen.   De mens kan alleen ontvangen als hij weet wat  daadwerkelijk géven is.  Voor de hebzuchtigen en zelfzuchtigen is er geen plaats in het Koninkrijk Gods.

Dan kunnen ze niet ontdekt worden, heb even geduld tot de zon dooft. 

[Hopper 813]

Zojuist zei TTC:

Dan kunnen ze niet ontdekt worden, heb even geduld tot de zon dooft. 

Als de zon is gedoofd wordt de gloed van de maan in de ziel waarneembaar.   

[TTC 1.560]

2 minuten geleden zei Hopper:

Als de zon is gedoofd wordt de gloed van de maan in de ziel waarneembaar.   

Redelijk fris wordt het dan wel, onzekerheid verzekerd.

[Hopper 813]

1 minuut geleden zei TTC:

Redelijk fris wordt het dan wel, onzekerheid verzekerd.

Vrij zijn van zekerheden is ook een zekerheid.....

[TTC 1.560]

Zojuist zei Hopper:

Vrij zijn van zekerheden is ook een zekerheid.....

Verklarende beginselen kunnen naar hun aard herhaald worden tot we erbij neervallen, of weggeschreven worden. 

[TTC 1.560]

44 minuten geleden zei Hopper:

Ze kunnen niet ontdekt worden, dat wat beginsel is gééft zich te kennen.

Om het mogelijk te maken om nooit een consensus te realiseren, hebben we ambivalentie in het leven geroepen.

[Hopper 813]

17 minuten geleden zei TTC:

Om het mogelijk te maken om nooit een consensus te realiseren, hebben we ambivalentie in het leven geroepen.

Over het beginsel/ het Woord kan dan ook geen enkele consensus bereikt worden.  In het cognitief bereikt-worden is het beginsel er al niet meer.  

9 april 2023 bewerkt door Hopper

[TTC 1.560]

3 minuten geleden zei Hopper:

Over het beginsel/ het Woord kan dan ook geen enkele consensus bereikt worden.  In het cognitief bereikt-worden is het beginsel er al niet meer.  

Dan kan er geen consensus bereikt worden, kunnen we verder met de valutaoorlog. 

[Hopper 813]

30 minuten geleden zei TTC:

Dan kan er geen consensus bereikt worden, kunnen we verder met de valutaoorlog. 

Ik heb niks met valuta.  Zet 1000 euro op de bank en je bent een jaar later armer door de inflatie.  Doe mij maar de Christusliefde, die hoeft niet op een bank gezet en is ook niet onderhevig aan inflatie, die is eeuwig.

[TTC 1.560]

6 minuten geleden zei Hopper:

Ik heb niks met valuta.  Zet 1000 euro op de bank en je bent een jaar later armer door de inflatie.  Doe mij maar de Christusliefde, die hoeft niet op een bank gezet en is ook niet onderhevig aan inflatie, die is eeuwig.

Misschien is het anders aan de overkant van die brug, geen flauw idee eigenlijk. 

[Hopper 813]

33 minuten geleden zei TTC:

Misschien is het anders aan de overkant van die brug, geen flauw idee eigenlijk. 

