Moet ik relatie met ongelovige vriend verbreken

[Miriam 3]

Hallo,

Ik ben pas net nieuw op dit forum, en het zou kunnen dat ik gewoon niet goed heb gezocht en dat dit topic al bestaat, maar ik kon het niet vinden.
Wellicht dat iemand dit leest die mij kan helpen, of me in ieder geval advies kan geven, want ik weet echt niet wat ik nu moet doen.

Het zit zo, sinds vijf jaar heb ik een vriend. We hadden de laatste tijd vaak ruzie, maar sinds we beter communiceren gaat het eigenlijk weer steeds beter. We genieten van elkaar en hebben lol samen.
Ik ben christelijk opgevoed en heb mijn geloof altijd bij me gehad, tot ik ging studeren. Toen begon het een beetje te verwateren. Toen ik mijn vriend dus ook leerde kennen, was ik totaal niet met het geloof bezig. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er nooit aan getwijfeld of God wel bestond, ik deed er gewoon helemaal niets mee en dopte mijn eigen boontjes wel.
Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen en wonen nu al bijna drie jaar samen.
Sinds kort (lees: een maand of drie) heb ik ineens enorm de behoefte aan God in mijn leven. 
En eigenlijk sinds die behoefte er is en ik ernaar probeer te leven (wat dus eigenlijk in beginsel al niet gaat omdat ik als ongetrouwde vrouw samenwoon), probeert mijn vriend er zo rot mogelijk over te doen om zo te bewerkstelligen dat ik uiteindelijk zal denken: ach laat ook maar. Zo belangrijk vind ik het ook weer niet.

Als ik Bijbel lees heeft hij het over 'die tyfusbijbel' of 'dat kutboekie' en hij is enorm denigrerend over alles en iedereen dat met het geloof te maken heeft.
Ik ben zo moe van het verdedigen en het vechten tegen zijn atheïstische pijlen, dat ik op het punt sta om de handdoek maar in de ring te gooien, maar vijf jaar is (in mijn ogen) enorm lang.
We hebben onlangs een goed gesprek gehad en daarin heb ik hem laten weten hoe erg hij mij kwetst als hij (expres lijkt het wel) vloekt en me naar beneden haalt en alles bestempelt als onzin en hypocriet.
Hij weigerde te beloven dat niet meer te doen en vond dat ik het maar gewoon genoeg moest vinden dat hij 'zijn best zou doen'.
Dat is het natuurlijk niet, en nu hij weet dat ik het naar vindt als hij zo vloekt gebruikt hij het als wapen. Als hij me wil irriteren (wat helaas nogal eens voorkomt) gooit hij er de ene, zo heftig mogelijke, krachtterm na de andere uit.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet totaal blind. Ik begrijp dat ik ook verantwoordelijk ben voor hoe het nu gaat. Hij heeft voor de ene mij getekend (figuurlijk gesproken) en nu heeft hij de andere mij. De mij die ineens een kerk wil zoeken en daar zoveel mogelijk zondagmorgens wil doorbrengen. 
De ellende is helemaal compleet omdat ik onregelmatig werk. Dat houdt in dat ik maar twee weekenden in de maand vrij ben en als ik dan die vrije zondagochtend naar de kerk wil, ontstaat een enorme strijd, omdat hij wil dat ik 'gezellig' thuis blijf en gewoon een rustig weekendje met hem samen beleef.

Lieve help wat een verhaal. Ik weet niet eens of ik dit wel wil delen. Maar ik zit er zo ongelofelijk mee. 
Daarbij komt ook nog dat we in de randstad wonen (waar ik ook werk) en dat mijn familie en vrienden zich op een uur rijden afstand bevinden.
Dat is geen ramp. En al helemáál geen reden om een relatie aan te houden als die betreffende relatie niet meer te redden blijkt, maar toch. Het is een praktisch punt waar ik mijn hoofd over blijf breken; als ik wegga, zal ik ergens woonruimte moeten vinden en ik voel er weinig voor om in mijn eentje in zo'n grote stad te wonen zonder familie, vrienden of bekenden.
De enige familie en vrienden die ik hier heb, zijn die van hem. Best triest eigenlijk nu ik er eens goed over nadenk.
Mocht ik dus besluiten te verhuizen, dan zou ik in het dorp van mijn ouders willen gaan wonen, maar dan zou ik iedere dag een uur heen en een uur terug naar mijn werk moeten.

