Figulus

Een Escher is bedrog: het lijkt alsof je omhoog of omlaag gaat, maar uiteindelijk blijf je in cirkels draaien. Net zoals jouw anomalieën constant blijven, ondanks alle schijnbare verandering. Nonsens, je komt ze vanzelf weer tegen, daar hoef je niet voor te zoeken.

Misschien loop je op een wenteltrap en zal je heel wat meters lopen de hoogte of diepte in.

Dan ben je dus in cirkels aan het wandelen: telkens dezelfde anomalieën, steeds hetzelfde pad. Een weg kan moeilijk korter worden als je rondjes blijft draaien. Je bevestigt daarmee constantie in plaats van verandering — er lijkt geen einde aan je weg te komen. Een weg die lang blijft, verandert nooit zolang je in cirkels loopt. Hopelijk vind je dat fijn, maar veranderen zal het niet.

Laten we dan maar hopen dat het einde van je weg uiteindelijk een verandering richting ‘kort’ blijkt te zijn.

Als de stimulus onveranderlijk veranderlijk is, dan is ‘ie gewoon veranderlijk. En dat verandert niet. Dan is de weg waarschijnlijk zowel kort als lang, smal en breed, hoog en diep, het wordt een uitdagend pad om te bewandelen! Constante verandering. Paradox opgelost.

Ben je er inmiddels al achter of de weg smal, lang, breed en/of kort is? Ik zou de hoogte niet onderschatten, noch de diepte overigens. Want als de weg omhoog loopt, kost het meer inspanning; als hij afdaalt, glijd je misschien te makkelijk naar beneden en wordt het lastig stoppen.

Als ze zo doen doen ben ik bereid om Fries te leren om met ze in gesprek te gaan.

De VN-Veiligheidsraad heeft Resolutie 2803 aangenomen, die delen van Trump’s Gaza‑plan ondersteunt. Trump is druk geweest met de leiders van de Arabische landen te paaien om hun toestemming te verkrijgen, waardoor China en Rusland geen veto hebben uitgebracht, maar zich hebben onttrokken aan de stemming. Op naar het installeren van de technocratie. Israël lijkt geen rol te hebben en geeft aan tegen een Palestijnse staat te zijn. Door de VN-resolutie en de steun voor Trump’s Gaza-plan wordt Israël feitelijk buitenspel gezet in beslissingen over het Palestijnse gebied. Het lijkt alsof Israël ond

Ik zie een wereld die steeds kritischer wordt richting Israël. Trump zelfs mogelijk bereid om Palestina te erkennen. Veel landen die politiek kantelen. Oppervlakkig lijkt het alsof de wereld tegen Israël keert. Binnen een profetisch kader voelt dat soms als: “Dit is de beweging richting het omslagpunt.” Niet dat het morgen gebeurt, maar dat de richting klopt met de profetische schema’s. Is chaos met richting chaos te noemen? Chaos = ontstaan door menselijke keuzes. Arrogantie = denken dat mensen het zelf kunnen oplossen. Menselijke vredebrengers = Instrumenten van menselijk

Mee eens dat Genesis 3 de verhoudingen verstoort heeft, maar vóór Genesis 3 is er óók een orde: Adam wordt als eerste verantwoordelijk gehouden. Dat blijft in heel de Bijbel terugkomen. Als patriarchale verantwoordelijkheid puur een gevolg van de zonde zou zijn, dan zou God het na de zondeval niet bevestigen in Zijn geboden. Maar Hij geeft juist richting om een bestaande scheppingsorde te herstellen, niet om een zondige orde te legitimeren. Als God Zelf in de scheppingsorde een vorm van patriarchie instelt—met Adam als eerste aangesprokene, eerste verantwoordelijke en degene aan wie rekenschap

Het zou ook niet best zijn om zonder objectieve maatstaf te gaan bepalen wat juist of niet juist is; daarom roept de Schrift ons niet op om niet te oordelen, maar om rechtvaardig te oordelen. Niet oordelen betekent uiteindelijk dat je alleen nog op subjectieve maatstaven vertrouwt, en dat is precies waarom de Schrift ons oproept tot een rechtvaardig oordeel op basis van een objectieve norm. De Bijbel legt verantwoordelijkheid primair bij mannen. Dus: Als God Zich in mannelijk leiderschap openbaart, betekent dat niet dat mannen meer waard zijn, maar dat zij óók primair verantwoordelijk worden g

