TTC

Deze zin lijkt op het eerste gezicht inconsistent of paradoxaal, maar kan toch consistent worden gemaakt als we dieper ingaan op de filosofische implicaties. De schijnbare inconsistentie zit in het idee dat bewustzijn, dat vaak wordt gezien als immaterieel en abstract, wordt geplaatst in de fysieke wereld van de 'dingen'. In de wereld van objecten of materiële zaken kunnen dingen verruimen of verkleinen in de ruimte, wat vaak niet wordt geassocieerd met de geest, omdat bewustzijn niet letterlijk fysieke dimensies heeft. Echter, als we 'jongleren' met dit idee, kunnen we het op een andere manie

Dus het 'lagere' wordt niet vernietigd, maar opgegaan in het 'hogere' op een manier die meer zingeving en duurzaamheid biedt. Dit is wat je mooi omschrijft als een ethische upgrade, waarin de zoektocht naar heelheid of betekenis wordt gevoed door een verlangen om niet alleen persoonlijke, maar ook collectieve groei te bevorderen.

Ja, in de ene versie is een punt een verwijzing naar oneindigheid, in de andere naar de eerste manifestatie waarin wellicht dat punt verscholen zit. Kan verwarrend zijn, maar sowieso nooit gescheiden.

Hoewel superveniëntie voornamelijk in de filosofie wordt toegepast en het vlindereffect meer een natuurwetenschappelijk en wiskundig verschijnsel is, benadrukken beide een vorm van emergentie en onderlinge verbondenheid tussen verschillende niveaus van een systeem. Deze overeenkomsten maken het verleidelijk om vlindereffecten als een vorm van superveniëntie te beschouwen, ook al zijn er nuances in hun conceptuele aard.

Een mindblow verwijst naar een moment van plotselinge verruiming van iemands geest of bewustzijn, vaak veroorzaakt door een verrassend, complex, of diep inzicht dat iemand totaal onverwacht overvalt. Het is het gevoel van 'overweldiging' door een nieuw begrip of ervaring, dat je kijk op de wereld, jezelf, of een bepaald concept drastisch verandert.

Een stel kenmerken van A supervenieert op een stel kenmerken van B dan en slechts dan als een wijziging van de kenmerken van A slechts mogelijk is bij een wijziging van kenmerken van B. Er is dus een directe causale relatie tussen de superveniente kenmerken van A, en de subveniënte kenmerken van B.

En wat zou je vinden van terugdenken, alles kan.

De conceptuele verwarring rond beelddenken ontstaat omdat het een breed begrip is dat door verschillende mensen en in verschillende disciplines anders wordt geïnterpreteerd. Voor sommige psychologen en neurowetenschappers is het een vorm van cognitieve stijl of leerstijl, terwijl het voor anderen eerder een vorm van perceptie of waarneming is. Dit sluit aan bij procesfilosofie, waar de nadruk ligt op het dynamische en continue karakter van werkelijkheid en ervaring.

Wellicht heeft een aantal eerst goed nagedacht over die raadseltjes, maar begrijp er niks van.

Ja, het zijn katalysatoren of ankers, ze zijn er in overvloed. Onpersoonlijke ankers kunnen juist krachtig zijn omdat ze minder emotioneel beladen zijn en een neutrale observatie vergemakkelijken. Ze stellen de beoefenaar in staat om niet vast te zitten in de subjectieve beleving van emoties of gedachten, maar in plaats daarvan vanuit een meer afstandelijke, objectieve positie te observeren. Deze ankers kunnen helpen om reactiviteit te verminderen en de beoefenaar te begeleiden naar een diepere staat van bewustzijn en acceptatie.

Ik begrijp nu precies ook een beetje beter waarom symbolisme voor sommigen zoveel waarde en betekenis kan hebben, wat mij betreft een combinatie van verdieping en de associatie die aan een symbool of beeld kan gekoppeld worden. Ben echter niet zeker, omdat het pragmatische nut me vooralsnog duister is, niet helder.

