Hongerige Wolf

Ik vind het niet meer dan normaal als bezoeker te betalen voor het bezichtigen van een gebouw. Zoals al eerder gezegd: het kost nogal veel geld zo'n gebouw te onderhouden. Veel oude kerkgebouwen kraken dat het een lieve lust is, zoals de Vredeskerk in Amsterdam waar nu een nieuw dak op moet, de Pieterskerk in Leiden, of Sint Jan in Den Bosch waarvan de restauratie nooit gereed lijkt te komen. Dan betaal ik graag voor een bezoek om deze prachtige oude Godshuizen te kunnen bewaren voor het nageslacht. In het geval van de door mij zo geliefde Sint Jan en Pieterskerk ben ik donateur, omdat het me aan het hart gaat. Ik betaal niet voor het bezoeken van een dienst of Mis, maar ik heb ook nog nooit meegemaakt dat er dan entreegeld gevraagd werd. Alleen vrijwillig dus, in de vorm van collecte.

Overigens vind ik het een beetje raar dat nu door de TS met het vingertje naar de PKN gewezen wordt. Je maakt het bij allerlei kerken mee dat er om een (meestal kleine; de Onze Lieve Vrouwe-kathedraal in Antwerpen vraagt vier euro, wat ik best veel vind eigenlijk, meestal is het minder) bijdrage gevraagd wordt, niet alleen bij de PKN.

Ik had hier laatst een verhaal getypt, en toen viel de stroom (en dus mijn kabelmodem) uit. Ik zal proberen het te reconstrueren.

Wanneer heb je lief. Naar mijn idee heb je iemand lief door altijd het Koninkrijk in je achterhoofd te houden; de heerlijke, toekomstige werkelijkheid zoals die ons beloofd is. De nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Als je, zoals jij omschrijft, je vrienden blindelings vertrouwt en meewerkt aan hun zonden (want dat doe je dan wel vind ik, een ander verleiden tot zonde is ook zonde), is dat goed? Werk je dan mee aan de komst van het Koninkrijk? Ik vind van niet. Daarom is het soms beter mensen links te laten liggen, zodat ze je niet meer (willens en wetens of met de beste bedoelingen) kunnen kwetsen, en zo ook God verdriet doen door hun zonde. Dus ja, als jij je vijanden in dezelfde wijk tolereert, je niet tot hun niveau verlaagt (= andere wang toekeren) en ze hun zonden vergeeft, heb je ze naar mijn idee lief.

Misschien word je daardoor zelf ook weer wat sterker, en niet zozeer achterdochtig maar wel wijzer.

Op maandag 12 januari 2009 20:41:32 schreef Iriacynthe het volgende: maar net omdat ze veel te weinig doen en écht meer zouden moeten werken.

Precies, dat was mijn insteek.

Ik vond zelf dìt echt een verhelderend boek over de Romeinenbrief: link

In de eerste gemeente ging het er heel anders aan toe dan vandaag de dag.

"De groep mensen die het geloof had aanvaard, leefde eendrachtig samen. Geen van hen beschouwde zijn bezittingen als zijn persoonlijk eigendom, want ze hadden alles gemeenschappelijk. De apostelen bleven met grote kracht getuigen van de opstanding van de Heer Jezus, en God begunstigde allen rijkelijk. Niemand onder hen leed enig gebrek: wie een stuk grond of een huis bezat, verkocht het, bracht de opbrengst naar de apostelen en legde die aan hun voeten neer, waarna het geld naar behoefte onder de gelovigen werd verdeeld." (Handelingen 4:32-35)

en:

"De vele tekenen en wonderen die de apostelen verrichtten, vervulden iedereen met ontzag. Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk. Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden." (Handelingen 2:43-47)

Er zijn nog een paar plaatsen in Handelingen waarin ook het belang van de gezamenlijke maaltijden naar voren komt.

Hoe moeten we dit, dat samen delen als gemeente, opvatten? Als een eenmalig goedbedoeld initiatief waar we nu niks meer mee (hoeven te) doen? Is het overdreven? Of een voorbeeld ook voor deze tijd? In sommige gemeenten vinden ze van wel.

Ik ben er nog niet over uit.

Op maandag 12 januari 2009 20:10:35 schreef Miepje18 het volgende: Ik denk ook dat wanneer je een taak binnen je gemeente hebt, je je eerder verbonden voelt. Ik voel me niet verbonden, want ik heb niet het idee dat ik gemist word als ik ergens niet ben. Ligt waarschijnlijk aan mij , maar daarom is het wel goed (iig voor mij) als je verantwoordelijkheid hebt. Ik vind het trouwens een lastig onderwerp, juist daarom vind ik het erg fijn om te lezen wat iedereen vindt.