Als de scheppingsorde van God komt, en die scheppingsorde is patriarchaal, dan kun je niet zeggen dat patriarchaat alleen maar cultureel is. Doe je dat toch, dan maak je de Bijbel intern tegenstrijdig en daarmee onbetrouwbaar. God laat patriarchie zien vóór de zondeval. Daarmee is het per definitie niet cultureel, maar scheppingsmatig. Vóór de zondeval: Adam krijgt de opdracht te hoeden en te bewaren. Eva wordt geschapen als “ezer kenegdo”: krachtige helper tegenover hem (geen dienaar). Adam ontvangt de verantwoordelijkheid om te benoemen en te leiden. Dit is geen Perzisch, Grie

Bestaat een ideale patriarchale structuur? Er bestaat geen ideaal patriarchaat waarin mannen overheersen, daar kan ik wel in mee gaan. Maar feministische retoriek gooit alle vormen van mannen-in-leiderschap op één hoop en noemt het allemaal “patriarchaat” → dus onderdrukking. Perzië had mannen die overheersen. De Bijbel vraagt mannen die heersen. Dat is het verschil tussen tirannie en verantwoordelijkheid. Ahasveros en Haman versus Esther en Mordechai. Esther toont volledige respectvolle ondergeschiktheid aan Mordechai als mentor. Ze is niet machteloos, maar handelt krachtig, doelge

In Esther is God afwezig in de tekst — en dus geen auteur van het systeem. God wordt nergens genoemd. Er komt geen profeet voor. Geen “zo zegt de HEER”. Geen wetgeving. Dat alleen al maakt duidelijk dat het verhaal zich voltrekt in een wereld die niet naar Gods normen is ingericht. Als lezer zie je dus een patriarchale, machtsbeluste, ongelijke samenleving die door mensen is gemaakt — en waarin mensen proberen te overleven. De kern is: Esther is een machteloze vrouw in een ziek patriarchaal systeem, en toch wordt zij degene die het tij keert. Laat de feministen daar maar eens go

Je stelt dat Gods liefde nergens op gericht is en daarom geen relatie kent. Maar liefde die nergens op gericht is, houdt op liefde te zijn — ze wordt dan een abstracte eigenschap, geen levende werkelijkheid. Agape is juist daadwerkelijke, zichzelf gevende liefde. Dat is wat haar onderscheidt van onpersoonlijke goedheid of energie. Als 1 Johannes 4:12 zegt dat “Gods liefde in ons volmaakt is”, dan bedoelt dat niet dat Gods liefde zonder relatie is, maar juist dat ze in relatie tot elkaar zichtbaar wordt: “indien wij elkander liefhebben”. De tekst legt de link expliciet tussen relatie en vo

Agapè kan niet bestaan zonder relatie. Als God liefde is (1 Joh. 4:8), dan moet die liefde eeuwig in Hemzelf aanwezig zijn, ook vóór de schepping. Dat betekent dat er binnen God altijd al een volmaakte gemeenschap van liefde is geweest: de Vader die liefheeft, de Zoon die beantwoordt en de Geest die die liefde bezegelt. De Drie-eenheid verklaart dus niet een wiskundige puzzel, maar het wezen van God: niet één ondanks de liefde, maar één dankzij de liefde — eeuwige eenheid in volmaakte relatie.

Je verwart “het Woord uitspreken” met “het Woord voortbrengen.” Dat is een groot verschil: God sprak door het Woord (dat eeuwig bij Hem is). Maar Hij bracht het Woord niet voort tijdens de schepping. Het Woord is niet iets dat God zegt in de tijd, maar de eeuwige Zelfuiting van wie God altijd is. Vóór de schepping bestond er niets buiten God. Maar dat sluit niet uit dat er in God een innerlijke relatie bestaat — tussen de Vader en het Woord en de Geest. Johannes maakt juist duidelijk: Nog vóór er iets buiten God bestond, was er in God Zelf een eeuwige gemeenschap: “het