*Zucht* 

Ik vind het zo erg dat het misschien op deze manier moet eindigen, maar ik zie niet in hoe het beter moet worden.
Mijn vriend is namelijk niet 'niet gelovig'. Hij is fel gekant tegen alles wat met het geloof te maken heeft. En of ik nu bewust of onbewust mijn ogen heb gesloten voor dat feit, nu zijn ze meer dan open en wat ik zie, vind ik niet fijn. Hij is honderd procent atheïst. Hij gelooft helemaal nergens in. Alleen in de wetenschap. En dat zijn feiten, dus geen geloof.
Ik denk erover, bid erover, praat erover (niet echt, maar een beetje), maar tot nu toe heb ik nog steeds geen idee wat nu het beste is.
Afgezien van het geloofsverhaal, passen we namelijk erg goed bij elkaar. Maar ik ben het zat om naar beneden gehaald te worden en te worden behandeld alsof ik een achterlijk kind ben, in plaats van een volwassen vrouw. (25... volwassen-achtig).

Het is misschien een wat warrig verhaal, maar ik hoop dat iemand er iets zinnigs over te melden heeft.

Meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom.

Dankjewel,

Miriam

 

 

 

[Dat beloof ik 990]

Als ik jou was zou ik het gewoon met hem bespreken en uitleggen dat je het geloof belangrijker vind dan hem, en dat je de relatie wilt beëindigen.
Ik zie niet in welk nut het heeft om er op deze manier mee door te gaan.
Je bent gaan samen wonen toen er geen sprake van een god, en nu haal je die er bij en plaatst hem boven jouw vriend.

Bekijk het eens vanuit zijn standpunt; het lijkt wel of je dat nog niet hebt gedaan en ook niet wil, op de een of andere manier. Dat vind ik wel vreemd als je al 3 jaar lang samen woont. 
Hij zal het niet eerlijk vinden dat er ineens een god om de hoek komt kijken; hij moet concurreren met iets dat volgens hem niet bestaat.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat hij deze zaken als onzin en hypocriet bestempelt, en al helemaal dat hij daar niet mee wil stoppen.

Je vriend wilde met jou een heel leven starten en zette je op de eerste plek. Als jij er voor kiest om hem niet meer op die eerste plek te zetten, zeg dat dan en verbindt er dan ook de consequenties aan. Wel zo eerlijk naar hem toe. Dat zal een tijdje een schuldgevoel geven en daarbij moet je jezelf maar eens goed in de spiegel bekijken; ik denk dat het komt omdat je naar hem toe verwachtingen hebt gewekt die je niet waar gaat maken.
Het is niet te voorzien wat dit op lange termijn gaat doen. Wellicht ontmoet je nog eens een andere man met wie je samen besluit een relatie aan te gaan waarbij je elkaar niet op de eerste plaats zet, wellicht ontmoet je zo iemand niet meer en dan kan het schuldgevoel heel lang blijven.

Sterkte!

 

 

1 oktober 2018 bewerkt door Dat beloof ik

[Bonjour 80]

2 Geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. En dat geldt ook als eentje atheïstisch is.

Als atheïst kan ik me wel inleven in je vriend. Ik denk dat je vriend echter jou niet op een rustige manier duidelijk kan maken waarom hij vindt dat het hele Bijbelverhaal niet zo sterk in elkaar zit. Hoe je dan verder moet? Niet zo. Of je praat er niet meer over en explodeert alles als jij je kind wil laten dopen en hij niet oid. Je vriend heeft geen boodschap aan argumenten dat je iets een goede actie vindt omdat je dat uit de Bijbel haalt. En zoals Dat Beloof Ik ook al zei, je vindt Jezus belangrijker dan je vriend.

Wellicht moeten jullie meer van elkaar uitzoeken. Verdiep je allebei eens in religie en atheïsme. De atheïsten hebben wel wat meer argumenten dan alleen "Het is een kutboek".

 

[Robert Frans 1.653]

Ook ik, als gelovige zijnde, begrijp je vriend. Niet híj is immers zo drastisch veranderd, maar jíj. Iets wat je zelf gelukkig ook onderkent.
Ineens wil je naar de kerk in plaats van gezellig met hem de zondagmorgen doorbrengen, ineens verkondig je dingen die in zijn ogen volslagen onzinnig zijn en ineens is zijn leefwijze niet goed genoeg, of heeft hij het gevoel dat het niet goed genoeg is.
Alles wat je samen met hem deelde, staat ineens op losse schroeven, omdat jij een andere leefwijze hebt aangenomen.

