Noel

Er zijn teksten waarin aangegeven wordt dat God verdriet heeft. Bijvoorbeeld Jona 4. Je kunt zeggen: ja, zie je, God kan verdrietig zijn. En dan?
Zelf lees ik vooral dat er een vergelijking wordt getrokken tussen Jona's verdriet om de boom en Gods verdriet om Nineve. Alsof God iets van zichzelf begrijpelijk wilde maken door aan te sluiten bij de menselijke ervaring van Jona. Betekent dit dat God verdrietig is zoals wij verdrietig kunnen zijn? Ik weet het niet. Kan me daar geen voorstelling van maken. Deze tekst gaat volgens mij meer over Jona dan over God. Net zoals ons denken en voelen vaak meer over onszelf gaat dan over God.
Neemt niet weg dat ik geloof dat God verdriet kent in deze zin: Hij is verdrietig met de verdrietigen, huilt met de huilenden. Hij is erbij.

Eigen-wijsheid vaak, als heb je dus ook filosofologen, die veel van de filosofie/eigen-wijsheid van anderen weten.
Ik keerde me zelf op een gegeven moment naar het geloof, maar daar heb je toch ook wel een "denken-te-weten" en het "denken-dat-je-genoeg-weet".
Ik ben eigen-wijs in het standpunt dat er altijd nog wat te leren is.
 

Sommige "filosofen" zijn naar mijn ervaring niet zo wijsbegerig, maar gewoon zelfvoldane ijdeltuiten, vol van de eigen vermeende goedheid  en van de eigen vermeende intelligentie en geheel van deze wereld. En meestal erg populair.  Maar als ze daar rust en vreugde in vinden, dan is dat hun persoonlijke bestemming. En daar is niets mis mee.  Het zijn vaak heel aardige mensen trouwens. Prettig in gezelschap ook. 

Als ik daar een eigen kijk op mag geven: de wil tot wereldverbetering is zeker een nobele wil, maar kan ook veel gevaren opleveren. Het kan je hoogmoedig maken, wettisch en te veeleisend voor jezelf. Zodra je namelijk gelooft dat jouw ideologie of leefwijze daadwerkelijk de wereld gaat verbeteren als iedereen net zo denkt of leeft, dan heb je natuurlijk het brandende verlangen dat iedereen daadwerkelijk zo doet. En het verlangen om de wereld zo te vormen, samen met gelijkgestemden, dat andersdenkenden dat inderdaad gaan doen. Desnoods onvrijwillig, als je daarvoor hartstochtelijk genoeg bent in je streven.
Het verlangen kan daardoor heel veeleisend en compromisloos worden: iets afdoen aan je streven zou dan verraad zijn aan je verlangen en aan de wereld op zich. Mensen die met je hierin optrokken, maar uiteindelijk toch weer de eigen weg gaan, kunnen aanvoelen als verraders, ook als hun redenen op zich legitiem zijn. En als het constant aanhouden van de gestelde hoge eisen niet altijd even goed lukt, of als je door je hoge idealen des te meer geconfronteerd wordt met ogenschijnlijke onverschilligheid en kwaad, dan kun je daardoor verbitterd en vermoeid raken.
De weg van Christus is daarom ook allereerst een innerlijke, geestelijke weg. Zoek eerst het Rijk Gods en al het andere zal je dan gegeven worden. Je wil moet zich niet verplaatsen naar de wereld, maar naar God, naar het behagen van uitsluitend Hem. Je zult Hem dan ervaren als een barmhartige Vader, die jouw heil voor ogen heeft en het heil van je naasten. Zijn idealen zijn hoog en zijn geboden zijn streng, zeer zeker, maar Hij weet dat wij zondaren zijn, zwak van geest, en nodigt ons daarom uit om allereerst bescheiden, liefdevol en zachtmoedig te zijn in ons streven en ons doen. Oók jegens andere mensen.
Je verbetert de wereld dus al door Christus na te volgen in gebed, sacrament en naastenliefde. Door in je eigen omgeving, naar de roeping die je ontvangen hebt, een licht te zijn. Sommige mensen worden geroepen om de missie in te gaan en dus daadwerkelijk in arme landen hele dorpen te bouwen en mensen te voeden, maar anderen worden geroepen om hun eigen werk thuis zo goed en edelmoedig mogelijk te verrichten. Je hoeft dus niet de wereld te verbeteren, maar enkel ervoor te zorgen dat je een goed christen bent, of een goed mens in het algemeen, en je eigen strijd tegen de zonde in jezelf voert.

