Robert Frans

Ik zie het dan weer als verdiepen in de geheimen van een schrijver, een steeds diepgaander kijkje in de keuken van een eeuwenoud ambacht. Als het eindeloos analyseren van diens enorme schrijfwerk en steeds meer nieuwe lagen, geheimen, schrijftruukjes en vragen tegenkomen.
Waarbij we ons vaak afvragen wat de schrijver hier nu mee bedoelde, in hoeverre wij als diens personages eigenlijk wel of niet meeschrijven en zo invloed uitoefenen op het verhaal (iets wat veel schrijvers wel herkennen, dat het verhaal op een gegeven moment als het ware zichzelf schrijft en niet zelden heel anders eindigt dan de schrijver in den beginnen bedacht) en soms op antwoorden komen, of op eigen gedachten daarover.
In de hoop dat we misschien eens verder kunnen kijken dan enkel het verhaal waarin wij leven, maar misschien ooit even buiten kunnen spieken, als het ware het papier en de inkt zélf kunnen zien en analyseren, met de schrijver achter zijn bureau. En misschien zelfs nog een hele rij andere boeken.
Hoewel er eeuwenlang al geruchten gaan van mensen die bij leven al een glimp daarvan hebben opgevangen...

Interessante vraag is eigenlijk ook, los van of het verstandig zou zijn of niet: waarom zou je per se je mening ongericht aan elke passant willen uitdragen tijdens het hardlopen, dus tijdens een activiteit die daar helemaal niets mee te maken heeft?
Je mening uiten in een discussie, tijdens een demonstratie of bij het geven van een lezing, dat is niet meer dan normaal, maar waarom zouden mensen meteen aan Israël moeten denken als ze jou gewoon zien hardlopen? Je maakt zo van het hardlopen zélf een demonstratie, terwijl je dan volgens mij toch echt alleen wil hardlopen.
De kunst is mijns inziens om enkel je mening gericht te geven daar waar het gepast is en alleen aan mensen die daadwerkelijk bereid zijn te luisteren en waar gewenst respectvol de discussie met je aan te gaan, dus niet in het wilde weg.
Dat heeft niets te maken met wel of niet sterk zijn, maar eerder met bezonnenheid en wijsheid, met het beheersen van je tong en in dit geval je kledingkeuze.

Interessante vraag is eigenlijk ook, los van of het verstandig zou zijn of niet: waarom zou je per se je mening ongericht aan elke passant willen uitdragen tijdens het hardlopen, dus tijdens een activiteit die daar helemaal niets mee te maken heeft?
Je mening uiten in een discussie, tijdens een demonstratie of bij het geven van een lezing, dat is niet meer dan normaal, maar waarom zouden mensen meteen aan Israël moeten denken als ze jou gewoon zien hardlopen? Je maakt zo van het hardlopen zélf een demonstratie, terwijl je dan volgens mij toch echt alleen wil hardlopen.
De kunst is mijns inziens om enkel je mening gericht te geven daar waar het gepast is en alleen aan mensen die daadwerkelijk bereid zijn te luisteren en waar gewenst respectvol de discussie met je aan te gaan, dus niet in het wilde weg.
Dat heeft niets te maken met wel of niet sterk zijn, maar eerder met bezonnenheid en wijsheid, met het beheersen van je tong en in dit geval je kledingkeuze.

Interessante vraag is eigenlijk ook, los van of het verstandig zou zijn of niet: waarom zou je per se je mening ongericht aan elke passant willen uitdragen tijdens het hardlopen, dus tijdens een activiteit die daar helemaal niets mee te maken heeft?
Je mening uiten in een discussie, tijdens een demonstratie of bij het geven van een lezing, dat is niet meer dan normaal, maar waarom zouden mensen meteen aan Israël moeten denken als ze jou gewoon zien hardlopen? Je maakt zo van het hardlopen zélf een demonstratie, terwijl je dan volgens mij toch echt alleen wil hardlopen.
De kunst is mijns inziens om enkel je mening gericht te geven daar waar het gepast is en alleen aan mensen die daadwerkelijk bereid zijn te luisteren en waar gewenst respectvol de discussie met je aan te gaan, dus niet in het wilde weg.
Dat heeft niets te maken met wel of niet sterk zijn, maar eerder met bezonnenheid en wijsheid, met het beheersen van je tong en in dit geval je kledingkeuze.

Interessante vraag is eigenlijk ook, los van of het verstandig zou zijn of niet: waarom zou je per se je mening ongericht aan elke passant willen uitdragen tijdens het hardlopen, dus tijdens een activiteit die daar helemaal niets mee te maken heeft?
Je mening uiten in een discussie, tijdens een demonstratie of bij het geven van een lezing, dat is niet meer dan normaal, maar waarom zouden mensen meteen aan Israël moeten denken als ze jou gewoon zien hardlopen? Je maakt zo van het hardlopen zélf een demonstratie, terwijl je dan volgens mij toch echt alleen wil hardlopen.
De kunst is mijns inziens om enkel je mening gericht te geven daar waar het gepast is en alleen aan mensen die daadwerkelijk bereid zijn te luisteren en waar gewenst respectvol de discussie met je aan te gaan, dus niet in het wilde weg.
Dat heeft niets te maken met wel of niet sterk zijn, maar eerder met bezonnenheid en wijsheid, met het beheersen van je tong en in dit geval je kledingkeuze.

Pedofilie wordt over het algemeen niet als geaardheid gezien, maar als een parafilie, dus een afwijkende seksuele behoefte waarbij gelijkwaardigheid tussen partners in de seksuele relatie niet meer voldoende bevredigend is.
Andere parafilieën zijn fetisjisme (met voorwerpen), bestialiteit (met dieren), seksueel machosisme (met vernedering) en dus ook pedofilie en de verschillende schakeringen daarin (zoals efebofilie, dus met pubers). Waarbij de ene parafilie uiteraard onschadelijker is dan de andere.
Wat ik begrepen heb, wordt (tot nu toe) binnen de psychiatrie alleen homoseksualiteit als een echte geaardheid erkend, waarbij de hersenen dus ook echt anders zijn. Bij andere seksuele (gelijkwaardige) voorkeuren (denk aan biseksualiteit, panseksualiteit of aseksualiteit) is de mate van geaardheid niet bewezen en of hoogst twijfelachtig.