In elke relatie is het een kwestie van geven en ontvangen. Hij zal zich moeten schikken, maar jij ook. Je kan er bijvoorbeeld voor kiezen om eens een zondagmorgen met hém door te brengen, of niet met hem over het geloof spreken als hij dat niet wil.
Je bent immers nog maar net weer gelovig, dus je kunt dat prima heel rustig opbouwen en je hoeft dus niet meteen all the way te gaan.
Maar ook hij zal moeten schikken, door niet in jouw nabijheid respectloos over de bijbel of het geloof te spreken en het accepteren dat mensen nu eenmaal kunnen veranderen, ook binnen een relatie. Mensen blijven immers nooit hun leven lang precies hetzelfde.
Ook jouw geloof zal veranderen, met name nadat de periode van "verliefdheid" die je nu ervaart zal veranderen en zich zal verdiepen, dus deze verandering zal niet de laatste zijn.
Daarover zullen jullie in gesprek moeten gaan, op een rustig, voor beiden gelegen moment.

Als jullie er echter niet uitkomen, eventueel met goede hulp erbij, dan is het heel wel mogelijk dat de beste oplossing ligt in het niet langer meer samenwonen. Je bent niet gehuwd en hebt zo ik begrijp ook geen kinderen met hem, dus ook binnen jouw kerk zal daar zeer waarschijnlijk geen bezwaren over gemaakt worden.
In veel kerken wordt het samenwonen of huwen als gelovige met een niet- of andersgelovige zelfs (sterk) afgeraden tot ronduit verboden.
Dat zal inderdaad misschien een moeilijke weg voor je zijn, maar ook daar zullen uiteindelijk oplossingen voor te vinden zijn. Je hoeft bijvoorbeeld niet eenzaam te zijn in de stad als je binnen of buiten je kerk meer vrijwilligerswerk samen met anderen oppakt en zo nieuwe mensen en vrienden leert kennen.
Misschien kan dat al een eerste oefening van vertrouwen in Gods voorzienigheid zijn?

Bedenk je wel dat als je bij hem blijft, veel dingen alleen maar moeilijker zullen worden, niet gemakkelijker. Eventueel trouwen, het misschien wel krijgen en opvoeden van kinderen, het vieren van de feestdagen, het spreken met elkaar over de diepste gevoelens, intimiteit en seksualiteit, het zijn allemaal kwesties waarin jullie beiden mogelijk zullen (gaan) verschillen.
Ook als jij straks weer wat rustiger en kalmer in het geloof wordt, zul je toch een andere denkwijze blijven aanhouden dan hij.
Denk daarbij niet dat hij wel zal veranderen, dat hij zich wel zal bekeren. Hij is zoals hij nu is en daar zul je vanuit moeten gaan. En los van het geloof zul je sowieso toch een goede, solide basis voor een relatie moeten hebben. Het geloof alleen is niet voldoende.
Mijn advies is om hier nog eens heel goed over na te denken, met hem te bespreken wat jij en hij precies willen en van elkaar (mogen) verwachten en van daaruit te besluiten of deze relatie nog wel voldoende basis heeft om stand te houden.

[Kaasjeskruid 994]

6 uur geleden zei Miriam:

Maar ik ben het zat om naar beneden gehaald te worden en te worden behandeld alsof ik een achterlijk kind ben, in plaats van een volwassen vrouw. (25... volwassen-achtig).

Het is misschien een wat warrig verhaal, maar ik hoop dat iemand er iets zinnigs over te melden heeft.

Meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom.

Dat is het hele eiereneten. Er lijkt mij geen sprake van gelijkwaardigheid. In gesprek gaan lijkt bij jou kerel niet zoveel zoden aan de dijk te zetten. Daarom waarschuwen met een consequentie, wat mij betreft is die consequentie het verbreken van de relatie.

Voornamer lijkt mij de kwestie tussen jou en God. Het ziet ernaar uit dat het kiezen wordt tussen God en je kerel.

[Lobke 467]

Ik kan me in zoverre inleven in je vriend dat hij jou ziet veranderen en dat hij dat niet leuk vindt. Misschien een soort van jaloers zijn op dat wat jouw aandacht trekt, aandacht die eerst misschien volop naar hem ging. Er is veel liefde nodig om hier samen iets moois van te maken en dat wordt niet bereikt als hij zo weinig respect voor je heeft door de bijbel een kut boekje te noemen. 