Bij vier kwadranten denk ik aan het onderstaande model, alle aspecten/verschuivingen komen hierin aan bod.

En wat ik nog maar net las : “Als de wereld vergaat, ga ik naar Holland, want daar gebeurt alles vijftig jaar later.” 

Zeer begrijpelijk, Jezus is erachter gekomen dat hij zich identificeerde met z'n tijd-ruimtelijke verschijning, deze bewustwording bracht hem tot z'n zogeheten tweede geboorte waardoor hij begon te zeggen wat hij zei. Het wordt in veel andere termen omschreven, doch moeilijk te begrijpen zonder de ervaring die daarbij komt kijken. Het is bijzonder, voor velen zelfs ongeloofwaardig en bedreigend.

@Dolce Vita Als ik het goed begrijp is zelfacceptatie de enige weg naar hoger inzicht, dus moet je wel met je zelfrealisatie bezig zijn. Mijn bedenking hierbij is dat, uitgaande van de hierarchie of needs van Maslov, veel mensen hun lagere niveau's van behoefte niet vervuld krijgen en dus ook niet aan het hogere niveau van zelfrealisatie toe kunnen komen. En dat zelfacceptatie dan weer voor andere mensen kan inhouden bezig zijn om in ieder geval die lagere niveau's van behoeften vervuld te krijgen voor andere mensen (wereldverbeteraars). Waar je dan tegen aan kan lopen is dat de ellende en het lijden om lagere niet vervulde behoeften eventueel zou kunnen functioneren als loutering voor bepalde mensen, en je dus processen van realisatie verstoort als wereldverbeteraar.  Dan zou je dus aan een arts moeten gaan uitleggen dat hij zijn eed van Hippocrates is sommige gevallen niet moet laten gelden. Ik denk echter dat dit niet kan. Er zijn geen rationele criteria om iemand wel te helpen of niet te helpen.
Ik vertrouw er eigenlijk op dat als ik de eventuele loutering verstoor, die loutering wel op andere wijze tot stand kan komen. God's geduld is eindeloos. Maar ik ben wel bedacht op de dimensie van loutering, en daarin is ook voor jezelf zelfacceptatie te vinden.
(crosspost -ik ga zo weer in op jouw persoonlijke verhaal)
 