Verschil alleen wel is dat de voorbeelden die je noemt voornamelijk voor pubers en jong-adolescenten gemaakt waren. K3 is echter heel specifiek gericht op kleuters en kinderen in de onderbouw; hun muziek wordt bewust kleuterpop genoemd. En dan wordt het mijns inziens een totaal ander verhaal.
Ze laat daardoor namelijk heel bewust kleuters zulke teksten meezingen en je kunt je werkelijk afvragen welke bedoeling daarachter zit. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat het een edele bedoeling kan zijn.
In het andere topic werden ook sprookjes aangehaald, met Roodkapjes-vretende wolven. Maar die sprookjes worden meestal ook niet zonder meer aan kleuters verteld, of anders in heel zachte vorm, in elk geval zonder bloederige details.
Dergelijke sprookjes zijn bedoeld voor oudere kinderen, net zoals Roald Dahl ook bedoeld is voor oudere kinderen die feit en fictie voldoende uit elkaar kunnen halen en daardoor gezonde plezier kunnen beleven aan gegriezel.
Maar dan nóg is er een groot verschil tussen kinderen laten delen in op kinderen gerichte griezelverhalen of kinderen laten delen in volwassen, sensuele teksten en beelden. Alleen al omdat wolven-etende grootmoeders duidelijk onrealistisch zijn, maar die K3-teksten niet per se. Ze gaan over échte, volwassen gevoelens.
Dat de kinderen waarschijnlijk helemaal niet doorhebben wat ze nu zingen, maakt mijns inziens dan nog niet uit. Heel extreem voorbeeld: je laat kinderen ook geen naziteksten meezingen, omdat de liedjes zo vrolijk en fruitig klinken.
'Hé, ga je mee, we gaan ome Adolf groeten!
Hé, ga je mee, met je rechterhand omhoog, hoi!'
Ik bedoel, dat zou toch geen enkele ouder accepteren? Als K3 zoiets zou flikken, dan zou toch heel de samenleving terecht op haar achterste poten staan? Waarom dan wel teksten accepteren waarin kinderen over dingen zingen waar alleen pedo's dan blij van worden?

Verschil alleen wel is dat de voorbeelden die je noemt voornamelijk voor pubers en jong-adolescenten gemaakt waren. K3 is echter heel specifiek gericht op kleuters en kinderen in de onderbouw; hun muziek wordt bewust kleuterpop genoemd. En dan wordt het mijns inziens een totaal ander verhaal.
Ze laat daardoor namelijk heel bewust kleuters zulke teksten meezingen en je kunt je werkelijk afvragen welke bedoeling daarachter zit. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat het een edele bedoeling kan zijn.
In het andere topic werden ook sprookjes aangehaald, met Roodkapjes-vretende wolven. Maar die sprookjes worden meestal ook niet zonder meer aan kleuters verteld, of anders in heel zachte vorm, in elk geval zonder bloederige details.
Dergelijke sprookjes zijn bedoeld voor oudere kinderen, net zoals Roald Dahl ook bedoeld is voor oudere kinderen die feit en fictie voldoende uit elkaar kunnen halen en daardoor gezonde plezier kunnen beleven aan gegriezel.
Maar dan nóg is er een groot verschil tussen kinderen laten delen in op kinderen gerichte griezelverhalen of kinderen laten delen in volwassen, sensuele teksten en beelden. Alleen al omdat wolven-etende grootmoeders duidelijk onrealistisch zijn, maar die K3-teksten niet per se. Ze gaan over échte, volwassen gevoelens.
Dat de kinderen waarschijnlijk helemaal niet doorhebben wat ze nu zingen, maakt mijns inziens dan nog niet uit. Heel extreem voorbeeld: je laat kinderen ook geen naziteksten meezingen, omdat de liedjes zo vrolijk en fruitig klinken.
'Hé, ga je mee, we gaan ome Adolf groeten!
Hé, ga je mee, met je rechterhand omhoog, hoi!'
Ik bedoel, dat zou toch geen enkele ouder accepteren? Als K3 zoiets zou flikken, dan zou toch heel de samenleving terecht op haar achterste poten staan? Waarom dan wel teksten accepteren waarin kinderen over dingen zingen waar alleen pedo's dan blij van worden?

Het valt me sowieso op dat mensen nog weleens nauwelijks echt nadenken over wat ze nou eigenlijk (mee)zingen of kijken. Ik bedoel, veel van K3's teksten zouden niet misstaan in een bouquetroman, maar we laten onze kleuters gewoon meezingen dat ze verslonden mogen worden en blijkbaar duizend hete dromen hebben.
Zou een kleuter werkelijk zoiets tegen een andere kleuter zeggen (of nog erger...), dan zouden toch alle alarmbellen moeten afgaan, maar in een vrolijk liedje met drie regenboogmeisjes kan het ineens wel.
Je zou ook eens de videoclip van dat lied moeten zien. Hint: er komen géén kinderen in voor...
Zo viel het me ook eens op dat ook jonge meiden vrolijk meezingen met het lied Blurred Lines. Dat teksten bevat over het domesticeren van brave meiden, om ze natuurlijk te kunnen nemen.
Roep als man één vrouwonvriendelijke grap op social media en je krijgt de feministentoorn over je heen. Maar in een populair rapnummer mag het ineens wel en zingen jonge meisjes vrolijk mee dat ze als huisdier gezien mogen worden.
Nog maffer wordt het als Centre Parcs ineens het Lacrimosa van Mozart gaat gebruiken als achtergrondmuziek voor haar reclames. Iets wat overigens wel vaker gedaan wordt.
Ik bedoel, dat je er ongetwijfeld tot rust kan komen, snap ik best, maar dat is wel een héél definitieve rust hè? Voor de onwetenden: het Lacrimosa is een gezang uit de klassieke dodenmis, uit het Dies Irae om precies te zijn. De Nederlandse tekst daarvan luidt:
Treurig die dag.
Wanneer uit de as zal opstaan
een schuldige te veroordelen man.
HEER, heb medelijden met hem
Milde heer Jezus,
gun hen de eeuwige rust.
Amen.
Gezellige vakantie hoor! Waarschijnlijk zal het Laatste Oordeel plaatsvinden op Centre Parcs, of lopen er 's nachts zombies rond? Of zouden de koffie en cake er gewoon gratis zijn?
Waarschijnlijker is natuurlijk dat Centre Parcs geen seconde heeft nagedacht over de inhoud van het muziekstuk en het gewoon een mooi stemmig nummer vond dat paste bij hun reclames. En zo dus eigenlijk geen greintje respect toont voor deze prachtige muziek.
Ook in kerken zie je dat je mensen de meest bizarre of ketterse dingen kan laten meezingen, waarbij je ze zelfs God rustig kunt laten tutoyeren, zolang er maar een leuke of mooie, pakkende melodie onder zit. Een welbekende tekst van Huub Oosterhuis:
Uit vuur en ijzer, zuur en zout,
zo wijd als licht, zo eeuwenoud,
uit alles wordt een mens gebouwd
en steeds opnieuw geboren.
Om ijzer in vuur te zijn,
om zout en zoet en zuur te zijn,
om mens voor een mens te zijn
wordt alleman geboren.
Wordt nog weleens gezongen in bepaalde parochies of liberalere PKN-gemeenten. Het is poëtisch bedoeld, maar gaat theologisch gezien eigenlijk nergens over. Het heeft echter een vrolijke, Poolse volksmelodie, zodat mensen het graag meezingen, zonder zich te beseffen wat ze nu eigenlijk zingen (en waarom het voor geen meter in de liturgie thuishoort, ook niet qua melodie).
Niet alleen in de muziek, ook in de politiek zie je steeds meer gebeuren dat het charisma belangrijker wordt dan de inhoud. Zodat Groningers tijdens de provinciale verkiezingen massaal op Forum voor Democratie stemmen, die de gasboringen nu juist wil voortzetten, en de meest felle tegenstanders daarvan, zoals de SP, weer afstraffen. Slim bezig hoor, echt heel goed over nagedacht!
Iedereen met een beetje gezond verstand ziet toch dat dit nergens over gaat. Dat je kleuters geen verleidende teksten laat zingen, dat je als vrouw toch geen denigrerende rol jegens de man wil bezingen en dat je als Centre Parcs toch niet je klanten dood wil (toch?).
Waarom staan we het dan toe? Waarom laten we K3 gewoon haar gang gaan met zulke wanstaltige teksten en moeten de ouders het schijnbaar maar weer oplossen met hun kinderen? Waarom willen we toch zo graag problemen creëren en de ouders en scholen het vervolgens weer laten oplossen?
Het komt op mij vooral vrij egocentrisch over. 'Laat mij doen wat ik wil en laat anderen maar de eventuele rommel die ik veroorzaak opruimen.'
Ook in de vrije markt wordt steeds meer zo gehandeld: bedrijven mogen met de meest geniepige, manipulatieve marketing de grenzen van de wet en het gezonde verstand opzoeken en de consumenten krijgen de schuld als ze daardoor teveel kopen of op andere wijze erdoor in de problemen raken.
Het is altijd de consument, de ouder, de school of watdanook die het gedaan heeft, nooit de veroorzaker zelf. Terwijl je er natuurlijk ook voor kunt kiezen om níét zulke teksten te zingen voor een jong publiek, om als kerk of pastoor níét zulke vage tot ketterse teksten toe te staan, om níét de consument een oor aan te naaien, om... nou ja, noem maar op.
We krijgen zo de neiging om de sterke te beschermen tegen de zwakke. En volgens mij is dat rechtsstreeks in strijd met het Evangelie.