Jouw verhaal lezend, -je komt over als een zelfbewuste vrouw die goed zaken kan verwoorden- is het nodig dat jullie echt afspraken maken voor de toekomst. Oké jij bent veranderd maar dat is een feit, kan hij dat niet accepteren dan weet je genoeg. Wanneer je niet vrij bent om je geloof te beleven dan ga je je ongelukkig voelen.  Niet alle atheïsten zullen hun partner meteen kwetsen door haar naar beneden te halen omdat ze gelooft. Het zegt meer over je partner dan over zijn atheist zijn. Heel veel sterkte! 

1 oktober 2018 bewerkt door Lobke

[Gaitema 439]

Dat denk ik ook. Ik ken andere verhalen van atheïsten of randkerkelijken die wel ruimte bieden voor de geloofsbeleving van hun vrouw. Een verhaal trok me aan van een atheïstische man die speciaal voor zijn vrouw een kapelletje in huis maakte, in een kleine slaapkamer. Waar ze zich met God kon terugtrekken. 

In dit geval lijkt het erop dat het geloven in God je vrees ik wat gaat kosten. Kwa werk woon afstand, zou je ook op een half uur van je familie en je werk eventueel kunnen wonen. Soms kan het hem botweg voor de keuze stellen hem tot een helderder inzicht brengen. Hij probeert jou van jouw geloof af te brengen, maar wat als hij ziet dat dit niet gaat? Wat als hij moet kiezen tussen een leven zonder jou en een leven met jou en jouw geloof?

ps: ik ben zelf christen en heb jaren lang getwijfeld over de mogelijkheid een niet christelijke partner te nemen. Uiteindelijk ben ik gaan bidden om een partner. God gaf me op mijn 35ste een gelovige vrouw, met wie ik nu een dochter heb. Ik heb overigens wel met haar eerst samen gewoond, om financiële redenen. Uiteindelijk ben ik gratis voor de kerk en de gemeente Ede getrouwd.  We hadden van huis uit willen trouwen, maar het liep wat anders. We woonden een uur rijden uit elkaar, hadden net een half jaar een relatie en beiden hadden onze geld op. Het werd een keuze tussen uit elkaar gaan of bij elkaar gaan. We wilden gaan samen wonen om te sparen voor een huwelijk en beloofden elkaar al vast trouw voor God. 

En dat is voor ons ook heel belangrijk, dat God ons met elkaar bindt.  Normaal gesproken beloof je zo iets in het samenwonen niet. Dat deden wij bewust wel. De kerk kwam te hulp met de mogelijkheid te bieden hun onderkomen gratis ons beschikbaar te stellen voor het huwelijk en met vrijwilligers er een mooi feest van te maken. Op dat aanbod zijn we ingegaan, omdat we wel merkten dat ons eigen plan ervoor te sparen niet voor ons te doen was. In die zelfde maand kregen we ook onze dochter, wat voor ons de doorslag gaf om het huwelijk werkelijk te voltooien. Een kind heeft recht op gehuwde ouders. 

In jouw geval lijkt erop dat jouw man vooral de keuze moet maken. In de bijbel staat immers ook in de brieven van Paulus dat er bekeerlingen waren met niet gelovige partners. Ze waren al bij hun partners (getrouwd en wel) toen ze tot bekering kwamen. Daarin gaf Paulus het advies dat als de partners bij hen wilden blijven, dat ze het huwelijk niet moesten verbreken. Echter als de partner weg wilde, dat ze de partner moesten laten gaan. Echter ook de waarschuwing dat een niet gelovige partner je van het geloof kan beroven en in de duisternis kon meetrekken. Denk bijvoorbeeld ook aan de mogelijkheid dat er eens een christenvervolging kan komen in Europa. Aan wiens kan komt jouw partner dan te staan? Als bijvoorbeeld de antichrist ons zal dwingen ons geloof te laten vallen? Zou hij voor je in de bres komen te staan? 

Er zijn nu moslimslanden waarbij moslimsmannen hun christenvrouwen mishandelen, vanwege hun nieuwe geloof. Ik las een boek van een meid die christen werd en door haar vader en broers die moslims zijn werden mishandeld, met als doel haar weer tot de Islam te bekeren. Ze werd zelfs een keer bewusteloos geslagen, maar bleef christen.  Uiteindelijk bekeerden zij ook tot het christendom. Misschien is het dan een kwestie van blijven geloven en bidden. 

