Nicky O

Sorry Fundamenteel, ik heb dit gerapporteerd. Ik vind het onderwerp ongepast, mede denkend aan de nabestaanden. Christus ontferm U over haar ziel. 

Als ik lees waaronder ze te lijden had, was dat echter niet misselijk en ging het wel verder dan enkel "mentale problemen."
Het is echter niet aan ons om daarover te oordelen, ook al heeft ze dan een boek erover geschreven. We kunnen haar nu alleen al biddend aanbevelen aan God en ook bidden en waar mogelijk ieder naar de eigen roeping bewerkstellingen dat er steeds betere hulp beschikbaar komt voor mensen zoals zij.
Het lijkt me sowieso niet goed om hier individuele cases te bespreken, zéker als de persoon in kwestie zich niet (meer) kan verdedigen. Je kunt natuurlijk haar boek bespreken en haar verdere openbare uitingen, maar dat is het dan ook wel.

Ongeboren kinderen wordt het echter wél opgedrongen. Ja, ik weet dat je die niet als partij wil noemen, maar ze zijn er wel. Zij zijn degenen die gedood worden, zij zijn degenen over wiens levenslot beslist wordt, zij zijn degenen die zich volstrekt niet daartegen kunnen verweren.
Zeventig procent van de Down-kinderen bijvoorbeeld wordt opgedrongen dat ze geen recht hebben op leven, dat ze te lastig zouden zijn en dat wij niet voor ze willen zorgen. Zij mogen niet kiezen voor het leven, zij moeten een behandeling ondergaan die ze letterlijk het leven kost. Want ze hebben Down. Zeventig procent.
En denk maar niet dat het daarbij zal blijven. Steeds meer zieke, zwakke of "lastige" kinderen zullen de dood opgedrongen krijgen. Kinderen met hazenlippen zijn ook al aan de beurt. Het lijden mag geen plaats meer hebben, mag niet teveel moeite kosten, het moet preventief worden gedood.
O, en vele gewone vaders wordt het ook opgedrongen, als zij moeten toezien hoe straffeloos hun kinderen worden afgenomen. Want omwille van die negen maanden, moeten zij hun leven lang (!) hun kind missen, hebben zij nauwelijks tot geen inspraak daarover.
Je zou maar liefdevol met een vrouw gemeenschap hebben, waarop zij onverwacht toch zwanger raakt en abortus wil laten plegen, terwijl jij dat niet wil, jij het kind wil houden. Maar nee, "baas in eigen buik," hoe dúrf je zo ongeëmancipeerd te zijn, ze zet het toch door en de wet lacht je in het gezicht uit.
Kind kwijt, relatie met die vrouw natuurlijk ook kwijt, maar verder is abortus inderdaad helemaal niet opdringerig...

Ik vraag me af hoe het met je geweten gesteld is? Als ik je zo volg, dan wals je bijna zonder emotie overal dwars overheen... Het klopt dat we altijd de keuze hebben, maar het is de bedoeling dat we de juiste keuzes maken.
 

Elke kritiek hierop verzuipt in de eigen modder. God zendt Zijn boodschap zo duidelijk uit, in de muziek, de literatuur en alle andere menselijke kunsten. Hoe kun je hier blind voor blijven? Is het gewoon onwil?                              
https://www.telegraaf.nl/nieuws/3669939/kleinste-baby-ter-wereld-245-gram-uit-ziekenhuis

Wij mogen ons best moeien bij nalatigheid waardoor doden vallen. 
 

Dat getuigt van moed! Wat fijn dat de Geest terug is in je leven.

God beslist over leven en dood, Hij stelt het leven heilig en het gezin bovenaan de samenleving. Vind jij dan dat kinderen goed af zijn met een moeder die niet thuis is? Wat is er mis met het aanrecht? Waar moet ik anders een maaltijd klaarmaken voor mijn gezin?
Och.. waar gaat het toch heen...?
Christus ontferm U. Jezus ontferm U.
 

Door zoveel mogelijk mensen de waarheid over Gods Woord leren. Als je die eenmaal aangenomen hebt zal je nooit en te nimmer abortus te hoeven plegen. Je morele standaard zal dat voorkomen.