Verschil alleen wel is dat de voorbeelden die je noemt voornamelijk voor pubers en jong-adolescenten gemaakt waren. K3 is echter heel specifiek gericht op kleuters en kinderen in de onderbouw; hun muziek wordt bewust kleuterpop genoemd. En dan wordt het mijns inziens een totaal ander verhaal.
Ze laat daardoor namelijk heel bewust kleuters zulke teksten meezingen en je kunt je werkelijk afvragen welke bedoeling daarachter zit. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat het een edele bedoeling kan zijn.
In het andere topic werden ook sprookjes aangehaald, met Roodkapjes-vretende wolven. Maar die sprookjes worden meestal ook niet zonder meer aan kleuters verteld, of anders in heel zachte vorm, in elk geval zonder bloederige details.
Dergelijke sprookjes zijn bedoeld voor oudere kinderen, net zoals Roald Dahl ook bedoeld is voor oudere kinderen die feit en fictie voldoende uit elkaar kunnen halen en daardoor gezonde plezier kunnen beleven aan gegriezel.
Maar dan nóg is er een groot verschil tussen kinderen laten delen in op kinderen gerichte griezelverhalen of kinderen laten delen in volwassen, sensuele teksten en beelden. Alleen al omdat wolven-etende grootmoeders duidelijk onrealistisch zijn, maar die K3-teksten niet per se. Ze gaan over échte, volwassen gevoelens.
Dat de kinderen waarschijnlijk helemaal niet doorhebben wat ze nu zingen, maakt mijns inziens dan nog niet uit. Heel extreem voorbeeld: je laat kinderen ook geen naziteksten meezingen, omdat de liedjes zo vrolijk en fruitig klinken.
'Hé, ga je mee, we gaan ome Adolf groeten!
Hé, ga je mee, met je rechterhand omhoog, hoi!'
Ik bedoel, dat zou toch geen enkele ouder accepteren? Als K3 zoiets zou flikken, dan zou toch heel de samenleving terecht op haar achterste poten staan? Waarom dan wel teksten accepteren waarin kinderen over dingen zingen waar alleen pedo's dan blij van worden?

Verschil alleen wel is dat de voorbeelden die je noemt voornamelijk voor pubers en jong-adolescenten gemaakt waren. K3 is echter heel specifiek gericht op kleuters en kinderen in de onderbouw; hun muziek wordt bewust kleuterpop genoemd. En dan wordt het mijns inziens een totaal ander verhaal.
Ze laat daardoor namelijk heel bewust kleuters zulke teksten meezingen en je kunt je werkelijk afvragen welke bedoeling daarachter zit. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat het een edele bedoeling kan zijn.
In het andere topic werden ook sprookjes aangehaald, met Roodkapjes-vretende wolven. Maar die sprookjes worden meestal ook niet zonder meer aan kleuters verteld, of anders in heel zachte vorm, in elk geval zonder bloederige details.
Dergelijke sprookjes zijn bedoeld voor oudere kinderen, net zoals Roald Dahl ook bedoeld is voor oudere kinderen die feit en fictie voldoende uit elkaar kunnen halen en daardoor gezonde plezier kunnen beleven aan gegriezel.
Maar dan nóg is er een groot verschil tussen kinderen laten delen in op kinderen gerichte griezelverhalen of kinderen laten delen in volwassen, sensuele teksten en beelden. Alleen al omdat wolven-etende grootmoeders duidelijk onrealistisch zijn, maar die K3-teksten niet per se. Ze gaan over échte, volwassen gevoelens.
Dat de kinderen waarschijnlijk helemaal niet doorhebben wat ze nu zingen, maakt mijns inziens dan nog niet uit. Heel extreem voorbeeld: je laat kinderen ook geen naziteksten meezingen, omdat de liedjes zo vrolijk en fruitig klinken.
'Hé, ga je mee, we gaan ome Adolf groeten!
Hé, ga je mee, met je rechterhand omhoog, hoi!'
Ik bedoel, dat zou toch geen enkele ouder accepteren? Als K3 zoiets zou flikken, dan zou toch heel de samenleving terecht op haar achterste poten staan? Waarom dan wel teksten accepteren waarin kinderen over dingen zingen waar alleen pedo's dan blij van worden?