Is goed. Je kan het ook gerust over je schouder gooien hoor.  Ik heb jou geen vragen gesteld, omdat ik niet te persoonlijk wil worden.  Anderzijds lijkt het eenrichtingsverkeer dan, maar zo is het niet. Maar het punt is dat ik zelf het genoemde proces aanging, ook met anderen. Dat is confronterend en als je daar niet voor kiest is het je pad niet.  Maar ik heb simpelweg geen ander kader om het gesprek mee aan te gaan dan.  Zou ik vragen stellen, dan zou men dit te persoonlijk vinden (leert ook de ervaring, en een forum is nou ook niet bepaald het beste medium daarvoor). Als ik ze niet stel lijkt het net of ik wil beleren.  Zo is het niet bedoeld, ik deel slechts onvoorwaardelijk wat ik meen dat behulpzaam kan zijn.  Zonder wedervragen uit respect voor de privacy van mijn gespreksgenoot.
Maar ik heb jou bericht ook nog eens gelezen, je bericht dat begint met "ik kende die".  En in jouw bericht schrijf je eigenlijk dingen waarmee je bijna hetzelfde zegt als wat ik in mijn bericht met je deelde (o.a. het voorbeeld van de crime passionelle).
Persoonlijk ben ik kapot gemaakt, duidelijk door anderen.  Daar was geen ontsnapping aan mogelijk.  Als wereldverbeteraar en overempathische superempaat krijg je te maken met lieden op hoge posities die je het daglicht niet gunnen en die er eigen (financiële, en machts) belangen op na houden.  Ga je de uiterlijke strijd aan ten behoeve van het goede, dan verlies je die uiteindelijk altijd, als je tenminste behalve een superempaat ook een consciëntieus mens blijft.  Kies je er vervolgens voor, zoals ik heb gedaan, om die uiterlijke strijd te staken en de conflicten die je in deze wereld tegemoetkomen, innerlijk te laten zijn zonder er uiterlijk op te handelen, dan kun je, als je een conscientieuze superempaat bent, niet meer met je geweten leven.   Op dat kruis van Golgotha kon ik persoonlijk de kracht niet meer opbrengen om opnieuw de uiterlijke strijd weer aan te gaan.  Toen wees de Verlosser me de weg.  (dat was drie jaar nadat ik Jezus' Verschijning meemaakte, toen ik Zijn Verschijning meemaakte was ik nog lang niet in een crisis, die kwam drie jaar later pas, en met de crisis werd ook de uitweg getoond).
Persoonlijk heb ik letterlijk niets meer te geven. Ik ben economisch gezien (doch bepaald niet kosmisch gezien) uitgemolken en rijp voor de slachtbank zeg maar.  Om het in vee-termen uit te drukken (want een melkkoe verdwijnt als ie economisch niet rendabel is in de slachtbank).   Overigens ben ik geen cynicus. Nooit geweest en zal dat ook nooit worden.  Dat zit niet in mijn aard. Ik ben een heel gelijkmatig en goedgemutst mens, ook al lijkt dat voor sommigen op een forum niet zo (altijd grappig hoe vertekenend internetcommunicatie kan zijn).  Ik ken ook geen ochtendhumeur, ook geen avondhumeur. En iedereen die mij persoonlijk kent, zal dit beamen.  Ik heb daar zelf nooit bij stilgestaan, totdat iemand die mij alle dagen om zich heen kreeg, mij dat steeds zo verbaasd opmerkte. Toen liet ik zo eens de mensen in mijn leven de revue passeren en kwam tot de ontdekking dat dit bij de meeste mensen anders is.   Er is 1 uitzondering hierop en dat is als ik een niersteen heb. Door een nierbeschadiging, waarop chronisch een steen groeit, is niets aan te doen en nier weghalen doen ze niet, ivm nierziekten in de familie, je weet nooit wat er in de toekomst nog gebeurt met de gezonde nier, en dan kun je er beter nog een hebben met een steen, dan helemaal geen meer.  Dan vlieg ik wel eens uit tegen een geliefde.  En zeg er dan gelijk achteraan, 'sorry, d'r zit weer een steen'.  Gelukkig draag ik nu een apparaat die stenen voorkomt, omdat ze vroegtijdig uit elkaar vallen. Dus komt bijna niet meer voor.
De kennis en ervaring die ik heb (want toen ik nog werkte, werkte ik zo ongeveer dag en nacht, was altijd iedereen aan het helpen, van hoog tot laag) en het luisterend vermogen zijn niet helemaal verloren. Die zijn op momenten nog beschikbaar aan mijn keukentafel.   En daar heb ik toch menigmaal wel mensen mee kunnen bijstaan.  Die komen vanzelf op je pad. De beste gesprekken vinden plaats aan de keukentafel, zeggen wij altijd. 

Er is nooit een "diegene" die "jouw allergie" is. Er is alleen maar een ik die een allergie heeft.    Met geloof heeft dit slechts in die zin te maken dat de verlossing en de aanname van Jezus Christus als je persoonlijke Verlosser, een strikt individuele zaak is. Je kunt niet een ander aan God geven, alleen jezelf, en daarmee doe je het best mogelijke dat er bestaat.  Op pagina 9 staat dan ook een mooi citaat dat m.i. des Christus is:
Don't ask what the world needs
Rather ask what makes you come alive
Then go ahead and do it,
Because what the world needs
Is people who have come alive.
-------
Er zijn overigens meer dan 40 aanslagen geweest op Hitlers leven. Die zijn allemaal mislukt. Dat is niet voor niets. Jezus was en is geen wereldverbeteraar. Hij is de Verlosser, opdat iedereen die in Hem gelooft, eeuwig leven hebbe.
 
 

Letterlijk, wat nog niet al te best wil lukken, en waar ook minder noodzaak toe is met medicatie als Naproxen. Misschien zou ik in acceptatie van het lijden van Christus medicaties af moeten wijzen, maar ik ben zwak en kan niet kiezen voor overbodig lijden. Ik las 1 Korientiers, en daarin staat een interessant stuk over mensen die opgeblazen  zijn in hun waan wijs te zijn. Dat lijkt toch helaas veel op wat ik bij filosoferen heb gezien, mensen die prat gaan op hun eigen kunnen en vermogen. Nou als je al iets kan (en naar eigen vermogen kan handelen) dan is dat toch vooral God's gift (of noem het oncontroleerbaar toeval..dat is dacht ik meer een visie die jij aan zou willen nemen?).
In mijn "eigen waan" had ik ooit een schema:
Filosofie tegenover Politiek
Geloof tegenover Wetenschap
Als de vier kwadranten
Ik ben van filosofie opgeschoven naar geloof. Ik heb ontdekt dat de pretentie van "systeemdenken" of "anti-systeemdenken" mij een soort van onmenselijk overkomen. Zoals Roan Willians vertelt in een boek over ik meen Markus, dat een vriend van hem allerlei diepzinnige spirituele inzichten aan een boeddhistische meester aanhoudt, die dan zegt: "En wanneer was je voor de laatste keer vriendelijk?"
 
