TTC

Dat hoop tot onheil kan leiden is zacht uitgedrukt, dit is de conclusie wanneer we de aspiraties van de nieuwe GGZ ten gronde bestuderen. Tegelijk is het ook logisch te begrijpen voor wie hier aandacht voor heeft en herstel ernstig neemt, het is bijna als zeggen dat de hedendaagse GGZ geen flauw benul heeft waar men nu mee bezig is maar wel veel lotgenoten negeert en stigmatiseert die zich hier gewetensvol zorgen om maken. Met betrekking tot die hoop zien we namelijk dat straks heel onze samenleving in elkaar zou kunnen storten, bizar genoeg door herstel van onze economie in de richting van me

Stel nu dat je al vierduizend keer hebt gezegd dat beperkte rationaliteit aan de basis ligt van veel economische perverse effecten, zou je dan niet verwachten dat iedereen ondertussen wel weet waar dat nu precies over gaat? En vooral, dat GGZ-experten dat onmiddellijk zouden aangrijpen om intern een en ander te bestuderen en desgevallend iets te herzien? Denk je dat werkelijk? Geloof het maar niet, ervaringswerkers in de GGZ hebben deze oefening al meermaals gedaan om zeker te zijn dat het niet aan hun ligt. Verder geen commentaar, of er volgt een salvo nieuwe labels en andere spitsvondige neg

Met tragisch absurde systemen kan je maar beter voorzichtig zijn, je weet immers niet wie ze krachtdadig verdedigt wanneer je er iets over zou willen zeggen. Maar verder dan dat is er weinig aan de hand, bedenk gewoon een aantal schijnbaar absurde oplossingen die amper iemand begrijpt en je weet tegelijk ook hoe de GGZ vandaag werkt. Maar misschien denken jullie dat dit een grap is en dat ervaringswerkers in de GGZ zich zorgen maken om niets?

Kunnen het beter een keertje zeggen zoals het is, voor GGZ-experten zijn ervaringswerkers maar het plebs van de samenleving. Het maakt echt niets uit of je nu wel of niet een gedegen herstelonderzoek achter de rug hebt en daar vreedzaam mee aan de slag gaat, vooral hulp vraagt om je bevindingen te toetsen op waarachtigheid in de hoop dat men intern ook zou gaan begrijpen wat de gevolgen zijn van de aspiraties die men in het eigen vaandel draagt. Het is en blijft negeren en stigmatiseren, zelfs zonder enige notie van wat integere mensen hen nog trachten te zeggen. Maar het scheelt hen werkelijk

Dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn kunnen ervaringswerkers in de GGZ inmiddels makkelijk aantonen, geef een GGZ-expert een eenvoudige dan wel nuchter doordachte hersteloefening en je zal snel merken dat oneindig veel wegen vooral afleiden van wat je hen vreedzaam vraagt om eens aandachtig te willen bekijken. Het is zelfs wetenschappelijk, de oefening kan immers herhaald worden met steeds hetzelfde resultaat, om dan duizenden boeken over stigma te schrijven. En aan klanten wordt gevraagd om moed te houden, alsof ze achterlijk zijn en niet zouden kunnen zien wat er nu precies gebeurt? In liefd

Als de kracht van eenvoud zich uit in kleine dingen dan zou het ook kunnen zijn dat we iets klakkeloos over het hoofd zien, dat is ook de conclusie die gemaakt kan worden na een gedegen herstelonderzoek. Maar wat heeft een ervaringswerker hieraan als er geen GGZ-experten zijn die bereid zijn om naar klanten te luisteren? De malaise wordt dan steeds groter, niet kleiner.

Het leven heeft geen betekenis, dat hebben er al veel gezegd. Er is niets te bereiken, gewoon een spel van goed en kwaad.

Ik ken weinig hulpverleners die het grote gat begrijpen dat zich vertaalt in de onmogelijkheid om een aantal ervaringswerkers beter te kunnen begrijpen, nochtans zo fundamenteel dat het amper geloofwaardig is dat een dergelijk gat überhaupt nog bestaat in de 21ste eeuw. Toch wel, het gaat over eenvoudige dingen, misschien net daarom?