Op de één of andere manier kan je als mens niet vrij uit zonder gevolgen christen worden. Waar ook ter wereld, je bent een minderheid. Zelfs op de bijbelbelt, want dan heb je weer niet volgens de meerderheid de juiste opvattingen.  Dat zie ik hier in Veenendaal. Toen wij evangelisch werden verloor mijn vrouw een vriendin uit de Gereformeerde Gemeente. Ik mocht van haar niet op hun bruiloft komen, maar mijn (destijds nog) vriendin wel. Ik zou niet deugen. Ze besloot toen tussen mij en haar vriendin te kiezen. Ze koos toen voor mij.

Geloven kost ons altijd wat. We kunnen niet aan alles meer mee doen. Mijn vrouw wilde dat ik vervolgens naar christelijke muziek ging luisteren en ook meer stille tijd met God ga doorbrengen. Hoewel ik al christen was, kon ik ook een hoop van haar leren en nieuwe stappen in het geloof zetten. Zij besloot ook evangelisch te worden, waarbij het wel handig was als ik daarin mee ging. Dat kon ik wel doen, maar het was enorm wennen. De overstap van de PKN naar de Evangelische Gemeente. Ook een man moet keuzes maken. 

1 oktober 2018 bewerkt door Gaitema

[Bonjour 80]

57 minuten geleden zei Gaitema:

Ik ken andere verhalen van atheïsten of randkerkelijken die wel ruimte bieden voor de geloofsbeleving van hun vrouw.

Ik neem het even op voor de vriend. Ik denk dat het einde relatie is als mijn vrouw zich laat bekeren. En wellicht zullen er dan ook wel wat krachttermen vallen. Vanuit mijn optiek verlies ik mijn vrouw aan een fabeltje.

En als Miriam dan schrijft "Ik heb nooit aan God getwijfeld" dan denk ik niet dat ze heel veel ervaring heeft op atheïstische sites. (Lees "geen enkele"), want ik weet zeker dat als ik een avondje met haar klets ze haar vraagtekens wel even zet bij het NT. (Zo voorkom ik ook dat mijn vrouw zich laat bekeren.) En het is voor haar lekker veilig om op een christelijke site om advies te vragen ipv freethinker.nl.

[sjako 699]

Ik ken gevallen vanuit mijn eigen gemeente. De echtgenoot is niet gelovig, maar de relatie gaat al jaren prima. Het komt er misschien op aan op elkaar de ruimte te laten. Samenwonen zal wel eens een probleem kunnen worden. Veel kerken accepteren dat niet. 

[Mullog 641]

2 uur geleden zei Lobke:

Oké jij bent veranderd maar dat is een feit, kan hij dat niet accepteren dan weet je genoeg. Wanneer je niet vrij bent om je geloof te beleven dan ga je je ongelukkig voelen.  Niet alle atheïsten zullen hun partner meteen kwetsen door haar naar beneden te halen omdat ze gelooft. Het zegt meer over je partner dan over zijn atheist zijn.

Voor je zoiets uitspreekt zou je toch echt het verhaal ook van de andere kant moeten weten.

[Gaitema 439]

22 minuten geleden zei Bonjour:

Ik neem het even op voor de vriend. Ik denk dat het einde relatie is als mijn vrouw zich laat bekeren. En wellicht zullen er dan ook wel wat krachttermen vallen. Vanuit mijn optiek verlies ik mijn vrouw aan een fabeltje.

En als Miriam dan schrijft "Ik heb nooit aan God getwijfeld" dan denk ik niet dat ze heel veel ervaring heeft op atheïstische sites. (Lees "geen enkele"), want ik weet zeker dat als ik een avondje met haar klets ze haar vraagtekens wel even zet bij het NT. (Zo voorkom ik ook dat mijn vrouw zich laat bekeren.) En het is voor haar lekker veilig om op een christelijke site om advies te vragen ipv freethinker.nl.

De bekeringsdrang van de atheïsten dus. De moslims proberen dat ook bij hun partner of kinderen, als ze christen worden. Alleen jullie gebruiken geen geweld. Dat pleit in jullie voordeel.

1 oktober 2018 bewerkt door Gaitema

[Bonjour 80]

10 minuten geleden zei sjako:

Samenwonen zal wel eens een probleem kunnen worden. Veel kerken accepteren dat niet. 

Hier geef je direct aan waarom ik niet wil dat mijn vrouw zich bekeerd. Ik wil dat we in onze relatie beslissingen zelf nemen, zoveel mogelijk los van alle instanties om ons heen. Maar bij Miriam gaat de kerk zich dus al met de relatie bemoeien. No way.

