TTC

Andere absurde helden in Camus' werk zijn: Meursault, de protagonist van L'Étranger (De Vreemdeling), die onverschillig staat tegenover de conventies van de samenleving en uiteindelijk zijn eigen doodsstrijd ondergaat zonder illusies. Caligula in het gelijknamige toneelstuk, die de absurditeit van het bestaan omarmt en zijn macht gebruikt om de hypocrisie van de wereld bloot te leggen. Don Juan, die de zinloosheid van het zoeken naar liefde erkent, maar toch onvermoeibaar vrouwen blijft veroveren, niet in een zoektocht naar betekenis, maar als een expressie van zijn vrijhei

Beetje als zeggen dat de ene Caligula niet de andere Caligula is, en dan vragen wat ze gemeen hebben. Om als hobby incommensurabiliteiten te verkiezen, ben je wellicht serieus van het padje af.

Kunnen we die andere helft van de boekhandel misschien beter sluiten, dank.

In zekere zin zijn er dan na Adam nog veel Adams geboren, met dezelfde begeerten.

Met paalstokspringen hebben we misschien dan wel een handige methode gevonden om aan de andere kant van de sloot te geraken, het enige dat verandert is de perceptie op hetzelfde probleem.

Onwaarschijnlijk, met rasse schreden schieten we op, als een wonder dat geschiedt.

Genuanceerder, we zijn in de volle verwachting dat je verschillende perspectieven door elkaar gaat halen zodat we er zeker van kunnen zijn dat een topic over onderscheidingsvermogen nog eeuwen kan verder gaan. Enig voordeel is dat de universele stimulus onveranderlijk blijft, van waaruit mag blijken dat er altijd hoop op beterschap is, geen garantie.

Het simpele zit in het complexe, het complexe in het simpele.

We koesteren die verwachting ook niet, wat rest is voorspelbaar.

De wet van de spaarzaamheid verwijst naar het idee dat wanneer er verschillende hypothesen zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt.

De 'context van ontdekking' verwijst naar het proces van hoe wetenschappelijke kennis daadwerkelijk wordt verkregen, inclusief de persoonlijke, historische, en toevallige factoren die een rol spelen bij een ontdekking. Dit verschilt van de 'context van rechtvaardiging', waarbij men zich richt op het rationele en systematische deel van wetenschappelijke theorieën. In de context van ontdekking zijn intuïtie, experimenten, en creativiteit belangrijk, terwijl in de context van rechtvaardiging de nadruk ligt op de logische onderbouwing en toetsing van kennis.

Het staat je vrij een en ander te corrigeren, daar is Wikipedia voor bedoeld.

In Wetenschapsfilosofie voor geesteswetenschappen legt Michiel Leezenberg de kernprincipes van wetenschapsfilosofie uit en past deze toe op de geesteswetenschappen. Hij bespreekt fundamentele vragen rond methodologie, interpretatie en objectiviteit, en verkent thema's als hermeneutiek, kritisch realisme en de rol van taal.

Denksporen kunnen beïnvloed worden door eerdere ervaringen, beschikbare informatie en onderliggende aannames, en veranderen of vertakken naarmate nieuwe informatie of perspectieven worden toegevoegd.

Zo gezien vinden we in die derde wereld elementen die los staan van de gemoedstoestand van zij die zich hierin interesseren, het universele karakter ervan benadrukkend.

Het zou me werkelijk verbazen moest daarover nog geen degelijk boek geschreven zijn, ik denk zelfs in overvloed.

Een verhoogde corroboratiegraad betekent volgens Popper dat een uitspraak de waarheid dichter benadert dan een uitspraak met een lagere corroboratiegraad, maar of de uitspraak de waarheid is zullen we nooit zeker weten, omdat ook een uitspraak met een hoge corroboratiegraad bij een volgende cruciale test weerlegd kan worden.

Alle respect voor wie dat in vakjargon met een haast ijzingwekkende accuratesse heeft weten te beschrijven, laat daarover aub geen twijfel bestaan.

Dat boek van Filip Raes leest vlotjes door de (h)erkenning en het streepje humor dat ik enorm waardeer, mensentaal dus. Er in de echte wereld ook iets over durven zeggen zowaar een marteling, hypergevoelig.

De psychiaters Du Boeuff en Kuiper gaven een aanzet tot een mentaliteitenleer, in hun boek 'Waan en Vervreemding'. Zij ontwikkelden een antropologische beschouwing, waarin de tegenpolen 'verbondenheid' en 'gescheidenheid' centraal staan. Deze twee tegengestelde manieren van beleving bepalen hoe iemand in het leven staat.

Mentaliteit of ingesteldheid is het denk- en gedragspatroon van een persoon of een sociale groep. Hoewel er het gevaar bestaat van een bevooroordeelde of stereotiepe benadering van groepen, wordt de term gebruikt in de sociologie en de mentaliteitsgeschiedenis.

Popper meende ook dat wetenschappelijke theorieën, en in het algemeen alle menselijke kennis, onvermijdelijk uitsluitend hypothetisch zijn en worden gegenereerd door de creatieve verbeelding om problemen op te lossen die in een bepaalde historisch-culturele context zijn gerezen.

Omdat de toename van de menselijke kennis een oorzakelijke factor in de ontwikkeling van de menselijke geschiedenis is, en omdat geen enkele maatschappij wetenschappelijk de toekomstige toestand van zijn kennis kan voorspellen, is het volgens Popper niet mogelijk om een voorspellende wetenschap van de menselijke geschiedenis op te stellen. Voor Popper zijn metafysisch en historisch indeterminisme onlosmakelijk met elkaar verbonden.

In een longitudinaal onderzoek worden proefpersonen meerdere keren onderzocht om veranderingen als gevolg van tijd te meten.

Wat de ervaringskennis of het inzicht ook is, in die grijze vakjes kunnen we telkens opnieuw andere concepten plaatsen. Het goede en het slechte nieuws, we kunnen niet zeggen dat het ons ontbreekt aan nuttige informatie.