Voor jou gelden andere regels, dat weten we inmiddels wel.

Weer wat nieuws, simultaanagnosie betekent dat mensen complexe zaken niet als een samenhangend geheel herkennen. Mits enige creativiteit zouden we dan kunnen stellen dat nogal wat experten in de economie hieraan lijden, door in de eerste plaats elementen buiten beschouwing te laten en achteraf perverse effecten aan de lopende band te genereren door niet in te zien dat zoiets komt door de ontbrekende elementen. Knap lastig voor GGZ-experten die dat ook niet weten, en misschien zelfs niet eens aan denken omwille daarvan? Nog nooit van gehoord?

Oplossingen voor een probleem van wereldformaat kunnen quasi letterlijk op een bierviltje passen, mogelijk gemaakt door abstrahering. Op deze manier wordt dan ook duidelijk wat loslaten betekent, zij het tijdelijk om de achter- of onderliggende systeemconfiguratie op het spoor te kunnen komen en aan de bron te kunnen aanpakken. Door onze hechting of gebondenheid aan het systeem wordt dit echter niet altijd door iedereen gezien met als logisch gevolg dat we getuige kunnen worden van een wereld die niet laat vermoeden dat de oplossingen ooit het maatschappelijke daglicht zullen zien. Aandacht vo

Dat is het enige waar het christendom over gaat, net zoals andere religies overigens.

Wat ik lees is dat afgescheidenheid, niveaus en conflicten pas ontstaan naarmate we onszelf weg begeven van onze ware kern, en naarmate we onszelf terug in herinnering brengen verdwijnen ze. Tijdens deze beweging groeit ons ethisch besef in wisselwerking met onze omgeving, dit zou een verklaring kunnen geven voor heel wat stoornissen die dan als groeipijnen kunnen gezien worden in een samenleving die dit proces niet volwaardig (h)erkend. Tegelijk is het niet duidelijk of dat ooit als volwaardig zal herkend worden, net omwille van dit proces. Onkruid vergaat niet, zegt men.

Het is dan toch goed gelukt, en nu zitten we in een wereld met een schuldenberg die een schaduw werpt over de toekomst. Zo komen we eenvoudig tot het spel van licht en duisternis, zeker wanneer we weten dat die berg morgen gewoon weg zou kunnen zijn.

Politiek correct denken uit zich in een taal die leken niet kunnen begrijpen, op deze manier worden heel veel psychodramatische exposities opgemaakt over de neveneffecten van irrationeel doordachte economische systemen die enkel met paraconsistente logica begrepen kunnen worden. We hebben GGZ-experten gevraagd of we niet gewoon met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen iets zouden kunnen doen, maar dat begrepen ze niet zo goed.

Ken je dat, mensen die het alsmaar over problemen hebben en als iemand met een oplossing komt dan is plots alles goed zoals het is. Mogelijkerwijs heb je dan te maken met het paradoxale fenomeen angst voor vrijheid, oplossingen hebben namelijk de neiging om niet te stroken met het beklaagde referentiekader maar het wil niet zeggen dat men dan ook bereid is om daar zelf iets aan te veranderen. De verantwoordelijkheid wordt dan doorgeschoven, alsof men angst heeft van oplossingen die tot bevrijding van het probleem kunnen leiden. Pioniers of sociaal innovatieve denkers kennen dit probleem, wat n

Het is bijzonder, soms raden GGZ-hulpverleners je aan om afleiding te zoeken wanneer je vast zit met een probleem, wat ze niet altijd lijken te begrijpen dat hierdoor je probleem nu net groter kan worden. Hoe verklaren we dat? Heel soms kan het gebeuren dat je een probleem oplost door niet met het probleem bezig te zijn, hiermee zeggend dat een stripverhaal je evengoed kan inspireren of bewust maken van wat je eerder misschien niet zag. Maar misschien dat GGZ-hulpverleners dan weer zullen zeggen dat je dingen ziet die er niet zijn, schiet niet op.

