TTC

Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben zulke verhelderende ogenblikken van ontzag en verwondering beschreven, waarin een chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee of oplossing voor een tot dan toe schijnbaar onoplosbaar probleem. Door het door en door non-lineaire karakter laat dit proces zich echter niet altijd ten volle analyseren door ons strikt lineaire denken, zodat we vaak geneigd zijn het als, zoniet mysterieus, sociaal vreemd te percipiëren.

Zinsverbijstering is een optie, geen verplichting.

We kieperen er maar wat op los, zodat er geen losse flodders zijn.

Veel losse flodders komt me toe als hagel, de coherentie zoek. Het Koninkrijk Gods is waar we onze hiel zetten, dat is het simpele stuk.

In een wereld waar alsmaar meer wapens geproduceerd worden, is het wellicht even geduld koesteren tot de munitie op is.

Het probleem van het solipsisme duikt regelmatig op in de geschiedenis van de westerse filosofie. Het is in de eerste plaats een probleem in de kennistheorie en de metafysica. Solipsisme lijkt innerlijk consistent en logisch, maar lijkt niet falsifieerbaar of te bewijzen.

Op voorhand kunnen we niet weten dat voortschrijdend herstelonderzoek ook kan leiden tot verschillende graden van toenemende complexiteit, met als paradox dat syntheses schijnbaar heel simpel lijken.

De selectieve abstractie is een type denkfout, waarbij het betreffende individu één enkel detail uit een geheel isoleert en daarop vervolgens alles uit de gehele situatie verklaart. De relatie met de wet van de uitgesloten derden of de wet van spaarzaamheid, gegeven herstelonderzoek binnen ACT-kaders, vergt wellicht iets meer aandacht om er legitieme conclusies aan te kunnen verbinden.

Keurig opgestelde schema's over draagkracht en draaglast, zeggen nog niets over de inhoud van die last.

Zelfs al is dat met mondjesmaat en stapje voor stapje, maar stilaan wordt toch een beetje helder waarom psychologen me altijd goedbedoelend overladen met een haast ondoordringbare variëteit aan groeimodellen die ik onmogelijk verteren kan. Daarentegen is de kracht van eenvoud en kleine dingen veel leuker, dat biedt hoop.

Geen idee, vergeten kan verschillende oorzaken hebben, net zoals informatie een ruim begrip.

Elaboratie of bewerking is een begrip in de psychologie dat verwijst naar een diepe verwerking van informatie. Dit komt neer op koppelen van nieuwe informatie aan reeds verworven kennis die is opgeslagen in het langetermijngeheugen. Door informatie te elaboreren verlaagt men de kans op vergeten.

De Amerikaanse psychiater Aaron Temkin Beck heeft een reeks cognitieve biases in kaart gebracht die volgens hem depressies veroorzaken of in stand houden, waaronder arbitraire of willekeurige gevolgtrekking, absoluut dichotoom denken, catastrofaal denken of rampdenken, emotioneel redeneren, magisch denken of verzoeking van de goden, onderwaardering, onderschatting of overschatting, overgeneralisatie of overhaaste generalisatie, personalisatie en selectieve abstractie.

Binnen een continu veranderlijke wereld lijkt het logisch dat er voor het onveranderlijke veel minder aandacht bestaat, alsof we dat niet kunnen missen maar toch niet opmerken.

Een bias is een bewuste of onbewuste vooringenomenheid, uitgangspunt, tendens, neiging, vooroordeel, vertekening of systematische afwijking in denken, redeneren, handelen, besluitvorming of beoordelen van gegevens.

Voortbordurend op de 5G-methodiek hoeven gebeurtenissen niet strikt persoonlijk te zijn, zodat duidelijk wordt dat individu en collectief niet los van elkaar staan. Bij de derde G worden de 4B's ingevoegd, om zo, steeds verder, te komen tot een vorm van wereldziel die zich laat opmerken in het, naar één van de vier elementen van Foucault, element van utopische gespletenheid. Pragmatisme nog een andere kwestie, want hoe immers kunnen we binnen dit haast onbevattelijk en door vele stromingen chaotische kluwen een weg banen, of vinden.

Heel misschien kan ook enige bezorgdheid opgewekt worden door de betrekkelijke eenvoud van hoe een en ander gepresenteerd wordt, in schril contrast met hoe het in praktijk kan beleefd worden.

Het meest bijzondere is dat psychologen schijnbaar niet verwachten dat de aanbevelingen die ze geven ook werken, wat bij sommigen de bijtijds verwarrende illusie wekt dat ze ze zelf nog niet geprobeerd hebben.

Over de vraag of ook dieren beschikken over zelfbewustzijn verschilt men nog van mening. Sommige zoogdieren als chimpansees, dolfijnen en olifanten, en vogels als eksters blijken in staat hun eigen spiegelbeeld te herkennen in de zogeheten spiegelproef.

Wanneer je de indruk krijgt dat je, wat redelijk pijnlijk kan zijn, alsmaar tegen die ezelsbruggetjes loopt, probeer ze dan eens langs een andere kant te benaderen. Soms werkt dat, gek eigenlijk.

Nader beschouwd zijn er toch meer glaskikkers dan ik aanvankelijk dacht, opmerkelijk is echter wel dat ze zich pas laten opmerken wanneer de kust veilig is.

Sommigen spreken over downloaden, anderen over uploaden.

Een verhoogde graad van bedachtzaamheid kan voortvloeien uit het diepere besef dat we als nietige ikjes niet kunnen spelen met elementen die we niet kennen, wat geen verwijt kan zijn.

We hoeven niet te zoeken naar een bewijs voor openbaringen, dan wel onderzoeken waarom het zo duister blijft.

Van wetenschappelijke studiewerken kan je misschien beter een fictief verhaal maken, zo heb je al die bronvermeldingen niet nodig.