 
Ik ben niet zo op de hoogte van populaire tv-cultuur. Ik heb geen tv, en kijk wel eens een serie los, maar dan heel specifiek "Startrek discovery"; "Supergirl" of "Lucifer". En dan vind ik dat ik er genoeg kennis van genomen heb.
Maar losstaand is de uitspraak van nergens thuishoren wel interessant. Hoe zie je dat zelf?

Ik kende die, maar ik vrees dat je geloof kwijtraakt als je alles "in zichzelf" beschouwt zonder het ook "buiten jezelf" een realiteit geeft. Het is dan bijvoorbeeld leuk dat je een allergie hebt en daaraan kunt werken, maar besef/geloof dus wel dat diegene die jouw allergie moest zijn dus ook noodzakelijk bestaat/bestond/zal bestaan, en het "oplossen" van een allergie geen strikt persoonlijke zaak is. De persoonlijke verantwoordelijkheid ligt, denk ik, bij minimaal drie anderen (het anti-ego en de twee sub-ego's) waardoor "het goede willen voor jezelf" een mind-blowing verantwoordelijkheid is.
Ik vind het belangrijk dat dit ingezien wordt. Al denk ik wel dat misschien de noodzakelijk "allergie-rol" niet bij een mens hoeft te liggen.

Met alle respect, hoe kom je tot het idee "er is nooit "diegene" die "jouw allergie" is, is?
Wat maakt volgens jou deze asymmetrie mogelijk?
Ik snap natuurlijk wel dat het complex wordt om een leven te leven met factoren waar je nooit vat op zal krijgen en die negatief voor je zijn, maar om dan net te doen alsof die factoren van "jou" zijn? 
Leven is natuurlijk heel belangrijk, maar een struisvogel met de kop in het zand, leeft volgens mij niet op ideale wijze.

Dank je wel, mij mijn eigen weg te gunnen in deze. Of dat inderdaad ook 'wereldverbeteringszucht" is, zoals je met de tip (waarvoor dank) lijkt aan te geven? Zou zo maar kunnen.
In mijn zelf-ontdekking, als wereldverbetaar wanna be, heb ik tot bepaalde inzichten te komen, zoals dat jezelf verbeteren (verbeter de wereld begin bij jezelf) helemaal niet zo "onschuldig" is als bezigheid. Dat "besef" is volgens mij cruciaal om echt voorzichtig te worden.

Leuk dat we het eens zijn!
in ieder geval was dit zeker relevant qua kwadrantendenken (de vraag of je er handelen op moet baseren staat open)

@Dolce Vita Hoe zie je dat precies: verlost worden/raken van wil tot wereldverbeteren?
Het zou toch eigenlijk jammer moeten zijn als je dat moet opgeven?

@Dolce Vita Hoe zie je dat precies: verlost worden/raken van wil tot wereldverbeteren?
Het zou toch eigenlijk jammer moeten zijn als je dat moet opgeven?

Ik heb die kernkwadranten in trainingen van mijn werk gehad, waarbij mogelijk inzicht, maar dan toch vooral de verbetering van persoonlijke communicatie en effectiviteit het doel zijn. Het blijft dan bij mij verbonden aan het "nut" dat het zou moeten geven.
Ik zou het doel "persoonlijke optimalisatie" willen noemen, waarbij ik denk dat hierbij weer heel andere soorten extremen gaan ontstaan dan die van Jezus. Het wordt dan toch 3D...of het "draait" 45 graden.
Alles hangt samen met elkaar, niets staat los van elkaar. Men kan voorkomen gijzelaar te worden van 1 type benadering, voor anderen die dat dan mogelijk niet kunnen accepteren.

