TTC

De wereld is in mij en ik ben in de wereld, als een figurant in een film die zich vragen stelt en van daaruit ook tot conclusies kan komen. Ja, dat is wat ik soms doe, complexe problemen zo eenvoudig mogelijk voorstellen om dan te gaan kijken hoe ze tot stand komen, desgevallend een alternatief aanbieden ter overweging. En neen, ik ben niet alleen, ik ken veel mensen die ernstig en gewetensvol nadenken over onze toekomst. Maar dan komt de schok en kwelling, wanneer je met die alternatieven naar buiten komt, de GGZ verklaart je voor gek omdat je op het absurde idee was gekomen om je verstand te

Niet alles is om te lachen, het gaat om mensen die vandaag zelfmoord plegen.

Beperkte rationaliteit heeft niets met fantasie te maken, het gaat om mensen die niet op de hoogte zijn van de beschikbare alternatieven. Stellingen zoals de waan van de dag verwijzen hiernaar, dit is geen hocus pocus maar de bikkelharde realiteit waarin jij en ik leven. En wie wordt er dan de dupe van zichzelf, jij met al je stigma naar anderen misschien?

Veel OPS-lijders plegen na verloop van tijd zelfmoord omwille van aanhoudend stigma.

Zo eenvoudig is het allemaal niet, wie heeft het aan de bron allemaal verzonnen?

Technici noemen het wellicht pro- en retroactieve inhibitie, het in herinnering brengen van wat je vergeten bent door obstakels uit de weg te ruimen, aan te vullen of te vervangen. Naargelang in welke richting je wenst te evolueren of zoeken kan dit tot verrassende resultaten leiden, doch geen garantie. Zo kan het zoeken naar jezelf aanvankelijk misschien starten als een romantisch verlangen naar transcendente liefde en waarachtige geborgenheid maar ook ontaarden in een nachtmerrie die je naar de dood leidt, niet in letterlijke zin maar in de vorm van het dis-identificeren van diegene die je d

Het gaat nu even over deze profane wereld, over mensen op deze aarde die geen weet hebben van de beschikbare alternatieven en daar dan ook geen nuchter oordeel over kunnen vormen. Aan escapisme hebben we nu geen nood, illusoire pijn doet ook pijn.

Bij beperkte- en/of begrensde rationaliteit worden tal van beschikbare opties buiten het cognitieve speelveld gehouden, hebben die voorbeelden al meermaals gegeven maar dan blijkt dat die interesse plots heel iets anders wordt. En zo komen we eenvoudig tot die angst voor vrijheid, alsof er een verkramping plaatsvindt wanneer die vrijheid zich aanbiedt. Vanuit dat perspectief bekeken wordt ook die misleiding des te transparanter, zelfs op een manier dat het bijna ongeloofwaardig wordt.

Onwetendheid heeft zo z'n gevolgen, mensen alsmaar schrik aanjagen ook.

Het is werkelijk zo, bij beperkte- en/of begrensde rationaliteit worden tal van beschikbare opties buiten het collectieve besluitvormingsproces gehouden waardoor een reeks perverse effecten tot normaliteit verheven worden, en binnen die context wordt goedwillend naar oplossingen gezocht zonder doorbraak. Het toelaten van derde orde veranderingen kan hier dan wel soelaas bieden maar is makkelijker gezegd dan gedaan, in hoeverre begrepen zelfs als bedreigend ervaren voor diegenen die hier niet mee vertrouwd zijn. Vanop een afstand bekeken is deze situatie tragisch absurd en een poging wagen hier

Je zei dat het geen angst voor vrijheid is, vandaar de vraag wat je hier dan zelf mee bedoelt. Het is term naar het werk van Erich Fromm. Het gaat niet over psychoseverheerlijking.

Wat bedoel je hier precies met angst voor vrijheid?

Ik zal wel weer verkeerd zijn, dat mensen worden afgeschilderd als gevaarlijke monsters zonder door te hebben dat zoiets te wijten kan zijn aan dat fenomeen ‘angst voor vrijheid’. Het wordt er natuurlijk niet makkelijker op wanneer dat idee ook in de omgeving begint te circuleren, de betrokkene, die zich onrechtmatig behandeld voelt en zich verweert tegen dit onrecht, kan zich net daardoor misschien ook als een monster gaan gedragen. En erger, vanuit het standpunt voorbij aan deze angst lijken diegenen die je als een gevaarlijk monster beschouwen misschien zelf als des duivels, alsof je nietsv

