Hongerige Wolf

Hmm, ik ben daar niet zo in thuis, maar heb onlangs dit gekocht: link

Verder:

link

En DIT is echt een aanrader, heb ik zelf in het Engels maar een verhaal blijft een verhaal: link

In Frankrijk heb je het makkelijker: link

Op zondag 18 januari 2009 16:09:02 schreef Jipke het volgende: [...] ik ben erg benieuwd naar het recept

Het is echt héél makkelijk:

Zachte chocoladekoekjes (ca. 24 stuks)

175 gram pure chocolade, fijngehakt

50 g boter

50 g bloem

1/4 theel bakpoeder

snufje zout

2 eieren

250 zeer fijne kristalsuiker

1 theel vanille-essence

115 g chocolade, ook fijngehakt

Verwarm de oven voor op 180 C/gasstand 3. Bekleed twee bakplaten met bakpapier.

Smelt de chocolade (175 g) met de boter. Laat het een beetje afkoelen. Zeef bloem, bakpoeder en zout. Klop in een grote kom de eieren met suiker en vanille tot een blekke, lobbige massa. Roer de gesmolten chocolade door het eimengsel, gevolgd door de bloem en de resterende chocolade.

Schep bergjes van 1 eetlepel met voldoende tussenruimte op de bakplaten en bak de koekjes in 8 à 10 minuten. Leg ze met bakpapier op een rooster en laat ze helemaal afkoelen.

Op zondag 18 januari 2009 15:51:54 schreef Iriacynthe het volgende: Hmmmmmm.

Zeker, en bijkomend voordeel is dat we nu ook niet meer over avondeten na hoeven te denken.

*vol*

Helaas kom ik dat regelmatig tegen. "Als je het niet letterlijk neemt ben je geen echte christen". Wat een lef hè?

Ehm, bezwaar. Een groot gedeelte van de protestanten denkt er ook zo over, en die zijn niet per definitie supervrijzinnig. Er is zelfs een hele protestantse theologische school (die nogal gerespecteerd wordt) die er zo over denkt.

Op zondag 18 januari 2009 14:59:11 schreef tigerente het volgende: en ze snappen nu in ieder geval waarom wij als kerk 't belangrijk vinden om tenminste één keer per jaar samen met de RK een dienst te doen. Volgens mijn kinders kon dat best vaker trouwens

Amen.

Zachte chocoladekoekjes. Ze smelten op je (onze) tong. En wat een leuke foto hè? Eén en al tevredenheid.

Mooi verhaal, Esther.

Ik vind dat het mag.

Ik las een paar jaar geleden een verhaaltje voor aan mijn neefje, dat ook handelde over het thema zondagsrust. Daar moet ik altijd aan denken bij dit soort onderwerpen. We hadden het samen over zondag gehad, en wat je dan wel en niet hoeft te doen doen van God. Het verhaal ging als volgt (ongeveer, want ik heb hier niet liggen):

Ooit was er een tijd waarin kinderen zes dagen per week naar school moesten. De minister van onderwijs vond dat geen goed idee, hij vond dat de kinderen veel te hard moesten werken, en bedacht toen dat er een extra schoolvrije dag moest komen, waarop je niets aan school mocht doen. Maar de kinderen gingen zich afvragen wat er nu onder school viel, en wat niet. Want knikkeren lijkt best wel op rekenen eigenlijk. En een boek lezen lijkt best wel op taal. En als je gaat voetballen, is het net of je aan het gymmen bent. De kinderen van Nederland kregen er uiteindelijk ruzie over, want ze konden het er niet over eens worden. Het werd zelfs zo'n hoog oplopende ruzie, dat alle ouders zich ermee gingen bemoeien. En in de krant en op het journaal werd gezegd, dat het de schuld van die minister was, want die was begonnen over die vrije dag. Maar ja, de minister was zich van geen kwaad bewust, en hij ging op zijn vrije dag (want hij had zichzelf ook vrij gegeven natuurlijk) lekker in zijn tuintje werken. Want dat vond hij leuk.

link

Leidenaar>

TS: laat je nog even weten hoe het gegaan is? Altijd leuk om te horen hoe de kids het oppikken.

Ja, maar wat is er nou wel in Assen?

Ik ben net bij onze plaatselijke Baptistengemeente geweest in het kader van de Dag van het Gebed, voorafgaande aan de Week van het Gebed. Was wel een leuke bijeenkomst, vooral omdat er echt allerlei christenen waren: evangelisch, PKN, katholiek... Aan het einde een gezamenlijk uitgesproken gebed waarbij we elkaars handen vast hielden. Dat vond ik wel een beetje eigenaardig maar wel een mooie ervaring. Ik ben van plan om deze week ook zoveel mogelijk naar gebedssamenkomsten te gaan, al was het alleen maar voor de ontmoeting en het samenzijn.

Voor een overzicht van de samenkomsten door het hele land, kijk hier: link

Inderdaad, hij is nogal ambigu.

Waar hoor je aan het eind van een mis of dienst:

"De HEERE zegene u, en behoede u!

De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten, en zij u genadig!

De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u, en geve u vrede!"

Weet je ook meteen of ze wel opletten.

Broeder, ik hoop ergens echt dat jij geen kinderen hebt.

- bij wie neemt Maria een heel belangrijke plaats in?

- waar heb je soms ook vrouwelijke voorgangers?

- waar heb je eerste communie? (hebben die kids al gehad toch?)

Boerenkoolquiche met gorgonzola. Als dat maar goed gaat.

Bij mij was 'ie eerst zwart, maar toen ik de link in mijn webbrowser plakte deed 'ie het wel.

Hmm, in andere delen van het land wordt met de Manchesterse broek een broek bedoeld, gemaakt van Manchesterse stof; tegenwoordig zouden we dat ribfluweel of corduroy (of in sommige delen van Brabant "ribcord") noemen. Met dat verschil dat ribfluweel minder stug is. Interessant dat ze er in Rijssen de plus-four mee aanduiden.

In mijn ervaring (o.a. als leerkracht) hebben kinderen ook vaak de neiging realiteit en fantasie door elkaar heen te gebruiken. Dat heeft mij gered van de angst voor de hel, zo ongeveer tot mijn achtste jaar. Daarna werd het echt en begon ik de kerk langzaam maar zeker te wantrouwen.

Inderdaad.

Nee, maar de paus wel. Of ging het daar niet over?

En christen.

Dat het iemand in beginsel altijd (teveel) schade toebrengt, ofzo?

Ligt het verschil niet inderdaad, zoals Propje opmerkt, in het feit, dat een relatie geen nadelige gevolgen mag hebben voor de betrokkenen (volwassene met kind, bestialiteit) of anderen (bijvoorbeeld de eventuele kinderen uit een broer-zus relatie)? Waar ik me altijd over verbaas, is dat die afkeuring van incestueuze relaties wereldwijd is (Lévi-Strauss heeft hier ook wat onderzoek naar gedaan), terwijl dat voor homoseksuele relaties niet het geval is. Dat is wel opvallend.

Wat me ook opvalt, is de felheid waarmee die priester uit jouw verhaal reageerde. Dit zie je inderdaad vaak bij mensen terug, een direct afwijzen om er maar niet bij stil te hoeven staan? Maar wat zou daar dan de oorzaak van zijn?