Het valt me sowieso op dat mensen nog weleens nauwelijks echt nadenken over wat ze nou eigenlijk (mee)zingen of kijken. Ik bedoel, veel van K3's teksten zouden niet misstaan in een bouquetroman, maar we laten onze kleuters gewoon meezingen dat ze verslonden mogen worden en blijkbaar duizend hete dromen hebben.
Zou een kleuter werkelijk zoiets tegen een andere kleuter zeggen (of nog erger...), dan zouden toch alle alarmbellen moeten afgaan, maar in een vrolijk liedje met drie regenboogmeisjes kan het ineens wel.
Je zou ook eens de videoclip van dat lied moeten zien. Hint: er komen géén kinderen in voor...
Zo viel het me ook eens op dat ook jonge meiden vrolijk meezingen met het lied Blurred Lines. Dat teksten bevat over het domesticeren van brave meiden, om ze natuurlijk te kunnen nemen.
Roep als man één vrouwonvriendelijke grap op social media en je krijgt de feministentoorn over je heen. Maar in een populair rapnummer mag het ineens wel en zingen jonge meisjes vrolijk mee dat ze als huisdier gezien mogen worden.
Nog maffer wordt het als Centre Parcs ineens het Lacrimosa van Mozart gaat gebruiken als achtergrondmuziek voor haar reclames. Iets wat overigens wel vaker gedaan wordt.
Ik bedoel, dat je er ongetwijfeld tot rust kan komen, snap ik best, maar dat is wel een héél definitieve rust hè? Voor de onwetenden: het Lacrimosa is een gezang uit de klassieke dodenmis, uit het Dies Irae om precies te zijn. De Nederlandse tekst daarvan luidt:
Treurig die dag.
Wanneer uit de as zal opstaan
een schuldige te veroordelen man.
HEER, heb medelijden met hem
Milde heer Jezus,
gun hen de eeuwige rust.
Amen.
Gezellige vakantie hoor! Waarschijnlijk zal het Laatste Oordeel plaatsvinden op Centre Parcs, of lopen er 's nachts zombies rond? Of zouden de koffie en cake er gewoon gratis zijn?
Waarschijnlijker is natuurlijk dat Centre Parcs geen seconde heeft nagedacht over de inhoud van het muziekstuk en het gewoon een mooi stemmig nummer vond dat paste bij hun reclames. En zo dus eigenlijk geen greintje respect toont voor deze prachtige muziek.
Ook in kerken zie je dat je mensen de meest bizarre of ketterse dingen kan laten meezingen, waarbij je ze zelfs God rustig kunt laten tutoyeren, zolang er maar een leuke of mooie, pakkende melodie onder zit. Een welbekende tekst van Huub Oosterhuis:
Uit vuur en ijzer, zuur en zout,
zo wijd als licht, zo eeuwenoud,
uit alles wordt een mens gebouwd
en steeds opnieuw geboren.
Om ijzer in vuur te zijn,
om zout en zoet en zuur te zijn,
om mens voor een mens te zijn
wordt alleman geboren.
Wordt nog weleens gezongen in bepaalde parochies of liberalere PKN-gemeenten. Het is poëtisch bedoeld, maar gaat theologisch gezien eigenlijk nergens over. Het heeft echter een vrolijke, Poolse volksmelodie, zodat mensen het graag meezingen, zonder zich te beseffen wat ze nu eigenlijk zingen (en waarom het voor geen meter in de liturgie thuishoort, ook niet qua melodie).
Niet alleen in de muziek, ook in de politiek zie je steeds meer gebeuren dat het charisma belangrijker wordt dan de inhoud. Zodat Groningers tijdens de provinciale verkiezingen massaal op Forum voor Democratie stemmen, die de gasboringen nu juist wil voortzetten, en de meest felle tegenstanders daarvan, zoals de SP, weer afstraffen. Slim bezig hoor, echt heel goed over nagedacht!
Iedereen met een beetje gezond verstand ziet toch dat dit nergens over gaat. Dat je kleuters geen verleidende teksten laat zingen, dat je als vrouw toch geen denigrerende rol jegens de man wil bezingen en dat je als Centre Parcs toch niet je klanten dood wil (toch?).
Waarom staan we het dan toe? Waarom laten we K3 gewoon haar gang gaan met zulke wanstaltige teksten en moeten de ouders het schijnbaar maar weer oplossen met hun kinderen? Waarom willen we toch zo graag problemen creëren en de ouders en scholen het vervolgens weer laten oplossen?
Het komt op mij vooral vrij egocentrisch over. 'Laat mij doen wat ik wil en laat anderen maar de eventuele rommel die ik veroorzaak opruimen.'
Ook in de vrije markt wordt steeds meer zo gehandeld: bedrijven mogen met de meest geniepige, manipulatieve marketing de grenzen van de wet en het gezonde verstand opzoeken en de consumenten krijgen de schuld als ze daardoor teveel kopen of op andere wijze erdoor in de problemen raken.
Het is altijd de consument, de ouder, de school of watdanook die het gedaan heeft, nooit de veroorzaker zelf. Terwijl je er natuurlijk ook voor kunt kiezen om níét zulke teksten te zingen voor een jong publiek, om als kerk of pastoor níét zulke vage tot ketterse teksten toe te staan, om níét de consument een oor aan te naaien, om... nou ja, noem maar op.
We krijgen zo de neiging om de sterke te beschermen tegen de zwakke. En volgens mij is dat rechtsstreeks in strijd met het Evangelie.

Het valt me sowieso op dat mensen nog weleens nauwelijks echt nadenken over wat ze nou eigenlijk (mee)zingen of kijken. Ik bedoel, veel van K3's teksten zouden niet misstaan in een bouquetroman, maar we laten onze kleuters gewoon meezingen dat ze verslonden mogen worden en blijkbaar duizend hete dromen hebben.
Zou een kleuter werkelijk zoiets tegen een andere kleuter zeggen (of nog erger...), dan zouden toch alle alarmbellen moeten afgaan, maar in een vrolijk liedje met drie regenboogmeisjes kan het ineens wel.
Je zou ook eens de videoclip van dat lied moeten zien. Hint: er komen géén kinderen in voor...
Zo viel het me ook eens op dat ook jonge meiden vrolijk meezingen met het lied Blurred Lines. Dat teksten bevat over het domesticeren van brave meiden, om ze natuurlijk te kunnen nemen.
Roep als man één vrouwonvriendelijke grap op social media en je krijgt de feministentoorn over je heen. Maar in een populair rapnummer mag het ineens wel en zingen jonge meisjes vrolijk mee dat ze als huisdier gezien mogen worden.
Nog maffer wordt het als Centre Parcs ineens het Lacrimosa van Mozart gaat gebruiken als achtergrondmuziek voor haar reclames. Iets wat overigens wel vaker gedaan wordt.
Ik bedoel, dat je er ongetwijfeld tot rust kan komen, snap ik best, maar dat is wel een héél definitieve rust hè? Voor de onwetenden: het Lacrimosa is een gezang uit de klassieke dodenmis, uit het Dies Irae om precies te zijn. De Nederlandse tekst daarvan luidt:
Treurig die dag.
Wanneer uit de as zal opstaan
een schuldige te veroordelen man.
HEER, heb medelijden met hem
Milde heer Jezus,
gun hen de eeuwige rust.
Amen.
Gezellige vakantie hoor! Waarschijnlijk zal het Laatste Oordeel plaatsvinden op Centre Parcs, of lopen er 's nachts zombies rond? Of zouden de koffie en cake er gewoon gratis zijn?
Waarschijnlijker is natuurlijk dat Centre Parcs geen seconde heeft nagedacht over de inhoud van het muziekstuk en het gewoon een mooi stemmig nummer vond dat paste bij hun reclames. En zo dus eigenlijk geen greintje respect toont voor deze prachtige muziek.
Ook in kerken zie je dat je mensen de meest bizarre of ketterse dingen kan laten meezingen, waarbij je ze zelfs God rustig kunt laten tutoyeren, zolang er maar een leuke of mooie, pakkende melodie onder zit. Een welbekende tekst van Huub Oosterhuis:
Uit vuur en ijzer, zuur en zout,
zo wijd als licht, zo eeuwenoud,
uit alles wordt een mens gebouwd
en steeds opnieuw geboren.
Om ijzer in vuur te zijn,
om zout en zoet en zuur te zijn,
om mens voor een mens te zijn
wordt alleman geboren.
Wordt nog weleens gezongen in bepaalde parochies of liberalere PKN-gemeenten. Het is poëtisch bedoeld, maar gaat theologisch gezien eigenlijk nergens over. Het heeft echter een vrolijke, Poolse volksmelodie, zodat mensen het graag meezingen, zonder zich te beseffen wat ze nu eigenlijk zingen (en waarom het voor geen meter in de liturgie thuishoort, ook niet qua melodie).
Niet alleen in de muziek, ook in de politiek zie je steeds meer gebeuren dat het charisma belangrijker wordt dan de inhoud. Zodat Groningers tijdens de provinciale verkiezingen massaal op Forum voor Democratie stemmen, die de gasboringen nu juist wil voortzetten, en de meest felle tegenstanders daarvan, zoals de SP, weer afstraffen. Slim bezig hoor, echt heel goed over nagedacht!
Iedereen met een beetje gezond verstand ziet toch dat dit nergens over gaat. Dat je kleuters geen verleidende teksten laat zingen, dat je als vrouw toch geen denigrerende rol jegens de man wil bezingen en dat je als Centre Parcs toch niet je klanten dood wil (toch?).
Waarom staan we het dan toe? Waarom laten we K3 gewoon haar gang gaan met zulke wanstaltige teksten en moeten de ouders het schijnbaar maar weer oplossen met hun kinderen? Waarom willen we toch zo graag problemen creëren en de ouders en scholen het vervolgens weer laten oplossen?
Het komt op mij vooral vrij egocentrisch over. 'Laat mij doen wat ik wil en laat anderen maar de eventuele rommel die ik veroorzaak opruimen.'
Ook in de vrije markt wordt steeds meer zo gehandeld: bedrijven mogen met de meest geniepige, manipulatieve marketing de grenzen van de wet en het gezonde verstand opzoeken en de consumenten krijgen de schuld als ze daardoor teveel kopen of op andere wijze erdoor in de problemen raken.
Het is altijd de consument, de ouder, de school of watdanook die het gedaan heeft, nooit de veroorzaker zelf. Terwijl je er natuurlijk ook voor kunt kiezen om níét zulke teksten te zingen voor een jong publiek, om als kerk of pastoor níét zulke vage tot ketterse teksten toe te staan, om níét de consument een oor aan te naaien, om... nou ja, noem maar op.
We krijgen zo de neiging om de sterke te beschermen tegen de zwakke. En volgens mij is dat rechtsstreeks in strijd met het Evangelie.