We could all go mad, in a way we already are, minus the promise. But what if there were another route to hypersanity, one that, compared with madness, was less fearsome, less dangerous, and less damaging? What if, as well as a backdoor way, there were also a royal road strewn with sweet-scented petals? After all, Diogenes did not exactly go mad. Neither did other hypersane people such as Socrates and Confucius, although the Buddha did suffer, in the beginning, with what might today be classed as depression. (bron)

Altijd bijzonder gevonden, men zegt dat inspiratie van binnenuit komt. Eigenlijk wil dit zeggen van overal en van iedereen, niet enkel uit je persoonlijke zelf. Verbondenheid krijgt op deze manier een veel dieperliggende betekenis, als een inspiratiebron die nergens en overal is maar jammer genoeg ook gekaapt kan worden voor ego- en etnocentrische doeleinden. Het idee van co-creatie lijkt daarom de belofte in zich te herbergen dat een harmonieuzer samenleving tot de mogelijkheden behoort, dit kan logischerwijs steeds vlotter verlopen als ook steeds meer mensen aansluiten op deze beweging. Ja,

Een van de kenmerken van OPS-lijders is het dagelijks getuige zijn van weerzinwekkende omstandigheden en de pijnlijke invloed daarvan op het innerlijke, zich uitend op deze of gene manier. Onderzoek hiernaar kan leiden tot overweldigende resultaten waardoor een en ander nog intenser ervaren wordt, dit is tegelijk een kwestie van bewustwording. Eigenlijk gaat dit hand in hand, onderzoek en introspectie geeft namelijk steeds meer inzicht in het hoe en waarom voor de weerzinwekkende omstandigheden waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt. Dit is ook de reden waarom ik soms angstig en zorgwekken

Het hoeft niet perse over de inhoud te gaan.

Kortom, inzichten zijn niet persoonlijk, dat lijkt alleen maar zo.

Over welke opdracht gaat het precies? Als meerdere mensen tot dezelfde inzichten komen, zijn ze dan persoonlijk of inzichten waar iedereen toegang toe heeft?

Hoe weet je dat het om persoonlijke inzichten gaat?

Van alle opdrachten die ik in m’n leven heb mogen vervullen is er eentje die onmogelijk blijkt, ik faal hierin elke dag waardoor ik ook heel het leven niet waardig ben. Ik hoop oprecht dat mensen me m’n beperkingen willen vergeven, ik heb op verschillende manieren geprobeerd en wellicht doe ik iets verkeerd of begrijp ik iets niet. Na jaren eist de schuld- en gewetenslast z’n tol, ik ben tot op het bot gegaan om een en ander te verklaren maar ook dat mocht niet baten, integendeel. Een weg terug is er niet, ik klamp nog onbeholpen vast aan een sprankeltje hoop, zij het door de buitenwereld als

Misschien is het allemaal wel zo bedoeld, als absurde helden strijd leveren tegen op zich absurde systemen die de mensheid, en daarom wij onszelf, in de greep houden. Kortom, het is een manier zoeken om iets eenvoudigs te zeggen en je tegelijk vervolmaken in jezelf belachelijk maken. Te ernstig mag niet want tegen een dergelijke spanning is werkelijk niemand bestand, meer verbondenheid zou wel soelaas kunnen brengen maar dat is beperkt tot diegenen die niet in strijd zijn met de absurde systemen waar de absurde helden tegen strijden. Pijn en verdriet vind ik in het gemis van wat er is, het ong

Als we mogen spreken over overweldiging dan zou ik daar graag het immense aanbod aan circulerende lijstjes voor in aanmerking willen nemen, mits enige creativiteit kunnen we er zelf ook nog wel wat verzinnen om elkaar nog minder te begrijpen. En als we alles terug herleiden tot z’n essentie dan worden we misschien met een schok wakker door wat we doorheen alle verwarring niet opgemerkt hebben. Ja, wie weet, misschien zijn we onderweg de mens in het verhaal vergeten.

Het zou een misvatting kunnen zijn dat een HB-BF een fijn leven heeft, dat is het allerminst. Het is op z’n zachtst gezegd dubbel, het is als simultaan in twee werelden leven en hiertussen een brug proberen te bouwen. De plek der moeite betreden is echter niet zonder risico en maar al te vaak leidend tot chaotische turbulentie en bijhorende misverstanden. Pioniers kunnen er bijna hun klok op gelijk zetten en in het beste geval komen ze hier zonder kleerscheuren vanaf, garantie hebben ze echter niet. Het vinden van bondgenoten kan hier een troost zijn om vervolgens de vreedzame en speelse krach

Geen sorry nodig, het had gekunnen.