Inderdaad, ik denk ook dat actief zijn in de gemeente zeker helpt met het je verbonden voelen. Ik vind dat actief zijn nog een beetje eng (ken nog niet zoveel mensen) maar ik ben wel aan het zoeken naar wat ik kan doen.

Nou, het is gelukt hoor!

67%

Je hebt calvinistische trekken. Je leven staat in een calvinistisch licht, maar de harde kantjes zijn er wel wat afgesleten. Hard werken is prima, maar tegenover anderen hoeven we ons niet per se zwart-wit op te stellen. Matigheid voert de boventoon, maar daarbinnen past ook heel goed een uitspatting nu en dan.

Categorie      Score      Commentaar

Soberheid      17%      Voor een leven als calvinist ben je niet in de wieg gelegd. Katholicisme past je beter - een tikje hedonistisch, los en emotioneel.

Relaties      67%      Je bent betrouwbaar in relaties, maar het mag best eens wat uitbundiger. En wees niet bang voor emoties!

Rechtlijnigheid      40%      Jij weet hoe je moet genieten. Je tijd besteed je niet altijd even nuttig. Hou de balans in de gaten!

Geloof      80%      Zwaarmoedig hoef je zeker niet te zijn, maar het geloofsgoed van Calvijn zit tot in je genen.

Arbeid      100%      Jij hebt het calvinistische arbeidsethos . Je werkt nooit hard genoeg ; het is voor jou een dure plicht. Je bent gewild op de arbeidsmarkt, maar het evenwicht tussen werk en privé kan zoekraken.

Op maandag 12 januari 2009 17:46:45 schreef Taquoriaan het volgende: Oh, maar de Waarheid is wel kenbaar hoor! Sterker nog, ik heb Hem gisteren nog gezien!

Waarom heb je een verantwoording naar de gemeente... Tja, omdat het een gemeente is. Een verbond van mensen die er zijn voor God en elkaar. Als mensen dan al te gemakkelijk afstand van elkaar doen denk ik dat dat niet goed is. Zoiets als mensen die gaan scheiden zonder eerst in relatietherapie geweest te zijn. Een gemeente, hoe klein of hoe groot ook, moet een rots in de branding kunnen zijn. Dat doe je door je aan God en elkaar vast te houden. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Op maandag 12 januari 2009 18:04:29 schreef Taquoriaan het volgende: [...] Het mooie is, dat ik dat van mijn kerk wél zeker weet.

Ik vind dat serieus fijn voor je, zonder cynisme.

O verrek, ik zit verkeerd om te denken. Blijft moeilijk, dat met die hersenen. Maar ik heb wel ingevuld dat ik het belangrijk vind om de Bijbel goed te kennen, hard te werken, en dat ik het voor God nooit goed genoeg doe (wat ik niet zo zou stellen, ik zeg altijd: "het kan altijd beter"). Dus ik weet 't niet... Hij blijft ook steeds vastlopen trouwens.

Oké, dus voor jou is die regel eigenlijk helemaal niet nodig, want jij doet toch niks met een andere jongen. Vertrouw jij hem wel? En vertrouwt hij zichzelf? Waarschijnlijk wel. Dan is die regel dus eigenlijk een beetje overbodig...

Maar het kan geen kwaad als jullie je er allebei prettig bij voelen.

Precies.

Op het moment dat je ontdekt wat de waarheid is, pas je je mening aan, lijkt me. De gekende waarheid en de persoonlijke waarheid lopen gelijk op, daarom hebben mensen meningsverschillen. Het idee van een absoluut kenbare waarheid is nogal omstreden. Ik zeg niet dat de waarheid niet bestaat, ik vraag me alleen af of we die wel echt kunnen vaststellen.

Op maandag 12 januari 2009 17:07:02 schreef Taquoriaan het volgende: [...] Je bent zeker Arminiaan

Eh, ik denk 't. Of ik moet toch maar katholiek worden.

Edit: dit kan nooit kloppen; ik heb ingevuld dat ik veel geld uitgeef aan lekker eten en dat ik kaarsjes brand voor overledenen.

0%

Geen geintje, en ik heb het eerlijk ingevuld.

Want er is meer dan één God?

Probleem is dat waarheid nogal moeilijk te bepalen is. Waarheid is nogal subjectief en afhankelijk van beschouwer en context, anders zouden we er ook niet zo over bekvechten natuurlijk. Was het maar waar dat er een verantwoorde methode was om waarheid vast te stellen. Dus wanneer weet je dat iets echt 100 % en objectief waar is?

Als ik vind dat iets waar is, past het dus ook nogal goed in mijn straatje. Dus uiteindelijk kom ik toch terecht bij de kerk die naar mijn idee (nota bene!) de waarheid verkondigt.