Het valt me sowieso op dat mensen nog weleens nauwelijks echt nadenken over wat ze nou eigenlijk (mee)zingen of kijken. Ik bedoel, veel van K3's teksten zouden niet misstaan in een bouquetroman, maar we laten onze kleuters gewoon meezingen dat ze verslonden mogen worden en blijkbaar duizend hete dromen hebben.
Zou een kleuter werkelijk zoiets tegen een andere kleuter zeggen (of nog erger...), dan zouden toch alle alarmbellen moeten afgaan, maar in een vrolijk liedje met drie regenboogmeisjes kan het ineens wel.
Je zou ook eens de videoclip van dat lied moeten zien. Hint: er komen géén kinderen in voor...
Zo viel het me ook eens op dat ook jonge meiden vrolijk meezingen met het lied Blurred Lines. Dat teksten bevat over het domesticeren van brave meiden, om ze natuurlijk te kunnen nemen.
Roep als man één vrouwonvriendelijke grap op social media en je krijgt de feministentoorn over je heen. Maar in een populair rapnummer mag het ineens wel en zingen jonge meisjes vrolijk mee dat ze als huisdier gezien mogen worden.
Nog maffer wordt het als Centre Parcs ineens het Lacrimosa van Mozart gaat gebruiken als achtergrondmuziek voor haar reclames. Iets wat overigens wel vaker gedaan wordt.
Ik bedoel, dat je er ongetwijfeld tot rust kan komen, snap ik best, maar dat is wel een héél definitieve rust hè? Voor de onwetenden: het Lacrimosa is een gezang uit de klassieke dodenmis, uit het Dies Irae om precies te zijn. De Nederlandse tekst daarvan luidt:
Treurig die dag.
Wanneer uit de as zal opstaan
een schuldige te veroordelen man.
HEER, heb medelijden met hem
Milde heer Jezus,
gun hen de eeuwige rust.
Amen.
Gezellige vakantie hoor! Waarschijnlijk zal het Laatste Oordeel plaatsvinden op Centre Parcs, of lopen er 's nachts zombies rond? Of zouden de koffie en cake er gewoon gratis zijn?
Waarschijnlijker is natuurlijk dat Centre Parcs geen seconde heeft nagedacht over de inhoud van het muziekstuk en het gewoon een mooi stemmig nummer vond dat paste bij hun reclames. En zo dus eigenlijk geen greintje respect toont voor deze prachtige muziek.
Ook in kerken zie je dat je mensen de meest bizarre of ketterse dingen kan laten meezingen, waarbij je ze zelfs God rustig kunt laten tutoyeren, zolang er maar een leuke of mooie, pakkende melodie onder zit. Een welbekende tekst van Huub Oosterhuis:
Uit vuur en ijzer, zuur en zout,
zo wijd als licht, zo eeuwenoud,
uit alles wordt een mens gebouwd
en steeds opnieuw geboren.
Om ijzer in vuur te zijn,
om zout en zoet en zuur te zijn,
om mens voor een mens te zijn
wordt alleman geboren.
Wordt nog weleens gezongen in bepaalde parochies of liberalere PKN-gemeenten. Het is poëtisch bedoeld, maar gaat theologisch gezien eigenlijk nergens over. Het heeft echter een vrolijke, Poolse volksmelodie, zodat mensen het graag meezingen, zonder zich te beseffen wat ze nu eigenlijk zingen (en waarom het voor geen meter in de liturgie thuishoort, ook niet qua melodie).
Niet alleen in de muziek, ook in de politiek zie je steeds meer gebeuren dat het charisma belangrijker wordt dan de inhoud. Zodat Groningers tijdens de provinciale verkiezingen massaal op Forum voor Democratie stemmen, die de gasboringen nu juist wil voortzetten, en de meest felle tegenstanders daarvan, zoals de SP, weer afstraffen. Slim bezig hoor, echt heel goed over nagedacht!
Iedereen met een beetje gezond verstand ziet toch dat dit nergens over gaat. Dat je kleuters geen verleidende teksten laat zingen, dat je als vrouw toch geen denigrerende rol jegens de man wil bezingen en dat je als Centre Parcs toch niet je klanten dood wil (toch?).
Waarom staan we het dan toe? Waarom laten we K3 gewoon haar gang gaan met zulke wanstaltige teksten en moeten de ouders het schijnbaar maar weer oplossen met hun kinderen? Waarom willen we toch zo graag problemen creëren en de ouders en scholen het vervolgens weer laten oplossen?
Het komt op mij vooral vrij egocentrisch over. 'Laat mij doen wat ik wil en laat anderen maar de eventuele rommel die ik veroorzaak opruimen.'
Ook in de vrije markt wordt steeds meer zo gehandeld: bedrijven mogen met de meest geniepige, manipulatieve marketing de grenzen van de wet en het gezonde verstand opzoeken en de consumenten krijgen de schuld als ze daardoor teveel kopen of op andere wijze erdoor in de problemen raken.
Het is altijd de consument, de ouder, de school of watdanook die het gedaan heeft, nooit de veroorzaker zelf. Terwijl je er natuurlijk ook voor kunt kiezen om níét zulke teksten te zingen voor een jong publiek, om als kerk of pastoor níét zulke vage tot ketterse teksten toe te staan, om níét de consument een oor aan te naaien, om... nou ja, noem maar op.
We krijgen zo de neiging om de sterke te beschermen tegen de zwakke. En volgens mij is dat rechtsstreeks in strijd met het Evangelie.