Zat hier nog even over na te denken, omdat het zoals TBM zegt inderdaad een interessante insteek is. Als abortus echter als strafbaar feit is vastgesteld in de wet, dan wordt de vraag eigenlijk: mag je de gevolgen van een strafbaar feit opheffen met een ander strafbaar feit?
Over het algemeen wordt moord of doodslag zwaarder bestraft in het strafrecht dan verkrachting. Dus als abortus als moord of doodslag wordt vastgesteld, mag je dan de gevolgen van een minder ernstig strafbaar feit, dus verkrachting, opheffen met een ernstiger strafbaar feit, dus het doden van het kind?
Ik denk dat ook in het strafrecht de algemene consensus is dat je erger niet met nóg erger mag opheffen, ook niet als dat de enige manier van opheffen zou zijn.
Ook in de geneeskunde is het over het algemeen toch zo dat als je een ziekte hebt, die echter alleen met een ergere ziekte bestreden kan worden, je dan toch liever die ergere ziekte niet krijgt, maar het bij de eigen ziekte houdt.
Of stel dat je ziek bent geworden door welbewuste vergiftiging, maar voor je genezing moet een andere, wilsonbekwame persoon gedood worden, mag je dan die behandeling aangaan en diegene dus (mogelijk) tegen diens wil daartoe doden? Ook als jouw ziekte wel zwaar, maar niet terminaal is?
In het laatste geval wil je immers de gevolgen van een strafbaar feit opheffen, namelijk de vergiftiging, maar wel ten koste van die ander, die daarvoor dus geen toestemming kan geven. Hoe zou een rechter daarin dan moeten oordelen?
Ook zit je bij zwangerschap vanwege verkrachting nog met de vraag in hoeverre de gevolgen daarvan niet op andere wijze opgeheven kunnen worden. Er is dan immers sprake van drie gevolgen: de zwangerschap, het kind na de geboorte en het zeer waarschijnlijk aanwezige trauma bij de vrouw.
Een zwangerschap is in feite sowieso tijdelijk. De zwangerschap houdt immers altijd op bij de geboorte van het kind en het herstel van het lichaam van de vrouw en zo wordt het eerste gevolg vanzelf al opgeheven. Abortus is daarvoor dus niet nodig.
Daarna heb je natuurlijk het kind in handen, dat zorg en aandacht nodig heeft, maar het kind kan worden afgestaan door de moeder, zodat het tweede gevolg van de verkrachting in principe ook opgeheven is en abortus daarvoor dus ook niet nodig is.
Het trauma dat de vrouw heeft opgelopen door de hele situatie zal na een abortus zeer waarschijnlijk ook blijven. De vraag of het behoud van het kind het trauma versterkt of het uiteindelijke herstel vermoeilijkt, is echter zeer lastig eenduidig te beantwoorden, laat staan te bewijzen, omdat het erg per vrouw verschilt en de gemoedstoestand van een vrouw hierin ook (sterk) kan veranderen van tijd tot tijd. Sommige slachtoffers zien het kind juist (uiteindelijk) als belangrijkste aanjager van herstel, omdat er zo toch iets moois uit het kwaad is voortgekomen.
Over het algemeen kan men echter wel stellen dat ook zonder abortus de vrouw uiteindelijk aan haar herstel kan werken, al heeft ze dan wellicht extra (intensieve) hulp en begeleiding nodig daarin en zal ze het kind misschien moeten afstaan daarvoor.
De drie gevolgen van zwangerschap door vekrachting kunnen dus in principe opgeheven of in het geval van het derde gevolg wellicht draaglijk gehouden worden zonder een (ernstig) strafbaar feit. Goed, er is dan wel enige vertraging in de opheffing van de gevolgen en het is bepaald geen gemakkelijke weg, maar het kan dus wel en een rechter zal dat dus ook willen meewegen in zijn oordeel.
Dat klinkt natuurlijk allemaal niet erg gezellig en schijnbaar ook niet erg pastoraal: waarom zou je zo'n vrouw het zo vreselijk moeilijk willen maken? Maar dat is dus geredeneerd vanuit een niet-strafbaarheidstelling van abortus, en of vanuit de idee dat er dan nog geen kind zou worden gedood. Een rechter die onder een strenge abortuswet staat, zal deze afwegingen toch moeten maken, zeker als de overheid anders aansprakelijk gesteld zou kunnen worden zoals jij omschrijft.
Daarbij is de beste oplossing soms toch de moeilijkste oplossing en de menselijke geest, zeker ook die van de vrouw, is over het algemeen veel sterker en flexibeler dan we denken. Mensen kunnen in de meest extreme omstandigheden overleven en een bestaan opbouwen en dat mogen we niet zomaar onderschatten.