[Tomega 311]

Stel dat de vriend een hond neemt en jij allergisch bent voor honden. Maar zijn hond geeft hij niet op. Zou dan een denkbaar scenario zijn dat jij die hond af en toe onderuit schopt? Ik denk niet dat hij of ook een derde daar begripvol op zou reageren. Dat geeft dan ook weer hoeveel begrip je voor iemand opbrengt die wat jou dierbaar is gebruikt om je ermee te treiteren of te irriteren. Dat is een vorm van misbruik. (En als je het beeld te mank vindt gaan, denk dan in plaats van een hond aan een knuffel.)

Het is dan maar te hopen dat het geen onverschilligheid is in ergernis, maar een geraaktheid in fel verzet. Bij fel verzet heb je een strijd, die pas gestreden is als de strijd voorbij is. Toon dan vooral respect voor de ander, en ga de 'strijd' die uiteindelijk voortkomt uit je eigen zwakheden, moedig aan. Maar bij onverschilligheid heb je disrespect en minachting, wat de bijl legt aan de relatie. In dat geval zou ik hem wijzen op zijn houding, zonder het onderwerp geloof ertussen te zetten of eraan op te hangen. Want dan gaat het om opvoeding, karakters, omgangsvormen en respect voor elkaar. Hoe beter je de zaken scheidt, hoe meer je kans hebt op groei en wederzijdse toenadering. Is mijn gedachte, voor wat die waard is.

[sjako 699]

3 minuten geleden zei Bonjour:

Hier geef je direct aan waarom ik niet wil dat mijn vrouw zich bekeerd. Ik wil dat we in onze relatie beslissingen zelf nemen, zoveel mogelijk los van alle instanties om ons heen. Maar bij Miriam gaat de kerk zich dus al met de relatie bemoeien. No way.

Dan hangt het er maar van af hoe belangrijk je je band met God vindt. De kerken zeggen het niet voor niks. Je zult dus de keuze moeten maken. Je gaat voor je vriend of voor God of jullie gaan trouwen. Maar dat laatste vind ik geen goed idee als de basis eigenlijk al niet goed is. Blijft lastig dit soort zaken.

[Tomega 311]

2 minuten geleden zei Bonjour:

Hier geef je direct aan waarom ik niet wil dat mijn vrouw zich bekeerd. Ik wil dat we in onze relatie beslissingen zelf nemen, zoveel mogelijk los van alle instanties om ons heen. Maar bij Miriam gaat de kerk zich dus al met de relatie bemoeien. No way.

Misschien heb je niet begrepen wat werd bedoeld. De leer zegt eenduidig dat de man voor de vrouw bepaalt wat haar rol en plaats is. Naar de leer is het niet normatief juist om een wig te drijven tussen man en vrouw. Een vrouw is gebonden aan haar man op gezag van God. Dan moet er al echt sprake zijn van wantoestanden, wil een vrouw vrijuit gaan tegen de man in. Er rust meer zegen op een vrouw die zich aanpast aan haar man, in gebed en volhardend lijden, dan op een vrouw die haar plaats als individu opeist en alleen naar de kerk gaat, tegen de wil van haar man in.

[Bonjour 80]

1 minuut geleden zei Tomega:

Stel dat de vriend een hond neemt en jij allergisch bent voor honden

Dat zou een rotstreek zijn van de vriend. Zoals ik het lees is de vriend allergisch voor religie en neemt Miriam opeens God naar huis. Dus je voorbeeld heeft onbedoeld een behoorlijke terugslag.

Dus ik denk niet dat de reactie van de vriend het punt is. De standpunten liggen mijlenver uit elkaar. En als de één nu SP-er was en de ander VVD-er, dan was dit nog niet zo'n ramp, maar je neemt wel beslissingen voor de relatie op basis van je religie.

[Mullog 641]

3 minuten geleden zei Tomega:

De leer zegt eenduidig dat de man voor de vrouw bepaalt wat haar rol en plaats is.

Mooi, als ik het dan goed begrijp dat moet ze, omdat ze gelovig is, luisteren naar haar vriend en haar geloof bij het grof vuil zetten. Probleem opgelost.

Dit is de eerste keer dat ik je een zinvolle en logische redenering heb zien formuleren

[Tomega 311]

Niet het geloof bij grofvuil, Mullog. Jammer dat zelfs als je een zinvolle en logische redenering ziet, de strekking je ontgaat. 

[Mullog 641]

1 uur geleden zei Tomega:

Niet het geloof bij grofvuil, Mullog. Jammer dat zelfs als je een zinvolle en logische redenering ziet, de strekking je ontgaat. 