@Robert Frans, ik weet niet wat jouw doorn in het vlees is. Je gaf wel eens aan dat een huwelijk voor jou geen optie was, te moeilijk om met iemand samen te leven. Is het autisme? Jij die zo invoelend en geduldig bent, jij die me liet zien dat God er was en dat ik niet bang hoefde zijn voor twijfel. Jij die zo eerlijk bent dat ik alle trollen vergeet. In de tijd dat ik me zo vervreemd van geloof wist las ik jouw bijdrage als een soort baken in de storm van mijn leven. Ja het kan autisme zijn, wat is het dan fantastisch dat er een forum is waar dat er helemaal niet toe doet. Ik hoef je niet in de ogen te kijken want ik keek in je hart, iets wat soms op een forum veel makkelijker is. Bedankt dat je dat toestaat; bedankt voor je eerlijkheid maar ook bedankt voor je geloof dat laat zien dat liefde de bron is.

Mannen hebben autisme, vrouwen hebben borderline. Algemeen bekend.

Het is eigenlijk alsof je een kruis draagt met veel te lange armen, zonder dat je inziet hoe lang die armen precies zijn (en hoe bizar het kruis er wellicht uitziet). Jijzelf hebt dan nog niet zozeer last van het kruis zelf, maar wel mensen die te dichtbij komen en zich tegen de armen stoten.
Ook zorgen die armen er natuurlijk voor dat je niet overal zomaar kan komen, want de meeste wegen zijn gemaakt voor normale kruizen, met normale armen.
Je probeert daarom enige afstand te houden en vindt het heel erg als mensen zich er zo hard tegen stoten, dat ze niet meer met je kunnen of willen omgaan. Niet zelden zonder dat je het zag aankomen, omdat het nu juist zo mooi en goed leek te gaan.
Je wil mensen niet kwetsen, beledigen of afschrikken, je wil ze geen klap geven met dat kruis, maar het gebeurt toch. Hoe je ook je best doet om dat te voorkomen.
Je probeert daarom zo duidelijk mogelijk koers te bepalen, in rechtere lijnen, maar mensen blijken alle kanten op te schieten, zodat ze zich alsnog stoten. En klagen dat jij dan ook wel erg stug, inflexibel bent in je koers.
Je probeert je aan te passen, je in te houden, maar je kunt er nooit op vertrouwen dat je het goed doet. Of je bent zo formeel en afstandelijk dat mensen zich eraan ergeren, of je bent juist net iets te vrij en te onaangepast, waardoor je soms zelfs dingen zegt die je helemaal niet zo wilde zeggen. Of waardoor luchtig bedoelde opmerkingen van jou kant uit ineens heel zwaar worden opgenomen.
Veel mooie dingen zou je willen doen, maar ze zijn voor jou niet weggelegd. En dingen die je misschien wel zou kunnen, vind je niet interessant. En zelfs dingen die ogenschijnlijk heel geschikt zouden lijken, blijken door ingewikkeld mensengedoe toch weer te, ja, ingewikkeld.
Misschien verlang je wel naar het kloosterleven. In stille afzondering een duidelijk bepaald dagritme volgen van gebed, studie en werk, bezig zijn met onderwerpen die jou het meest bijzonder interesseren.
Maar mystieke boeken en ervaringsverhalen over het kloosterleven schrikken je af, omdat ze zo heftig zijn, omdat ze erin peperen dat een klooster een intensieve samenleving in het klein is, zonder vluchtwegen en gebaseerd op versterving, waar je met elkaar op de lip zit.
En in de samenleving kun je je toch al zo moeilijk handhaven. De kerk zelf is zelfs soms al lastig genoeg, als zij ogenschijnlijk duidelijk bepaalde basisprincipes aan de laars lapt, zodat je niet altijd weet waar je nu aan toe bent en het geloven daardoor soms wat eenzaam voelt.
Bovendien zou het minimaal tien jaren volstrekte onzekerheid en vele verbrande schepen opleveren voordat je überhaupt monnik of moniaal wordt, en als je íéts niet kan hebben...
Helemaal jezelf zijn kan eigenlijk nooit. Dat is enkel gegeven aan de écht zware autisten, die zich daar niet meer bewust van zijn. Zalig de onwetenden inderdaad. Het is soms net als met dementie: je kunt het beter volledig zijn dan deels, want in het laatste geval weet je het. En dat doet pijn. Niet altijd, maar toch.
Dus draag je voorzichtig manoevrerend het kruis. Probeer je er in een zo beschermde omgeving het beste ervan te maken en de dingen te doen die je wél kan. Oog voor detail, gevoel voor structuur, een wat strenger geweten, een rotsvaste integriteit, hoe mooi als dat allemaal ineens op zijn plaats valt en je daarin gewaardeerd wordt en zelfs persoonlijke groeit, ook al doe je dan geen betaald werk en werkt je verstrooidheid ook niet altijd mee.
Daar probeer je geluk in te vinden, je navolging van Christus, en gelukkig is het dan ook niet enkel somberheid of wat dan ook. Tevreden zijn met het kleine, dankbaar voor het goede, dat lukt vaak echt wel, maar elke fout dompelt je weer in die somberheid. Dat kruis weer...
Het is daarbij maar te hopen dat het zo mag blijven. Dat je je uitkering mag houden, dat de politiek na vier jaar niet opnieuw gaat bepalen wat je nu weer wel of niet mag of moet doen. Omdat je voor haar nu eenmaal geen hardwerkende, normale Nederlander bent, maar een kostenpost, omdat de zorg te duur wordt en daarom onder het mom van zelfredzaamheid je het maar zelf uit moet zien te zoeken.
Het kruis heeft te lange armen. En sommigen komen daar pas veel later achter. En dan besef je je: het lag al die tijd aan mij. Het pestverleden, de mislukte studies en pogingen tot werk, de ruzies, het onbegrip, het lag aan mij. Ik was de gek, zo denk je, of dat nu redelijk is of niet. Ik was de gek. En ik kom er nooit meer vanaf.

Ik heb in een ver verleden ook gewerkt op een autistencluster (eigenlijk meervoudig gehandicapten), zowel op de begeleidende als op de observerende/behandelende afdeling. Met mijn MBO diplomaatje (een drie jarige opleiding waar ik na vijf jaar ternauwernood voor slaagde, was het vaak oneens met de lesstof) op de werkvloer waar enkel HBO en hoger gewenst was maakte ik ze allemaal in met dammen. Eens kwam ik op het werk en had een van de autisten de tuinslang via zijn gulp gedaan en stond met een sigaret in de mond de plantjes water te geven. Heb hem gezegd niet te hard te pissen, want de plantjes moeten wel rechtop blijven staan. Ik heb veel gelachen daarzo, maar ook met regelmaat fors moeten ingrijpen omdat ze werkelijk waar soms zo ontzettend impulsief kunnen handelen dat het gewoon levensgevaarlijk wordt.
Ook heb ik er eentje 1 op 1 begeleid middels de EAT (Electro-aversie therapie). Uitzonderlijk geval waar men dus mee bezig ging dmv negatieve conditionering. Er waren er destijds maar drie in heel Nederland die op deze wijze werden behandeld. Kon nooit een lachje vanaf, behalve toen ik met scooter en al de ruimte in kwam rijden om koffie te drinken. Uniek dat deze persoon lachte, dat had men nog niet eerder kunnen constateren. Soms moet je ze gewoon even wakker schudden.
Als er werk is dat voorrang krijgt bij mij op het salaris, dan is het wel dat werk.