En als Hij nog tot de scharen sprak, ziet, Zijn moeder en broeders stonden buiten, zoekende Hem te spreken. En iemand zeide tot Hem: Zie, Uw moeder en Uw broeders staan daar buiten, zoekende U te spreken. Maar Hij, antwoordende, zeide tot dengene die Hem dat zeide: Wie is Mijn moeder, en wie zijn Mijn broeders? En Zijn hand uitstrekkende over Zijn discipelen, zeide Hij: Ziet, Mijn moeder en Mijn broeders. Want zo wie den wil Mijns Vaders doet, Die in de hemelen is, dezelve is Mijn broeder, en zuster, en moeder. (Mat.12:46-50, SV)

Je bent nooit zeker en moet er soms inspringen om te leren uit die ervaring. Ik zou me er niet op blindstaren. Productiever is te bezinnen op hoe je goed kan doen voor diegenen die je al reeds als vredevolle mensen herkende.

Het gif staat voor de zonde die door de slang satan in de wereld is gekomen. Jezus heeft de dodelijke dosis gif op Zich genomen en de toorn van God over Zich uitgestort gekregen aan het kruis.
En gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, alzo moet de Zoon des mensen verhoogd worden; Opdat een iegelijk, die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe. (Joh.3:14-15, SV)
De gelijkenis zit hem dus in het verhogen. Zo behoren wij ook te kijken naar de verhoogde Christus aan het kruis, die onze zonde (het gif) op Zich heeft genomen en een enorm werk heeft verricht aan het kruis (de verhoging) op Golgotha waar Hij de slang en het gevolg van de zonde (het gif), namelijk de dood, heeft overwonnen. Wij hoeven dat werk dus niet te doen, vandaar ook dat er enkel (of slechts zoals je wil) naar de slang in de woestijn gekeken hoefde te worden om te genezen. Kijken staat voor geloven.

1Kor 10:9 Daar staat dat sommige JHWH op de proef stelden. Er staat vurige slangen omdat het gif waarschijnlijk een brandend gevoel gaf. Doordat het volk berouw kreeg kreeg Mozes de opdracht die koperen slang te maken. Iedereen die er naar keek stierf niet.
Koning Hizkia liet die slang 700 jaar later aan stukken slaan omdat het volk er een afgod van ging maken.
Het verband met Jezus zie je in Jo 3:13-15. Evenals de koperen slang door Mozes aan een paal werd bevestigd, werd de Zoon ook aan een paal gehangen, waardoor Hij in de van velen een boosdoener en zondaar leek, iemand gelijk een slang. Om gered te worden moest de Israelieten naar de slang opzien en zo is dat met Christus ook. We moeten onze blik tot Christus wenden om gered te kunnen worden.

Laten we onze mening vooral niet laten bepalen door de media.
Rom.14:7-9   Niemand van ons leeft voor zichzelf alleen, niemand sterft voor zichzelf alleen. Zolang wij leven, leven wij voor de Heer, en sterven wij, dan sterven wij voor de Heer: of wij leven of sterven, Hem behoren wij toe. Daarvoor is Christus gestorven en weer levend geworden: om Heer te zijn over doden en levenden.
 

Iedereen snapt je punt, hoewel het eigenlijk geen punt is. Je vermeende punt is dat je bepaalde aanwijzingen voor een bepaald volk in een bepaalde tijd met een bepaald doel universeel van toepassing acht op alle mensen in alle tijden, maar zonder doel. En dat snappen we dan weer niet. 