Je haalt Johannes aan als argument, maar heel selectief. Vers drie ontkracht je poging. “In het begin” — ἐν ἀρχῇ (en archē) Dat verwijst, net als in Genesis 1:1, naar het begin van de schepping — dus vóórdat er tijd, ruimte of materie was. Het benadrukt: het Woord bestond al toen alles begon → het is dus niet geschapen, maar er al vóór. In vers drie wordt temeer duidelijk dat het Woord al bestaan moet hebben voor de schepping aan: 3 Alle dingen zijn door Hetzelve gemaakt, en zonder Hetzelve is geen ding gemaakt, dat gemaakt is. Als alles wat ooit ontstaan is door het W

Die van zijn buurman met een Grieks woordenboek.

Laten we je sluwe klassieke afleidingsmanoeuvre tegen het licht houden: “Omdat theos soms breder gebruikt wordt, kan Thomas het ook anders bedoeld hebben.” Dat is hetzelfde als zeggen: “Omdat het woord ‘vader’ soms een leraar betekent, kan Jezus’ uitspraak ‘Onze Vader in de hemel’ ook over een rabbijn gaan.” Taal laat veel betekenissen toe, maar context bepaalt de juiste. En in deze context — aanbidding, directe aanspreking, bevestiging door Jezus — kan “mijn God” alleen slaan op ware, goddelijke erkenning. De uitroep van verbazing/vloek wordt zorgvuldig genegeerd do

🔹 1. Hun leer is gebouwd op één centraal uitgangspunt Ze geloven dat alleen Jehova God is, en dat Jezus een geschapen wezen is — het eerste schepsel van God (de aartsengel Michaël). Alles wat ze lezen, móét dus in dat kader passen. Als een Bijbeltekst iets anders lijkt te zeggen (zoals Johannes 20:28), dan moet die herinterpreteerd worden, want anders zou hun systeem instorten. 🔹 2. De organisatie bepaalt de interpretatie Binnen de Wachttorenorganisatie is de “officiële uitleg” bindend. Een Getuige mag niet vrij onderzoeken wat de tekst zelf zegt, zeker niet als dat tot een an

Dus je gaat van vloek naar dank, wat een gekronkel... Je ziet hoe de redenering telkens verschuift zodra een bezwaar te sterk wordt. Eerst is Thomas’ uitspraak een vloek (“uitroep van verbazing”), maar zodra blijkt dat dat theologisch onmogelijk is, wordt het ineens een gebed of dank tot God — terwijl de tekst dat niet zegt. Dat is geen eerlijke omgang met de Schrift, maar een poging om koste wat kost een vooropgezette conclusie te behouden: “Jezus mag niet God zijn.” Die verschuiving laat eigenlijk iets belangrijks zien: wanneer een overtuiging niet rust op wat er staat, maa

Dat antwoord is typisch voor de redenering van Jehova’s Getuigen: ze ontkennen niet dat Jezus een goddelijke natuur heeft, maar maken er een onderschikte god van — een soort “tweede, lagere god” onder Jehovah. Toch is hun redenering taalkundig én inhoudelijk onhoudbaar als je kijkt naar de Griekse tekst en de context van Paulus’ woorden. Laten we dat stap voor stap bekijken. 🔹 1. Hun redenering over “de” (het lidwoord) Ze zeggen: “Als er ‘de God’ (ho theos) staat, dan is het de Almachtige; zonder ‘de’ is het een lagere god.” Maar dat klopt grammaticaal niet. In het Koinè-Grieks

Sluwheid probeert een lastige waarheid te omzeilen door woorden te verdraaien, terwijl wijsheid juist eerlijk onderzoekt wat er werkelijk staat en de consequenties daarvan durft te aanvaarden, ook als die botsen met een vooraf gevormde overtuiging. Wat jij doet, is eigenlijk een klassiek voorbeeld van eisegese — dat wil zeggen: een eigen leer inlezen in de tekst, in plaats van exegese, het uitlezen van wat de tekst zelf zegt. Je probeert de betekenis te herschrijven om je theologische kader (dat Jezus niet God kan zijn) te behouden. Thomas daarentegen deed precies het tegenovergest