Ik meen toch echt gelezen te hebben dat haar vriend termen als 'die tyfusbijbel' of 'dat kutboekie' hanteert en een voor de hand liggende conclusie uit het verhaal is dat haar vriend toch graag ziet dat ze haar geloof bij het grof vuil zet (waarbij ik dicht bij de terminologie van de vriend blijf ).

Wij weten natuurlijk niet hoe de vriend er echt over denkt want het komt tot ons uit tweede hand. Dus je hebt gelijk als je bedoelt dat wij voorzichtig moeten zijn.

[Bonjour 80]

2 uur geleden zei Gaitema:

De bekeringsdrang van de atheïsten dus. De moslims proberen dat ook bij hun partner of kinderen, als ze christen worden. Alleen jullie gebruiken geen geweld. Dat pleit in jullie voordeel.

Nee, dat heeft met bekeringsdrang niets te maken. Ik vind het belangrijk dat wanneer Miriam een keuze maakt ze wel eerst genoeg informatie verzamelt over de argumenten voor en tegen de verschillende opties. Ik ga ervan uit dat ze het verhaal vanuit de religieuze kant wel kent, maar ik betwijfel sterk of ze ooit gefundamenteerde verhalen de andere kant op gehoord heeft. Ik kom maar weinig christenen tegen die weten wie de rol van zondebok vervult in het NT, die weten waarom er 4 evangeliën zijn. Je mag wel wat meer weten over de Bijbel dan alleen de verhaaltjes die je in de kerk hoort.

[Willempie 1.410]

2 minuten geleden zei Bonjour:

Ik kom maar weinig christenen tegen die weten wie de rol van zondebok vervult in het NT, die weten waarom er 4 evangeliën zijn. Je mag wel wat meer weten over de Bijbel dan alleen de verhaaltjes die je in de kerk hoort.

Vertel. Licht ons voor. 

[Bonjour 80]

@WillempieHet gaat hier niet om jou, maar om Miriam en haar relatie. Open maar een ander topic.

[Gaitema 439]

23 minuten geleden zei Bonjour:

Nee, dat heeft met bekeringsdrang niets te maken. Ik vind het belangrijk dat wanneer Miriam een keuze maakt ze wel eerst genoeg informatie verzamelt over de argumenten voor en tegen de verschillende opties. Ik ga ervan uit dat ze het verhaal vanuit de religieuze kant wel kent, maar ik betwijfel sterk of ze ooit gefundamenteerde verhalen de andere kant op gehoord heeft. Ik kom maar weinig christenen tegen die weten wie de rol van zondebok vervult in het NT, die weten waarom er 4 evangeliën zijn. Je mag wel wat meer weten over de Bijbel dan alleen de verhaaltjes die je in de kerk hoort.

Dat vindt jij. Dat is jouw beleving en jouw waarheid. Daarbij: je kent haar niet. Weet jij veel wat zij allemaal uitgedokterd heeft?

 

21 minuten geleden zei Willempie:

Vertel. Licht ons voor. 

Doe me een lol zeg, ik wil het niet eens horen ?

1 oktober 2018 bewerkt door Gaitema

[Miriam 3]

@Bonjour Bedankt voor je input. Het is fijn dat je reageert vanuit een nader oogpunt, want wat je zegt komt dicht in de buurt van wat mijn vriend denk ik ook vindt. Je hebt helemaal gelijk. Ik weet weinig tot niets over atheïsten en hun denkwijze, dat geef ik onmiddellijk toe. Je hebt ook gelijk als je zegt dat je het idee zou hebben je vrouw te verliezen aan een fabeltje. Dat zijn namelijk ook bijna de exacte woorden van mijn vriend.  Hij is iemand die graag de controle over dingen heeft en God is hier een tegenstander die hij niet kent en niet kan plaatsen. Dát is wat het lastig maakt, want het gemis aan controle probeert hij volgens mij (dat denk ik... ik weet natuurlijk niet precies wat hij denkt) te compenseren door er maar zo neerbuigend mogelijk over te doen. Ik wil wel even kwijt dat de kerk zich hier nergens mee bemoeit, want sinds ik naar de randstad ben verhuisd een aantal jaren geleden ben ik geen lid meer geweest van welke kerk dan ook, en ben ik jaren niet naar diensten gegaan. De motivatie/verandering die nu plaatsvindt is intrinsiek. Verder plaats ik mijn dilemma inderdaad op een christelijke site omdat ik de mening wil van mensen die begrijpen wat dat dilemma inhoudt, op een ander niveau dan 'het gaat niet zo best', brei er een eind aan.