Okay.  Maar ik redeneerde niet andersom.  Sorry, ik reageerde misschien iets te sterk op jouw uitspraak. Ik was even te contextgevoelig en kan dan door mijn eigen basishandicap (HSP) en levensgeschiedenis (door bijkomend zeer verkeerd behandelde overspannenheid in een chronisch psychotisch proces  terechtgekomen) ook autistiform reageren. Mijn excuses.  Ofschoon ik er achter sta (zowel borderliners als autisten in mijn takenpakket gehad), begrijp ik dat je het anders opvatte dan ik het bedoelde en had ik het milder willen formuleren.

Zag deze toevoeging nog. Maar geldt dat dan ook voor jouw opmerking over 'typisch mannelijke eigenschappen?' Het schijnt mij nu toe dat grappen over vrouwelijke eigenschappen meer taboe zouden zijn dan over mannelijke eigenschappen, maar ik kan mij daarin natuurlijk vergissen.
Ik weet wel dat vaak de hardste grappen over stoornissen/aandoeningen niet zelden worden gemaakt door degenen die het zelf hebben of op andere wijze ermee te maken hebben. Humor kan een enorm belangrijk middel zijn om juist je gevoelens erover te verwerken. Dat geldt ook bij bijvoorbeeld rampen, dat men na enige tijd er grappen over maakt om juist de ernst ervan te benadrukken en even lucht te creëren in het verdriet.
Dat betekent niet dat elke grap leuk is of leuk gevonden zou moeten worden, maar ik denk wel dat ze gemaakt mogen worden. Op het gepaste moment natuurlijk, dat blijft altijd, maar toch.

Zoals Herman Finkers in een van zijn shows zegt:
Humor is een moment van inzicht waarbij tegenstellingen in het leven heel even zijn opgelost. Dus: in humor ligt de waarheid; niet in het serieuze. Dit meen ik niet serieus; het is maar een grapje. Want anders is het niet waar. Als ik dus zeg ‘de waarheid ligt in het niet-serieuze’, dan is dat slechts waar als ik het niet meen. Maar wél waar.

Klopt. Net zoals je van een blinde ook mag verwachten dat deze wel de hulpmiddelen gebruikt die de samenleving voor hem gemaakt heeft, om zich toch zo goed mogelijk door het verkeer te bewegen.
Maar hij zal wel blind blijven. Je kunt niet van hem vragen om op stoplichten te reageren, als je er geen ratelapparaten neerzet. En als je in huis spontaan de meubels anders zet, dan kun je niet verwachten dat de blinde medebewoner zich daar meteen op aanpast en geen vaasjes per ongeluk omverloopt. Dat zal extra tijd en moeite kosten, maar beter is het natuurlijk om de meubels gewoon te laten staan zoals ze stonden.
De gemiddelde autist zal echt proberen rekening te houden met anderen. Maar die anderen kunnen zo verrekte ingewikkeld zijn in hun doen en laten, dat het vrijwel onmogelijk is om dat altijd goed te doen. En het ook gewoon veel energie kost, terwijl deze natuurlijk beperkt is.
Waardoor er conflicten kunnen optreden en de autist het weer gedaan heeft, even gechargeerd gezegd. En als iemand anders dat niet zegt, dan zal een zelfbewuste autist zelf daar wellicht wel vanuit gaan. Want veel autisten hebben heel goed door dat het probleem (grotendeels) bij henzelf ligt en dat zij anders zijn.
Dergelijke situaties kunnen dan ook de autist zelf veel pijn en verdriet opleveren, zeker als ze een pestverleden achter de rug hebben of daar nog in zitten. Niemand, echt niemand is voor de lol autistisch.
Veel autisten zijn sociaal (deels) blind. Zij zien simpelweg niet alle subtiele of indirecte signalen en complexe ongeschreven regels, al zouden ze misschien heel graag willen. Zij hebben behoefte aan duidelijkheid, zekerheid, directheid. Dingen die de moderne samenleving nu juist steeds minder weet te bieden, omdat dat niet meer van deze tijd zou zijn.
Eigenlijk willen veel gewone mensen hetzelfde als autisten, maar ze gunnen het zichzelf niet. Maar waar gewone mensen vrij flexibel en vaardig kunnen omgaan met al die zelfgecreëerde onzekerheden en complexe sociale situaties, kunnen autisten dat vaak niet of net niet goed genoeg.
En waar gewone mensen pas na zoveel maanden of jaren een burnout krijgen van al die stress, worden autisten meestal metéén gespannen en overprikkeld als ze met zoveel stress te maken krijgen.
Autisten zijn misschien niet altijd de meest gezellige, swingende en reuzesociale personen die je kent, hoewel dat ook echt per autist zal verschillen en niet weinigen misschien zelfs nog socialer en vrijer zijn dan gewone mensen. Maar het zijn meestal harde werkers, vaak nog harder dan gewone mensen, met unieke denkwijzen en vaak veel oog voor detail. Je kunt ook veel van hén leren.
Ze hebben een serieuze informatieverwerkingsstoornis die hen niet zelden ernstig beperkt en belemmert in wat ze graag zouden willen en wat gewone mensen graag van hen zouden willen. En daar kunnen zij simpelweg niets aan doen. Veel kunnen ze misschien leren, al dan niet middels zelfbedachte truukjes, maar veel ook niet.
Net zoals een blinde altijd bij tijd en wijle tegen mensen aan zal botsen, als hij geen hulpmiddelen zoals een stok of een hond krijgt.

Klopt. Net zoals je van een blinde ook mag verwachten dat deze wel de hulpmiddelen gebruikt die de samenleving voor hem gemaakt heeft, om zich toch zo goed mogelijk door het verkeer te bewegen.
Maar hij zal wel blind blijven. Je kunt niet van hem vragen om op stoplichten te reageren, als je er geen ratelapparaten neerzet. En als je in huis spontaan de meubels anders zet, dan kun je niet verwachten dat de blinde medebewoner zich daar meteen op aanpast en geen vaasjes per ongeluk omverloopt. Dat zal extra tijd en moeite kosten, maar beter is het natuurlijk om de meubels gewoon te laten staan zoals ze stonden.
De gemiddelde autist zal echt proberen rekening te houden met anderen. Maar die anderen kunnen zo verrekte ingewikkeld zijn in hun doen en laten, dat het vrijwel onmogelijk is om dat altijd goed te doen. En het ook gewoon veel energie kost, terwijl deze natuurlijk beperkt is.
Waardoor er conflicten kunnen optreden en de autist het weer gedaan heeft, even gechargeerd gezegd. En als iemand anders dat niet zegt, dan zal een zelfbewuste autist zelf daar wellicht wel vanuit gaan. Want veel autisten hebben heel goed door dat het probleem (grotendeels) bij henzelf ligt en dat zij anders zijn.
Dergelijke situaties kunnen dan ook de autist zelf veel pijn en verdriet opleveren, zeker als ze een pestverleden achter de rug hebben of daar nog in zitten. Niemand, echt niemand is voor de lol autistisch.
Veel autisten zijn sociaal (deels) blind. Zij zien simpelweg niet alle subtiele of indirecte signalen en complexe ongeschreven regels, al zouden ze misschien heel graag willen. Zij hebben behoefte aan duidelijkheid, zekerheid, directheid. Dingen die de moderne samenleving nu juist steeds minder weet te bieden, omdat dat niet meer van deze tijd zou zijn.
Eigenlijk willen veel gewone mensen hetzelfde als autisten, maar ze gunnen het zichzelf niet. Maar waar gewone mensen vrij flexibel en vaardig kunnen omgaan met al die zelfgecreëerde onzekerheden en complexe sociale situaties, kunnen autisten dat vaak niet of net niet goed genoeg.
En waar gewone mensen pas na zoveel maanden of jaren een burnout krijgen van al die stress, worden autisten meestal metéén gespannen en overprikkeld als ze met zoveel stress te maken krijgen.
Autisten zijn misschien niet altijd de meest gezellige, swingende en reuzesociale personen die je kent, hoewel dat ook echt per autist zal verschillen en niet weinigen misschien zelfs nog socialer en vrijer zijn dan gewone mensen. Maar het zijn meestal harde werkers, vaak nog harder dan gewone mensen, met unieke denkwijzen en vaak veel oog voor detail. Je kunt ook veel van hén leren.
Ze hebben een serieuze informatieverwerkingsstoornis die hen niet zelden ernstig beperkt en belemmert in wat ze graag zouden willen en wat gewone mensen graag van hen zouden willen. En daar kunnen zij simpelweg niets aan doen. Veel kunnen ze misschien leren, al dan niet middels zelfbedachte truukjes, maar veel ook niet.
Net zoals een blinde altijd bij tijd en wijle tegen mensen aan zal botsen, als hij geen hulpmiddelen zoals een stok of een hond krijgt.