https://www.theologie.nl/artikelen/wonen-in-het-eeuwig-nu/

Citaat

Mystici laten de wereld en haar veelheid achter zich en gaan op in de ene. Het ‘ik’ verdwijnt naar de achtergrond. Dat ‘ik’ echter is precies wat in de moderne tijd op de voorgrond komt. Twee grote voorbeelden hiervan zijn René Descartes, die het eigen denkend ik primair stelt en zich daarmee situeert tegenover de wereld, subject tegenover object, en Emmanuel Kant, die dit beeld verfijnt en op uiterst kritische wijze bedenkt hoe dat subject de werkelijkheid kan kennen. Hierbij gaat hij uit van wat hij feitelijk en vanzelfsprekend ziet gebeuren: dat mensen als ze dingen of gebeurtenissen waarnemen, dit meteen doen in termen van tijd en plaats (dan en daar) en dat ze bepaalde wetmatigheden in hun hoofd hebben waarmee ze die dingen begrijpen. Bijvoorbeeld dat gebeurtenissen een oorzaak hebben, dat dingen niet zomaar kunnen verdwijnen, enzovoort. Zo doen mensen het nu eenmaal. Kant noemt die schijnbaar met het mens-zijn meegegeven instrumentaria waarne-mingsen verstandsvormen. Ze zijn vanzelfsprekend, maar misschien niet allesomvattend. Wat de werkelijkheid ten diepste en in zichzelf is, onttrekt zich aan dit begrip. De mens legt er immers altijd meteen de eigen instrumenten van zien en begrijpen op. Het eigen ik staat vanzelfsprekend centraal.

Als het eigen ik niet meer centraal staat dan doen valuta er ook niet meer toe.  Alleen het eigen ik is geïnteresseerd in valuta, aan de andere kant van de brug zijn geen betaalmiddelen.

Citaat

Bij Eckhart vinden we een preek waarin het verband tussen het loslaten van het ik en de ervaring van een ‘eeuwig nu’ bijna letterlijk aanwezig is. Het is een van zijn preken over Martha en Maria. Deze begint met de aanmaning dat een mens zich niet moet laten bezetten door wat hij in het verleden allemaal heeft meegemaakt, ook niet door allerlei dingen die hij wil bereiken, maar in elk tegenwoordig nu vrij moet zijn voor wat God nu aan de orde stelt. 

Valuta hebben hun oorsprong in het verleden en zijn een schuld of bezit aan de toekomst.   Wie in het 'eeuwig nu' leeft stelt zich vrij voor wat God aan de orde stelt.

Citaat

Het is voor hem het thema van de adel van de ziel en van de Godsgeboorte in de ziel. Eckhart sluit zich hiermee aan bij de Griekse patristiek, waarin heil begrepen werd naar het model waarin volgens Plato waarheidsvinding tot stand komt. Volgens Plato heeft de mens de waarheid wezenlijk in zich, maar het kost moeite om daarbij te komen. Daarom is de filosoof nodig om die waarheid tevoorschijn te laten komen. Dit paidea-model wordt door enkele Griekse Vaders overgenomen: goddelijk leven is wezenlijk neergelegd in de mens, maar het is door de zonde verstard en immobiel geworden. Christus, de goddelijke pedagoog, is nodig om dat goddelijk leven naar boven te halen, maar wezenlijk was het er altijd al. 

Wij als mens dragen de waarheid al in ons, maar we verliezen ons in meningen en andere cognitieve inhoud.  Meningen zijn niet zondig, maar meningen zijn het niet waard om voor te strijden.

Citaat

‘Maagdelijkheid’ is in religieuze kringen de gangbare term voor het niet geobsedeerd-zijn door al die zaken.

Maagd-zijn wil zeggen dat de mens zich openstelt voor de liefste wil van God.  Dus niet wat ik denk dat Gods liefste wil is, God openbaart dat Zelf.

Citaat

Evenals de uitdrukking Godsgeboorte is de term ‘eeuwig nu’ voor Eckhart een mogelijkheid om gewag te maken van het immense vermogen waarop ieder mens kan bogen, juist doordat hij het niet in eigen beheer neemt. Het is in termen van temporaliteit dat zijn ‘zelf’ boven hemzelf uitgaat, en toch ook van hem is. Het is wezenlijk verbonden met zijn eindige tijdelijkheid (het vrij staan in elk nu), en tegelijk concentreert het die tot een onvoorstelbare mogelijkheid. Dat is de onlosmakelijke verwevenheid van twee soorten ‘nu’ in deze preek.

Twéé soorten nu?  Hier raken we aan het wezenlijke van de mystiek.   Er is het 'eeuwig nu' en het 'voortschrijdend nu' en om het nog ingewikkelder te maken (Maar het is de eenvoud zelve) lopen die twee soorten nu ook nog eens gelijk op!   Of om het wat begrijpelijker uit te drukken: ieder mens kan 'in Christus' leven.  Christus is het 'eeuwig nu' en zelf ben ik als mens het 'voortschrijdend nu'.