Nu begrijp ik je beter inderdaad en kan ik me ook wel voorstellen dat je in die context wat cynisch naar dergelijke protesten kijkt. Ik vermoed alleen wel dat die cijfers de sterfte van ongeboren kinderen niet meerekent, of pas vanaf een bepaalde draagtijd.
Als je namelijk abortus ziet zoals ik het zie, dan kan het niet anders dan dat de kindersterfte ineens veel hoger wordt bij staten die abortus toestaan. Want volgens mij neemt het aantal abortussen wel degelijk toe met pro-wetgeving.
Mijns inziens vertekent dat natuurlijk wel het beeld van kindersterfte, maar dan nog begrijp én deel ik wel je opvatting dat als je kinderen wil beschermen, je dat ook ná hun geboorte moet doen door ervoor te zorgen dat ze in een gezonde, veilige omgeving kunnen opgroeien.
Maar inderdaad, in filosofische discussies is die context minder relevant en daarbij is de tegenstand jegens abortus bepaald geen exclusief, Amerikaans iets. Ik las laatst een artikel waarin de schrijfster het tussen neus en lippen door weer eens probeerde af te schuiven op de "witte man," maar de tegenstand kom je echt in alle lagen, levensbeschouwingen, culturen, talen, kleuren en geslachten tegen, vanuit allerlei uiteenlopende motivaties en bedoelingen.
Noem het maar een beetje pastorale irrationaliteit. Ik beschrijf het dan ook iets waarmee ik redelijk kan leven, omdat ik het wel kan begrijpen. Maar dus niet als een normale, laat staan ideale oplossing.
In het ideale geval, die mijns inziens ook best te realiseren is met voldoende goede wil, wordt zo'n vrouw indien door haar gewenst natuurlijk professioneel en liefdevol opgevangen en geholpen bij het dragen en daarna het verzorgen en opvoeden van het kind. Of wordt ze geholpen in het zoeken van goede adoptie-ouders, als zijzelf het kind niet kan verzorgen.
En dient de verkrachter natuurlijk zijn leven lang forse alimentatie te betalen aan een speciaal daarvoor op te richten landelijk fonds, waarvan de vrouw (en haar eventuele toekomstige partner) wel of geen gebruik van kan maken. Wat mij betreft mogen zelfs álle verkrachters dat verplicht doen, ook zij die géén kind verwekten, zodat het fonds mooi gevuld blijft.
Toch heb ik vooral medelijden met zo'n vrouw en kan ik het heel goed begrijpen als zij het kind echt niet kan dragen. Gelukkig gebeurt zwangerschap door verkrachting heel weinig en zijn er ook vrouwen die het kind vervolgens juist wél willen houden, maar dat maakt de situatie niet minder dramatisch.
Natuurlijk is de dood van een (onschuldig!) kind technisch gezien veel erger dan de psychologische schade van zo'n vrouw, maar ik vrees dat ik er niet louter technisch naar kan kijken. Daarin ben ik misschien minder streng dan de officiële kerkelijke leer, hoe fel ik ook tegen abortus ben, maar dat is misschien dan ook katholiek-eigen.
Weet je, het is nog niet eens zozeer de abortus zelf die mij de kriebels geeft, hoe erg dat al is. Het zijn vooral die voorstanders die het als een exclusief vrouwenrecht proberen te framen en daarin nog slagen ook. Alsof het kind gewoon een deel van hun lichaam is en een abortus gewoon een medische behandeling.
En het gegeven dat zowel in ook onze wetgeving als in die discussie de vader echt schandelijk achtergesteld wordt. Terecht bij verkrachting, volstrekt onterecht bij gewone verwekking. Omdat de moeder het kind negen maanden moet dragen, mag zij blijkbaar de vader ongestraft zijn leven lang (!) zijn kind op wel heel brute wijze afnemen. Mijns inziens is die balans echt volkomen scheefgegroeid.
Tenslotte vind ik het echt heel verschrikkelijk dat vooral kinderen met een beperking of ziekte de klos zijn, ook als de ziekte prima te dragen is. Zeventig procent van alle Down-kinderen...
Het zijn altijd weer de zwakkeren, de zogenaamd ongewensten, die eraan moeten geloven en ouders die zo'n kind gewoon houden worden er zelfs nog op aangesproken ook, ook door wildvreemden op straat. Dat stemt mij misschien nog het meest verdrietig.