Klopt. Of beter gezegd: Hij openbaarde zich als een gewone stamgod, maar leidde Israël stapje voor stapje naar de universele, inclusieve en mystieke godsdienst die Hij voor ogen had en nog steeds heeft.
Wij noemen dat de heilspedagogie. God past zich aan aan de mens, om voor haar begrijpelijk en dicht nabij te blijven, maar vormt vervolgens de mens langzaam, met inachtneming van haar vrije wil, om naar zijn beeld.
De Waarheid is zo groots en zo schrikwekkend, dat wij haar niet in zuivere, volmaakte vorm kunnen schouwen. Wij kunnen God niet zonder meer zien. Dus openbaart Hij zich in verhalen, rituelen, in het bijzonder en heel direct in de sacramenten en dus ook in de heilspedagogie.
Dat betekent natuurlijk niet dat God geen vlammende toorn zou kennen jegens het kwaad en geen hartstochtelijke passie voor zijn geliefden, waardoor Hij exclusieve toewijding van hen vraagt en hen ook zelf geeft.
Maar de Schrift schetst zo wel een boeiende geschiedenis van de mens in relatie tot God, een geschiedenis waarvan Hij de Schrijver is en waarin Hij ons laat meeschrijven. Een geschiedenis van toen, maar ook van nu, ook van de Kerk, en dat zelfs ook zich afspeelt in het hart van elke gelovige.
Want ook de gelovige zelf zal uiteindelijk zijn eenvoudige 'zondagsschoolbeeld' moeten loslaten en beseffen dat God véél groter, mysterieuzer, alomvattender en liefdevoller is dan hij in zijn eigen geest kan vermoeden. Dat Hij niet te vangen is in allerlei clichés, maar zich enkel laat 'vangen' in een meelevend hart.

Dat is wat hij bedoelt inderdaad. Veel protestanten geloven dat God Jezus zelf de rug toekeerde toen, omdat Jezus immers alle zonden van de mensheid op zich genomen had. Jezus was dus van God verlaten en daarom roept Hij ook uit: 'God mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?'
Ik citeer echter daaruit:
Deze drukt heel de verlatenheid uit van de Messias, de Zoon van God, die het drama van de dood ervaart, een realiteit die helemaal tegengesteld is aan de Heer van het leven. Door bijna al de Zijnen verlaten, door Zijn leerlingen verraden en verloochend, omringd door degenen die Hem uitschelden, bevindt Jezus zich onder het verpletterende gewicht van een zending die doorheen vernedering en volkomen uitputting moet gaan. Daarom roept Hij tot de Vader en Zijn lijden wordt uitgedrukt door de smartvolle woorden van de Psalm.
Het gedeelte zegt dus niet per se dat God zélf Jezus verlaten had. Het zou best kunnen hoor, daar wij het mysterie van het Offer nooit helemaal zullen kunnen bevatten, maar hier hoef je dat niet per se uit te halen.
De priester legt eerst kort de algemeen aanvaarde protestantse visie uit en daarna de orthodoxe visie. Volgens hem (en mijns inziens omschrijft hij het prima) gelovigen de protestanten dat de relatie tussen God en mens verbroken werd door de zonde in Eden.
Daardoor kan God niet meer met de mens omgaan, vanwege de zonde.
Door nu zijn Zoon naar de aarde te sturen en alle zonden op zich te laten nemen, wordt ook Jezus van Hem verlaten.
Als Jezus dan sterft, dan is het Offer voor de zonde volbracht.
Als de mens nu Jezus aanneemt als zijn Verlosser, wordt hij vergeven en is de relatie met God herstelt, doordat Hij in de mens Jezus zelf ziet.
Doet de mens dat niet, dan blijft hij in zonde en zal hij naar de hel gaan en verder leven in Gods afwezigheid.
De oosters-orthodoxe visie volgens deze priester is dat toen de mens en heel de schepping door de zonde in Eden onderworpen werd aan ziekte, verderf en dood, God dat lijden niet kon aanzien. Hij is immers het Leven.
Dus wordt Hij mens, om ons nabij te zijn.
Als de gebroken vrouw bij de put van relatie naar relatie gaat, zoekend naar echte liefde, komt Hij haar nabij en zegt: 'Ik ben het water des levens, Ik hou van je.'
Als de man carriére maakt en geld verdient over de ruggen van zijn landgenoten en zowel door hen als de bezetters wordt uitgestoten, komt Hij hem nabij en zegt: 'Kom uit die boom, want Ik zal met je zijn.'
Als de vrouw betrapt op overspel voor God wordt gebracht, zegt Hij: 'Ik veroordeel je niet. Ga heen en zondig niet meer.'
Als de man lamgeslagen is door al het lijden van zoveel mensen, al het verderf en de wanhopige eenzaamheid, zegt Hij: 'Neem je bed op en loop. Ga heen in vrede.'
Als de mens in al haar woede, lafheid, politieke ambities en angst God grijpt en slaat, bespugt, bespot en kruisigt, zegt Hij: 'Ik vergeef het je.'
Als de mens uiteindelijk door de dood gescheiden wordt van het leven en in gebrokenheid neerligt en sterft, zegt Hij: 'Liefde is sterker dan de dood en ook in de dood ben Ik met je,' en sterft Hij zelf ook.
En dan zegt God: 'Ik ben het leven. En door de kracht van de verrijzenis zullen allen met Mij verrijzen.'
Nu is er geen plaats meer waar God afwezig is, waar we aan Gods liefde kunnen ontsnappen, die als een rivier van vuur uit zijn Hart vloeit.
En Hij zegt: 'Voor hen die Mij beminnen, is mijn liefde een bron van licht en warmte. Voor hen die Mij haten, die hun ogen sluiten voor het licht, is mijn liefde een verterend vuur.'