Citaat

Want God is in deze kracht als in het eeuwig nu. Was de geest altijd met God in deze kracht vereend, dan kon die mens niet ouder worden. Want het nu waarin de laatste mens zal vergaan en het nu waarin ik spreek, die zijn gelijk in God en zijn niets anders dan één nu. Kijk, deze mens woont in één licht met God. Daarom is in hem lijden noch opeenvolging van tijd, doch slechts gelijkblijvende eeuwig heid.’

Dat dus.

Citaat

Het thema van het ‘eeuwig nu’ is bij Eckhart verbonden met zijn hele theologische visie, waarbij de mens uitsluitend ontvangt en God geeft. Maar juist in die ontvankelijkheid deelt de mens ten diepste in de kracht van God en is hij in staat tot zaken die anders buiten zijn bereik zouden liggen. Voor Eckhart is het wonen in het ‘eeuwig nu’ een reële mogelijkheid voor de mens. Dit lukt doordat de mens in het feitelijk nu vrij is, niet bezet is door eigen of andermans denkbeelden, niet vastzit aan verleden of toekomst. Die onbevangenheid transformeert het contingent momentane nu’s tot het ‘eeuwig nu’. Zulke mensen wonen zo in de tijd dat de vele belastende en beperkende dingen die op hen afkomen, hen niet benauwen maar worden tot Gods ruimte. 

De essentie van Jezus' leer is bevrijding.  Waar bevrijdt Jezus de mens van?  Allereerst van zichzelf.  (Adam). Om vervolgens ook verlost te zijn van eigen of andermans denkbeelden over verleden of toekomst.   In het 'eeuwig nu' is ieder hiernamaals een toekomstbeeld wat onwaar is.  Monetaire denkbeelden gaan ook over de toekomst en zijn daarmee ook onwaar.  Alleen het 'eeuwig nu' is waar: de Vader en ik zijn één.

[TTC 1.560]

18 minuten geleden zei Hopper:

Als het eigen ik niet meer centraal staat dan doen valuta er ook niet meer toe.  Alleen het eigen ik is geïnteresseerd in valuta, aan de andere kant van de brug zijn geen betaalmiddelen.

Een doorbraak laat zich vaak opvallen door de niet-ontkenning van die brug, maar via de ravijn geraak je daar ook wel. 

20 minuten geleden zei Hopper:

Valuta hebben hun oorsprong in het verleden en zijn een schuld of bezit aan de toekomst.   Wie in het 'eeuwig nu' leeft stelt zich vrij voor wat God aan de orde stelt.

Zo meteen zitten we bij de dyade die getallen baart, en dat getal in tweevoud in een boekje schrijft. 

24 minuten geleden zei Hopper:

Twéé soorten nu?  Hier raken we aan het wezenlijke van de mystiek.   Er is het 'eeuwig nu' en het 'voortschrijdend nu' en om het nog ingewikkelder te maken (Maar het is de eenvoud zelve) lopen die twee soorten nu ook nog eens gelijk op!   Of om het wat begrijpelijker uit te drukken: ieder mens kan 'in Christus' leven.  Christus is het 'eeuwig nu' en zelf ben ik als mens het 'voortschrijdend nu'.

Binnen het dualisme bestaan er veel tussenvormen, zoals bijtijds haast onontwarbare knopen door elementen niet in rekening te brengen bij de beoordeling en/of interpretatie van het geheel. Dit kan lastig zijn en soms leiden tot onbedoelde perverse effecten, ondanks het 'eeuwige nu' zich altijd in het 'voortschrijdende nu' bevindt, tussen wonder en magie. Verwarrend inderdaad, laat ons hopen op het beste, het zachtmoedige, het verbindende, bij leven en welzijn.