Kleurplaat voor luie mensen

Zoals Jakobus zegt: het geloof werkt samen met de werken. Christus aannemen als Verlosser en God is inderdaad genoeg. De rest is een logisch gevolg. Een appelboom brengt appels voort, daar hoeft de boom niet "zijn best" voor te doen. Een wedergeboren Christen brengt vrucht voort, door God in ons te laten werken. Onze "taak" is Zijn Rust in te gaan, toe te staan dat God in ons werkt, dat is alles.

Ik geloof dat de 'werken' waar jij het steeds over hebt, het meebouwen aan Zijn koninkrijk is. Je doet iets voor God om samen met Hem een betere wereld te creëeren: een wereld die liefdevoller, vergevingsgezinder en daarom mooier is. Als Christen wil je toch licht en liefde brengen? Ik heb daar alles voor over.
Fundamenteel.. deze woorden uit jouw mond.. ik heb de tranen in mijn ogen staan. Goed zo!

Het dringt door. Misschien toch maar beter zelf mijn licht christelijk te laten schijnen. De duivel draait precies overuren.

Inderdaad, broeder! We zijn geen slachtoffers! Wij zijn meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad!
 

Volgens mij predikt hij (heb in het verleden weleens een preek van hem geluisterd op YouTube) vooral tegen het soort christendom in Amerika, dat leert dat je enkel maar een zondaarsgebed hoeft op te zeggen om voor de rest van je leven gered te zijn. Dat je verder dus feitelijk kunt doen wat je maar wil.
In Nederland is dat christendom niet bijzonder groot geworden, maar in Amerika kom je het behoorlijk vaak tegen, vaak ook gecombineerd met, zoals in dat filmpje al wordt gezegd, een soort therapeutisch deïsme, waarin het feitelijk om zelfverwerkelijking en positief denken gaat met een christelijk sausje.
Dat soort christendom maakt natuurlijk een ernstige karikatuur van de redding en ook van Gods liefde. Ja, het komt van Jezus alleen, nee, je kunt je redding niet verdienen, maar geloven en Hem navolgen is toch véél meer dan enkel wel of niet verdienen? Je hebt toch een actieve, dynamische relatie met Hem?
Het gaat om liefhebben, God en je naasten, om daadwerkelijk in zijn voetsporen te treden naar je eigen roeping, om werkelijk een nieuw mens te worden en de zonde actief te mijden. Als je door het geloof niet veranderd, niet heiliger en liefdevoller wordt, dan is je geloof dood en kun je net zo goed niet geloven.
Het Evangelie en ook de Brieven waarschuwen vaak genoeg dat je niet moet zondigen, dat ontuchtplegers, leugenaars, etc. niet het Rijk Gods binnenkomen, dat geloof zonder werken dood is en dat niet een ieder die "Heer, Heer" zegt zonder meer het Rijk binnenkomt.
Het is een relatie tussen jou en God, een relatie die van beide kanten iets vraagt. Ook al kun je Hem feitelijk niets geven, omdat alles immers al van Hem is, toch zal Hij zich daar niets van aantrekken en juist bijzonder verheugd zijn met alles wat je voor Hem doet en je daar wel degelijk voor belonen met hemelse schatten.
Waarom Hij je die geboden dan opdraagt en waarom Hij je zo laat meewerken aan die relatie met Hem en niet genoegen wil nemen met enkel een zondaarsgebed?
Omdat Hij van je houdt en je het beste gunt. Omdat Hij geen boekhouder is die alleen maar schulden loopt bij te houden, maar graag samen met jou aan de schepping wil blijven werken. Omdat de mens juist op haar gelukkigst is als zij mag delen in zijn scheppende kracht, als zij Gods liefde mag uitdelen en dus voor Hem in zijn wijngaard mag werken. Omdat na de nauwe poort een nauw pad volgt, dat echter schitterende vergezichten biedt voor hen die bereid zijn de moeite te nemen om haar samen met Christus te bewandelen.

Is masturberen een zonde? @Bastiaan73 
Op zich is het al een goed teken dat je het je afvraagt Bastiaan.. 
God is Liefde en degene die de Geest in zich draagt zal weten dat zelfbevrediging niet van God is.