 

 

@Dat beloof ik Ik bekijk het wel zeker ook vanuit zijn standpunt. Maar ik hoop (vraag me af) dat het mogelijk is om verschillend te zijn en dan toch nog respect voor elkaar te hebben. Ik begrijp dat hij eraan zou moeten wennen dat ik anders ben dan eerst, maar hij wist dat ik gelovig was toen we elkaar ontmoetten. Toen heb ik er jaren niets mee gedaan, en nu meldde ik dat ik weer naar de kerk zou willen gaan. Hij keek me verbaasd aan en zei: 'huh? Is dat nog niet over dan?' In zoverre heeft hij dus een idee van het geloof en hij weigert ook pertinent zich in te lezen of zich te verdiepen in wat het geloof precies is. Hij lijkt te denken dat het een soort aandoening is, en als je maar lang genoeg wacht, zal het uiteindelijk vanzelf wel weer overgaan.

En voordat deze discussie uit de hand looot omdat mensen denken dat ik mij ook niet inlees in wat hij vindt; dat klopt. Omdat hij zélf geen idee heeft van wat hij vindt. Het enige wat voor hem duidelijk is, is dat God niet bestaat. Dus als ik probeer uit te vissen hoe hij precies over de dingen denkt, krijg ik een vaag antwoord dat totaal geen hout snijdt zoals: weet ik niet, maar doe gewoon normaal in plaats van dat extremistische.

 

[Bonjour 80]

@Miriam

Goed dat je nog reageert, want ik zie vaker van dit soort vraag-topics en die zijn voor de vraagsteller vaak zo overweldigend dat die niet tot een tweede bericht toekomt. En ook je reactie lokt alweer zoveel andere reacties uit. 

Ik zit nu als atheïst zo'n 10 jaar op christelijke fora en ken de discussies wel een beetje. Maar heel veel mensen atheïstisch of gelovig verdiepen zich er nauwelijks in. 2 weken geleden zei een collega nog tegen me dat hij gelovig was. Ik vroeg hem vervolgens naar de namen van de 4 evangeliën en die wist hij niet. Atheïsten idem. Ze gaan op hun gevoel af dat God niet bestaat, dat niemand uit de dood op staat en dat er geen losse ziel kan zijn zonder lichaam. En als ik die vraag hoe een miljarden religie is ontstaan uit dat niet-opstaan weten ze het niet. Weten gelovigen meestal ook niet trouwens. En dan zie ik je schrijven:

18 minuten geleden zei Miriam:

God is hier een tegenstander die hij niet kent en niet kan plaatsen.

Niet helemaal. Voor een atheïst bestaat God niet en is dus geen tegenstander. Het is slechts een godsbeeld wat jij in je hoofd hebt in onze visie. En dan komt het dicht bij een aandoening.

23 minuten geleden zei Miriam:

en hij weigert ook pertinent zich in te lezen of zich te verdiepen in wat het geloof precies is.

En dat heeft ook geen enkele zin. Want er staat nergens wat geloof precies is. Marcus, Mattheus en Lucas zijn het niet eens met elkaar eens. Laat staan dat er ergens in de bib een boek te vinden is wat jouw versie van het geloof precies is. En wellicht weet je dat zelf nog niet eens. Jouw geloof is waarschijnlijk niet die van je ouders of van je grootouders die bang waren als ze een zondag te ziek waren om naar de kerk te gaan maar toch vonden dat ze moesten gaan. De term supermarkt-gelovige valt wel eens, waarmee bedoelt wordt dat de meeste gelovigen datgene uit het geloof halen wat bij hun past. Iemand noemt zich gelovig, maar mag van zichzelf wel samenwonen, voorbehoedsmiddelen gebruiken, zelf kiezen of ze bidden of niet etc. Wat wil jij uit het geloof halen? Wat geloof je wel en niet? Genesis 1? Noach? Mozes? Alleen het NT? Openbaring? Lijkt me goede stof om eens een gesprek mee te beginnen. Van de ander kant kan je vriend eens nadenken waar hij nog vrede mee heeft.

32 minuten geleden zei Miriam:

Ik wil wel even kwijt dat de kerk zich hier nergens mee bemoeit

Dat snap ik. Maar ik bedoel het in de ruime betekenis. Op een bepaald moment neem je een standpunt in die je niet in zou nemen als je niet gelovig zou zijn. En met wie moet je vriend dan discussiëren? Met jou of met het geloof?