TTC

Nieuwste ezelsbruggetje is ‘verliescirkel’, als een enkel woord dat verwijst naar een complex gebeuren waarin individuele trajecten nooit los staan van de omgevingsfactoren die op zichzelf zeer variabel kunnen zijn. Hierover doordenkend het aantal variaties niet alleen ontelbaar, maar ook verklarend waarom herstelonderzoek kan leiden tot ervaringen van toenemende complexiteit. Kortom, geen twee zijn dezelfde, net zoals tal van kwetsbaarheden redelijk onderschat kunnen worden, met alle gevolgen van dien.

Cognitieve defusie zoals gesuggereerd binnen ACT lijkt sterk op reverse engineering, maar ook niet meer dan een onderzoeksmethode zoals er velen zijn.

Sommigen zijn zoekend, anderen zijn zoekend.

In een poging tot vereenvoudiging kunnen we gemakshalve misschien beter neologismen bedenken, zodat we binnen NVC-trajecten de basis uit de complexiteit kunnen ventileren. Hierna kunnen we in alle rust en sereniteit verder met een set nieuwe afkortingen die de schijn opwekken dat het om een geheime taal zou gaan, maar eigenlijk niet meer is dan een schuchtere poging om de normaliteit beter te leren begrijpen.

In het bijzonder kunnen we nog opmerken dat informatie die in voorgaande fasen misschien afwezig is en/of niet gangbaar binnen het breed publiekelijke domein, niet zegt dat deze informatie niet beschikbaar is. Het is daarom dan ook vaak niet meer dan een menselijke keuze om hier meer over te willen weten, waarbij generaliserende oriëntaties alvast kunnen helpen.

Het niveau stijgt alweer, macht der gewoonte wellicht. Onveranderlijk veranderlijk, het is de normaal. Oude wijn, nieuwe zakken.

Hilarisch, straks olie verversen.

Geen idee, het gaat immers over een universele stimulus die onveranderlijk veranderlijk is, de variaties redelijk in aantal.

Het blijft bijzonder wat een massa aan informatie in een gecomprimeerd pakketje verzonden kan worden, of zelfs met een minimum aan woorden gezegd kan worden. En dan spreken we niet zozeer over een waardeoordeel in deze of gene zin dan wel over het bestaan van het fenomeen op zich, niet meer, niet minder.

Wellicht met de beste bedoelingen worden steeds meer modellen op de maar al te breekbare bordjes van sowieso al kwetsbare ervaringswerkers gelegd, schijnbaar veronderstellend dat we goochelaars zijn die als vanzelfsprekend, alsof we ze zelf bedacht zouden kunnen hebben, een reeks paradoxen ontrafelen kunnen. Niets is echter minder waar, veel vaker is het nu net haast smeken om er in alle bedachtzaamheid enige aandacht voor te vinden, continu de haast ondraaglijke pijn doorbijtend, tussen zinloosheid en betekenis, tussen hoop en wanhoop.

Hoe fundamentele kennis zich verhoudt tot bezigheden zoals het leggen van mandala’s zullen we zonder gerichte aandacht wellicht nooit ten gronde kunnen begrijpen, tenzij deelaspecten daarvan in hulp- en/of onderzoeksvragen kunnen gepresenteerd worden voor wie het de interesse kan genieten.

Louter indicatief hoe er een verschil kan bestaan tussen theorie en praktijk, net zoals des levens ieder pad uniek is.

Voor wat we zien kennen we niet altijd het geijkte vakjargon, wat eenvoud vermag.

Heel soms krijg je misschien de indruk dat simpel niet altijd even simpel is, maar toch simpel.

Gisteren nieuwe workshop gestart en een beetje huiswerk meegekregen, ondertussen draait de wereld door.

Het idee dat workshops laagdrempelig zouden zijn, dien je toch even aan te wennen wanneer we naar de inhoud durven kijken. Alweer een prachtig schema dat we naar ieders (traumatische) beleving wellicht ook anders kunnen interpreteren. Niet mals, met ervaringsverhalen waarvan je met regelmaat de krop in de keel krijgt, puur menselijk.

De interesse in het equivalentieprincipe kwam in 1937 in een stroomversnelling toen Paul Dirac zijn hypothese van de grote getallen formuleerde. In de natuurkunde worden vier fundamentele interacties waargenomen (ook bekend als fundamentele krachten) die de basis vormen van alle bekende krachten in de natuur: zwaartekracht, elektromagnetische, sterke nucleaire en zwakke nucleaire krachten. Sommige speculatieve theorieën komen met een vijfde kracht om diverse afwijkende waarnemingen te verklaren die niet passen in bestaande theorieën. De eigenschappen van deze vijfde kracht hangen af van

Issues rondom paraconsistente logica kunnen we misschien maar beter overlaten aan experten, al was het maar om daarover niet nog meer misverstanden te laten ontstaan.

Over wat wetenschappelijk geen ongekende materie is, stel je beter geen hulpvraag.

Sommige dingen lijken een beetje op oude wijn in nieuwe zakken, maar dan wel op een haast onontwarbare manier gebracht.

Heel soms hoef je niets te bewijzen, anderen weerleggen het wel.

In hoeverre we daar als nietige ikjes überhaupt al iets van zouden kunnen begrijpen, kan maar moeilijk verwacht worden dat prompt de gebraden kippen door de lucht gaan vliegen door kwetsbare mensen te blijven overladen met theorieën en techniciteiten waar we nog nooit van gehoord hebben.

Een fictief universum is een niet-bestaand, verzonnen universum dat in bijvoorbeeld een boek of film voorkomt. Een fictief universum kan ook een variatie zijn op het universum waarin we leven met een aantal specifieke verschillen, die het een ander universum maken.

Het Münchhausentrilemma is een filosofisch trilemma dat elke waarheid ter discussie stelt. Het stelt dat geen enkele waarheid of aanname met zekerheid vast te stellen is. Bij het uitpluizen van onderbouwingen of bewijzen en de daaronder liggende onderbouwingen komt men uiteindelijk uit op minstens een van drie doodlopende sporen. Angst voor vrijheid is een paradoxaal fenomeen, veel vaker gevoed door het element van beperkte rationaliteit.

Zo zijn er wel meer dingen die niet zo zeker zijn, maar dat is een evolutionaire voetnoot.