Heb me ook al schromelijk vergist in sommige citaten, vaak zijn ze sterk afhankelijk van de groeifase waarin we ons bevinden. De meeste mensen hebben echter geen idee over die verschillende groeifasen waardoor die (h)erkenning dan ook niet mogelijk is, zeer subtiel is het allemaal.

Als politiek verankerd zit in een economisch systeem dat genormeerd wordt door beperkte- en/of begrensde rationaliteit dan kunnen we ons de vraag stellen in hoeverre de GGZ niet onbewust deze trend volgt, om begrijpelijkerwijs klanten ook volgens deze normering te benaderen. Het overstijgen van dit referentiekader mag van hieruit dan misschien wel op herstel lijken maar tegelijk ook nu net heel wat stoornissen in de hand werken, zelfs onherstelbaar laten lijken vanuit het referentiekader dat nu net overstegen wil worden. In hoeverre waarachtig, hoeveel lotgenoten zouden er zich dan niet in een

Volgens systeemwetenschappers komen we nu tot het chaospunt, het punt waarop onze samenleving in deze of gene richting kan doorschieten. In beide gevallen is het de voorbode van iets anders, en hoe we dit zullen ervaren is sterk afhankelijk van een vreedzame kritische massa die hier gepast mee omgaat. De belangrijkste schakel lijkt op dit moment echter de meest afwezige schakel en voor wie hier vertrouwd mee is lijkt het bijna op een filmscenario met een open einde.

Een aantal ervaringswerkers in de GGZ stellen zich niet de vraag of er iets schort met de aspiraties van de nieuwe GGZ, ze stellen zich de vraag of de GGZ er wel klaar voor is. En hoe ze daartoe komen is nu net waarom ze ervaringswerkers in de GGZ genoemd worden, zelfs wanneer GGZ- hulpverleners nog altijd niet zo goed begrijpen waarom. En dat is zacht gezegd een lastige kwestie, ethisch gezien. Met die Yin & Yang is het soms toch ook opletten geblazen, mannelijk en vrouwelijk kan soms ook heel verraderlijk zijn wanneer licht en duisternis elkaar ontmoeten. Maar sowieso, het ontvou

De nieuwste interpretatie voor een burnout komt uit het boeddhisme, nirvana betekent namelijk letterlijk uitgeblust, onbeweeglijk. Het uitgedoofd zijn verwijst naar het einde van begeerte, aversie en verwarring, wat het hoofddoel van het boeddhisme is. Laat het misschien een fase zijn, misschien dat veel stigma nu net te maken heeft met die verwarring waardoor dat onbeweeglijke verschillende interpretaties toelaat. Het menselijke lijden verzachten, het klinkt logisch, niet? En met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen kunnen we veel ellende creëren, misschien dat het andersom ook kan,

Ook het boeddhisme ontsnapt niet aan achterhaalde of niet aangepaste denkbeelden, zie bijvoorbeeld de vierde draai die nu bezig is.

Ik weet het, het is technisch geneuzel dat velen misschien minder interesseert. Als je weet dat rente bestaat uit de inflatievergoeding + de dienst voor lening dan kan je creatief verschillende combinaties bedenken en deze wel of niet bekrachtigen. Elke combinatie leidt tot andere neveneffecten of zienswijzen, een aantal daarvan kunnen misschien zelfs je ongeloof tarten, en daarom ook schokken. En wie niet waagt zal het nooit weten, en bijgevolg ook geen oordeel kunnen vellen over wat anderen misschien wel weten.

Een voorbeeld van het element van de omgekeerde effectiviteit? Neem democratie voor een keertje, het is het beste systeem dat we hebben maar het kan ontaarden in een politiek schouwspel dat meer lijkt op een kippenren dan dat wat je als volwassen zou kunnen percipiëren. Om dit schijnbare oordeel te kunnen verklaren hebben we echter nog een element nodig, dat is het element van systeemovermacht. En zo staat internet bol van de verklaringen, hoeven het zelfs niet te verzinnen.