Letterlijk, wat nog niet al te best wil lukken, en waar ook minder noodzaak toe is met medicatie als Naproxen. Misschien zou ik in acceptatie van het lijden van Christus medicaties af moeten wijzen, maar ik ben zwak en kan niet kiezen voor overbodig lijden. Ik las 1 Korientiers, en daarin staat een interessant stuk over mensen die opgeblazen  zijn in hun waan wijs te zijn. Dat lijkt toch helaas veel op wat ik bij filosoferen heb gezien, mensen die prat gaan op hun eigen kunnen en vermogen. Nou als je al iets kan (en naar eigen vermogen kan handelen) dan is dat toch vooral God's gift (of noem het oncontroleerbaar toeval..dat is dacht ik meer een visie die jij aan zou willen nemen?).
In mijn "eigen waan" had ik ooit een schema:
Filosofie tegenover Politiek
Geloof tegenover Wetenschap
Als de vier kwadranten
Ik ben van filosofie opgeschoven naar geloof. Ik heb ontdekt dat de pretentie van "systeemdenken" of "anti-systeemdenken" mij een soort van onmenselijk overkomen. Zoals Roan Willians vertelt in een boek over ik meen Markus, dat een vriend van hem allerlei diepzinnige spirituele inzichten aan een boeddhistische meester aanhoudt, die dan zegt: "En wanneer was je voor de laatste keer vriendelijk?"
 
 
Ik ben niet zo op de hoogte van populaire tv-cultuur. Ik heb geen tv, en kijk wel eens een serie los, maar dan heel specifiek "Startrek discovery"; "Supergirl" of "Lucifer". En dan vind ik dat ik er genoeg kennis van genomen heb.
Maar losstaand is de uitspraak van nergens thuishoren wel interessant. Hoe zie je dat zelf?

Het sociaal constructivisme zou je kunnen uitleggen als dat elk wereldbeeld een constructie is die uit de sociale werkelijkheid van de mens voortkomt, en waarvan de feitelijkheid of geldigheid dus onbewijsbaar is. Wat Markus Gabriel dan misschien “zinsvelden” noemt.
“Objectgebieden” zijn dan die met name taalgebieden, die hun eigen terminologie of objecten hebben. Binnen de wetenschap en staan min of meer los van zinsvelden.
De ontologische volgorde is daarbij altijd: eerst een zinsveld, dan een of meer objectgebieden.
De evolutietheorie hoort bij het objectgebied van de biologie, en heeft als objecten bijvoorbeeld zoiets als “controlemechanismen”. De essentie van levende wezens is dan dat ze werkende controlemechanismen hebben, dus een soort rekenprocessen vanuit complexe moleculen in interactie met hun omgeving (genen). Hoewel de verklarende waarde van evolutietheorie erg groot is, blijft ze ontologisch secundair, en kunnen we het betreffende ingevulde objectgebied vooral terugzien bij mensen met zinsvelden die hun “zingeving” als het ware utilitair bij controle hebben (dus gericht op evolutie van controlemechanismen).
De insteek van creationisme is anders. Voor zoverre zij een objectgebied is of wetenschap, heeft ze haar begrippen misschien niet zo duidelijk gedefinieerd. Een begrip als “schepping” of “God” zijn niet zelfverklaard. Wel zou je vergelijkbaar met zoiets als “controlemechanisme” als “object” bij evolutie, zoiets als “de wil tot delen” als “object” bij creationisme kunnen poneren. Waarbij levende wezens dus als essentie een “wil tot delen” hebben, van waaruit allerlei zaken verklaard en gedefinieerd gaan worden.
De tijd vanuit het objectgebied van de evolutietheorie, is iets van ellenlange perioden waarin nauwelijks iets gebeurt, geologische tijd. De tijd vanuit het objectgebied van het creationisme, is iets van significante perioden en niet-significante perioden waarin gedeeld wordt. Als je alleen naar significante perioden kijkt is die tijd zelfs heel kort, vergeleken met bijvoorbeeld geologische tijdsperioden.
Creationisme als een soort theorie, is ontologisch ook secundair, en het gaat er om dat mensen vooral een ander soort zinsvelden hebben. Ze kijken niet zozeer utilitair naar controle, maar naar “wil tot delen”, waar Gods wil tot delen (als scheppend) voorop staat als eerste beginsel.
Zinsvelden kunnen incommensurabel zijn, dat blijkt wel uit totaal verschillende soort tijdsbegrip in de objectgebieden die erachter liggen.
Je zou wederzijds begrip kunnen hebben als bijvoorbeeld God als eerste controleur geponeerd wordt, voor de mensen gericht op controlemechanismen, en evolutie van deelvormen geponeerd wordt voor de mensen gericht op wil tot delen.