Er blijkt nogal wat onenigheid over wat sommigen 'beelddenken' plegen te noemen, waarvan ik denk dat het meer aansluit bij procesfilosofie waarbinnen een haast ontelbaar aantal niches van interesse kunnen bestaan.

Zoals Kurt Gödel's onvolledigheidsstellingen ook impliceren, zelfs binnen de meest rigide logische systemen zullen er altijd waarheden bestaan die niet volledig bewezen kunnen worden. Het is deze fundamentele onzekerheid die ons eraan herinnert dat de zoektocht naar absolute zekerheid misschien illusoir is, en dat het open blijven staan voor twijfel ons paradoxaal genoeg dichter bij de realiteit kan brengen.

Het verhaal van vraag-antwoord sessies met een imaginaire fee draait om een speelse dialoog waarin de fee hypothetische vragen beantwoordt met een breed spectrum aan metaforische, filosofische en soms ironische antwoorden. De fee symboliseert de paradoxen, dubbelzinnigheden en humor die de zoektocht naar diepere inzichten omgeven.

De worsteling om tot eenvoud en helderheid te komen in een caleidoscopische, chaotische wereld is een universele ervaring. Uiteindelijk is de hoop op een humane kentering een belangrijke drijvende kracht in de zoektocht naar betekenis, ook al blijven we soms machteloos tegenover de grotere structuren van de wereld.

Je verkeert in de onmogelijkheid om überhaupt nog iets te doen, je bent immers een geestelijke mens.

Er lijkt iemand redelijk in verwarring te zijn, maar dat is een voetnoot. Zeg er maar niet teveel over, of het wordt nog erger.

Halleluja, er wordt iemand wakker. Heb je nu al enig idee waar het topic over handelt?

De manier waarop Tika even de tijd kan 'pauzeren' benadrukt ook een tijdloosheid die je kunt associëren met momenten van dieper bewustzijn of bewustwording, een soort van transcendentie die je in abstractie kunt verkennen.

Net zoals Tita Tovenaar en Tika spelen met tijd en mogelijkheden, kunnen we in het leven ook spelen met concepten van tijd, realiteit en perceptie, waarbij het experimenteren en stilstaan cruciaal zijn voor onze persoonlijke en spirituele groei. Het speelse karakter van de serie moedigt ook aan om, ondanks de serieuze aard van introspectie en zelfonderzoek, humor en lichtheid te behouden, wat vaak een heilzame manier is om door de complexiteit van het leven te navigeren.

Ja, het is de pijn die universele katalysatoren naar de oppervlakte brengt, tijdloos beschikbaar. Patroonsherkenning is leerzaam, hoe bijzonder kan het zijn.

Het zijn verschillende aspecten of contexten, in het alledaagse laat het zich opmerken door, om maar een voorbeeld te nemen, de tweedeling van Marcuse.

Nog altijd heb je geen flauw idee waar het topic over handelt, wat kan gebeuren door een gemis aan relevante kennis.

Het idee van 'simpel van geest' in dit alles weerspiegelt de dubbelzinnigheid van veel begrippen. Aan de ene kant kan het wijzen op een vorm van ongecompliceerdheid die gunstig is zoals in spirituele contexten waarin eenvoud een deugd is. Maar aan de andere kant, wanneer het op een denigrerende manier wordt gebruikt, kan het ook wijzen op een gebrek aan diepgang of nuance. Dit illustreert hoe dezelfde woorden in verschillende contexten totaal verschillende betekenissen kunnen hebben.

Dit lijkt me te refereren aan wat we het 'moerasprobleem' kunnen noemen. In de mate dat het ons al interesseert kunnen we via een weg van studie en introspectie deze zone overbruggen, maar het is gezien de complexiteit en het risico er hopeloos in te verzanden weinig aanlokkelijk om het ook te doen. Langs de andere kant, wanneer dat wel zou lukken via dit proces van bewustwording, staan we ook machteloos jegens dat wat we nu net hebben losgelaten, waarover om 100+1 redenen dialoog in milde overreding quasi onmogelijk is.