TTC

Leuk, de auteur van dat boek schrijft in z'n slotrede dat we eigenlijk alleen die visualisatie dienen te onthouden, omdat het de basis is om te evalueren of we ook enige progressie boeken met de daartoe bijpassende oefeningen. Heb in ieder geval nog veel werk, kan weer aan de slag.

Oneindigheid is ook een kader, alleen onbevattelijk. Bizar is het fenomeen dat wanneer we iets helder maken, het vaag en mistig wordt.

Het is niet eens een grap, bij piekeren denk ik aan een kennis die in z'n droom gevangen zat in cel G7 van een rekenblad.

In een eilandmodel gaat patronen herkennen smoothly, alsof het niet meer dan een oefening mindfulness zou kunnen zijn. Je weet wel, in alle rust en sereniteit kunnen we dingen opmerken die in de ruis verdwijnen alsof ze er niet zouden zijn.

Voor de piekeraars onder ons durf ik het werk van Filip Raes wel adviseren, vooral omdat het op een congruente manier weergeeft wat mindfulness betekent. Maar dat lees je dan wel, als je daar zin in hebt.

In de Relational Frame Theory (RFT) wordt uitgelegd hoe mensen in staat zijn om relaties te leggen tussen verschillende stimuli zonder dat ze die verbanden direct hoeven te ervaren. Dit houdt in dat mensen via taal en cognitieve processen stimuli met elkaar kunnen verbinden op basis van context en eerdere ervaringen, zelfs als die stimuli niet rechtstreeks aan elkaar gerelateerd zijn. Dit vermogen tot het vormen van complexe relaties tussen concepten vormt de basis van menselijk redeneren en abstract denken.

Dat merk je snel wanneer je binnen een gegeven kader informatie deelt, soms gaat heel dat kader aan diggelen.

Zoals veelvuldig gesuggereerd door het advies loslaten, lijkt van rups tot vlinder dan de vraag hoe het navigerende zelf zich kan ontworstelen uit het niet-coöperatieve spel met beperktheid aan informatie.

De vraag stelde zich of het überhaupt mogelijk is een topic te openen dat nooit over de essentie van het topic gaat, maar er indirect altijd wel mee te maken heeft. Op deze manier kunnen we zien hoe universele elementen of hulpmiddelen op zichzelf onveranderlijk zijn, maar nu net door hun potentie ze veranderlijk in te zetten quasi onzichtbaar blijven. Het resultaat mag frappant en verhelderend genoemd worden, maar ook volledig tegengesteld tot enige verbijstering en verschrikking leiden. En zo schrijden we verder, hiermee bekrachtigend dat een theorie kristalhelder kan zijn, inclusief alle mo

De observatie dat dergelijke abstracties telkens opnieuw onder de mat geveegd worden, maakt vrijwel spontaan helder hoe ernstig de situatie is.

Als nietsvermoedende leken kunnen we onmogelijk zomaar op de hoogte zijn van een reeks spitsvondigheden die dat wat irrationeel is rationeel doet lijken, zelfs op een manier ingezet wordt dat je aan jezelf kan beginnen twijfelen. Wellicht dan ook niet zonder reden dat binnen de geesteswetenschappen aandacht zo'n prominente plaats inneemt. Logischerwijs komt dit onder de voorwaarde van de aandacht zelf, idealiter niet verzandend in een moeras van conflicterende referentiekaders waardoor we het bos door de bomen niet meer kunnen zien. En denken dat het iets nieuws onder de zon is, is op basis va

Misschien kan je het eens proberen, maar denken dat je met een plumeau dat soort obstakels zomaar kan wegvegen is een illusie. Het zegt daarom niet dat ze strikt theoretisch niet oplosbaar zijn, op basis van redelijke argumentatie twee verschillende dingen.

Het idee is dat wanneer iemand informatie wordt voorgeschoteld, deze persoon in een bepaald niveau van uitwerking terecht komt. In deze context betekent dat de moeite die iemand neemt om het bericht of boodschap te evalueren, onthouden en accepteren of afwijzen.

Het contrast tussen hoe accuraat een en ander beschreven staat en de bijtijds als hakbijl ervaren destructie, maakt elke dialoog in milde overreding onmogelijk. Kortom, we mogen dankbaar zijn dat we nog terecht kunnen bij zorg- en hulpverleners wiens nobele taak redelijk onderschat wordt.

Misschien dat we het later nog eens proberen, onderscheidingsvermogen bestaat niet zoals je zei.

Misschien een beetje naast de kwestie, straks proberen we het nog eens.

Stel eens een simpele vraag over alledaagse dingen, en het gaat door het dolle heen.

Dat kerken leeglopen is niet zo moeilijk om te begrijpen, zelfs tot twee tellen lukt niet meer.

Het element van utopische gespletenheid aangevuld met de irrationaliteit zoals gekend binnen de speltheorie maakt het schijnbaar toch iets minder leeg, vooral voor wie nog altijd geen idee heeft waar dit topic precies over handelt. Maar Hopper weet het wel, met als enig doel alle hoop te ontnemen binnen Gods schepping. Wonderbaarlijk is het, zelfs haast ongeloofwaardig dat zoiets banaals niet eens opgemerkt wordt.

Van die innerlijke gelaagdheid begrijp ik tot dusver enkel vaag en mistig dat het ook tot enige verwarring kan leiden, en hoe dat binnen een therapeutische setting bejegend wordt wellicht ook sterk afhankelijk van de (h)erkenning van die lagen. Dit lijkt me een zeer gevoelig proces, met mogelijks allerhande misvattingen om redenen die pas achteraf als tragisch absurd gepercipieerd kunnen worden. Nee, het is werkelijk geen kattenpis, toch blijven we lachen en hopen op beterschap.

Voor deze week als benchmark Filip Raes genomen om de oefening aan te vatten. Alweer bijzonder hoe een vereenvoudigde visualisatie zoveel meer herbergt dan we bij aanvang quasi onmogelijk kunnen vermoeden. Door de hypergevoeligheid van een aantal kwesties is bedachtzaamheid echter geen achteloos advies, wat subjectief dan weer kan verschillen om zoveel redenen dat het amper mogelijk wordt om er gepaste hulp voor te vinden. Kortom, het goede en het slechte nieuws in een haast pietluttig notendopje, ondanks alle deskundig beschikbare informatie veel vaker ook onbeholpen en machteloos.

Het Geheime Boek van Johannes, dat een belangrijk gnostisch geschrift is, biedt een diepgaande uitleg van de pleroma en de verschillende entiteiten en krachten die daarin aanwezig zijn. Het benadrukt de kosmische orde en de relatie tussen de goddelijke en aardse werelden. Gekkenwerk wordt het misschien pas wanneer we de bollenkubus van Hoekveld aanvullen met bollen waarin bollen zitten, wat eenvoud vermag.

In de uitdrukking 'partij A was geen maat voor partij B' wordt meestal geïmpliceerd dat partij A de zwakkere van de twee was. Met andere woorden, partij A zou de verliezer zijn, omdat ze niet op hetzelfde niveau stonden als partij B, die dus sterker of superieur was. Een goede manier om een idee op een zijspoor te zetten, is door het te vermengen met een ander idee.

Door al die techniciteit zouden we per abuis de NTK's nog kunnen vergeten, zodat kinderen van zes kunnen oplossen waar we zelf niet eens aan denken.

Veel valt te onderscheiden, het staat hier gepast.