Jammer. Je bent/was nogal een aanwinst

Afgezien van wat Noel en anderen al aangaven, lees eens, biddend en aandachtig, Handelingen 15, vooral van vers 19 tot 30, Romeinen 14, vooral vers 5, en Galaten 3, vooral vers 19.
Interessant om te weten.
In het Portugees:
Zondag: Domingo
Maandag: Tweede markt
Dinsdag: Derde markt 
Woensdag: Vierde markt
Donderdag: Vijfde markt
Vrijdag: Zesde markt
Zaterdag: Sábado (Sabbat dus)

Mag ik aangeven wat Joseph Prince aanhaalt?
Handelingen 13:38-39 SVV
38 Zo zij u dan bekend, mannen broeders, dat door Dezen u vergeving der zonden verkondigd wordt;
39 En dat van alles, waarvan gij niet kondet gerechtvaardigd worden door de wet van Mozes, door Dezen een iegelijk, die gelooft, gerechtvaardigd wordt.
Hebreeën 8:8-12 SVV
8 Want hen berispende, zegt Hij tot hen: Ziet, de dagen komen, spreekt de Heere, en Ik zal over het huis Israels, en over het huis van Juda een nieuw verbond oprichten; 
9 Niet naar het verbond, dat Ik met hun vaderen gemaakt heb, ten dage, als Ik hen bij de hand nam, om hen uit Egypteland te leiden; want zij zijn in dit Mijn verbond niet gebleven, en Ik heb op hen niet geacht, zegt de Heere. 
10 Want dit is het verbond, dat Ik met het huis Israels maken zal na die dagen, zegt de Heere: Ik zal Mijn wetten in hun verstand geven, en in hun harten zal Ik die inschrijven; en Ik zal hun tot een God zijn, en zij zullen Mij tot een volk zijn. 
11 En zij zullen niet leren, een iegelijk zijn naaste, en een iegelijk zijn broeder, zeggende: Ken de Heere; want zij zullen Mij allen kennen van den kleine onder hen tot den grote onder hen. 
12 Want Ik zal hun ongerechtigheden genadig zijn, en hun zonden en hun overtredingen zal Ik geenszins meer gedenken.
 

Mag ik aangeven wat Joseph Prince aanhaalt?
Handelingen 13:38-39 SVV
38 Zo zij u dan bekend, mannen broeders, dat door Dezen u vergeving der zonden verkondigd wordt;
39 En dat van alles, waarvan gij niet kondet gerechtvaardigd worden door de wet van Mozes, door Dezen een iegelijk, die gelooft, gerechtvaardigd wordt.
Hebreeën 8:8-12 SVV
8 Want hen berispende, zegt Hij tot hen: Ziet, de dagen komen, spreekt de Heere, en Ik zal over het huis Israels, en over het huis van Juda een nieuw verbond oprichten; 
9 Niet naar het verbond, dat Ik met hun vaderen gemaakt heb, ten dage, als Ik hen bij de hand nam, om hen uit Egypteland te leiden; want zij zijn in dit Mijn verbond niet gebleven, en Ik heb op hen niet geacht, zegt de Heere. 
10 Want dit is het verbond, dat Ik met het huis Israels maken zal na die dagen, zegt de Heere: Ik zal Mijn wetten in hun verstand geven, en in hun harten zal Ik die inschrijven; en Ik zal hun tot een God zijn, en zij zullen Mij tot een volk zijn. 
11 En zij zullen niet leren, een iegelijk zijn naaste, en een iegelijk zijn broeder, zeggende: Ken de Heere; want zij zullen Mij allen kennen van den kleine onder hen tot den grote onder hen. 
12 Want Ik zal hun ongerechtigheden genadig zijn, en hun zonden en hun overtredingen zal Ik geenszins meer gedenken.
 

Rust is helend, en er gaat onderweg wel eens wat kapot. Eigenlijk is 1 rustdag op 7 dagen voor de wereld nu te weinig, nog afgezien van het feit dat men niet genegen is de wereld rust te gunnen. Maar misschien met duurzame energiebronnen dat het minder van belang wordt.

Mooi trouwens, die angst voor onbetekenend zijn. Ik heb het tegendeel, mijn ultieme troost in dit leven is mijn volstrekte betekenisloosheid.