Ik weet niet wat dat voor project is wat jij bedoelt, maar wij werken met Kom in de Kring voor de kleintjes, en de grotere kinderen hebben een kindernevendienst. Zou kunnen dat ze die methode gebruiken. Het zou dus heel goed kunnen dat ze daar inderdaad Jona behandelen nu, maar aangezien ik geen koters heb, weet ik dat niet.

CvW:

Ik zou willen dat je eens inhoudelijk op Bona in ging, want ik snap er ook geen sikkepitje van.

Waarom is het verkeerd om HEER in de Bijbel te zetten, in de plaats van JHWH?

Jij kan soms echt heel leuk uit de hoek komen, weet je dat?

Ja, maar ja. Als. Ook wat jij hier omschrijft gebeurt niet zomaar vanzelf.

Omdat je het er soms gewoon helemaal 100 % niet mee eens bent. Verder kan ik me helemaal vinden in je verhaal.

Daar ben ik ook zeker geen voorstander van. Je moet jezelf geen geweld aan doen door maar met alle geweld te blijven zitten waar je zit. Maar stel, iemand stapt op zijn twintigste de Nederlands Hervormde kerk uit, dan gooi je ook twintig jaar aan ervaring weg. Je spreekt de taal, kent de theologie, kent de liturgie en hebt hier bepaalde ideeën en gevoelens bij. Dat gooi je dan in sommige gevallen, bijvoorbeeld als je overstapt naar de RKK of een Pinkstergemeente, wel overboord. En daar moet je goed over nadenken, denk ik. Want ik ben van mening dat traditie een schat aan kennis is.

In de Studiebijbel van de NBV staat JHWH, het is dus niet overal zo in Nederlandstalige Bijbels en ik hoop dat die trend doorzet, puur omdat ik het authentieker vind. Iedere keer als ik JHWH lees denk ik: hier staat het! Hij, onze God, ìs er!

Maar ik denk dat je dat ook best, vanuit je kennis van de Godsnaam, in gedachten kunt invullen. Het praat ook een stuk makkelijker natuurlijk. In de meeste moderne Bijbels (althans die exemplaren van mij waar HEER in staat, en dat zijn er best veel, ik spaar Bijbels ) staat voorin wel een verhaaltje over de Godsnaam, en dat HEER daar slechts een vervanging van is voor het (voor)leesgemak. Vervanging dus en geen vertaling. Ik zie er dan ook geen kwaad in. Het dient het gebruiksgemak. Als je echt Roomser dan de paus wilt zijn, moet je de Bijbel maar in de grondtekst gaan lezen. Dan heb heb je geen last meer van zulke vertaaldwalingen.

Maar ik denk dat we wel met de Genade mee mogen en zelfs moeten werken. Zonder dat heeft onze bekering weinig zin, dan zitten we een beetje op onze luie reet bekeerd te wezen. Daar heeft God niks aan, en de mensheid ook niet. Als de mensheid als geheel niet aan de Genade mee zou willen of kunnen werken, kan God niets uitrichten (gesteld dat wij Zijn Geest kunnen negeren, wat eenvoudigweg niet kan, getuige hoe krachtig de Geest ons aanspoort om dóór de Genade heen mee te werken áán de Genade). God heeft ons de vrijheid gegeven om aan de Genade mee te kunnen werken, of dat niet te doen. Dat is onze bijdrage aan het grote en heerlijke verbond tussen God en mensen.

"Gods ingestorte liefde is vrucht van Zijn genade, maar de mens moet er wel aan meewerken dat de genade zijn deel wordt. Er wordt van hem een krachtige actie verwacht. Maar uiteindelijk is het menselijk streven gebaseerd op de goddelijke vonk die God in de mens ontsteekt. Het initiatief ligt ten diepste bij God."

Hans Wilbrink zegt het hier beter dan ik, in een interview over zijn proefschrift 'Amplexio Dei. De omarming Gods: Vergelijkend onderzoek van de mysticologische en sociologische profielen van Hildegard van Bingen en Hadewijch van Brabant'. Artikel uit het RD ook hier (aangezien de site van het RD op zondag rusten moet): link

JA! Dat is althans wel zo handig denk ik.

Inderdaad, ik herken dit wel een beetje want je hebt dat (vooral jouw eerste voorbeeld) in elke kerkelijke gezindte wel. Ik denk dat het samen te vatten is in: redeneren vanuit het ik en niet vanuit het wij. Ik ben zelf ook geen haar beter, zou heel veel meer willen doen maar ik blijf smoesjes bedenken.

Op zondag 11 januari 2009 13:58:36 schreef Bonaventura het volgende: Jaa-wee. Maar het feit is dat we de uitspraak eigenlijk niet kennen.

Ja, dat maakt het een beetje lastig. Ik hou 't toch maar bij termen als God en de Heer en zo, als ik het over de grote baas heb.